SHARE

Monday, December 16, 2024

UK’s economy shrinks unexpectedly by 0.1% in October

 


UK’s economy shrinks unexpectedly by 0.1% in October 

GDP figures underline scale of challenge for Labour to get the economy growing

《Guardian staff and agencies Fri 13 Dec 2024》

Britain’s economy shrank by 0.1% in October, underlining the scale of Labour’s challenge to get the economy growing.

Figures from the Office for National Statistics showed the unexpected fall in GDP was driven by declines in construction and production, while the dominant services sector stagnated.

Economists, polled by Reuters, had expected the economy to grow by 0.1%. It follows a decline of 0.1% in September and sluggish growth of 0.1% in the third quarter of the year, according to figures last month.

Keir Starmer said last week it was the government’s “aim” to make the UK the fastest-growing G7 economy, while pledging to deliver higher real household disposable income by 2029.

However, a range of companies have said they plan to slow spending and hiring after Labour’s budget in October, which included £40bn of tax rises.

Economists said the second successive monthly contraction in GDP meant the economy had grown for only one of the five months to October, and might mean the economy shrank for the fourth quarter as a whole.

The chancellor, Rachel Reeves, said the figures were “disappointing” but insisted Labour was putting the economy back on track for growth.

“While the figures this month are disappointing, we have put in place policies to deliver long-term economic growth,” said Reeves. “We are determined to deliver economic growth as higher growth means increased living standards for everyone, everywhere.”

Business groups have complained that measures announced in the budget, including an increase in employer national insurance contributions, add to their costs and deter investment.

Production output fell by 0.6% in October because of falls in manufacturing, mining and quarrying, while construction fell by 0.4%.

“The economy contracted slightly in October, with services showing no growth overall and production and construction both falling,” said Liz McKeown, the director of economic statistics at the ONS.

“Oil and gas extraction, pubs and restaurants and retail all had weak months, partially offset by growth in telecoms, logistics and legal firms.”

Paul Dales, the chief UK economist at Capital Economics, said it was “hard to tell how much of the fall is temporary as activity was put on hold ahead of the budget”.

“The clear risk is that more activity was cancelled or postponed after the budget,” he said, citing weak PMI data. “There is every chance that the economy went backwards in the fourth quarter as a whole.”

Figures last week showed that growth in the UK’s dominant services sector slowed to its lowest rate in more than a year in November as firms digested business tax rises in the budget.

The closely watched S&P Global UK services PMI survey scored 50.8 in November, slowing from 52.0 in October.

The pound fell to its lowest level against the US dollar in nearly two weeks, dropping as much as 0.4% in early trading.

Analysts said the contraction in the UK economy could make it more likely that the Bank of England monetary policy committee will vote to cut the base rate when they meet later this month.

“These latest figures will send a chill through the corridors of Westminster, as the government’s growth agenda looks increasingly at risk,” said Isaac Stell, investment manager at Wealth Club.

“With more and more companies stating they will cut back on hiring and investment to deal with the rising costs related to the budget, the question will be, where will growth actually come from?”

The disappointing growth figures came as a survey by GfK showed that consumer confidence remained suppressed in December amid the “continuing uncharitable view on the UK’s general economic situation”.

The market research company’s latest consumer confidence survey said that consumers “don’t know where they are going” and are still thinking twice about big-ticket purchases.

Anna Leach, the chief economist at the Institute of Director, said: “As we head further into the festive season, and consumer confidence remains in the doldrums, many businesses are continuing the process of updating their business plans for the coming year to accommodate significant increases in employment costs.

“The recent blows to businesses have made the task of achieving stronger sustainable growth harder.”

Separate ONS trade data showed imports and exports of goods fell in October. Exports to the European Union were higher than exports to the rest of the world for the first time in nearly a year.

“A weakening export climate amid rising global policy uncertainties and declining business confidence, exacerbated by the impact of recently announced budget measures, raises concerns about sustaining the growth momentum,” Hailey Low, associate economist at NIESR, said.

Last month, the Bank trimmed its annual growth forecast for 2024 to 1% from 1.25% but predicted a stronger 2025 with 1.5% growth, reflecting a short-term boost to the economy from the budget.⍐

British politics enters the “death zone”

British politics enters the “death zone”

Every party in British politics is in danger, whether they think it or not


Funny things happen to the human body above 26,000 feet (8,000 metres). Brain cells die. Blood turns to thick red custard. Vessels in the eye spontaneously burst. Brain swelling can lead to coma or worse. Mountaineers call it “the death zone”, and with good reason. In British politics the death zone is less visceral, but no less serious. Any party that spends too long in the 20s or below in the polls is in deep trouble. Usually only one major party is unlucky enough to be so disliked. Today, they all are.

《  Britain | Bagehot, Dec 11th 2024 The Economist 

Britain’s main parties are remarkably unpopular. Labour sits at 26% in the polls on average, eight points below what was already the most efficient (or disproportionate) landslide victory in British electoral history. It is joined by the Conservatives, also on 26%, which is only a shade above their performance in the general election, itself a historic low. Nigel Farage’s populist band Reform uk ticks up to 21%, which is enough to trigger excitable headlines but not enough to guarantee replacing the Liberal Democrats as Britain’s third party, never mind usurp the Conservatives as an alternative party of government.

Each is a slip from falling into an electoral crevasse. First-past-the-post is generous to the party on top and merciless to those beneath it, which have to scrap for every second of media coverage, every pound from donors and every inch of voter head space.

Strangely, few in Westminster seem concerned. In the Labour ranks, success has led to complacency. Polls are dismissed. The party commands a majority of 163 mps and has at least four clear years of government before they face voters again. Yet clouds are already gathering in the valley, even if the view from the top—or from inside a ministerial car—looks splendid. Labour Together, a think-tank close to the leadership, believes the danger is losing voters to the right; others argue that the danger lurks to the party’s left, with people drifting to the Greens. So far both camps are correct: Labour is bleeding support in all directions.

Similar denial afflicts the Conservatives. Tory mps have been cheered by Labour’s lousy start. Yet although Labour’s support has bled, the Conservatives have barely benefited. A few months after their worst performance in a general election they remain more or less where they were: a historically unpopular party.

Some around the party are willing to face reality: “Many, many people came to hate the Conservative Party and will for a long time,” wrote James Frayne in a report for the Centre for Policy Studies, another think-tank. Most, however, are so blasé they notice only the unpopularity of Labour rather than their own. It is the same confused logic that leads people suffering hypothermia to strip naked and run into the snow.

If any party can be optimistic about life in the death zone, it is Reform UK. This is largely because it has the least to lose. The party has only five MPs and is barely five years old. It is still underresourced, with a handful of staff and little cash, akin to early-20th-century mountaineers having a crack at Everest in pyjamas and tweed. Even so, the latest iteration of Mr Farage’s two-decade-long quest to blow apart British politics is arguably his most successful. One poll put Reform UK second, behind the Conservatives and above Labour.

In Mr Farage’s telling Britain is on the brink of one of its once-a-century political ruptures, when a party is shifted from being a party of government to a straggler. For all his bullishness, Reform uk is just as close to death as glory. Such is the surreal workings of Britain’s first-past-the-post electoral system, there is a minimal gap between Reform uk winning two, 20 or 200 seats at the next election; between a historic breakthrough or another chapter in Mr Farage’s almost-made-it political life.

The only other time all major parties entered the death zone was in the pits of the Brexit years, in the spring and early summer of 2019. Theresa May’s dying Conservative government tacked along in the low 20s. Jeremy Corbyn’s historically unpopular Labour Party joined them. Mr Farage’s outfit, then named the Brexit Party, peaked at roughly the same level. It was an extraordinary period, which was treated as such by everyone in Westminster. Commentators dragged out “King Lear” quotations to sum up the rage of the public: “I will do such things, / What they are, yet I know not: but they shall be / The terrors of the Earth.”

In 2019 British politics managed to escape the death zone, but it was a destructive endeavour. Mrs May was removed and replaced by Boris Johnson, who purged his party, triggered a constitutional crisis and forced an election. It was a painful experience that few remember fondly, but it gave voters what they wanted: an end to the stasis of a hung parliament and Britain’s departure from the European Union. At least the screaming stopped.

Into thin air

This time a strange incuriosity has befallen Britain’s political class. The voters are screaming just as loudly as they were in 2019, yet few are paying the calls any heed. Back then the cause of the discontent was obvious. Now the screams are harder to decipher. Are Britons angry about the state of the NHS, or the economy, or immigration? A good chunk of Westminster has decided to zip its tent and hope that the storm passes. Politics is relative, runs the logic. It is sometimes enough simply to be the least hated. Whoever does triumph, by default, will take a victory lap and claim death was never near.

Despite its fatal name, most climbers survive the death zone. Even the deadliest mountains kill only a small percentage of those who attempt to scale them. Nevertheless, preparation, caution and bravery are all needed to survive. Not many in Westminster are yet willing to accept that the stakes are that high. Forgetting the risks is the quickest way to die.

Illustration: Nate Kitch

Why the Franco-German engine that powered the EU is currently kaput

Michel Barnier hands over the reins to the new prime minister, François Bayrou.
Photograph: Anadolu/Getty Images

Why the Franco-German engine that powered the EU is currently kaput

Beset by political crises and economic turmoil, the bloc’s two biggest countries are both at a crossroads

“When France and Germany advance, all Europe advances. When they don’t, it grinds to a halt” was how former French president Jacques Chirac put it almost a quarter of a century ago at one of the periodic love-ins between the EU’s two biggest member states.

So what would Chirac, who died in 2019, make of the current condition of the famed Franco-German engine which, since the bloc’s inception, has powered so much of the postwar European project? It looks not so much faltering as comprehensively bust.

Emmanuel Macron on Friday appointed a new prime minister, his loyal centrist ally François Bayrou, who becomes France’s fourth premier this year and will have the daunting task of trying to assemble a stable government after the collapse last week of the country’s shortest-lived administration since 1958.

 《Jon Henley in Paris and Deborah Cole in Berlin Sun 15 Dec 2024 The Obsever UK

Meanwhile France’s public-sector deficit is on track to exceed 6.1% of GDP this year, more than double the eurozone limit; public debt is 110% of GDP and rising; and the bond markets this month rated France as marginally less creditworthy than Greece.

In Germany, the fractious centre left-led coalition in power for the past three years collapsed last month under the weight of its own ideological contradictions and the pressure of multiple crises triggered by Russia’s full-scale invasion of Ukraine.

Whoever becomes chancellor after the 23 February elections will have to tackle the world’s worst-performing big economy, beset by high energy and labour costs as well as bureaucracy, crumbling infrastructure and plodding digital expansion.

The slowdown with key trade partner China has also dealt a blow to German exports, a traditional strength, while the all-important car industry has been slow to develop attractive electric vehicles (EVs) and now faces the threat of swingeing US tariffs under Donald Trump.

With France unable to hold fresh parliamentary elections until July and Germany possibly without a new government until June, the political febrility at the top of the EU’s two most influential countries will inevitably hobble EU decision-making.

Paris and Berlin are seen as the EU’s core power axis, driving policy and defining the main contours of its agenda. With both capitals unable to make big policy decisions for want of strong governments, the bloc could face months or more in the mire.

The two powerhouses’ parallel economic and fiscal woes will also weigh heavily on the EU. Some analysts believe the bloc’s two largest economies – accounting for 41% of the 27-member EU’s entire GDP – would both contract economically in 2025.

The timing could not be worse, with Europe facing the return of America-first policies under Trump’s second presidency, with German industry (in particular) in crisis.

The embattled Emmanuel Macron with chancellor
Olaf Scholz. Photograph: Nadja Wohlleben/Reuters

Quite how it came to this is not too hard to understand. Figuring out how France and Germany might be able to pull themselves out of their ongoing political and economic doom spirals, however, is not so easy.

When the German government imploded last month, observers were less surprised by its demise than astonished that it had limped on for so long.

When chancellor Olaf Scholz fired his obstreperous finance minister, Christian Lindner, on 6 November over a bitter months-long budget dispute, he set in motion a chain of events that optimists say give the country a vital shot at renewal.

“Do we dare to powerfully invest in our future as a strong country? Will we secure jobs and modernise our industry? Are we ensuring stable pensions, reliable healthcare and good nursing care?” a defiant Scholz said on Wednesday.

Lindner’s sacking left Germany with a rump minority alliance of Scholz’s Social Democrats (SPD) and the ecologist Greens capable of only the most perfunctory policy-making from now until a new government is in place.

On Monday, Scholz, historically unpopular but nonetheless standing as his party’s candidate for re-election, will face a confidence vote he has called to trigger the new election.

Marine Le Pen’s far right party joined forces with the left to oust French PM Michel Barnier.
Photograph: Alain Jocard/AFP/Getty Images

If Scholz loses the MPs’ ballot, President Frank-Walter Steinmeier will dissolve parliament and Germany will officially embark on an intensely truncated campaign broken up by the Christmas holidays.

A recent poll put the centre-right CDU/CSU on 31%, followed by the far-right Alternative for Germany (AfD) on 18%, Scholz’s SPD on 17% and the Greens on 13%. The FDP and new leftwing conservative Sahra Wagenknecht Alliance are both scoring right around the 5% threshold for parliamentary representation.

The smart money as Germany’s next leader is therefore on Friedrich Merz, a longtime rival of his more moderate fellow Christian Democrat Angela Merkel, whose 16-year tenure as chancellor largely left Merz in the political wilderness.

He used the time to build a small fortune in business, notably at the German unit of multinational investment firm BlackRock. Merz, whose notoriously hot temper has reputedly mellowed slightly with age, has vowed to pull Germany out of a deep economic slump while taking a harder line on defence, Russia and migration.

But because Merz’s centre-right CDU/CSU alliance, assuming it comes in first, has little chance of winning an absolute majority, its choice of coalition partner will inevitably water down his economic reform plans. All major parties have ruled out cooperating with the far right. 

“Germany’s current economic model, in which the supply of cheap fossil fuels and the production of cars with combustion engines play a central role, seems outdated – but politicians rarely dare to say this openly,” said Kai Arzheimer, a political scientist at the University of Mainz. “I’m at least sceptical that there will be a genuine fresh start in the near future.”

Friedrich Merz, in a suit and tie and wearing glasses, frowns as he holds his hands up to clap

Friedrich Merz at the Bundestag in Berlin, on 5 December. Photograph: dts News Agency Germany/Rex/Shutterstock

If the new government fails to turn things around quickly, it is the anti-migration AfD, backed particularly by eastern voters, that stands to benefit the most.

Ursula Münch, director of the Academy for Political Education thinktank in Bavaria, said that with the SPD likely to become Merz’s partner, creating a middle-of-the-road government, disappointed hopes and disillusionment could prove to be a toxic mix.

“The expectations of the electorate, corporations and the media are very high – too high,” she said, given the years-long dodging of pressing structural problems as Germany has fallen behind. “That will overtax any government.”

But Münch said the emerging consensus that Germany needs to tackle its weaknesses head on could offer a compelling mandate to a straight-talking chancellor with a sufficient majority. “That would make me pretty confident that the Germans could become more optimistic again and develop more trust in democracy,” she said.

France’s current political problems – the country is undergoing its worst period of political volatility since the second world war – stem largely from Macron’s decision to dissolve ­parliament after his centrist forces were heavily defeated by Marine Le Pen’s far-right National Rally (RN) in this spring’s European elections.

In the parliamentary election, the New Popular Front (NFP), a coalition of left-leaning parties ranging from the mainstream Socialist party (PS) to the radical-left France Unbowed (LFI), headed by the political firebrand Jean-Luc Mélenchon, won the largest number of seats.

Macron’s alliance was beaten into second place and the RN (although it finished as the largest single party) placed third. Parliament was divided into three roughly equal and opposing blocs – broad left, centre and right/far right – none of which, crucially, enjoyed anything approaching a parliamentary majority.

After weeks of dithering and refusing to appoint a prime minister from the left, Macron tapped Michel Barnier, a veteran conservative and the EU’s chief Brexit negotiator, backed by a fragile minority alliance of centrist and centre-right MPs.

This month, the far-right RN joined forces with the left-leaning NFP to topple Barnier’s government in a no-confidence vote over the 2025 budget, which included about €20bn (£16.5bn) in tax increases and €40bn in public spending cuts.

Bayrou, his replacement, must try to cobble together a more solid ruling majority, possibly involving some of the centre left – or at least to secure a “non-aggression pact” that would not leave the new government prone to exactly the same threat, a no-confidence vote backed by both left and far right, as Barnier’s.

The parliamentary arithmetic, however, remains the same. Macron “seems to be getting ready to build a more stable governing pact with Conservatives, Socialists, Communists, and Greens”, who “seem ready to make compromises and avoid another government at the mercy of the RN”, said Rym Momtaz of the Carnegie Europe thinktank.

“But that’s only a temporary fix. He still doesn’t have a solution to reverse the surge in popularity Le Pen has enjoyed since 2017, and her significant chances of being elected president in 2027.”

It hardly bodes well for France’s fiscal problems, meanwhile, that the trigger for the outgoing government’s collapse was a belt-tightening budget whose central objective was the partial restoration of France’s ailing state finances.

At least, though, France seems to have “learned the lesson” that it needs “a credible, slow, fiscal tightening”, said economist John Springford of the Centre for European Reform. Germany, which needs tax and labour market reforms and public investment to raise spending, has yet to make that step, he said.

From an EU perspective, however, some analysts are cautiously optimistic. “It’s a premature view that France and Germany are down and out,” said Mujtaba Rahman of the Eurasia Group consultancy. “By the second half of next year, we should see a re-energised Franco-German engine.”

Germany’s elections being brought forward to February was “very positive”, Rahman said: “We’ll have clarity earlier in the year, a more coherent coalition and a more Russia-sceptical chancellor. And Merz and Macron will be much more aligned on the big issues than were Macron and Scholz.”

Macron’s domestic woes will not vanish overnight. “But there does seem to be a sense of the national responsibility to form a government, pass a budget and provide the minimum stability that France needs – and that Europe needs from France,” he said.

Most importantly, Trump 2.0 “has given weight and credence to everything Macron has been saying on security, defence and strategic autonomy”, Rahman said. The Paris-Berlin tandem “will be reinvigorated – and with a new, improved EU leadership, these people will give Europe its best shot at mitigating the worst of what might be to come”.⍐

German Chancellor Scholz loses no-confidence vote, paving way for election

 

German Chancellor Scholz loses no-confidence vote, paving way for election


BERLIN, Dec 16 (Reuters) - The German parliament accepted Chancellor Olaf Scholz's invitation to withdraw its confidence in him and his government on Monday, clearing the way for an early election on Feb. 23 necessitated by the collapse of his government.
Scholz's three-party coalition fell apart last month after the pro-market Free Democrats quit in a row over debt, leaving his Social Democrats (SPD) and the Greens without a parliamentary majority just as Germany faces a deepening economic crisis.
Under rules designed to prevent the instability that facilitated the rise of fascism in the 1930s, President Frank-Walter Steinmeier can only dissolve parliament and call an election if the chancellor calls, and loses, a confidence vote.
The debate preceding the vote also opened serious campaigning for the election, with party leaders trading ill-tempered barbs.
The chancellor and his conservative challenger Friedrich Merz, who surveys suggest is likely to replace him, charged each other with incompetence and lack of vision.
Scholz, who will head a caretaker government until a new one can be formed, defended his record as a crisis leader who had dealt with the economic and security emergency triggered by Russia's full-scale invasion of Ukraine in 2022.
If given a second term, he said, he would invest heavily in Germany's creaking infrastructure rather than making the spending cuts he said the conservatives wanted.
"Shortsightedness might save money in the short term, but the mortgage on our future is unaffordable," said Scholz, who served four years as finance minister under a previous coalition with the conservatives before becoming chancellor in 2021.
Merz told Scholz his spending plans would burden future generations and accused him of failing to deliver on promises of rearmament after the start of the Ukraine war.
"Taking on debt at the cost of the young generation, spending money - and you didn't say the word 'competitiveness' once," said Merz.
Neither mentioned the constitutional spending cap, a measure designed to ensure fiscal responsibility that many economists blame for the fraying state of Germany's infrastructure.

CONSERVATIVES IN CLEAR LEAD IN OPINION POLLS

The conservatives have a comfortable, albeit narrowing lead of more than 10 points over the SPD in most polls. The far-right Alternative for Germany (AfD) is slightly ahead of Scholz's party, while the Greens are in fourth place.
The mainstream parties have refused to govern with the AfD, but its presence complicates the parliamentary arithmetic, making unwieldy coalitions more likely.
Scholz has outlined a list of measures that could pass with opposition support before the election, including 11 billion euros ($11 billion) in tax cuts and an increase in child benefits already agreed on by former coalition partners.
The conservatives have also hinted they could back measures to better protect the Constitutional Court from the machinations of a future populist or anti-democratic government and to extend a popular subsidised transport ticket.
Measures to ease unintended burdens on taxpayers could also pass if regional governments agree, but Merz rejected a Green proposal to cut energy prices, saying he wanted a totally new energy policy.
Robert Habeck, the Greens' chancellor candidate, said that was a worrying sign for German democracy, given the growing likelihood in a fractured political landscape that very different parties would again have to govern together.
"It's very unlikely the next government will have it easier," Habeck said.

India, Sri Lanka agree to enhance INR-LKR trade settlements


 

Sunday, December 15, 2024

இந்தியாவில் இலங்கை ஜனாதிபதி

 


ஜனாதிபதி மற்றும் இந்திய இராஜதந்திரிகளுக்கு இடையில் பேச்சுவார்தை ஆரம்பம்

இலங்கையில் பொருளாதார மறுமலர்ச்சியை ஏற்படுத்த இந்தியாவின் மிகப்பெரிய சந்தையை பயன்படுத்திக்கொள்வது குறித்து கவனம்

இந்தியாவுக்கான மூன்று நாள் உத்தியோகபூர்வ விஜயம் மேற்கொண்டிருக்கும் ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க தங்கியிருக்கும் புதுடில்லி ITC MAURYA ஹோட்டலுக்கு வருகைத் தந்த இந்திய நிதி மற்றும் நிறுவன அலுவல்கள் அமைச்சர் நிர்மலா சீதாராமன், வெளிவிவகார அமைச்சர் கலாநிதி எஸ்.ஜெய்சங்கர், (Dr.S.jayashankar) மற்றும் இந்திய பாதுகாப்பு ஆலோசகர் ஸ்ரீ அஜித் தோவால் ஆகியோர் ஜனாதிபதியை சந்தித்து கலந்துரையாடினர்.

இந்தியா – இலங்கை பொருளாதார ஒத்துழைப்புக்களை பலப்படுத்திக்கொள்ளல் மற்றும் இருநாடுகளுக்கும் இடையிலான முதலீட்டு வாய்ப்புக்களை விரிவுபடுத்திக்கொள்வது தொடர்பில் ஜனாதிபதி மற்றும் இந்திய நிதி, நிறுவன அலுவல்கள் அமைச்சர் நிர்மலா சீதாராமன் ஆகியோருக்கு இடையிலான சந்திப்பில் விரிவாக கலந்துரையாடப்பட்டது.
அதேநேரம் இந்திய சுற்றுலாப் பயணிகளை இலங்கைக்கு அதிகளவில் அழைத்து வருவது மற்றும் இலங்கையின் விவசாய நவீனமயமாக்கல், டிஜிட்டல் உட்கட்டமைப்பு வசதிகள் அபிவிருத்தி குறித்தும் கலந்துரையாடப்பட்டது.

ஜனாதிபதி மற்றும் இந்திய வெளிவிவகார அமைச்சர் கலாநிதி எஸ்.ஜெய்சங்கர் ஆகியோருக்கு இடையிலான சந்திப்பு சிநேகபூர்வமாக இடம்பெற்றதோடு, இலங்கையின் பொருளாதார மறுமலர்ச்சிக்கு இந்தியாவின் மிகப்பெரிய சந்தையை பயன்படுத்திக்கொள்வது குறித்தும் இதன்போது கவனம் செலுத்தப்பட்டது.

மேலும், இந்நாட்டின் சுற்றுலா, முதலீடு மற்றும் வலுசக்தி துறைகளில் ஒத்துழைப்பு வழங்குவற்கும் கலாநிதி எஸ்.ஜெய்சங்கர் இதன்போது இணக்கம் தெரிவித்தார்.

மீன்பிடித்துறை மற்றும் தேசிய ஒற்றுமை மேம்பாடு உள்ளிட்ட இருநாடுகளுக்கும் அன்னியோன்யமான விடயங்கள் குறித்தும் இதன்போது கவனம் செலுத்தப்பட்டது.

அதனையடுத்து இந்திய பாதுகாப்பு ஆலோசகர் ஸ்ரீ அஜித் தோவால் (Shri Ajith Doval) ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்கவை சந்தித்து வலயத்தின் பாதுகாப்பு குறித்து கலந்துரையாடினார்.

வெளிநாட்டு அலுவல்கள், வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்பு மற்றும் சுற்றுலாத்துறை அமைச்சர் விஜித ஹேரத், தொழில் அமைச்சர் மற்றும் பொருளாதார அபிவிருத்தி பிரதி அமைச்சர் பேராசிரியர் அனில் ஜயந்த பெர்னாண்டோ உள்ளிட்டோரும் இதன்போது கலந்துகொண்டனர்.

ஜனாதிபதி அநுரவிற்கு இந்தியாவில் ஆரவாரமான வரவேற்பு

ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க இன்று (15) பிற்பகல் 5.30 மணியளவில் புதுடில்லி இந்திராகாந்தி விமான நிலையத்தை சென்றடைந்தார்.

இந்திய தகவல் தொழில்நுட்ப அமைச்சர் கலாநிதி எஸ்.முருகன் (Dr S.Murugan) , இந்திய உயர்ஸ்தானிகர் சந்தோஷ் ஜா, (Santosh Jha), இந்து சமுத்திர வலயத்தின் மேலதிகச் செயலாளர் புனித் அகர்வால் (Puneet Agrawal), இந்திய உபசரணைப் பிரதானி அன்ஷுமன் கவூர் (Anshuman Gaur) உள்ளிட்ட இராஜதந்திரிகள் ஜனாதிபதிக்கு விமான நிலையத்தில் சிறப்பு வரவேற்பளித்தனர்.

ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்கவின் விஜயம் தொடர்பில் இந்திய ஊடகங்கள் சிறப்பாக பிரசாரம் செய்திருந்ததுடன், புதுடில்லி நகரின் பிரதான சுற்றுவட்டாரத்தில் ஜனாதிபதி மற்றும் பிரதமர் நரேந்திர மோடியின் புகைப்படங்கள் அடங்கிய பதாகைகளும் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருந்தன.

ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க, இந்திய வெளிவிவகார அமைச்சர் கலாநிதி எஸ்.ஜெய்சங்கர் (Dr. S. Jayashankar), இந்திய பாதுகாப்பு ஆலோசகர் ஸ்ரீ அஜித் தோவால் (Shri Ajith Doval) உள்ளிட்டவர்களை இன்று (15) இரவு சந்தித்து கலந்துரையாடவுள்ளார்.

வெளிநாட்டு அலுவல்கள், வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்பு மற்றும் சுற்றுலாத்துறை அமைச்சர் விஜித ஹேரத், தொழில் அமைச்சர் மற்றும் பொருளாதார அபிவிருத்தி பிரதி அமைச்சர் பேராசிரியர் அனில் ஜயந்த பெர்னாண்டோ உள்ளிட்டோரும் இந்த சுற்றுப்பயணத்தில் கலந்துகொண்டுள்ளனர்.

ஜனாதிபதி இந்தியாவிற்கு சுற்றுப்பயணம்

ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க பதவியேற்றுக் கொண்டதன் பின்னர் மேற்கொள்ளும் முதல் சுற்றுப்பயணமாக இன்று (15) பிற்பகல் நாட்டிலிருந்து இந்தியா புறப்பட்டுச் சென்றார்.

இந்திய ஜனாதிபதி திரௌபதி முர்முவின் அழைப்பின் பேரில் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொள்ளவிருக்கும் ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க 17 ஆம் திகதி வரையில் இந்தியாவில் தங்கியிருப்பார்.

இந்தச் சுற்றுப் பயணத்தின் போது இந்திய பிரதமர் நரேந்திர மோடியுடனான இருதரப்பு சந்திப்பில் முக்கிய விடயங்கள் குறித்தும் கலந்துரையாடப்படவுள்ளது.

ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க, இந்தியாவின் துணை ஜனாதிபதி ஸ்ரீ ஜக்தீப் தன்கர், (Vice President Of India Shri Jagdeep Dhankhar), இந்திய வெளிவிவகார அமைச்சர் கலாநிதி எஸ். ஜெயசங்கர் (Dr.S.Jayashankar – Minister of External Affairs of India), இந்திய சுகாதார அமைச்சர் ஜே.பி. நந்தா (J.P. Nanda – Minister of Health), இந்தியாவின் தேசிய பாதுகாப்பு ஆலோசகர் ஸ்ரீ அஜித் தோவல்(Shri Ajith Doval – National Security Advisor of India) உள்ளிட்ட இராஜதந்திரிகள் பலருடனும் கலந்துரையாட தீர்மானிக்கப்பட்டுள்ளது.

இருநாடுகளுக்கும் இடையில் முதலீடு மற்றும் வணிகம் தொடர்புகளை பலப்படுத்தும் நோக்கில் புதுடில்லியில் நடைபெறவிருக்கும் வர்த்தகர்களுடனான சந்திப்பிலும் ஜனாதிபதி கலந்துகொள்ளவுள்ளார்.

அடுத்தபடியாக ஜனாதிபதி புத்தகாயாவிற்கான சுற்றுப்பயணம் ஒன்றையும் மேற்கொள்ளவுள்ளார்.

வெளிநாட்டு அலுவல்கள், வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்பு மற்றும் சுற்றுலாத்துறை அமைச்சர் விஜித ஹேரத், தொழில் அமைச்சர் மற்றும் பொருளாதார அபிவிருத்தி பிரதி அமைச்சர் பேராசிரியர் அனில் ஜயந்த பெர்னாண்டோ உள்ளிட்டோரும் இந்த சுற்றுப்பயணத்தில் கலந்துகொள்வர்.

மூலம்; ஜனாதிபதி ஊடகப் பிரிவு.

தினப்பொறி 23- போபால் விசவாயு படுகொலை 40 ஆண்டுகள்

AKD arrives in India, to visit Bodh Gaya on Tuesday.

 


அநுரா அரசே இந்தியப் பயணத்தில் `மீனவர் பிரச்சனைக்கு` தீர்வு காண்!

ENB Poster-Anura's State visit to India

The Indian government described Sri Lanka as the country’s closest maritime neighbour in the Indian Ocean Region (IOR) and said it holds a central place in Prime Minister Modi’s vision of ‘SAGAR’ (Security and Growth for All in the Region) and India’s ‘Neighbourhood First’ policy 

அண்டை அயல் நாடுகளுடனான தனது வெளி விவகாரக் கொள்கையை இவ்வாறு தான் இந்திய அரசு விளக்கம் செய்கின்றது. இந்த தங்கமுலாம் எல்லாவற்றையும் அடியோடு அகற்றி விட்டால் அதன் உண்மை முகம் தெரியும்.

இந்தியாவின் பாதுகாப்பே இந்து சமுத்திரப் பிராந்தியத்தின் பாதுகாப்பு!

இந்தியாவின் வளர்ச்சியே   இந்து சமுத்திரப் பிராந்தியத்தின் வளர்ச்சி!!

என்றே இந்தியா அதை ஆங்கிலேயன் உருவாக்கிய காலம் முதல் கூறி வருகின்றது.

அண்மைய கால் நூற்றாண்டில் குறிப்பாக கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் Make In India உலகமய பொருளாதாரப் பாதையில் இந்தியா கணிசமான வளர்ச்சி கண்டுள்ளது.

இரண்டாம் உலகப் போருக்கு பிந்திய உலக ஒழுங்கமைப்பு தகர்ந்து ஒரு மாற்று அமைப்பை நோக்கி நகரும் சர்வதேச அரசியல் போக்கில் இந்தியா தன்னை ஒரு சர்வதேச சமூக சக்தியாக கட்டியமைக்கும் பாதையில் நகர்ந்துவருகின்றது.

அதாவது இந்திய பிராந்திய விரிவாதிக்கம் சர்வதேச உலகமேலாதிக்கத்துடன் அணிசேருகின்றது.

இந்தச் சூழலில்;

இந்தியாவின் பாதுகாப்பே இந்து சமுத்திரப் பிராந்தியத்தின் பாதுகாப்பு!

இந்தியாவின் வளர்ச்சியே   இந்து சமுத்திரப் பிராந்தியத்தின் வளர்ச்சி!!

என்பது இந்தியா அணிசேரும் சர்வதேச ஏகாதிபத்திய முகாமின் குடையின் கீழ் இந்து சமுத்திரப் பிராந்திய நாடுகளை அடக்குவது தவிர வேறெதுவுமில்லை.

இலங்கை ஒரு சிறிய நாடு.இந்தியா தனக்கு விரும்பியபடியெல்லாம் `அந்தக் களி மண்ணில் உருவம் செய்து வருகின்றது.இதன் ஒரு பகுதி தான் இலங்கையின் புதிய ஜனாதிபதி அரசும், 70 % நாடாளமன்ற பெரும்பான்மை கொண்ட அரசாங்கமும்!

துல்லியமாக ஆராய்ந்தால் நாடளாவிய வகையில் இது 50 வீத வாக்காளர்களின் வாக்குகளையும், ஈழத்தில் 25% வாக்காளர்களின் வாக்குகளையும் கொண்டு அமையப் பெற்ற அதிகாரக் கைமாற்றமே ஆகும்.இதனால் எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக தனது சுய பாதுகாப்புக்கு இந்தியாவுடனான நேச உறவு அவசியமாகும்.

இவ்வாறு இந்தியா சார்ந்த ஒரு ஏகாதிபத்திய-அமெரிக்க முகாமுடன் அணி சேர்ந்து கொண்டு, அனுரா அரசு அணி சேராக் கொள்கை என்று பிதற்றுகின்றது.

அணி சேராக் கொள்கை

1917 ஒக்ரோபர் சோசலிசப் புரட்சியைத் தொடர்ந்து உலகம் சித்தாந்த ரீதியாக பிளவுபட்ட இரு துருவ உலகங்களாக பிளவுண்டன.சோசலிச சோவியத் முகாமும், ஏகாதிபத்திய அமெரிக்க முகாமுமாக இவை அமைந்தன. சோசலிச முகாமின் வளர்ச்சி மற்றும் தாக்கம் காரணமாக தமது காலனியாதிக்கத்தை தொடர இயலாத நெருக்கடிக்கு காலனியாதிக்கவாதிகள் உள்ளாகினர்.

இதன் விளைவாக குறிப்பாக `சூரியன் அஸ்தமிக்காத` பெரும் காலனியாதிக்க வாதிகளான ஆங்கிலேய மற்றும் பிரெஞ்சு ஏகாதிபத்தியவாதிகள் தமது காலனிய ஆதிக்கத்தில் தளர்வை ஏற்படுத்தத் தள்ளப்பட்டனர்.

காலனி ஆதிக்கத்தத்தை தொடரவும் அதேவேளை அது அகன்று விட்டது போலக் காட்டவும் ஆன வடிவமாக `சுதந்திரம்` என்பதைக் கண்டு பிடித்தனர். இந்த ஏற்பாட்டில் அதிகாரம் பகுதியாக, உள்ளூரில் தத்தெடுத்து தாம் பாலூட்டி வளர்த்த தரகர்களின் நம்பிக்கையான கைகளுக்கு மாற்றப்பட்டன.

40 களின் பிற்பகுதியில் இருந்து 70பது 80பதுகள் வரை இந்தக் கைமாற்றம் உலகக் காலனிகள் எங்கிலும் நடந்தேறின.

புதிதாக அதிகாரத்தை பெற்றுக் கொண்ட உள்ளூர் தரகு வர்க்கங்களுக்கு தாம் `சுதந்திரமானவர்கள்` என்று காட்டவேண்டிய தேவை இயல்பாகவே எழுந்தது. அதே வேளை அன்றைய  சூழலைச் சார்ந்து `சோசலிசம்`,ஜனநாயகம்` குடியரசு` என்று பேசவேண்டிய தேவையும் இருந்தது.

கொம்ஜூனிச அகிலத்தின் வழிகாட்டுதலுக்கு மாறாக இக் காலனியத் தரகர்களால் முன்னெடுக்கப்பட்ட கிளர்சிகளும் அவை கடைப்பிடித்த கொள்கை கோட்பாடுகளும் அந்நாடுகளின் இலட்சோபம் அடிமை மக்களுக்கு சுதந்திரத்தையோ விடுதலையையோ வழங்கவில்லை.

இந்தக் கைமாற்ற அரை நூற்றாண்டு காலத்தில் தான் இந் நாடுகளில் அந்தந்த நாடுகளின் வரலாற்று ரீதியான வளர்ச்சி மட்டத்துக்கு இயைந்த `நாடாளமன்ற` ஆட்சிவடிவமும் தேர்தல் முறையும் கொண்டுவரப்பட்டன.

மத்திய ஆசியாவில் `பாத் இயக்கம்`, ஆபிரிக்காவில் கிறீஸ்தவ தேசியம், லத்தீன் அமெரிக்காவில் `விடுதலை இறையியல்`, ஆசியாவில் `காந்தியம்` எல்லாம்  இந்த இனக் குழுமங்கள் தான்.

இதை எழுதிக் கொண்டிருக்கும்போது ஆட்சிக் கவிழ்ப்புக்கு உள்ளாகி அல்கைடா அரசாங்கம் அமைக்கும் சிரியாவும், 1946-1961 சுதந்திரக் கட்டங்களுக்கூடாக இறுதியில் 1970இல் அசாத் வம்ச ஆட்சிக்குள்ளான நாடுதான். சிரியாவில் அல்கைடா கிளர்ச்சியின் விளைவாக, 54 ஆண்டுகள் அசாத் வம்சம் ஒரு அரக்க ஆட்சி நடத்தியிருப்பதாக கண்டுபிடித்துள்ளார்கள்!

இவ்வாறாகத்தானே ``சுதந்திரம்`` பெற்ற தொடர்காலனிய நாடுகள் 1950 களில் ஜூக்கோசிலாவியாவினதும்,இந்தியாவினதும் முன் முயற்சியில் உருவாகியது அணிசேரா இயக்கம்.நூற்றுக்கு மேற்பட்ட நாடுகள் இதில் அங்கம் வகிப்பதாகக் கூறப்பட்டது.

எனினும் நடைமுறையில் இந்த நாடுகள் ஏதோ ஒரு முகாமைச் சார்ந்துதான் அப்போதுகூட இயங்கி வந்தன.இந்தியா 1991 இல் ரசிய சமூக ஏகாதிபத்தியம் தகரும் வரை அரசியல் ரீதியாக ரசியாவையே சார்ந்திருந்தது.இப்போது அமெரிக்காவின் யுத்த தந்திரக் கூட்டாளியாக இருந்த வண்ணம் சீனாவோடும்,ரசியாவோடும் பேரம் பேசி வருகின்றாது.

அணிசேரா இயக்கம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட உலகச் சூழல் அல்ல இன்று நிலவுவது. அந்த இயக்கக் கோட்பாடுகளை இன்று கடைப்பிடிக்க முடியாது. அல்லாமல் செய்வதானால் முதலில் இன்றைய உலக மறுபங்கீட்டு-மூன்றாம் உலகப் போர் சூழல் பற்றிய ஒரு சர்வதேச மதிப்பீட்டை முன் வைக்க வேண்டும். அதிலிருந்து புதிய அணிசேராக் கொள்கையை வகுக்கவேண்டும்.

அல்லாமால் அணிசேராக் கொள்கை பேசுவது அப்பட்டமான ஏமாற்றே ஆகும்.இந்தியச் சார்பு நிலைக்கு போடும் திரையே ஆகும். இதையே அனுரா ஆட்சி செய்ய முற்படுகின்றது.

பல தேர்தல் வாக்குறுதிகளில் தன் ஆரம்ப நாட்களிலேயே அடி சறுக்கி நிற்கின்றது அனுரா ஆட்சி.விளையும் பயிரை முளையில் தெரியும். எனினும் 100 நாட்கள் பொறுமை காப்போம்!

இலங்கை- ஈழ மீனவர் பிரச்சனை

ஆனால் இலங்கை- ஈழ மீனவர் பிரச்சனை 2009 இல் ஆரம்பித்து 15 வருடங்களாகத் தொடர்கின்றது. எந்தத் தீர்வும் எட்டப்படவில்லை.அதற்கான அறிகுறிகளும் தென்படவில்லை.

அனுராவின் இந்தியப் பயணம் குறித்த அதிகார பூர்வத் தகவல்களில் இப்பிரச்சனை நிகழ்ச்சி நிரலில் இருப்பது போலவும் தெரியவில்லை. 

இலங்கையரின் அரசுத் தலைவராக, முதல் வெளிநாட்டு அரசுமுறைப் பயணமாக இந்தியா செல்லும் அநுரா புத்த கஜா செல்வது ஏன்?

இதற்கு கொடுக்கப்பட்ட முக்கியத்துவம் கூட கடற் தொழிலாளர் பிரச்சனைக்கு கொடுக்கப்படவில்லை!

இலங்கையில் இந்தியக் கடற்கொள்ளை தொடர்வதற்கு ஒரே ஒரு காரணம் தான் உண்டு.

இலங்கை ஈழக் கடற்பரப்பின் மீது இந்தியா எழுதப்படாத உரிமையை நிலைநாட்டுகின்றது. அத்துமீறி ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றது. தன் நாட்டு தொழிலாளர்களை கடற் கொள்ளைக்குத் தூண்டுகின்றது.அவர்கள் மீது சட்ட நடவடிக்கை எடுக்க இலங்கை அரசுக்கு உரிமை இல்லை என்று கருதுகின்றது.

 Security and Growth for All in the Region என்று பசப்பிக் கொண்டு இலங்கையின் இறையாண்மையை மீறுகின்றது.

இது தொழில் தகராறு அல்ல அரசியல் முரண்பாடு. இதை அரசுகள் தான் தீர்க்க வேண்டும்.

அதனால் இந்தத் தடவை அநுரா தனது இந்தியப் பயணத்தில் இதற்கு தீர்வு காண வேண்டும். அத்தகைய ஒரு தீர்வோடு மட்டுமே நாடு திரும்ப வேண்டும்.

நாடாளமன்றத்துக்கு Vacuum பிடிப்பது, பன்றித் தொழுவம் மேய்ப்பதற்கு படிப்புத் தகுதி பற்றிய சர்ச்சைகளை கிளப்புவது போன்ற அதே நாடாளமன்ற அசுத்த தந்திரங்களைக் கைவிட்டு, தனது 100 நாள் ஆட்சியின் சாதனையாக மீனவர் பிரச்சனைக்கு தீர்வு காணவேண்டும். 

இல்லையேல் அவர் புத்த காயாவின் ஒரு மரக்கிளையின் கீழ் அமர்ந்து `இந்திய புத்தே` ஆக ஞானம் பெறுவதுதான் அவருக்கும் நல்லது, நாட்டின் மறுமலர்ச்சிக்கும் நல்லது .

புதிய ஈழப் புரட்சியாளர்கள்.

ஈழம் 15-12-2024

Multiple Drone Incursions Confirmed Over Marine Corps Base Camp Pendleton

Marine Corps Base Camp Pendleton Multiple Drone Incursions Confirmed Over Marine Corps Base Camp Pendleton This is the first Marine Corps fa...