SHARE

Sunday, December 30, 2012

Drone War Spurs Militants to Deadly Reprisals

Drone War Spurs Militants to Deadly Reprisals

By DECLAN WALSH Published: December 29, 2012

ISLAMABAD, Pakistan — They are dead men talking, and they know it. Gulping nervously, the prisoners stare into the video camera, spilling tales of intrigue, betrayal and paid espionage on behalf of the United States. Some speak in trembling voices, a glint of fear in their eyes. Others look resigned. All plead for their lives.


The New York Times :Pakistan militants punish accused informers aiding drone attacks by taping their confessions and executions.
“I am a spy and I took part in four attacks,” said Sidinkay, a young tribesman who said he was paid $350 to help direct C.I.A. drones to their targets in Pakistan’s tribal belt. Sweat glistened on his forehead; he rocked nervously as he spoke. “Stay away from the Americans,” he said in an imploring voice. “Stay away from their dollars.”

Al Qaeda and the Taliban have few defenses against the American drones that endlessly prowl the skies over the bustling militant hubs of North and South Waziristan in northwestern Pakistan, along the Afghan border. C.I.A. missiles killed at least 246 people in 2012, most of them Islamist militants, according to watchdog groups that monitor the strikes. The dead included Abu Yahya al-Libi, the Qaeda ideologue and deputy leader.

Despite the technological superiority of their enemy, however, the militants do possess one powerful countermeasure.

For several years now, militant enforcers have scoured the tribal belt in search of informers who help the C.I.A. find and kill the spy agency’s jihadist quarry. The militants’ technique — often more witch hunt than investigation — follows a well-established pattern. Accused tribesmen are abducted from homes and workplaces at gunpoint and tortured. A sham religious court hears their case, usually declaring them guilty. Then they are forced to speak into a video camera.

The taped confessions, which are later distributed on CD, vary in style and content. But their endings are the same: execution by hanging, beheading or firing squad.

In Sidinkay’s last moments, the camera shows him standing in a dusty field with three other prisoners, all blindfolded, illuminated by car headlights. A volley of shots rings out, and the three others are mowed down. But Sidinkay, apparently untouched, is left standing. For a tragic instant, the accused spy shuffles about, confused. Then fresh shots ring out and he, too, crumples to the ground.
These macabre recordings offer a glimpse into a little-seen side of the drone war in Waziristan, a paranoid shadow conflict between militants and a faceless American enemy in which ordinary Pakistanis have often become unwitting victims.

Outside the tribal belt, the issue of civilian casualties has dominated the debate about American drones. At least 473 noncombatants have been killed by C.I.A.-directed strikes since 2004, according to monitoring groups — a toll frequently highlighted by critics of the drones like the Pakistani politician Imran Khan. Still, strike accuracy seems to be improving: just seven civilian deaths have been confirmed in 2012, down from 68 the previous year, according to the Bureau of Investigative Journalism, which has been critical of the Obama administration’s drone campaign.

And civilian lives are threatened by militants, too. As the American campaign has cut deeply into the commands of both the Taliban and Al Qaeda, drone-fearing militants have turned to the local community for reprisals, mounting a concerted campaign of fear and intimidation that has claimed dozens of lives and further stressed the already fragile order of tribal society.

The video messages from accused spies are intended to send a stark message, regardless of whether innocents are among those caught up in the deadly dragnet. The confessions are delivered at gunpoint, and usually follow extensive torture, including hanging from hooks for up to a month, human rights groups say.

“In every civilized society, the penalty for spying is death,” said a senior commander with the Pakistani Taliban, speaking on the condition of anonymity from Waziristan.

Although each of myriad militant factions in Waziristan operates its own death squads, by far the most formidable is the Ittehad-e-Mujahedeen Khorasan, a shadowy group that experts consider to be Al Qaeda’s local counterintelligence wing. Since it emerged in 2009, the group, which is led by Arab and Uzbek militants, has carefully cultivated a sinister image through video theatrics and the ruthless application of violence.

Black-clad Khorasan militants, their faces covered in balaclavas, roam across North Waziristan in jeeps with tinted windows. In one video clip from 2011, Khorasan fighters are seen searching traffic under a cluster of palm trees outside Mir Ali, a notorious militant hub. Then they move into the town center, distributing leaflets to shoppers, before executing three men outside a gas station.

“Spies, your days are numbered because we are carrying out raids,” chants the video soundtrack.
Thought to number dozens of militants, the Khorasan cooperates closely with the Afghan warlord Jalaluddin Haqqani, who is based in North Waziristan. A sister organization in Afghanistan has been responsible for 250 assassinations and executions, according to American military intelligence.
“Everyone’s frightened of them,” said Mustafa Qadri of Amnesty International, which recently published a report on human rights abuses by both the military and militants in the tribal belt. “No one really knows who is behind them. But they are very professional.”

The videotapes produced by Khorasan and other groups offer a stark, if one-dimensional, picture of their spy hunt. A review of 20 video confessions by The New York Times, as well as interviews with residents of the tribal belt, suggest the suspects are largely poor tribesmen — barbers, construction workers, Afghan migrants.

The jittery accounts of the accused men reveal dramatic stories of espionage: furtive meetings with handlers; disguising themselves as Taliban fighters, fruit sellers or even heroin addicts; payment of between $150 and $450 per drone strike; and placing American-supplied electronic tracking devices, often wrapped in cigarette foil, near the houses and cars of Qaeda fugitives.

But the videos are also portraits of fear and confusion, infused with poignant, even darkly comic, moments. Curiously, some say they have been hired through Pakistani military intelligence officials who are identified by name, directly contradicting the Pakistan government’s official stance that it vehemently opposes the drone strikes. An official with Inter-Services Intelligence, speaking on the customary condition of anonymity, said any suggestion of Pakistani cooperation was “hogwash.”
Quite clearly, the video accounts are stage-managed. Behind the camera, an unseen militant prompts the prisoners to speak. Some say they have been told they will be freed if they tell the “truth.” Others are preparing for death. “Tell my parents that I owe 250 rupees to a guy from our village,” Hamidullah, a bearded Afghan migrant, said in a quavering voice. “After I die, please repay the money to him.”

Death is not inevitable, however. Suleman Wazir, a 20-year-old goat herder from South Waziristan, said militants abducted him in September on suspicion of being a spy. “They held me in a dungeon and flogged me hundreds of times. They told me I would die,” he said in a video interview recorded through an intermediary in Waziristan. But after some weeks, Mr. Wazir said, his relatives intervened through tribal elders and persuaded the Taliban of his innocence. Upon presentation of five goats to the militants, he was set free, he said.

The Taliban and Al Qaeda have become obsessed with “patrai” — a local word for a small metallic device, now synonymous with the tiny electronic tagging devices that militants believe the C.I.A. uses to find them. In 2009 Mr. Libi, the Qaeda deputy, published an article illustrated with photographs of such devices, warning of their dangers. He was killed in a drone strike near Mir Ali in June.

This year, the Taliban released a video purporting to show one such device: an inchlong electronic circuit board, cased in transparent plastic, that, when connected to a nine-volt battery, pulsed with an infrared light. A spokesman for the C.I.A. declined to comment on details of the drone program. But a former American intelligence official, speaking on the condition of anonymity, confirmed that the agency does use such GPS devices, which are commercially available in the United States through stores that supply the military.

As a result, the Taliban are adapting. Wali ur-Rehman, a senior Taliban commander, said in an interview last spring that his fighters had started to scan all visiting vehicles with camcorders set to infrared mode in order to detect potential tracking devices.

Still, the Taliban may be overestimating the importance of such devices. A former Obama administration official, speaking on the condition of anonymity because of the classified nature of the subject, said that satellites and aerial surveillance planes — whose powerful sensors sweep up mobile phone, Internet and radio intercepts from the tribal belt — provide much of the drone program’s electronic intelligence. Other experts said many American intelligence informers in Waziristan are recruited in Afghanistan, where a C.I.A. base in the border province of Khost was attacked by a suicide bomber three years ago.

On the ground, though, the spy war has further destabilized a tribal society already dangerously weakened by years of violence. Paranoia about the profusion of tracking chips has fueled rivalries between different clans who accused one another of planting the devices.

“People start to think that other tribes are throwing the chips. There is so much confusion and mistrust created within the tribal communities. Drone attacks have intensified existing mistrust,” one tribesman told researchers from Columbia Law School, as part of a study into the effects of the drone campaign, last May.

The Khorasan’s brutality has alienated even some of its putative allies. In September 2011, Hafiz Gul Bahadur, a leading warlord in North Waziristan, publicly withdrew his support for the group after coming under pressure from tribal supporters over the number of apparently innocent tribesmen who had been executed as spies. In a statement, the Khorasan responded that it would pursue its objectives “at all costs and not spare anyone.”

Amid the long knives and paranoia, some tribesmen believe there is no option but to flee. Some of those accused of espionage run to the gulf states; others make it to the sprawling slums of the port of Karachi. In an ethnic Pashtun neighborhood of that city, one elderly man described how he fled with his family after the execution of his son in 2009.

“I was afraid the militants would also kill me and my family,” said the man, speaking on the condition of anonymity.

Still now, his life remained in danger, he added, because the Taliban believed he was spending what they said was his son’s ill-gotten money. But it was simply untrue, the old man insisted: “My son was innocent.”

Reporting was contributed by Ihsanullah Tipu Mehsud from Islamabad; Ismail Khan from Peshawar, Pakistan; Zia ur-Rehman from Karachi, Pakistan; and Scott Shane and Eric Schmitt from Washington.

யாழ். பல்கலைக்கழக மாணவர் போராட்டத்தை முறியடிக்க விசேட கூட்டம்.

யாழ். பல்கலைக்கழகம் தொடர்பில் 31ம் திகதி விசேட கூட்டம்.
வீரகேசரி 2012-12-29 11:19:06

யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் தொடர்பில் எதிர்வரும் 31ம் திகதி விசேட கூட்டமொன்று நடைபெறவுள்ளதாகத் தெரிகின்றது.

யாழ்ப்பாணம் பல்கலைக்கழக விரிவுரைகளை மாணவர்கள் பகிஷ்கரித்து வருகின்ற நிலையில்பல்கலைக்கழகத்தின் கல்வி நடவடிக்கைகளை மீள ஆரம்பிப்பது குறித்து இந்தக் கூட்டத்தில் கவனம் செலுத்தப்பட உள்ளதாகத் தெரிவிக்கப்படுகின்றது.

மாணவர்களின் போராட்டம் தொடர்பில் கலந்துரையாடி தீர்மானமொன்றுக்கு வரும் வகையிலேயே எதிர்வரும் திங்கட்கிழமை கூட்டம் நடைபெறவுள்ளது.
==========
``விடுதலைப்புலிகளின் கொள்கைகளை இப்போதும் பின்பற்றும், மாணவர் கனவு  கலைக்கப்படும் வரையில் அவர்கள் விடுதலை செய்யப்படப் போவதில்லை’’.
யாழ் கட்டளைத் தளபதி

கைது செய்யப்பட்டு தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ள மாணவர்களது விடுதலை தொடர்பில் யாழ் பல்கலைக்கழக சமூகத்திற்கும் யாழ் மாவட்ட கட்டளை தளபதிக்கும் இடையில் பலாலி படைத் தலமையத்தில் சந்திப்பொன்று இடம்பெற்றது அதன் போதே அவர் இதனைத் தெரிவித்தார்.

அவர் மேலும் தெரிவித்ததாவது,

கைது செய்யப்பட்ட மாணவர்கள் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் உயிருடன் இருப்பதாகவும் அவரே எமது தலைவர் , அவரின் ஆட்சி விரைவில் அமையும் எனவும்  கூறிவருகின்றனர்

இதனாலே இவர்கள் தொடர்ந்தும் தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளனர் எனவே பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் விடுதலை செய்யும் வரை யாழ் பல்கலைக்கழக செயற்பாடுகளை ஆரம்பிக்கப்படாது என காத்திருப்பது கனவிலும் கூட நடக்காது எனவே விரைவாக கல்விச் செயற்பாடுகளை ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

அத்துடன் தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ள மாணவர்களை சந்திக்கப்போகும் போது பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளிடம்  ``விடுதலைப்புலிகளுடன் தொடர்பில்லை , நாம் இனிமேல் இவ்வாறான செயற்பாடுகளை செய்ய மாட்டோம் எனக் கூறுங்கள்`` எனவும் ஆலோசனை கூறினார்!

அவ்வாறு அவர்கள் கூறுவார்களாயின் அவர்களது விடுதலை விரைவில் கைகூடும். இவ்வாறு அமையுமானால் அவர்களின் விடுதலை தொடர்பில் நானும் கலந்துரையாடி அவர்களை விரைவில் விடுவிக்க முடியும்.

நாம் சமய நிகழ்வுகளுக்கு  தடையில்லை ஆனாலும் பயங்கரவாத
செயற்பாடுகளுக்கு நாங்கள் இடமளிக்க மாட்டோம். அன்றைய தினம் பல்கலைக்கழக வளாகத்தில் 20ற்கு மேற்பட்ட பிரபாகரனின் சுவரொட்டிகள் ஒட்டப்பட்டதுடன் சில விரும்பத்தகாதாத செயற்பாடுகளும் நிகழ்கின்றன என்ற தகவல் கிடைக்கப்பெற்றதும் .அதனை நிறுத்துவதற்காக இராணுவமும் பொலிஸாரும் வளாகத்திற்குள் நுழைய வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டது.

சில அரசியல் வாதிகள் சுயலாபம் தேடும் நோக்குடன் மாணவர்களைத் தூண்டிவிட்டுள்ளனர். அத்துடன் 15 ஆயிரம் பாதுகாப்புப்படையினர் இருக்கின்ற இடத்தில் அவர்கள் ஒரு இலட்சத்திற்கு மேற்பட்டவர்கள் இருக்கின்றனர் என்று கூறிவருகின்றனர். இது தவறான கருத்து.

இலங்கையில் உள்ள  இதர பல்கலைக்கழகங்கள் போலவே யாழ். பல்கலைக்கழகமும். அதில் எந்த வேறுபாடும் இல்லை.மாணவர்கள் பல்கலைக்கழகத்திற்குள் இருக்கும் போது அவர்களுக்கு கல்விதான் முக்கியம். கல்வியை முடித்து வெளியில் வந்து அவர்கள் அரசியல் நடத்தலாம். அதற்கு எந்தத் தடையும் இல்லை.

தர்சானந் மற்றும் ஜெனமேஜெயன் ஆகியோரை எனக்கு 8 மாதங்களுக்கு முன்பே தெரியும். கல்வியில் மாத்திரம் கவனம் செலுத்துங்கள் என்று அவர்களுக்கு நான் கூறியிருந்தேன்.

தற்போது குறித்த நால்வரும் பயங்கரவாத தடைச்சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்படவில்லை. சாதாரணமான கைதாகவே அமைகின்றது. எனினும் இவர்களது உறுதிப்பாடு தளர்ந்து தாம் நிரபராதிகள் எனக் கூறும் வரைக்கும் இவர்கள் தடுத்து வைக்கப்படுவார்கள். இது தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாகும்.

எனினும் அவர்களுடைய உறுதிப்பாட்டில் மாற்றம் ஏற்படுமாயின் அவர்களை விரைவாக விடுதலை செய்வதற்கு நடவடிக்கை எடுக்கமுடியும் என்றார்.

 மாறாக இனியும் விடுதலைப்புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் வருவார் எனவும், அவரின் கொள்கைகள் பின்பற்றப்பட வேண்டும் எனவும், இவர்கள் கனவு காண்பார்கள்  ஆனால்,  அந்தக்கனவு கலைக்கப்படும் வரையில் அவர்கள் விடுதலை செய்யப்படப் போவதில்லை.

மேலும் புலம்பெயர் நாடுகளிலுள்ள நெடியவன், விநாயகம் போன்ற பயங்கரவாதிகளுடன் இவர்களுக்கு நேரடியான தொடர்புகள் இருப்பதை நாம் உறுதி செய்திருக்கின்றோம்.

இதிலும் பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றியத்தின் செயலாளரான தர்சானந்த் மற்றும் சொலமன் ஆகியோர் புலிகள் அமைப்பின் பிரிகேடியர் தரத்திலானவர்கள்.


ஜே.வி.பியின் போராட்டத்திற்கும், புலிகளின் போராட்டத்திற்கும் நிறையவே வித்தியாசமுள்ளது. புலிகள் தனிநாடு கோரி போராடினார்கள். அதற்கு நாம் ஒருபோதும் அனுமதிக்க மாட்டோம்.


உலகமே புலிகளை பயங்கரவாதிகள் என அடையாளப்படுத்தியிருக்கின்றது.
எனவே நாம் இதற்கு அனுமதிக்க மாட்டோம். எனக் கூறியதுடன், விரிவுரையாளர்களும்,பெற்றோரும் தமது பிள்ளைகள் தொடர்பில் பேச முற்பட்டபோது அவர்களை வாயை மூடுங்கள் என அடக்கியுள்ளார்.

இதனையடுத்து, கைதுசெய்யப்பட்ட மாணவர்களின் பெற்றோர் கண்ணீர் விட்டழுது தங்கள் பிள்ளைகளை விடுவியுங்கள் எனக் கேட்டபோது கிட்லர் பாணியில் சிரித்தபடியே எழுந்து சென்றுவிட்டார்

( தகவல் இலங்கை ஊடகங்கள்)

India, Sri Lanka head to a win-win relationship

India, Sri Lanka head to a win-win relationship 《  Asian Age 17 Dec 2024  》 All the signs are pointing to the possibility of a major win for...