இந்தியா 75: போலிச் சுதந்திரம் பொசுங்கியே தீரும்!

 

Karl Marx in the New-York Tribune 1857

Indian News

Source: New-York Daily Tribune, August 14, 1857;

Transcribed: by Tony Brown.

London, July 31, 1857

The last Indian mail, conveying news from Delhi up to the 17th June, and from Bombay up to the 1st of July, realizes the most gloomy anticipations. When Mr. Vernon Smith, the President of the Board of Control, first informed the House of Commons of the Indian revolt, he confidently stated that the next mail would bring the news that Delhi had been razed to the ground. The mail arrived, but Delhi was not yet “wiped out of the pages of history.” It was then said that the battery train could not be brought up before the 9th of June, and that the attack on the doomed city must consequently be delayed to that date. The 9th of June passed away without being distinguished by ally remarkable incident. 

On the 12th and 15th June some events occurred, but rather ill the opposite direction, Delhi being not stormed by the English, but the English being attacked by the insurgents, the repeated sorties of whom were, however, repulsed. The fall of Delhi is thus again postponed, the alleged cause being now no longer the sole want of siege-artillery, but General Barnard’s resolution to wait upon re-enforcements, as his forces — about 3,000 men — were totally inadequate to the capture of the ancient capital defended by 30,000 Sepoys, and possessed of all the military stores. The rebels had even established a camp outside the Ajmer gate. Until now, all military writers were unanimous ill considering an English force of 3,000 men quite sufficient for crushing a Sepoy army of 30,000 or 40,000 men; and if such was not the case, how could England — to use an expression of The London Times — ever be able to “reconquer” India?

The British army in India amounts actually to 30,000 men. The utmost number they can dispatch from England within the next half year cannot exceed 20,000 or 25,000 men, of whom 6,000 men are to fill up vacancies among the European ranks in India, and of whom the additional force of 18,000 or 19,000 men will be reduced by loss from the voyage, by loss from the climate, and by other casualties to about 14,000 troops able to appear on the theater of war. The British army must resolve upon meeting the mutineers in very disproportionate numbers, or it must renounce meeting them at all. Still we are at a loss to understand the slowness of the concentration of their forces around Delhi. If at this season of the year, the heat proves an invincible obstacle, which it did not in the days of Sir Charles Napier, some months later, on the arrival of the European troops, the rains will afford a still more conclusive pretext for a standstill. It should never be forgotten that the present mutiny had, in fact, already begun in the month of January, and that the British Government had thus received ample warning for keeping its powder dry and its forces ready.

The prolonged hold of Delhi by the Sepoys in it) face of an English besieging army has, of course, produced its natural result. The mutiny was spreading to the very gates of Calcutta, fifty Bengal regiments had ceased to exist, the Bengal arms, itself had become a myth of the past, and the Europeans, dispersed over an immense extent of land, and blocked up in insulated spots, were either butchered by the rebels, or had taken up position of desperate defense. At Calcutta itself the Christian inhabitants formed a volunteer guard, after a plot, said to have been most complete in its detail, for surprising the seat of the Government, had been discovered, and the native troops there stationed had been disbanded. At Benares, an attempt at disarming a native regiment was resisted by a body of Sikhs and the Thirteenth irregular cavalry. This fact is very important, as it shows that the Sikhs, like the Mohammedans, were making common cause with the Brahmins, and that thus a general union against the British rule, of all the different tribes, was rapidly progressing. It had been an article of faith with the English people, that the Sepoy army constituted their whole strength in India. Now, all at once, they feel quite satisfied that that very army, constitutes their sole danger. During the last Indian debates, Mr. Vernon Smith, the President of the Board of Control, still declared that“the fact cannot be too much insisted upon that there is no connection whatever between the native princes and the revolt.”

Two days later the same Vernon Smith had to publish a dispatch containing this ominous paragraph:

“On the 14th of June the ex-King of Oude, implicated in the conspiracy by intercepted papers, was lodged in Fort William, and his followers disarmed.”

By and by there will ooze out other facts able to convince even John Bull himself that what he considers a military mutiny is in truth a national revolt.

The English press feigns to derive great comfort from the conviction that the revolt had not yet spread beyond the boundaries of the Bengal Presidency, and that not the least doubt was entertained of the loyalty of the Bombay and Madras armies. However, this pleasant view of the case seems singularly to clash with the fact conveyed by the last mail of a mutiny of the Nizam’s cavalry having broken out at Aurungabad. Aurungabad being the capital of the district of the same name which belongs to the Bombay Presidency, the truth is that the last mail announces a commencement of revolt of the Bombay army. The Aurungabad mutiny is, indeed, said to have been at once put down by General Woodburn. But was not the Meerut mutiny said to have been put down at once? Did not the Lucknow mutiny, after having been quenched by Sir H. Lawrence, make a more formidable reappearance a fortnight later? 

Will it not be recollected that the very first announcement of mutiny in the Indian army was accompanied with the announcement of restored order? Although the bulk of the Bombay and Madras armies is composed of low caste men, there are still mixed to every regiment some hundred Rajpoots, a number quite sufficient to form the connecting links with the high caste rebels of the Bengal army. The Punjaub is declared to he quiet, but at the same time we are informed that “at Ferozepore, on the 13th of June, military executions had taken place,” while Vaughan’s corps – 5th Punjaub Infantry – is praised for “having behaved admirably in pursuit of the 55th Native Infantry.” 

This, it must be confessed, is a very queer sort of “quiet.”

===============================================================

YUAN WANG 5: Sri Lanka's government granted permission on Saturday

 Read more at:

http://timesofindia.indiatimes.com/articleshow/93539877.cms?utm_source=facebook.com&utm_medium=social&utm_campaign=TOIDesktop&utm_source=contentofinterest&utm_medium=text&utm_campaign=cppst

COLOMBO: Sri Lanka's government granted permission on Saturday (13-08-2022)

வெளியிட்டு விட்டோம்- `ஈழத்தில் வர்க்கப் போராட்டம்

 

ஈழத்தில் வர்க்கப் போராட்டம் 

நூலாக்கம் (1989),  நூல் நோக்கு (2021) : நூலாசிரியர் சுபா

ஈழத்தில் வர்க்கப் போராட்டம் என்ற இந்த ஆய்வுக் குறு நூல்  1989ம்  ஆண்டு எழுதப்பட்டு, மலையகத் தோழர்களின் மகத்தான அர்ப்பணத்துடன், தலை மறைவு ரோனியோ பிரதியாகவும், பின்னால் இணைய பிரதியுமாக விநியோகத்துக்கு விடப்பட்டதாகும். 

ரோனியோ பிரதியை கொழும்பிலிருந்து யாழ்ப்பாணத்திற்கு கடத்திச் சென்று,  தோழர் ரமணி இரகசியமாக யாழ் பல் கலை வட்டாரத்தில் விநியோகம் செய்தார்அதுவரைக்கும் `அன்னை பூபதி ஆக` இருந்த புலிகள் , இந்திய ஆக்கிரமிப்புப் படை வெளியேறியவுடன், `மண்டையன் குழு` ஆனார்கள்`!

தோழர் ரமணி  கோரத்தனமாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டு படுகொலை செய்யப்பட்டார்.பின்னால் ராஜீவ் கொலை இடம்பெற்றது.

கலைப்புவாதம் தலை தூக்கியது. 

இந்த அரசியல், ஸ்தாபனச் சூழ்நிலையில், துரதிஸ்டவசமாக நெடுங்காலமாக இதை ஒரு நூலாக அச்சிடுவதற்கு வாய்ப்பு எட்டவில்லை. 

1993இற்குப் பின்னால் அதற்கு வாய்ப்பு இருந்தது.முயற்சிகளும் எடுக்கப்பட்டது ஆனால், எட்டியிருந்தவர்களும், ஒட்டியிருந்தவர்களும், பந்தமென்று வந்தவர்களும், சொந்தம் என்று சொன்னவர்களும் ஆக எவருமே செய்யவில்லை!

எம் கொடியும் செய்யவில்லை, செங்கொடியும் செய்யவில்லை, 32 ஆண்டுகளாக!

காரணங்கள் எதுவாயினும், ஈழப்புரட்சி வரலாற்றில் இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட்ட பல உண்மைகளில் இந்நூலும் ஒன்றாகும்.

இவ்வாறு இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட்ட இவ் வரலாற்று ஆவணம், கடந்த 32 ஆண்டுகால குறிப்பாக முள்ளிவாய்க்காலுக்குப்  பிந்திய, கடந்த 12 ஆண்டுகாலத்தின் முன் அறிவிப்பாகும்.

இன்று கற்போர் இந்த உண்மையை தெரிந்து கொள்ளவாவது முடியும்.

இந்நூல் எழுதப்பட்ட காலப் புலம் வருமாறு:

1987 இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தத்தின், ஈழ அரசியல் இந்திய அடியாளாக இருந்தவர் திரு.அப்பாப்பிள்ளை அமிர்தலிங்கம்-இவர் வட்டுக்கோட்டை மேட்டுக் குடித் தமிழர் இராமநாதனுக்குப் பிந்திய இரண்டாம் தலை முறை ஆண்ட பரம்பரையினர். 

அமிர்தலிங்கம் ஒரு சதியின் மூலம் உரிமை கோராமல் கொலை செய்யப்பட்டார் 1989 ஜுலை 13 இல் இலங்கைத் தலை நகர் கொழும்பில்.

``அமிர்தலிங்கம் தமிழினத்துக்குச் செய்த துரோகத்தை பிரபாகரன் செய்தால் அவருக்கும் மரணதண்டனை தான்``, சொன்னவன் அண்ணன் பிரபாகரன்.கோராத உரிமை இது!

சுந்தரத்தில் இருந்து ரேகன், இந்திய உளவு நிறுவனம் `றோ` ஏவிவிட்ட, இயக்க மோதல்கள், உள்ளியக்கப் படுகொலைகள், இந்தியக் கைக் கூலி ரெலோ,ஈ.பி.ஆர்.ல்.எப், கந்தன் கருணை, 1987 இற்குப் பின்னால் 

அமிர்தலிங்கம் என, அழித்தொழிப்பு முன்னேறி,`எங்கே போகிறோம்` எனக் கேள்வி எழுந்த வந்த சூழ் நிலையில், அந்தப் பாதையை ஆழமான ஒரு விசாரணைக்கு உட்படுத்த வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது.

எதிர்பார்த்தவாறு இப் பாதை  உள் நாட்டிலிருந்து, அயல் நாட்டை எட்டியது. ராஜீவுக்கு மாலை சூட்டியது. கதிர்காமரின் கதை முடித்தது.  மாத்தையா வையும் 600 தோழர்களையும் காணாமல் ஆக்கியது.இறுதியாக  தோழர் ரமணியையும் கோரக்கொலை செய்தது.

அமிர்தலிங்கம் மற்றும்  படுகொலைகள் ஆபத்தான பிரயத்தனமாகும். இது சர்வதேசிய பரிமாணம் கொண்டது. இப்போக்கு எமக்கு ``பயங்கரவாதிகள்`` எனப் பட்டம் சூட்டுவதற்கு ஏதுவாகிற்று. எமது விடுதலைப் போரின் நியாயத்தை மூடி மறைக்கவும்,எமது ஐக்கியத்தை சிதைக்கவும்,எமக்குள் ஊடுருவவும் எதிரிகளுக்கு உதவுவதாக ஆகிற்று.

பின்னைய விளைவுகளை நோக்குகின்றபோது, அமிர்தலிங்கம் கொலையை , அவரை ஒரு தனிமனிதனாக மட்டுமின்றி, அவரது வரலாற்றுப் பாத்திரத்தை, அதன் வர்க்கப் பின்னணியைக் கருத்தில் எடுத்து, 

அழித்தொழிப்புப் பாதையை ஆழமான ஒரு விசாரணைக்கு உட்படுத்த வேண்டிய அவசியத்தை அன்று உணர்ந்து கொண்டது, அது வெல்லாது என அறைந்து கூறியது, வரலாற்று முக்கியத்துவமுடையதாகும். 

அப்போது இந்நூலாசிரியருக்கு வயது  32. அரசியல் மற்றும் ஆய்வு முதிர்ச்சி இன்மையின் அநேக அடையாளங்களை இந் நூலில் இன்று நாம் கண்டுபிடிக்க முடியும். எனினும் அவற்றை இன்று திருத்த முடியாது. 

அது நூலின் ஆன்மாவை அழித்துவிடும். (அதிக பட்சம் பின் இணைப்பு செய்யலாம்.அதற்கு இங்கே சிறிதளவில் முயற்சிக்கப்படுகின்றது.)

இந் நூலின் ஆழம் 1960, 1970, 1980 களின் சர்வதேச சூழ்நிலையைக் கவனத்தில் கொள்ளாத-அந்த பார்வை இல்லாத-அறியாமையைக் கொண்டிருக்கின்றது என்பதும்,மற்றும் பலவும், இன்றைக்கு தெரிகின்ற உண்மை.இதை ஈடு செய்ய முடியும். இட்டு நிரப்பவும் முடியும்.இன்றும் இனி வருங்காலத்திலும்!

1989 இக்குறு நூலின் இறுதி இரண்டு பந்திகளில் முதல் பந்தி  பிரகடனம் செய்திருப்பது, பின்வருமாறு:``தமிழ்த்தரகு முதலாளிய வர்க்கம் மூன்று எதிர்ப்புரட்சிக் கோட்பாடுகளின் அடிப்படையில் தான், தமிழ் மக்கள் மத்தியில் இன்னும் உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றது.  இக்கோட்பாடுகளில் இருந்து தமிழ் மக்களை விடுவிக்காத வரையில் ஒரு வர்க்கம் என்கிற முறையில் அதன் எதிர்ப்புரட்சிப் பாத்திரத்தை எந்தத் துப்பாக்கியும் எதுவும் செய்துவிடாது.``

ஆனையிறவு பெரும் ஆக்கிரமிப்பு படைத்தள தகர்ப்புக்குப் பின்னால் ஆண்ட பரம்பரை மீண்டும் ,பாராளமன்றப் பாடையேறி போர்க்களமாடி ஆள நினைத்ததும்,  புலம்பெயர் தமிழன் பொங்கு தமிழ் `தாயகம் தேசியம் தன்னாட்சி` பேசியதும், இருபது ஆண்டுகள் கழித்து 2009 இல் ஆயுதம் மெளனித்ததும், ஆனந்தபுரத்தில் இந்திய மாதா விச வாயு அடித்து மாண்டதும், நந்திக்கடலை நீந்தியதும் , முள்ளிவாய்க்காலில் இறுதியாக மூர்ச்சை உற்றதும், ஐ.நா வுக்கு காவடி எடுத்ததும், அத்தனை ஆண்ட பரம்பரையும் இந்திய மாநில உலக மறு பங்கீட்டு சமஸ்டி அமைக்க ஒன்று சேருவதும்  இவ்வாறு தான் நடந்தேறியது! இந்த அடிப்படையில் தான் நடந்தேறுகின்றது.

காரணம்  போலிப் புலிப் பினாமிகளும் அவர்களது புலம் பெயர் வாரிசுகளும், மாவீரர்களுக்கு துரோகம் செய்து, மாபெரும் விவசாயப் படையை நிர்மூலமாக்கி,  `தாயகம் தேசியம் தன்னாட்சி`  சமரச முழக்கத்தை சாதகமாக்கி , அதையும் இழி நிலைக்கு தள்ளி- அரசியல் நடத்துவது தான்!

இந்த `தமிழ்த் தேசிய அரசியல்`

1) குறுமின  மற்றும் இனத்துவ வாதம்

2) சமரச சமஸ்டிவாதம்

3) பாராளமன்ற சட்டவாதம் 

என்கிற அத்திவாரத்தில் கட்டப்பட்டு,  மேலதிகமாக 2009 இற்குப் பின்னால்,

4) போர்க்குற்ற நீதி

5) உலக மறுபங்கீட்டுக்கு உகந்த `அரசியல் தீர்வு``

6) அந்நிய இராணுவத் தலையீடு

7) என அமெரிக்க-ஐரோப்பிய-இந்திய முகாமோடு அணிசேர்ந்துள்ளது.

இந்த அரசியல் போக்குக் பின்னால் இருக்கின்ற சமூக வர்க்கம் தமிழ்த் தரகு முதலாளித்துவவும், குட்டி நிலப்பிரபுத்துவ-முதலாளித்துவமுமாகும் ஆகும்.

இலங்கையில் ஈழ தேச ஒடுக்குமுறையை (இயங்கியல் பொருள்முதல்வாத) வர்க்கப் பார்வை  இன்றி, (கருத்து முதல்வாத) இனத்துவ மாயையில் நோக்கி வரும் வரையில் அத் தேசம் தனது விடுதலையை ஒரு போதும்  அடையாது.

ஏனெனில் 1950 களில் இக்கோட்பாடுகள் அமுலாக்கப்படுவதற்கான குறிக்கோள்களும், வடிவங்களும், தன்மைகளும் அக்காலத்தின் தேவைக்குரியவை. இன்று இக்காலத்துக்குரிய வடிவத்தை எடுத்துள்ளன.இக்குறிப்பான தன்மையை , அடிப்படை  வேறுபாட்டை இனங்காண்பது ஒரு உயிர்த்துடிப்புள்ள அரசியல் இயக்கத்துக்கு மிக மிக இன்றியமையாதது. 32 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் எழுதப்பட்ட 

இந்நூலுக்கு இன்று ஒரு அறிமுகவுரை எழுதும் போது இக்காலத்துக்கும், அக்காலத்துக்கும் உள்ள இயங்கியல் இணைப்பை,அதன் வளர்ச்சியின் மாறிய மற்றும் மாறாத அம்சங்களை-தொப்புள்கொடி உறவை- 

ஆய்வு செய்து பதிவு செய்வதே எனது சிந்தனையாகவுள்ளது.

மீண்டும் பழைமைக்குள் நுழைவோம்!

1950-1960 களின்  புறச்சூழலில் தான்  ( இத் தசாப்தத்தில் )- தொடர்காலனிய நாடான இலங்கையில் தேசிய இனப்பிரச்சினை கூர்மையடைந்தது. புகழ் போர்த்த `சத்தியாக்கிரகம்` 1961 இல் தான் நடந்தது. .குடியுரிமை பறிக்கப்பட்டதன் பின்னால் முதல் தடவையாக 05-08-1960 இல் தொண்டமான் சட்டமன்ற உறுப்பினராக தெரிவு செய்யப்பட்டார். Dr Badi-ud-din Mahmud , He was a Sri Lankan politician. He served 10 years [(23 July 

1960 – 28 May 1963) and (31 May 1970 – 23 July 1977)] as Minister of Education and also held the office of Minister of Health and Housing.இவருடைய பதவிக்காலம் இலங்கைச் சோனகரின் பொற்காலமாகும்.

இவ்வாறு சட்டமன்றத்தை மையப்படுத்திய அரசதிகார போட்டியில் ஆளும் வர்க்கப் பிரிவுகள் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்த கொந்தழிப்பான அரசியல் சூழலில் சண்முகதாசன் சாதிப் போராட்டம் நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.

இதை அவர் ``அறியாமல் செய்திருப்பார்``  என்பதை ஏற்க அறிவு மறுக்கின்றது. ஆதாரங்களும் மறுக்கின்றன.ஏகாதிபத்திய, சிங்கள ஆளும் தரகு வர்க்க நலனுக்கு ஈழ தேசிய உழைக்கும் மக்களை அடிபணிய வைத்த இரண்டு வாள்கள், ஓன்று அமிரின் குறுமினவாதம்! இரண்டு சண்ணின் சாதியவாதம்.

இலங்கையில் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு தேசிய ஜனநாயக விடுதலைப் புரட்சி மூன்று திட்டமிட்ட சதிகளால் முறியடிக்கப்பட்டது.

1) ரொட்ஸ்கியவாதம்.

2) தமிழ்த் தரகு பிரபுத்துவ வர்க்கத்தின் `குறுமினவாதம்`

3) சண்முகதாசனின் சாதியவாதம். 

இக்கையறு நிலையில் சமஸ்டி இயக்கம் பூத்துக்குலுங்கியது.

தத்துவார்த்த அரசியல் தலைமை வெறுமை,வறுமை நிலவிய காலம் அது.

இக்காலப்பகுதியில் தான் தமிழ் இளைஞர் பேரவையில் பிளவு ஏற்பட்டது. ( யோகேஸ்வரன் யாழ் வீட்டில் நடந்த கூட்டத்தில் இம்முடிவு எடுக்கப்பட்டது.) பிரிந்து சென்றவர்கள் ஈழ விடுதலை இயக்கம் என தமக்கு பெயர் சூடினர்.ஈழப்புரட்சி வரலாற்றில் `விடுதலை` என்கிற பதம் முதன் முதலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. இதற்கு முன்னால் அது `உரிமை` ஆக இருந்தது.இந்த விடுதலை, பாலஸ்தீன மற்றும் அயர்லாந்து தேசவிடுதலை இயக்கங்களின் பாதிப்பில் இருந்து விளைந்ததாகும். இதன் பின்னர் தான் தமிழர் கூட்டணி தனது பெயர் தமிழர் விடுதலைக்கூட்டணி ஆக்கிக் கொண்டது.

ஈழதேசிய வரலாற்றில் இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட்ட `பொன் தீவு கண்டல் மாநாடு` நடைபெற்றது.

இம்மாநாட்டில் ஈழ விடுதலை இயக்கம் தனது  கொள்கைப் பிரகடனத்தை வெளியிட்டது.

1) தமிழர் கூட்டணியின் இளைஞர் அமைப்பாக இருப்பதில்லை.

2) தேர்தலில் பங்கேற்பதில்லை.

3) ஆண்டபரம்பரை மீண்டும் ஆள தனித் தமிழீழ நாடு அமைப்பது.

4) நாடு தழுவிய வகையில் தமிமீழப் பிரச்சாரம் செய்வது.

5) ஈழ விடுதலை இயக்கத்தை பலம் வாய்ந்த இளைஞர் அமைப்பாகக் கட்டியமைப்பது.

6) ஏரும் ஈட்டியும் சின்னமாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது.

சுயநிர்ணய உரிமை, ஆயுதப் போராட்டம் குறித்த பிரச்சனை அம்மாநாட்டில் எழவில்லை.

ஒரு முறையான ஸ்தாபன வடிவமும் உருவாக்கப்படவில்லை.

இத்தனையும் கனிந்த சூழலில் தான், வேறு வழியில்லாமல்  கூட்டணி வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றி 1977 தேர்தலைப் பொது வாக்கெடுப்பாக அறிவித்தது.ஈழ விடுதலை இயக்கம் முழு மூச்சாக தேர்தல் பிரச்சாரத்தில் இறங்கியது. 

இத்தேர்தலில் பங்கெடுத்துக் கொண்டது தொடர்பான கருத்து முரண்பாடு, தேசிய இனப்பிரச்சனைக்கான திட்டமின்மை, முறையான ஸ்தாபன வடிவம் இன்மை, குட்டிமுதலாளிய ஊசலாட்டம் போன்ற காரணங்களால் இந்த அமைப்பு கலைந்து போனது. 

(பலர் வெவ்வேறு போராட்ட அமைப்புகளில் இணைந்து கொண்டனர்.சிலர் வெளி நாடு சென்றனர்.வேறு சிலர் பெட்டிக்கடை சிறு வர்த்தகர் ஆகினர்.இப்போக்கின் தத்துவ ஆசிரியர் பின்னாளில் முதலமைச்சரானார்.இம்மாநாட்டின் ஏற்பாட்டாளர் தமிழீழ விடுதலைக்கு தனிப்படை கட்டியபோது புலிகளால் கைது செய்யப்பட்டு கேர்ணல் கிட்டுவால் படுகொலை செய்யப்பட்டார் (1987 ஐ ஒட்டி)).

ஈழ மாணவர் இயக்கம் தோன்றியது. அது கூட்டணியின் நாடாளமன்ற சந்தர்ப்பவாதத்தை பட்டி தொட்டியெங்கும் தோலுரித்துப்போட்டது, இத்தனை பாதையும் ஒரு நீண்ட நெடிய அரசியல் போராட்டத்தில் தயார் செய்யப்பட்டுவிட்டிருந்த சூழலில் தான், பிரபாகரனின்  தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு கருத்தரித்து 1976 இல் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டது. வீரம் செறிந்த தமிழீழ விடுதலைக்கான ஆயுதப் போராட்டத்தை அப்பழுக்கற்ற தியாகத்தோடு முன்னெடுத்தது.2002 பேச்சுவார்த்தையில் அங்கீகாரத்துக்கு ஆசைப்பட்டு தன்னைத் தானே அழித்துக்கொண்டது.

1) 

1960-70 பத்தாண்டு காலம் உலகவரலாற்றில் முக்கியமான தசாப்தமாகும். இது அதற்கு முந்திய, பிந்திய இருபத்தாண்டுகளின் முன்னும் பின்னுமான சங்கிலிப் பிணைப்பைக் கொண்டது. மொத்தம் இது ஒரு முப்பது ஆண்டுகள். உலக முதலாளித்துவம் பெரும் நெருக்கடியைச்சந்தித்துக்கொண்டிருந்தது. 1960-1970 அமெரிக்காவில் பொருளாதார மந்தம் நீடித்த 10 ஆண்டுகள் ஆகும்.

1949 இல் வெற்றி வாகை சூடிய மக்கள் சீனம் 1960 இல் -பாட்டாளிவர்க்க சர்வாதிகார- கலாச்சாரப்புரட்சி நடத்திக்கொண்டிருந்தது. வியட்நாம் அமெரிக்க எதிர்ப்பு தேசபக்த யுத்தத்தில் குதித்திருந்தது.

இந்தியாவில் தோழர் சாருவின் வசந்தத்தின் இடிமுழக்கம் நக்சல்பாரி-உழுபனுக்கு நிலம்-ஆயுதம் ஏந்திய விவசாய கிளர்ச்சி வெடித்திருந்தது.

உலக முதலாளித்துவ நெருக்கடியை எதிர்த்த போராட்டங்கள் மேலை நாடுகளில் பரந்துவிரிந்தன. 

பிரித்தானியாவை உலுக்கிய 10 ஆண்டுகளாக வரலாற்றில் இத் தசாப்தம் பதியப்பட்டுள்ளது. அமெரிக்காவில் கருந்தேசியக் கிளர்ச்சி சுவாலை விட்டு எரிந்தது.

வியட்நாம் போர் எதிர்ப்பு முழக்கங்கள் உலகெங்கும் விண்ணதிர ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன.

1953இல் ஸ்ராலின் இறந்தார்.அதுவரை ஏகாதிபத்திய உலகத்துக்கு சிம்ம சொர்ப்பனமாய் இருந்தார்.

அதுவரைக்கும் உலகம் ஏகாதிபத்தியம்-சோசலிஸம் என இரு முகாம்களாக இருந்தது. 

மொஸ்கோ அயல் மொழிப் பதிப்பகம், சீன மக்கள் குடியரசு மார்க்சிய லெனினிய நூல்களை எண்ணற்ற தாய்மொழிகளில் அச்சிட்டு `உலகமெல்லாம் பரவ வகை` செய்தது.

சுருங்கச் சொன்னால் மேலைக் காற்றும், கீழைக்காற்றும் ஒரு சேர வீசியது.

ஒருபுறம் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு-தேசிய-இயக்கங்கள் எழுந்தது, மறு புறம் மார்க்சியம் பரவியது.பஞ்சும் நெருப்பும் அக்கம் பக்கமாக இருந்தன.எப்பேற்பட்ட பயங்கரம்!

இதிலிருந்து தம்மை தற்காத்துக்கொள்ள ஒரு  `சமரச மார்க்கம்` -சித்தாந்தம், சிந்தனைப்போக்கு-அவர்களுக்கு அவசியப்பட்டது.

அதை ஈடு செய்தது இந்த ``அரை நிர்வாணப் பக்கிரி`` ஆபிரிக்க வக்கீல் காந்தி. இந்த அகிம்சை காலனி நாடுகள் எங்கும் பரவியது. செல்வநாயகம் ஈழத்துக் காந்தியானார்!

ஸ்ராலினிற்குப் பின்னால் சோவியத் யூனியன் குருச்சேர்வ் திருத்தல்வாத பாதையில் சமூக ஏகாதிபத்தியமாக உருமாறிற்று.

இப்போது உலகம் ஏகாதிபத்தியம்-சமூக ஏகாதிபத்தியம் என இரு முகாம்களாக இருந்தது. கோர்ப்பசேவ் நாட்கள் வரைக்கும் இது நீடித்தது.

2)  

போலந்தில் பெரிய பாதிரியார் ஆரம்பித்து வைத்து, ,  ரசிய சமூக ஏகாதிபத்தியத்தின், ``கொம்யூனிசத்தின்`` வீழ்ச்சிக்குப் பின்னால், பெர்லின் சுவர் தகர்ப்புடன் குதித்துக் கொண்டாடி அமெரிக்கா தலைமையிலான ஒற்றைத் துருவ உலக ஒழுங்கமைப்பு ஏற்பட்டது.

முன்னாள் சோவியத் ஒன்றிய கிழக்கைரோப்பிய -போல்கன் நாடுகள், மேற்கரோப்பிய முகாமில் இணைந்து படிப்படியாக `ஐரோப்பியன் ஜூனியனில்` சங்கமித்தன.

அதீத ஆசையில் அமெரிக்கா மத்திய கிழக்கை கபளீகரம் செய்ய சாக்குப் போக்குகள் சொல்லி போர் மூட்டியது.

ஆப்கான்,ஈராக்,லிபியா,சிரியா அத்தனையும் படு தோல்வியில் முடிந்தது.

அமெரிக்கா தனது உலக மறுபங்கீட்டு பிராந்திய யுத்தத்தை மத்திய (ஆசியாவில்) கிழக்கில் இருந்து `ஆசிய பசுபிக் பிராந்தியத்துக்கு ` மாற்றியுள்ளது.;

உலகில் அமெரிக்காவின் ஒற்றை ஆதிக்கம் ஆப்கானில் இருந்து அவமானகரமாக வெளியேறிய போது முற்றாக முடிவுக்கு வந்தது. அமெரிக்கா தனது உலக மேலாதிக்கத் தலைமையை இழந்தது.

(இந்த மாற்றம் சீன ஏகாதிபத்தியத்தை குறி வைத்ததாகும்.)

இந்த இடைக்காலத்தில் தான்  இரண்டு ஏகாதிபத்தியங்கள் ஆசியாவில் உருவாகின.

 ஒன்று சீனா, மற்றது ரசியா.

3)  

மீண்டும் இரு துருவ உலக ஒழுங்கு உருவாகியுள்ளது.

எண்ணெய், எரிவாயு,ஆயுதம் கொண்ட பொருளாதார பலத்தாலும், சோவியத் யூனியனில் இருந்து பிரிக்கப்பட்ட கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகள் மீதான ஆதிக்கத்தாலும், உள்நாட்டில் பாசிச பலத்தாலும், ரசிய ஏகாதிபத்தியம் உலக மறுபங்கீட்டுப் போட்டியில் குதித்துள்ளது.

அபரிமிதமான நிதி மூலதன வலிமையாலும், நவீன இராணுவப் பெருக்க வல்லமையாலும், உள்நாட்டில் பாசிச பலத்தாலும், சீன ஏகாதிபத்தியம் உலக மேலாதிக்கப் போட்டியில் குதித்துள்ளது.

இவ்வாறு அமெரிக்காவை எதிர்த்த சீன ரசிய முகாம் உருவாகிவிட்டது.

அமெரிக்க ஐரோப்பிய உறவுகள் திடப்படாத நிலையில் உள்ளன. அமெரிக்க இங்கிலாந்துக் கூட்டுக்கும், பிரான்ஸ் - ஜேர்மனி கூட்டுக்கும் இடையே முரண்பாடுகள் வெளிப்படையாகின்றன. இது NATO உறவிலும் வெடிப்புக்களைக் காட்டுகின்றது.

அமெரிக்க முனைப்பிலான, ஆப்கான்,ஈராக்,லிபியா,சிரியா அத்தனையும் படு தோல்வியில் முடிந்தது.இந்நாடுகளில் எல்லாம் ரசிய சீன ஈரான் ஆதிக்கம் மறு பங்கீடு கொண்டுள்ளது.

இவ்வாறு ஆக்கிரமிப்புப் போர்களாகவும், அமைதியான பங்கீடுகளாகவும், ஆட்சிக்கவிழ்ப்பு தலையீடுகளாகவும் ஒரு உலக மறுபங்கீட்டு பனிப்போர் சூழல்- (உலகப் போருக்கான முன் தயாரிப்பு) - தோன்றி ஒரு போக்காகி -உலகின் பிரதான முரண்பாடாகிவிட்டது.

4) 

ஆக இந்த மாறுபட்ட உலக ஒழுங்கமைப்பின் விதிகளுக்கு உட்பட்டுத்தான் இன்று ஈழ தேசிய இனப் பிரச்சனை- இலங்கையின் பிராதான முரண்பாடு இயங்குகின்றது.அது எவ்வாறெனில் மத்திய ஆசிய ஆக்கிரமிப்பில் தோல்வியுற்ற அமெரிக்கா , சீன முன்னேற்றத்தைத் தடுப்பதற்காக, இந்தோ பசுபிக் பிராந்தியத்துக்கு தன்னை நகர்த்திக் கொண்டுள்ளது.  இதன் பகுதியாக ஈழ தேசிய இனப் பிரச்சனை மாறிவிட்டது..

5) 

மேலும் இக்காலப் பகுதியில் தான்  இந்திய விரிவாதிக்க அரசு தன்னை மேலும் பாசிசமயமாக்கியது, காஸ்மீரை கபளீகரம் செய்தது, மோடிப்பாசிசம் உருவானது. இந்துத்துவா என்கிற மத முகமூடி தரித்த விரிவாதிக்கப் பாசிசம் தன்னை நிலை நிறுத்திக் கொண்டது. இது உலக மறு பங்கீட்டில் அமெரிக்க அணி சேர்ந்தது.

6) 

இதே காலத்தில் தான் பக்ச பாசிசம் ஏகச்சிங்கள வாக்குப் பெரும்பான்மையில் இலங்கையில் இராணுவ சர்வாதிகார பாசிச அரசை, நாடாளமன்றத் திரையின் பின்னால்  கட்டியமைத்தது.

7) 

இது சீனாவோடு -உலக மறுபங்கீட்டு கூட்டமைக்க விழைகின்றது.

8) 

இவ்வாறு ஈழ தேசிய இனப்பிரச்சனை உலக மறுகீட்டின் ஒரு பகுதியாகிவிட்டது. இது 1983 இல்,1987இல், 2002இல் இல்லாத ஒரு புதிய சூழலும் திருப்பமும் ஆகும்.

இந்திய விரிவாதிக்கம் 1983 இல் தலையிட்டபோது  தமிழரைக் காப்போம் என்றது. 1987 இல் தலையிட்டபோது தமிழரையும் இலங்கையின் இறைமையையும் ஒரு சேரக் காப்போம் என்றது.இன்று 2021 இல் மாகாண சபைத் திட்டத்தை அமூலாக்குவோம் என்கிறது!

9) 

இந்திய விரிவாதிக்கம் கூறும் இந்த வடக்கு, அல்லது வடகிழக்கு மாகாணசபை என்பது,வடிவம் எவ்வாறு அமையினும் இந்தியாவின் மற்றொரு அடிமை மாநிலமே ஆகும்.உலக மறு பங்கீட்டின் இந்தியத் தளம் ஆகும்.

10)

இதற்கான தயாரிப்புகள் ஆரம்பமாகிவிட்டன.

மீண்டும் அந்நியத் தலையீட்டுக்கு அழைப்பு விடுகின்றன, இலங்கை+புலம் பெயர் `தமிழ்க் கட்சிகள்`. இந்தத் தடவை இது அமெரிக்க இந்திய கூட்டுத் தலையீடாகும்.அமெரிக்கா தமிழ் மக்களோடு ``பயணிக்க`` போவதாக அறிவித்துள்ளது.மேலும் ஒரு படி சென்று NATO இராணுவத் தலையீடு வரை செல்கின்றது இந்த அந்நியத் தலையீட்டு அழைப்பு . மலையகம்,சோனகம், (இலங்கைத்) தமிழகம் இணைந்த ஈழ தேசத்தை மத வழியிலும்,பிரதேச வழியிலும் பிளவுபடுத்த முயற்சிக்கப்படுகின்றது.கத்தோலிக்க பாதிரிகள் இதற்கு திருத் தொண்டு ஆற்றுகின்றனர்.(இலங்கைத்) தமிழகத்தில் பா.ஜ.க கட்டப்படுகின்றது.வர்த்தக 

உடன்படிக்கைகளை சீனாவுடன் அல்லாமல் இந்தியாவுடன் செய்ய வேண்டும் எனக்கோரப்படுகின்றது.

ஆக இந்தச் சித்திரத்தில் அப்பாப்பிள்ளை அமிர்தலிங்கம் உயிர்த்தெழுந்து நிற்பதையே காண்கின்றீர்கள்.

இதைத்தான் இவ் ஆய்வு 32 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் எதிர்வு கூறியது.

இது போன்ற ஆய்வுகளுக்கு முன்னோடியான முதல் ஆய்வும் முதல் நூலும் இன்று வரைக்கும் இதுவே ஆகும்.

இறுதி வெற்றி ஈழமக்களுக்கே!

படியுங்கள்!     பரப்புங்கள்!                                                                                                        

சுபா                                                                                                                                                                                                                                                                                                  30-11-2011

Pelosi's Taiwan visit will be torn up by history as waste paper: Global Times editorial

OPINION / EDITORIAL

Pelosi's Taiwan visit will be torn up by history as waste paper: Global Times editorial

By Global TimesPublished: Aug 04, 2022 12:03 AM

   

Suicidal mission. Illustration: Liu Rui/GT

On Wednesday afternoon, US House Speaker Nancy Pelosi left China's Taiwan island and flew to South Korea. During her 19-hour stay in Taiwan, Pelosi and Tsai Ing-wen performed a "double act," each with her own hidden thoughts. Their remarks seemed like the same old lines they had rehearsed many times before. They flattered each other and seemed elated and inspired. This appeared to be not only bizarre but also ugly against the backdrop of the tensions in the Taiwan Straits.

To show her so-called strong support for the island, Pelosi declared that the US "stands with Taiwan." She probably wanted to impress the world as an 82-year-old people "offering support" to Taiwan despite the danger, a way to cover up the evil purpose of her visit. This reminds us of a common phenomenon in the international community in recent years: those some US politicians claim to stand with are going to be in trouble.

As the third highest-ranking US politician, Pelosi shamelessly declared that the US "will not abandon its commitment to Taiwan," a breach of Washington's serious political commitments to China. Where is US' national credibility? While Pelosi has been claiming her opposition to "unilateral efforts to change the status quo," she has taken the initiative to stir up trouble for her own political interests, recklessly inciting the "Taiwan independence" forces and even clamoring she hopes her trip will "pave the way for other visits by US lawmakers." How could this not change the status quo?

Moreover, Pelosi put on a posture that she is willing to work with Taiwan to "deal with external challenges," she was actually requesting the island's Democratic Progressive Party (DPP) authority to pay tribute to her in a disguised form. She is hollowing out Taiwan while putting it on a powder keg. In a sense, Pelosi's visit to Taiwan is almost like chiseling.

Obviously, Pelosi's eyes are always on how many domestic political benefits this move will bring her. Tsai needs to show that she is flattered, but it is hard for her not to think about the price the DPP authority will pay after Pelosi returns to the US. This uneasiness and anxiety will not be relieved, but will continue to spread and intensify, eventually turning into the collective despair of the Taiwan independence forces in front of the general trend of cross-Straits reunification.

For Pelosi, who has little time left in her political career, this visit has greatly satisfied her vanity. She received the "honorable treatment" like an "empress dowager." When media outlets of pro-independence forces described Pelosi's choice of hotel, they even used the phrase "imperial choice." Moreover, see how obsequious Tsai was when meeting Pelosi, bowing and scraping. Setting aside the dirty deeds of Taiwan secessionists who turned into traitors for personal gains, their servility alone is enough to nail them to the pillar of shame in history.

Pelosi is a very typical politician in Washington, arrogant, paranoid and eager to put on a show. Many people probably still remember the scene where she publicly ripped up her copy of then president Trump's State of the Union address in 2020. She even declared in a showy manner that she tore it up because it was a "manifesto of untruths." How ironic. Her lies in Taipei will also be mercilessly ripped up by history.

In the long political career of Pelosi, such cases are not rare. She has mainly played the role as a nit-picker. In other words, she does not aspire to be constructive at all, or take the big picture into consideration. Such a figure, who turned a blind eye to opposition from all parties, peace and stability of the Taiwan Straits, insisted on going to the island to stage a clown show. The fact that such a small-minded person can even become the No.3 politician in Washington is quite shocking to people.

It's worth noting that this time many Republican politicians, such as Mike Pompeo and Marco Rubio incited vigorously and formed a bipartisan anti-China noise. This made the White House scruple, afraid of being criticized as being "soft on China," and indulged Pelosi's Taiwan visit. The China policy of the US has in fact been kidnapped by such a distorted atmosphere that pragmatism and rationality have to retreat significantly. Radical, arrogant and risky words and deeds have become unbridled.

What's ridiculous is that after indulging Pelosi's provocative trip, Washington requested China not to escalate countermeasures. What an arrogant and pathetic request. As Washington has fewer and fewer levers to suppress China, the Taiwan question is almost the sole issue it can use, which however is also in vain. Pelosi's visit has confirmed to the world that the US is the biggest destroyer of cross-Straits peace. Any countermeasure that China adopts is justified and necessary. This will objectively accelerate China's reunification process.

The series of military drills by the mainland to counter the escalation of US-Taiwan collusion will in fact form a temporary blockade of the Taiwan island. Some Taiwan secessionists have already started to calculate how many days can their natural gas last. Does Pelosi who bragged about "solidarity" while in Taiwan even care? Who would ever believe that there will be "good friends" to rescue them when "Taiwan independence" hit the dead end? They will only be abandoned as the pawns.