நீண்ட அமெரிக்க நூற்றாண்டின் முடிவு

டிரம்பும் அமெரிக்க அதிகாரத்தின் ஆதாரங்களும்

ராபர்ட் ஓ. கியோஹேன் மற்றும் ஜோசப் எஸ். நை, ஜூனியர்.

ஜூலை/ஆகஸ்ட் 2025  ஜூன் 2, 2025 அன்று வெளியிடப்பட்டது.

ஜனாதிபதி டொனால்ட் டிரம்ப் அமெரிக்காவை உலகின் மீது திணிக்கவும், அமெரிக்காவிலிருந்து நாட்டை விலக்கவும் முயன்றுள்ளார். அமெரிக்காவின் கடுமையான அதிகாரத்தை காட்டி, கிரீன்லாந்தின் கட்டுப்பாட்டை டென்மார்க்கிற்கு அச்சுறுத்தி, பனாமா கால்வாயை திரும்பப் பெறுவதாகக் கூறி தனது இரண்டாவது பதவிக் காலத்தைத் தொடங்கினார். குடியேற்றப் பிரச்சினைகளில் கனடா, கொலம்பியா மற்றும் மெக்சிகோவை கட்டாயப்படுத்த தண்டனை வரிகள் அச்சுறுத்தல்களை அவர் வெற்றிகரமாகப் பயன்படுத்தினார். பாரிஸ் காலநிலை ஒப்பந்தங்கள் மற்றும் உலக சுகாதார அமைப்பிலிருந்து அவர் விலகினார். ஏப்ரல் மாதத்தில், உலகெங்கிலும் உள்ள நாடுகள் மீது கடுமையான வரிகளை அறிவித்ததன் மூலம் உலக சந்தைகளை குழப்பத்தில் ஆழ்த்தினார். சிறிது நேரத்திலேயே அவர் போக்கை மாற்றி, கூடுதல் வரிகளில் பெரும்பாலானவற்றை வாபஸ் பெற்றார், இருப்பினும் வாஷிங்டனின் முக்கிய போட்டியாளருக்கு எதிரான அவரது தற்போதைய தாக்குதலில் மைய முன்னணியான சீனாவுடன் வர்த்தகப் போரை தொடர்ந்து நடத்தினார்.

இதையெல்லாம் செய்வதில், டிரம்ப் ஒரு வலிமையான நிலையில் இருந்து செயல்பட முடியும். அமெரிக்க வர்த்தக கூட்டாளிகளுக்கு அழுத்தம் கொடுக்க வரிகளைப் பயன்படுத்த அவர் எடுக்கும் முயற்சிகள், சமகாலத்திய ஒன்றையொன்று சார்ந்திருத்தல் முறைகள் அமெரிக்க சக்தியை மேம்படுத்துகின்றன என்று அவர் நம்புகிறார் என்பதைக் குறிக்கிறது. மற்ற நாடுகள் மிகப்பெரிய அமெரிக்க சந்தையின் வாங்கும் சக்தியையும், அமெரிக்க இராணுவ வலிமையின் உறுதியையும் நம்பியுள்ளன. இந்த நன்மைகள் வாஷிங்டனுக்கு அதன் கூட்டாளிகளை வலுப்படுத்த வழிவகுக்கின்றன. அவரது நிலைப்பாடுகள் கிட்டத்தட்ட 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாம் முன்வைத்த ஒரு வாதத்துடன் ஒத்துப்போகின்றன: சமச்சீரற்ற ஒன்றையொன்று சார்ந்திருத்தல் ஒரு உறவில் குறைவாக சார்ந்திருப்பவருக்கு ஒரு நன்மையை அளிக்கிறது. சீனாவுடனான அமெரிக்காவின் குறிப்பிடத்தக்க வர்த்தக பற்றாக்குறையை டிரம்ப் புலம்புகிறார், ஆனால் இந்த ஏற்றத்தாழ்வு வாஷிங்டனுக்கு பெய்ஜிங்கை விட மிகப்பெரிய செல்வாக்கை அளிக்கிறது என்பதையும் அவர் புரிந்துகொண்டதாகத் தெரிகிறது.

அமெரிக்கா எந்த விதத்தில் வலுவாக உள்ளது என்பதை டிரம்ப் சரியாக அடையாளம் கண்டிருந்தாலும், அந்த வலிமையை அவர் அடிப்படையில் எதிர்மறையான வழிகளில் பயன்படுத்துகிறார். ஒன்றையொன்று சார்ந்திருப்பதைத் தாக்குவதன் மூலம், அவர் அமெரிக்க சக்தியின் அடித்தளத்தையே குறைத்து மதிப்பிடுகிறார். வர்த்தகத்துடன் தொடர்புடைய சக்தி என்பது பொருள் திறன்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட கடின சக்தியாகும். ஆனால் கடந்த 80 ஆண்டுகளில், அமெரிக்கா வற்புறுத்தல் அல்லது செலவுகளை திணிப்பதை விட ஈர்ப்பின் அடிப்படையில் மென்மையான சக்தியைக் குவித்துள்ளது. புத்திசாலித்தனமான அமெரிக்கக் கொள்கை, வர்த்தக உறவுகளிலிருந்து பெறப்பட்ட கடின சக்தி மற்றும் ஈர்ப்பின் மென்மையான சக்தி ஆகிய இரண்டையும் அமெரிக்க சக்தியை வலுப்படுத்தும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருக்கும் வடிவங்களை சீர்குலைப்பதற்குப் பதிலாக பராமரிக்கும். டிரம்பின் தற்போதைய வெளியுறவுக் கொள்கையின் தொடர்ச்சி அமெரிக்காவை பலவீனப்படுத்தும் மற்றும் இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு பல நாடுகளுக்கு - எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அமெரிக்காவிற்கு - சிறப்பாக சேவை செய்த சர்வதேச ஒழுங்கின் அரிப்பை துரிதப்படுத்தும்.

மாநிலங்களுக்கிடையே நிலையான அதிகாரப் பகிர்வு, மாநிலங்கள் மற்றும் பிற நடிகர்களின் நடத்தையை பாதிக்கும் மற்றும் சட்டப்பூர்வமாக்கும் விதிமுறைகள் மற்றும் அதை ஆதரிக்கும் நிறுவனங்கள் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் ஒழுங்கு அமைந்துள்ளது. டிரம்ப் நிர்வாகம் இந்த தூண்கள் அனைத்தையும் உலுக்கியுள்ளது. உலகம் ஒரு குழப்பமான காலகட்டத்தில் நுழையக்கூடும், வெள்ளை மாளிகை பாதையை மாற்றிய பின்னரோ அல்லது வாஷிங்டனில் ஒரு புதிய ஆட்சி ஏற்பட்ட பின்னரோ மட்டுமே அது நிலைபெறும். ஆனால் நடந்து வரும் சரிவு வெறும் தற்காலிக சரிவாக இருக்காது; அது இருண்ட நீரில் மூழ்குவதாக இருக்கலாம். அமெரிக்காவை இன்னும் சக்திவாய்ந்ததாக மாற்றுவதற்கான அவரது ஒழுங்கற்ற மற்றும் தவறான முயற்சியில், டிரம்ப் அதன் ஆதிக்க காலத்தை - அமெரிக்க வெளியீட்டாளர் ஹென்றி லூஸ் முதலில் "அமெரிக்க நூற்றாண்டு" என்று அழைத்ததை - ஒரு சம்பிரதாயமற்ற முடிவுக்குக் கொண்டு வரக்கூடும்.

பற்றாக்குறை நன்மை

1977 ஆம் ஆண்டில் நாங்கள் அதிகாரம் மற்றும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் (Power and Interdependence) என்ற  புத்தகத்தை எழுதியபோது  ,  அதிகாரம் குறித்த வழக்கமான புரிதல்களை விரிவுபடுத்த முயற்சித்தோம். வெளியுறவுக் கொள்கை வல்லுநர்கள் பொதுவாக பனிப்போர் இராணுவப் போட்டியின் லென்ஸ் மூலம் அதிகாரத்தைப் பார்த்தார்கள் .  இதற்கு நேர்மாறாக, வர்த்தகம் எவ்வாறு அதிகாரத்தைப் பாதித்தது என்பதை எங்கள் ஆராய்ச்சி ஆராய்ந்தது, மேலும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்த பொருளாதார உறவில் சமச்சீரற்ற தன்மை குறைவாகச் சார்ந்திருப்பவருக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது என்று நாங்கள் வாதிட்டோம். வர்த்தக சக்தியின் முரண்பாடு என்னவென்றால், ஒரு மாநிலத்திற்கு மற்றொரு மாநிலத்துடன் வர்த்தக உபரி இருப்பதன் மூலம் சுட்டிக்காட்டப்படும் வர்த்தக உறவில் வெற்றி என்பது பாதிப்புக்கு ஒரு மூலமாகும். மாறாக, ஒருவேளை உள்ளுணர்வாக, வர்த்தக பற்றாக்குறையை நடத்துவது ஒரு நாட்டின் பேரம் பேசும் நிலையை வலுப்படுத்தும். பற்றாக்குறை நாடு, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, உபரி நாட்டின் மீது சுங்கவரிகளையோ அல்லது பிற வர்த்தக தடைகளையோ விதிக்கலாம். அந்த இலக்கு வைக்கப்பட்ட உபரி நாடு, அனுமதிக்கு இறக்குமதிகள் இல்லாததால் பதிலடி கொடுப்பதில் சிரமப்படும்.

இறக்குமதிகளைத் தடை செய்வதாகவோ அல்லது வரம்பிடுவதாகவோ அச்சுறுத்துவது வர்த்தக கூட்டாளிகள் மீது வெற்றிகரமாக அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தும். சமச்சீரற்ற ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் மற்றும் அதிகாரத்தைப் பொறுத்தவரை, அமெரிக்கா  அதன் ஏழு மிக முக்கியமான வர்த்தக கூட்டாளிகளுடனும் சாதகமான பேரம் பேசும் நிலையில் உள்ளது. சீனா, மெக்சிகோ மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளின் சங்கத்துடன் அதன் வர்த்தகம் மிகவும் சமச்சீரற்றது, இவை அனைத்தும் அமெரிக்காவுடன் இரண்டுக்கு ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட ஏற்றுமதி-இறக்குமதி விகிதத்தைக் கொண்டுள்ளன. ஜப்பான் (தோராயமாக 1.8 முதல் 1), தென் கொரியா (1.4 முதல் 1) மற்றும் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் (1.6 முதல் 1) ஆகியவற்றுக்கு, அந்த விகிதங்களும் சமச்சீரற்றவை. கனடா சுமார் 1.2 முதல் 1 என்ற சமநிலையான விகிதத்தை அனுபவிக்கிறது.

இந்த விகிதங்கள், நிச்சயமாக, நாடுகளுக்கு இடையிலான பொருளாதார உறவுகளின் முழு பரிமாணங்களையும் படம்பிடிக்க முடியாது. பிற சந்தைகளில் வெளிநாட்டு நடிகர்களுடன் நாடுகடந்த உறவுகளைக் கொண்ட உள்நாட்டு ஆர்வக் குழுக்கள் அல்லது எல்லைகளுக்கு அப்பால் உள்ள தனிப்பட்ட மற்றும் குழு உறவுகள் போன்ற எதிர் காரணிகள், விஷயங்களை சிக்கலாக்கும், சில சமயங்களில் விதிவிலக்குகளுக்கு வழிவகுக்கும் அல்லது சமச்சீரற்ற ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருப்பதன் தாக்கத்தை கட்டுப்படுத்தும்.  அதிகாரம் மற்றும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் பிரிவில் ,  இந்த பல இணைப்பு சேனல்களை "சிக்கலான ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல்" என்று வகைப்படுத்தினோம், மேலும் 1920 மற்றும் 1970 க்கு இடையிலான அமெரிக்க-கனடிய உறவுகளின் விரிவான பகுப்பாய்வில், அவை பெரும்பாலும் கனடாவின் கையை வலுப்படுத்துகின்றன என்பதைக் காட்டினோம். எடுத்துக்காட்டாக, 1960 களின் அமெரிக்க-கனடிய வாகன ஒப்பந்தம், கனடா ஒருதலைப்பட்சமாக ஆட்டோ பாகங்களுக்கான ஏற்றுமதி மானியத்தை அறிமுகப்படுத்தியதன் மூலம் தொடங்கிய பேச்சுவார்த்தை செயல்முறையின் விளைவாகும். சமச்சீரற்ற ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் மற்றும் அதிகாரத்தின் ஒவ்வொரு பகுப்பாய்விலும், பற்றாக்குறை நாட்டிற்கு பொதுவாகக் கிடைக்கும் நன்மைகளைக் குறைக்கக்கூடிய எதிர் காரணிகளை கவனமாகப் பார்ப்பது அவசியம்.

மே 2025, நியூ ஜெர்சியில் உள்ள மோரிஸ்டவுன் நகராட்சி விமான நிலையத்தில் டிரம்ப்.நாதன் ஹோவர்ட் / ராய்ட்டர்ஸ்

சீனா வர்த்தகத் துறையில் மட்டும் மிகவும் பலவீனமாகத் தோன்றுகிறது, அதன் ஏற்றுமதி மற்றும் இறக்குமதியின் மூன்று-க்கு-ஒன்று விகிதம். இது கூட்டணி உறவுகளையோ அல்லது பிற வகையான மென்மையான சக்தியையோ கோர முடியாது. ஆனால் அது எதிர் காரணிகளைப் பயன்படுத்தி,  ஆப்பிள் அல்லது போயிங் போன்ற சீனாவில் செயல்படும் முக்கியமான அமெரிக்க நிறுவனங்களையோ அல்லது சோயாபீன் விவசாயிகள் அல்லது ஹாலிவுட் ஸ்டுடியோக்கள் போன்ற முக்கியமான அமெரிக்க உள்நாட்டு அரசியல் நடிகர்களையோ தண்டிப்பதன் மூலம் பதிலடி கொடுக்க முடிகிறது. அரிய தாதுக்களின் விநியோகத்தை துண்டிப்பது போன்ற கடுமையான சக்தியையும் சீனா பயன்படுத்தலாம். இரு தரப்பினரும் தங்கள் பரஸ்பர பாதிப்புகளை இன்னும் துல்லியமாகக் கண்டறியும்போது, வர்த்தகப் போரின் கவனம் இந்த கற்றல் செயல்முறையை பிரதிபலிக்கும் வகையில் மாறும்.

மெக்ஸிகோவில் எதிர் செல்வாக்கின் ஆதாரங்கள் குறைவாகவே உள்ளன, மேலும் அது அமெரிக்காவின் விருப்பங்களுக்கு மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடியதாகவே உள்ளது. சீனா மற்றும் மெக்ஸிகோவை விட அமெரிக்காவுடன் அதிக சமநிலையான வர்த்தகத்தைக் கொண்டிருப்பதால் ஐரோப்பா வர்த்தகத் துறையில் சில எதிர் செல்வாக்கைச் செலுத்த முடியும், ஆனால் அது இன்னும் நேட்டோவைச் சார்ந்துள்ளது, எனவே கூட்டணியை ஆதரிக்க மாட்டேன் என்ற டிரம்பின் அச்சுறுத்தல்கள் ஒரு பயனுள்ள பேரம் பேசும் கருவியாக இருக்கலாம். கனடா அமெரிக்காவுடன் அதிக சமநிலையான வர்த்தகத்தையும், அமெரிக்க ஆர்வக் குழுக்களுடன் நாடுகடந்த உறவுகளின் வலையமைப்பையும் கொண்டுள்ளது, இது அதை குறைவான பாதிக்கப்படக்கூடியதாக ஆக்குகிறது, ஆனால் அதன் பொருளாதாரம் மற்ற வழியை விட அமெரிக்க பொருளாதாரத்தையே அதிகம் நம்பியிருப்பதால் அது வர்த்தகத்தில் மட்டும் தோல்வியுற்றதாக இருக்கலாம். ஆசியாவில், ஜப்பான், தென் கொரியா மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளின் சங்கத்துடனான அமெரிக்க வர்த்தக உறவுகளில் உள்ள சமச்சீரற்ற தன்மை, சீனாவுடனான அமெரிக்க போட்டி கொள்கையால் ஓரளவு ஈடுசெய்யப்படுகிறது. இந்தப் போட்டி தொடரும் வரை, அமெரிக்காவிற்கு அதன் கிழக்கு ஆசிய மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசிய கூட்டாளிகள் மற்றும் கூட்டாளிகள் தேவை, மேலும் அதன் வர்த்தகத்திலிருந்து பெறப்பட்ட அந்நியச் செலாவணியை அது முழுமையாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள முடியாது. எனவே அமெரிக்க வர்த்தகக் கொள்கையின் ஒப்பீட்டு செல்வாக்கு புவிசார் அரசியல் சூழல் மற்றும் சமச்சீரற்ற ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருக்கும் வடிவங்களைப் பொறுத்து மாறுபடும்.

உண்மையான சக்தி

டிரம்ப் நிர்வாகம் அதிகாரத்தின் ஒரு முக்கிய பரிமாணத்தைத் தவறவிடுகிறது. அதிகாரம் என்பது மற்றவர்களை நீங்கள் விரும்புவதைச் செய்ய வைக்கும் திறன். இந்த இலக்கை வற்புறுத்தல், பணம் செலுத்துதல் அல்லது ஈர்ப்பு மூலம் அடைய முடியும். முதல் இரண்டு கடின சக்தி; மூன்றாவது மென்மையான சக்தி. குறுகிய காலத்தில், கடின சக்தி பொதுவாக மென்மையான சக்தியை வெல்லும், ஆனால் நீண்ட காலத்திற்கு, மென்மையான சக்தி பெரும்பாலும் மேலோங்கி நிற்கிறது. ஜோசப் ஸ்டாலின் ஒரு முறை "போப்பிற்கு எத்தனை பிரிவுகள் உள்ளன?" என்று கேலி செய்யும் விதமாகக் கேட்டதாகக் கருதப்படுகிறது, ஆனால் சோவியத் யூனியன் நீண்ட காலமாகிவிட்டது, போப்பாண்டவர் ஆட்சி தொடர்கிறது.

அமெரிக்கக் கடுமையான அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கும், வற்புறுத்துவதற்கும் ஜனாதிபதி மிகவும் உறுதியுடன் இருப்பதாகத் தெரிகிறது, ஆனால் அவர் மென்மையான அதிகாரத்தையோ அல்லது வெளியுறவுக் கொள்கையில் அதன் பங்கையோ புரிந்து கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. கனடா அல்லது டென்மார்க் போன்ற ஜனநாயக நட்பு நாடுகளை வற்புறுத்துவது அமெரிக்க கூட்டணிகள் மீதான நம்பிக்கையை இன்னும் பரந்த அளவில் பலவீனப்படுத்துகிறது; பனாமாவை அச்சுறுத்துவது லத்தீன் அமெரிக்கா முழுவதும் ஏகாதிபத்தியத்தின் அச்சங்களை மீண்டும் எழுப்புகிறது; சர்வதேச வளர்ச்சிக்கான அமெரிக்க நிறுவனத்தை முடக்குவது அமெரிக்காவின் கருணைக்கான நற்பெயரைக் குறைக்கிறது. அமெரிக்காவின் குரலை அடக்குவது நாட்டின் செய்தியை முடக்குகிறது.

சந்தேகவாதிகள், "அப்போ என்ன?" என்கிறார்கள், சர்வதேச அரசியல் என்பது மென்மையான பந்து அல்ல, கடினமானது. மேலும் டிரம்பின் வற்புறுத்தல் மற்றும் பரிவர்த்தனை அணுகுமுறை ஏற்கனவே சலுகைகளை உருவாக்கி வருகிறது, மேலும் வரவிருக்கும் வாக்குறுதிகளுடன். மக்கியவெல்லி ஒருமுறை அதிகாரத்தைப் பற்றி எழுதியது போல, ஒரு இளவரசன் நேசிக்கப்படுவதை விட பயப்படுவது நல்லது. ஆனால் பயப்படுவதும் நேசிக்கப்படுவதும் இன்னும் சிறந்தது. அதிகாரத்திற்கு மூன்று பரிமாணங்கள் உள்ளன, மேலும் ஈர்ப்பைப் புறக்கணிப்பதன் மூலம், டிரம்ப் அமெரிக்க வலிமையின் ஒரு முக்கிய ஆதாரத்தை புறக்கணிக்கிறார். நீண்ட காலத்திற்கு, இது ஒரு தோல்வியுற்ற உத்தி.

அமெரிக்காவின் வீழ்ச்சி வெறும் சரிவாக இல்லாமல் ஒரு சடுதியான வீழ்ச்சியாக இருக்கலாம்.

குறுகிய காலத்திலும் கூட மென்மையான சக்தி முக்கியமானது. ஒரு நாடு கவர்ச்சிகரமானதாக இருந்தால், மற்றவர்களின் நடத்தையை வடிவமைக்க அது ஊக்கத்தொகைகள் மற்றும் தண்டனைகளை அதிகம் நம்பியிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. கூட்டாளிகள் அதை நல்லதாகவும் நம்பகமானதாகவும் பார்த்தால், அவர்கள் மிகவும் வற்புறுத்தக்கூடியவர்களாகவும், அந்த நாட்டின் வழியைப் பின்பற்ற வாய்ப்புள்ளதாகவும் இருக்கும், இருப்பினும் அவர்கள் மிகவும் சக்திவாய்ந்த அரசின் நல்ல நிலைப்பாட்டைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள சூழ்ச்சி செய்யலாம்.  கொடுமைப்படுத்துதலை எதிர்கொண்டால், அவர்கள் இணங்கலாம், ஆனால் அவர்கள் தங்கள் வர்த்தக கூட்டாளியை நம்பமுடியாத கொடுமைக்காரராகக் கண்டால், அவர்கள் தங்கள் கால்களை இழுத்து, தங்களால் இயன்றவரை தங்கள் நீண்டகால சார்புநிலையைக் குறைக்க அதிக வாய்ப்புள்ளது. பனிப்போர் ஐரோப்பா இந்த இயக்கவியலுக்கு ஒரு நல்ல உதாரணத்தை வழங்குகிறது. 1986 ஆம் ஆண்டில், நோர்வே ஆய்வாளர் கெய்ர் லுண்டெஸ்டாட் உலகம் சோவியத் மற்றும் அமெரிக்கப் பேரரசாகப் பிரிக்கப்பட்டதாக விவரித்தார். சோவியத்துகள் தங்கள் ஐரோப்பிய துணைப் படைகளை உருவாக்க பலத்தைப் பயன்படுத்தியிருந்தாலும், அமெரிக்கப் பக்கம் "அழைப்பின் மூலம் ஒரு பேரரசு". சோவியத்துகள் 1956 இல் புடாபெஸ்டுக்கும் 1968 இல் பிராகாவிற்கும் துருப்புக்களை அனுப்ப வேண்டியிருந்தது, அங்குள்ள அரசாங்கங்களை மாஸ்கோவிற்குக் கீழ்ப்படுத்த வேண்டும். இதற்கு நேர்மாறாக, பனிப்போர் முழுவதும் நேட்டோ வலுவாக இருந்தது.

ஆசியாவில், சீனா தனது கடுமையான இராணுவ மற்றும் பொருளாதார முதலீடுகளை அதிகரித்து வருகிறது, ஆனால் அது அதன் ஈர்ப்பு சக்திகளையும் வளர்த்து வருகிறது. 2007 ஆம் ஆண்டில், சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 17வது தேசிய மாநாட்டில், சீனா தனது மென்மையான சக்தியை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று ஜனாதிபதி ஹு ஜின்டாவோ கூறினார். அதற்காக சீன அரசாங்கம் பல பில்லியன் டாலர்களை செலவிட்டுள்ளது. ஒப்புக்கொள்ளத்தக்க வகையில், இரண்டு முக்கிய தடைகள் காரணமாக, அது கலவையான முடிவுகளை அடைந்துள்ளது: அது அதன் பல அண்டை நாடுகளுடன் பகைமையான பிராந்திய மோதல்களைத் தூண்டியுள்ளது, மேலும் சிவில் சமூகத்தில் உள்ள அனைத்து அமைப்புகள் மற்றும் கருத்துகள் மீதும் சீனக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி இறுக்கமான கட்டுப்பாட்டைப் பேணுகிறது. சர்வதேச அளவில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட எல்லைகளை புறக்கணிக்கும்போது சீனா அதிருப்தியை உருவாக்குகிறது. மேலும், மனித உரிமை வழக்கறிஞர்களை சிறையில் அடைத்து, புத்திசாலித்தனமான கலைஞர் ஐ வெய்வே போன்ற இணக்கமற்றவர்களை நாடுகடத்தும்போது பல நாடுகளில் உள்ள மக்களுக்கு இது மோசமாகத் தெரிகிறது.

குறைந்தபட்சம் டிரம்பின் இரண்டாவது பதவிக்காலம் தொடங்குவதற்கு முன்பே, உலகளாவிய பொதுக் கருத்துக்களில் சீனா அமெரிக்காவை விட மிகவும் பின்தங்கியிருந்தது. 2023 ஆம் ஆண்டில் பியூ 24 நாடுகளை ஆய்வு செய்து, அவற்றில் பெரும்பாலானவற்றில் பதிலளித்தவர்களில் பெரும்பாலோர் அமெரிக்காவை சீனாவை விட கவர்ச்சிகரமானதாகக் கண்டறிந்ததாகவும், ஆப்பிரிக்கா மட்டுமே முடிவுகள் இன்னும் நெருக்கமாக இருந்த ஒரே கண்டம் என்றும் தெரிவித்தனர். மிக சமீபத்தில், மே 2024 இல், கேலப் தான் ஆய்வு செய்த 133 நாடுகளில், அமெரிக்கா 81 நாடுகளிலும், சீனா 52 நாடுகளிலும் முன்னிலை வகித்ததாகக் கண்டறிந்தது. இருப்பினும், டிரம்ப் அமெரிக்காவின் மென்மையான சக்தியைக் குறைத்துக்கொண்டே இருந்தால், இந்த எண்ணிக்கை குறிப்பிடத்தக்க அளவில் மாறக்கூடும்.

நிச்சயமாக, அமெரிக்க மென்மையான சக்தி பல ஆண்டுகளாக ஏற்ற தாழ்வுகளைக் கொண்டுள்ளது. வியட்நாம் போர் மற்றும் ஈராக் போரின் போது அமெரிக்கா பல நாடுகளில் பிரபலமற்றதாக இருந்தது. ஆனால் மென்மையான சக்தி என்பது ஒரு நாட்டின் சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரத்திலிருந்து வருகிறது, அதன் அரசாங்கத்தின் செயல்களிலிருந்து மட்டுமல்ல. வியட்நாம் போரின் போது கூட, அமெரிக்கக் கொள்கைகளை எதிர்த்து உலகம் முழுவதும் மக்கள் கூட்டம் அணிவகுத்துச் சென்றபோது, அவர்கள் கம்யூனிஸ்ட் "இன்டர்நேஷனல்" பாடலைப் பாடவில்லை, மாறாக "நாம் வெல்வோம்" என்ற அமெரிக்க சிவில் உரிமைகள் கீதத்தைப் பாடினர். எதிர்ப்பை அனுமதிக்கும் மற்றும் கருத்து வேறுபாடுகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு திறந்த சிவில் சமூகம் ஒரு சொத்தாக இருக்கலாம். ஆனால் அமெரிக்க ஜனநாயகம் தொடர்ந்து அரிக்கப்பட்டு, நாடு வெளிநாடுகளில் ஒரு கொடுமைப்படுத்துபவராக செயல்பட்டால், அடுத்த நான்கு ஆண்டுகளில் அமெரிக்க அரசாங்கத்தின் மிகுதியிலிருந்து அமெரிக்க கலாச்சாரத்திலிருந்து பெறப்பட்ட மென்மையான சக்தி தாக்குப்பிடிக்காது.

சீனா தனது பங்கிற்கு, டிரம்ப் உருவாக்கும் எந்த இடைவெளிகளையும் நிரப்ப பாடுபடுகிறது. அது தன்னை உலகளாவிய தெற்கின் தலைவராகக் கருதுகிறது. சர்வதேச கூட்டணிகள் மற்றும் நிறுவனங்களின் அமெரிக்க ஒழுங்கை இடமாற்றம் செய்வதை இது நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. அதன் பெல்ட் அண்ட் ரோடு உள்கட்டமைப்பு முதலீட்டுத் திட்டம் மற்ற நாடுகளை ஈர்ப்பதற்காக மட்டுமல்லாமல், கடினமான பொருளாதார சக்தியை வழங்குவதற்காகவும் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. அமெரிக்காவை விட அதிகமான நாடுகள் சீனாவை தங்கள் மிகப்பெரிய வர்த்தக பங்காளியாகக் கொண்டுள்ளன. அமெரிக்க நட்பு நாடுகளிடையே நம்பிக்கையை பலவீனப்படுத்தி, ஏகாதிபத்திய அபிலாஷைகளை வலியுறுத்தி, சர்வதேச வளர்ச்சிக்கான அமெரிக்க நிறுவனத்தை அழித்து, உள்நாட்டில் சட்டத்தின் ஆட்சியை சவால் செய்து, ஐ.நா. நிறுவனங்களிலிருந்து விலகி, சீனாவுடன் போட்டியிட முடியும் என்று டிரம்ப் நினைத்தால், அவர் ஏமாற்றமடைய வாய்ப்புள்ளது.

உலகமயமாக்கலின் முன்னோடி

டிரம்ப் போன்ற மேற்கத்திய மக்கள் திரள்களின் எழுச்சியை முன்னிட்டு, உலகமயமாக்கலின் பேய் உருவெடுக்கிறது, அதை அவர்கள் ஒரு பேய் சக்தியாக அழைக்கிறார்கள். உண்மையில், இந்த சொல் வெறுமனே கண்டங்களுக்கு இடையேயான தூரங்களில் அதிகரித்து வரும் ஒன்றையொன்று சார்ந்திருப்பதைக் குறிக்கிறது. சீனா மீதான வரிகளை டிரம்ப் அச்சுறுத்தும்போது, அவர் அமெரிக்காவின் உலகளாவிய ஒன்றையொன்று சார்ந்திருப்பதன் பொருளாதார அம்சத்தைக் குறைக்க முயற்சிக்கிறார், இது தொழில்கள் மற்றும் வேலைகள் இழப்புக்குக் காரணம் என்று அவர் குற்றம் சாட்டுகிறார். உலகமயமாக்கல் நிச்சயமாக எதிர்மறை மற்றும் நேர்மறையான விளைவுகளை ஏற்படுத்தும். ஆனால் டிரம்பின் நடவடிக்கைகள் தவறானவை, ஏனெனில் அவை அமெரிக்காவிற்கும் உலகிற்கும் பெரும்பாலும் நல்லதாக இருக்கும் உலகமயமாக்கலின் வடிவங்களைத் தாக்குகின்றன, அதே நேரத்தில் மோசமானவற்றை எதிர்கொள்ளத் தவறிவிடுகின்றன. சமநிலையில், உலகமயமாக்கல் அமெரிக்க சக்தியை மேம்படுத்தியுள்ளது, மேலும் அதன் மீதான டிரம்பின் தாக்குதல் அமெரிக்காவை பலவீனப்படுத்துகிறது.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில், பிரிட்டிஷ் பொருளாதார நிபுணரும் அரசியல்வாதியுமான டேவிட் ரிக்கார்டோ, உலகளாவிய வர்த்தகம் ஒப்பீட்டு நன்மை மூலம் மதிப்பை உருவாக்க முடியும் என்ற பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட உண்மையை நிறுவினார். அவை வர்த்தகத்திற்குத் திறந்திருக்கும் போது, நாடுகள் தாங்கள் சிறப்பாகச் செய்வதில் நிபுணத்துவம் பெறலாம். ஜெர்மன் பொருளாதார நிபுணர் ஜோசப் ஷூம்பீட்டர் "படைப்பு அழிவு" என்று அழைத்ததை வர்த்தகம் உருவாக்குகிறது: இந்த செயல்பாட்டில் வேலைகள் இழக்கப்படுகின்றன, மேலும் தேசிய பொருளாதாரங்கள் வெளிநாட்டிலிருந்து வரும் அதிர்ச்சிகளுக்கு ஆளாகின்றன, சில நேரங்களில் வெளிநாட்டு அரசாங்கங்களின் வேண்டுமென்றே கொள்கையின் விளைவாக. ஆனால் அந்த சீர்குலைவு பொருளாதாரங்கள் அதிக உற்பத்தி மற்றும் திறமையானதாக மாற உதவும். சமநிலையில், கடந்த 75 ஆண்டுகளில், படைப்பு அழிவு அமெரிக்க சக்தியை அதிகரித்துள்ளது. மிகப்பெரிய பொருளாதார வீரராக, அமெரிக்கா வளர்ச்சியை உருவாக்கும் புதுமை மற்றும் உலகம் முழுவதும் வளர்ச்சி ஏற்படுத்திய தாக்க விளைவுகளிலிருந்து அதிகம் பயனடைந்துள்ளது.

அதே நேரத்தில், வளர்ச்சி வேதனையாக இருக்கலாம். இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டில் அமெரிக்கா மில்லியன் கணக்கான வேலைகளை இழந்துள்ளது (மற்றும் பெற்றுள்ளது) என்று ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன, இது பொதுவாக அரசாங்கத்திடமிருந்து போதுமான இழப்பீடு பெறாத தொழிலாளர்கள் மீது சரிசெய்தல் செலவுகளை சுமத்துகிறது. இயந்திரங்கள் மக்களை மாற்றியமைத்ததால் தொழில்நுட்ப மாற்றமும் மில்லியன் கணக்கான வேலைகளை நீக்கியுள்ளது, மேலும் ஆட்டோமேஷன் மற்றும் வெளிநாட்டு வர்த்தகத்தின் ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்ட விளைவுகளை அவிழ்ப்பது கடினம். சீனாவின் ஏற்றுமதி பெருவெறியால், ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருப்பதன் வழக்கமான அழுத்தங்கள் மிகவும் மோசமாகிவிட்டன, அது இன்னும் குறையவில்லை.

கலிபோர்னியாவின் ஓக்லாந்தில் உள்ள துறைமுகத்தில் கப்பல் கொள்கலன்கள், மே 2025கார்லோஸ் பாரியா/ராய்ட்டர்ஸ்

பொருளாதார உலகமயமாக்கல் உலகப் பொருளாதாரத்தின் உற்பத்தித்திறனை மேம்படுத்தினாலும், இந்த மாற்றங்கள் பல தனிநபர்களுக்கும் குடும்பங்களுக்கும் விரும்பத்தகாததாக இருக்கலாம். பல சமூகங்களில் உள்ள மக்கள் வேலை எளிதாகக் கிடைக்கும் இடங்களுக்குச் செல்லத் தயங்குகிறார்கள். மற்றவர்கள், நிச்சயமாக, அதிக வாய்ப்புகளைக் கண்டறிய உலகைச் சுற்றிப் பாதியிலேயே செல்லத் தயாராக உள்ளனர். உலகமயமாக்கலின் கடந்த பல தசாப்தங்கள், தேசிய எல்லைகளைத் தாண்டி மக்கள் பெருமளவில் இடம்பெயர்வதால் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன, இது மற்றொரு முக்கிய வகை ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் ஆகும். இடம்பெயர்வு கலாச்சார ரீதியாக வளப்படுத்துகிறது மற்றும் புலம்பெயர்ந்தோரை ஏற்றுக்கொள்ளும் நாடுகளுக்கு, திறன்களைக் கொண்ட மக்களை அவர்கள் அந்தத் திறன்களை அதிக உற்பத்தி ரீதியாகப் பயன்படுத்தக்கூடிய இடங்களுக்குக் கொண்டு வருவதன் மூலம் பெரும் பொருளாதார நன்மைகளை வழங்குகிறது. மக்கள் இடம்பெயரும் நாடுகள் மக்கள்தொகை அழுத்தத்தின் நிவாரணத்தாலும், பணம் அனுப்பும் புலம்பெயர்ந்தோரிடமிருந்தும் பயனடையக்கூடும். எப்படியிருந்தாலும், இடம்பெயர்வு மேலும் இயக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. மாநிலங்களால் கட்டமைக்கப்பட்ட உயர் தடைகள் இல்லாத நிலையில், சமகால உலகில் இடம்பெயர்வு பெரும்பாலும் ஒரு சுய-நிரந்தர செயல்முறையாகும்.

சீர்குலைக்கும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்துவதற்கு டிரம்ப் குடியேறிகளையே குற்றம் சாட்டுகிறார். குறைந்தபட்சம் சில வகையான குடியேற்றங்கள் நீண்ட காலத்திற்கு பொருளாதாரத்திற்கு நல்லது என்றாலும், விமர்சகர்கள் அவற்றை குறுகிய காலத்தில் தீங்கு விளைவிப்பதாக எளிதில் வகைப்படுத்தலாம், மேலும் அவை சில மக்களிடையே வலுவான அரசியல் எதிர்ப்பைத் தூண்டக்கூடும். குடியேற்றத்தில் திடீர் அதிகரிப்பு வலுவான அரசியல் எதிர்வினைகளைத் தூண்டுகிறது, புலம்பெயர்ந்தோர் பெரும்பாலும் பல்வேறு பொருளாதார மற்றும் சமூக மாற்றங்களுக்குக் காரணமாகக் காட்டப்படுகிறார்கள், அவர்கள் குற்றம் சாட்டப்பட வேண்டியவர்கள் அல்ல என்றாலும் கூட. சமீபத்திய ஆண்டுகளில் கிட்டத்தட்ட அனைத்து ஜனநாயக நாடுகளிலும் பதவியில் இருக்கும் அரசாங்கங்களுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்படும் ஆதிக்கம் செலுத்தும் மக்கள் அரசியல் பிரச்சினையாக குடியேற்றம் மாறியுள்ளது. இது 2016 இல் டிரம்பின் தேர்தலுக்கு உந்துதலாக அமைந்தது - மீண்டும் 2024 இல்.

தொழில்நுட்ப மாற்றம் மற்றும் மூலதனத்தின் மிகவும் தீர்க்கமான பாத்திரங்களை ஏற்றுக்கொள்வதை விட, பொருளாதார எழுச்சிக்கு வெளிநாட்டினரைக் குறை கூறுவது ஜனரஞ்சகத் தலைவர்களுக்கு மிகவும் எளிதானது. பல நாடுகளில் சமீபத்திய பல தேர்தல்களில் உலகமயமாக்கல் பதவியில் உள்ளவர்களுக்கு சவால்களை முன்வைத்துள்ளது. இந்த அழுத்தங்களை எதிர்கொள்ளும் அரசியல்வாதியின் தூண்டுதல், டிரம்ப் செய்வது போல, சர்வதேச பரிமாற்றத்திற்கு கட்டணங்கள் மற்றும் பிற தடைகளை விதிப்பதன் மூலம் உலகமயமாக்கலை மாற்றியமைக்க முயல்வதாகும்.

உலகமயமாக்கலின் மீதான டிரம்பின் தாக்குதல் அமெரிக்காவை பலவீனப்படுத்துகிறது.

கடந்த காலங்களில் பொருளாதார உலகமயமாக்கல் தலைகீழாக மாறியுள்ளது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு வர்த்தகம் மற்றும் இடம்பெயர்வு இரண்டிலும் விரைவான அதிகரிப்பால் குறிக்கப்பட்டது, ஆனால் 1914 இல் முதலாம் உலகப் போர் தொடங்கியவுடன் அது வேகமாகக் குறைந்தது. உலகப் பொருளாதார நடவடிக்கைகளின் ஒரு சதவீதமாக வர்த்தகம் 1914 ஆம் ஆண்டு நிலைகளுக்கு கிட்டத்தட்ட 1970 வரை மீளவில்லை. இது மீண்டும் நிகழலாம், இருப்பினும் இதற்கு சிறிது முயற்சி தேவைப்பட்டது. 1950 மற்றும் 2008 க்கு இடையில் உலக வர்த்தகம் மிக வேகமாக வளர்ந்தது, பின்னர் 2008-9 நிதி நெருக்கடிக்குப் பிறகு மெதுவாக வளர்ந்தது. ஒட்டுமொத்தமாக, 1950 முதல் 2023 வரை வர்த்தகம் 4,400 சதவீதம் வளர்ந்தது. உலகளாவிய வர்த்தகம் மீண்டும் சரிவைச் சந்திக்கக்கூடும். சீனாவிற்கு எதிரான அமெரிக்க வர்த்தக நடவடிக்கைகள் மிகவும் உறுதியான வர்த்தகப் போருக்கு வழிவகுத்தால், அது பெரும் சேதத்தை ஏற்படுத்தும். பொதுவாக வர்த்தகப் போர்கள் எளிதில் நீடித்த மற்றும் அதிகரிக்கும் மோதலாக மாறக்கூடும், பேரழிவு தரும் மாற்றத்திற்கான சாத்தியக்கூறு உள்ளது.

மறுபுறத்தில், அரை டிரில்லியன் டாலர்களுக்கும் அதிகமான வர்த்தகத்தை ரத்து செய்வதற்கான செலவுகள், வர்த்தகப் போர்களில் ஈடுபடுவதற்கான நாடுகளின் விருப்பத்தை மட்டுப்படுத்தக்கூடும், மேலும் சமரசத்திற்கான சில ஊக்கத்தொகைகளை உருவாக்கக்கூடும். மற்ற நாடுகள் அமெரிக்காவை நோக்கி பரஸ்பரம் செயல்படலாம் என்றாலும், அவை ஒன்றுக்கொன்று வர்த்தகத்தை மட்டுப்படுத்தாது. புவிசார் அரசியல் காரணிகளும் வர்த்தக ஓட்டங்களைத் துண்டிப்பதை துரிதப்படுத்தக்கூடும். உதாரணமாக, தைவான் மீதான போர், அமெரிக்காவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையிலான வர்த்தகத்தை ஒரு பயங்கரமான நிறுத்தத்திற்கு கொண்டு வரக்கூடும்.

உலகமயமாக்கலின் அதிகரித்த பரவல் மற்றும் வேகம் காரணமாகவே கிட்டத்தட்ட அனைத்து ஜனநாயக நாடுகளிலும் தேசியவாத ஜனரஞ்சக எதிர்வினைகள் அலை வீசுவதாக சில ஆய்வாளர்கள் குற்றம் சாட்டுகின்றனர். அரசியல் மாற்றம் மற்றும் மேம்பட்ட தகவல் தொடர்பு தொழில்நுட்பம் எல்லைகளைக் கடக்கும் செலவுகளையும் நீண்ட தூரங்களையும் குறைத்ததால், பனிப்போர் முடிந்த பிறகு வர்த்தகம் மற்றும் இடம்பெயர்வு ஆகியவை துரிதப்படுத்தப்பட்டன. இப்போது, கட்டணங்களும் எல்லைக் கட்டுப்பாடுகளும் அந்த ஓட்டங்களைக் குறைக்கக்கூடும். கடந்த பல தசாப்தங்கள் உட்பட, அதன் வரலாறு முழுவதும் குடியேறியவர்களின் ஆற்றல் மற்றும் உற்பத்தித்திறனால் மேம்படுத்தப்பட்ட அமெரிக்க சக்திக்கு இது மோசமான செய்தியாக இருக்கும்.

பாஸ்போர்ட் இல்லாத பிரச்சனைகள்

காலநிலை மாற்றத்தை விட ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருப்பதன் தவிர்க்க முடியாத தன்மையை எந்த நெருக்கடியும் சிறப்பாக எடுத்துக்காட்டுவதில்லை. உலகளாவிய பனிப்பாறைகள் உருகுவது, கடலோர நகரங்கள் வெள்ளம், வெப்ப அலைகள் தீவிரமடைவது மற்றும் இந்த நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வானிலை முறைகள் குழப்பமான முறையில் மாறுவதால் காலநிலை மாற்றம் பெரும் செலவுகளை ஏற்படுத்தும் என்று விஞ்ஞானிகள் கணித்துள்ளனர். குறுகிய காலத்தில் கூட, சூறாவளி மற்றும் காட்டுத்தீயின் தீவிரம் காலநிலை மாற்றத்தால் அதிகரிக்கிறது. காலநிலை மாற்றத்திற்கான அரசுகளுக்கிடையேயான குழு, காலநிலை மாற்றத்தின் ஆபத்துகளை வெளிப்படுத்தும், அறிவியல் தகவல்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் மற்றும் கூட்டு நாடுகடந்த பணிகளை ஊக்குவிக்கும் ஒரு முக்கிய குரலாக இருந்து வருகிறது. ஆயினும்கூட, காலநிலை மாற்றத்தை எதிர்கொள்வதற்கான சர்வதேச மற்றும் தேசிய நடவடிக்கைகளுக்கான ஆதரவை டிரம்ப் நீக்கியுள்ளார். முரண்பாடாக, அவரது நிர்வாகம் நன்மைகளைக் கொண்ட உலகமயமாக்கல் வகைகளை மட்டுப்படுத்த முற்படும் அதே வேளையில், காலநிலை மாற்றம் மற்றும் தொற்றுநோய்கள் போன்ற சுற்றுச்சூழல் உலகமயமாக்கலின் வகைகளை நிவர்த்தி செய்யும் வாஷிங்டனின் திறனையும் அது வேண்டுமென்றே குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது, அவற்றின் செலவுகள் மிகப்பெரியதாக இருக்கும் .  அமெரிக்காவில் COVID-19 தொற்றுநோய் 1.2 மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்களைக் கொன்றது;  தி லான்செட்   உலகளாவிய இறப்பு எண்ணிக்கையை சுமார் 18 மில்லியன் என்று மதிப்பிட்டுள்ளது . கோவிட்-19 உலகம் முழுவதும் வேகமாகப் பரவியது, நிச்சயமாக அது ஒரு உலகளாவிய நிகழ்வாகும், உலகமயமாக்கலின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக இருக்கும் பயணத்தால் இது வளர்க்கப்பட்டது.

மற்ற பகுதிகளில், அமெரிக்க வலிமையின் முக்கிய ஆதாரமாக ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் உள்ளது. உதாரணமாக, விஞ்ஞானிகளிடையே தொழில்முறை தொடர்புகளின் வலையமைப்புகள், கண்டுபிடிப்புகள் மற்றும் புதுமைகளை விரைவுபடுத்துவதில் மிகப்பெரிய நேர்மறையான விளைவுகளை ஏற்படுத்தியுள்ளன. டிரம்ப் நிர்வாகம் ஆட்சிக்கு வரும் வரை, அறிவியல் செயல்பாடு மற்றும் வலையமைப்புகளின் விரிவாக்கம் சிறிய எதிர்மறையான அரசியல் எதிர்வினையை உருவாக்கியது. மனித நலனுக்கான உலகமயமாக்கலின் நன்மை தீமைகளின் எந்தவொரு பட்டியலிலும் அதை அளவின் நேர்மறையான பக்கத்தில் சேர்க்க வேண்டும். எடுத்துக்காட்டாக, 2020 ஆம் ஆண்டில் வுஹானில் COVID-19 தொற்றுநோயின் ஆரம்ப நாட்களில், சீன விஞ்ஞானிகள் பெய்ஜிங்கால் அவ்வாறு செய்வதைத் தடுப்பதற்கு முன்பு, புதிய கொரோனா வைரஸின் மரபணு டிகோடிங்கை சர்வதேச சகாக்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டனர்.

அதனால்தான் டிரம்பின் புதிய பதவிக்காலத்தில் விசித்திரமான அம்சங்களில் ஒன்று, அவரது நிர்வாகம் அறிவியல் ஆராய்ச்சிக்கான கூட்டாட்சி ஆதரவை குறைத்துள்ளது, இதில் முதலீட்டில் அதிக வருமானத்தை ஈட்டிய துறைகள், நவீன உலகில் புதுமையின் வேகத்திற்கு பெரும்பாலும் காரணமாகும், மேலும் அமெரிக்காவின் கௌரவத்தையும் சக்தியையும் மேம்படுத்தியுள்ளன. அமெரிக்க ஆராய்ச்சி பல்கலைக்கழகங்கள் உலகை வழிநடத்தினாலும், நிர்வாகம் நிதியை ரத்து செய்வதன் மூலமும், அவற்றின் சுதந்திரத்தைக் குறைக்க முயற்சிப்பதன் மூலமும், உலகெங்கிலும் உள்ள புத்திசாலித்தனமான மாணவர்களை ஈர்ப்பதை கடினமாக்குவதன் மூலமும் அவற்றை நசுக்க முயன்றுள்ளது. வலதுசாரி ஜனரஞ்சகவாதத்தின் சித்தாந்தத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளாத கற்பனையான உயரடுக்கினருக்கு எதிரான கலாச்சாரப் போரில் ஒரு தாக்குதல் என்பதைத் தவிர வேறு எதையும் புரிந்து கொள்வது கடினம். இது ஒரு பெரிய, சுயமாக ஏற்படுத்திய காயத்திற்கு சமம்.

நைஜீரியாவின் பௌச்சி மாநிலத்தில் USAID மருத்துவப் பொருட்கள், மே 2025சோடிக் அடிலகுன்/ராய்ட்டர்ஸ்

டிரம்ப் நிர்வாகம் அமெரிக்க மென்மையான சக்தியின் மற்றொரு முக்கிய கருவியையும் அவிழ்த்து வருகிறது: தாராளவாத ஜனநாயக மதிப்புகளை நாடு ஆதரிப்பது. குறிப்பாக கடந்த அரை நூற்றாண்டில், மனித உரிமைகள் ஒரு மதிப்பாகக் கருதப்படுவது உலகம் முழுவதும் பரவியுள்ளது. 1991 இல் சோவியத் ஒன்றியத்தின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, ஜனநாயக நிறுவனங்கள் மற்றும் விதிமுறைகள் கிழக்கு ஐரோப்பாவின் பெரும்பகுதிக்கும் (சுருக்கமாக, ரஷ்யா உட்பட), அதே போல் உலகின் பிற பகுதிகளுக்கும், குறிப்பாக லத்தீன் அமெரிக்காவிற்கும் பரவி, ஆப்பிரிக்காவில் சிறிது காலூன்றியது. உலகில் தாராளவாத அல்லது தேர்தல் ஜனநாயக நாடுகளாக இருந்த நாடுகளின் விகிதம் 2000 ஆம் ஆண்டில் அதன் உச்சத்தில் 50 சதவீதத்திற்கும் சற்று அதிகமாக இருந்தது, பின்னர் சிறிது குறைந்து, 50 சதவீதத்திற்கு அருகில் உள்ளது. பனிப்போருக்குப் பிந்தைய "ஜனநாயக அலை" தணிந்திருந்தாலும், அது இன்னும் ஒரு நிலையான அடையாளத்தை விட்டுச் சென்றுள்ளது.

ஜனநாயக விதிமுறைகள் மற்றும் மனித உரிமைகளின் பரவலான ஈர்ப்பு, அமெரிக்காவின் மென்மையான சக்திக்கு நிச்சயமாக பங்களித்துள்ளது. எதேச்சதிகார அரசாங்கங்கள், மனித உரிமைகளை ஆதரிக்கும் குழுக்களால் - பெரும்பாலும் அமெரிக்காவில் அமைந்திருக்கும் மற்றும் அமெரிக்காவில் உள்ள அரசு சாரா மற்றும் அரசு வளங்களால் ஆதரிக்கப்படும் குழுக்களால் - தங்கள் இறையாண்மை சுயாட்சியில் தலையிடுவதாகக் கருதுவதை எதிர்க்கின்றன. சிறிது காலமாக, எதேச்சதிகாரங்கள் ஒரு தற்காப்பு, பின்வாங்கும் போரில் ஈடுபட்டன. ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை, அமெரிக்க விமர்சனங்கள் அல்லது தடைகளால் எரிச்சலடைந்த சில சர்வாதிகார அரசாங்கங்கள், வெளியுறவுத்துறையின் உலகளாவிய குற்றவியல் நீதி அலுவலகம், அதன் உலகளாவிய பெண்கள் பிரச்சினைகள் அலுவலகம் மற்றும் அதன் மோதல் மற்றும் ஸ்திரத்தன்மை செயல்பாடுகள் பணியகத்தை மூடுவது போன்ற வெளிநாடுகளில் மனித உரிமைகளுக்கான ஆதரவை டிரம்ப் நிர்வாகம் கைவிட்டதை பாராட்டியுள்ளன. டிரம்ப் நிர்வாகக் கொள்கை ஜனநாயகம் மேலும் பரவுவதைத் தடுக்கும் மற்றும் அமெரிக்க மென்மையான சக்தியைக் குறைக்கும்.

பலவீனத்தின் மீது பந்தயம்

உலகளாவிய ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருப்பதை ஒழிக்க முடியாது. மனிதர்கள் நகரும் தன்மையுடன் இருந்து, புதிய தகவல் தொடர்பு மற்றும் போக்குவரத்து தொழில்நுட்பங்களைக் கண்டுபிடிக்கும் வரை இது தொடரும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, உலகமயமாக்கல் பல நூற்றாண்டுகளாக நீண்டுள்ளது, அதன் வேர்கள் பட்டுப்பாதை மற்றும் அதற்கு அப்பால் நீண்டுள்ளன. பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில், கடல் போக்குவரத்தில் புதுமைகள் ஆய்வு யுகத்தைத் தூண்டின, அதைத் தொடர்ந்து இன்றைய தேசிய எல்லைகளை வடிவமைத்த ஐரோப்பிய காலனித்துவம் வந்தது. பத்தொன்பதாம் மற்றும் இருபதாம் நூற்றாண்டுகளில், தொழில்துறை புரட்சி விவசாயப் பொருளாதாரங்களை மாற்றியதால், நீராவி கப்பல்கள் மற்றும் தந்திகள் இந்த செயல்முறையை துரிதப்படுத்தின. இப்போது, தகவல் புரட்சி சேவை சார்ந்த பொருளாதாரங்களை மாற்றுகிறது. பில்லியன் கணக்கான மக்கள் தங்கள் பாக்கெட்டில் ஒரு கணினியை வைத்திருக்கிறார்கள், இது 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு வானளாவிய கட்டிடத்தை நிரப்பியிருக்கக்கூடிய அளவு தகவல்களைக் கொண்டுள்ளது.

உலகப் போர்கள் தற்காலிகமாக பொருளாதார உலகமயமாக்கலை மாற்றியமைத்து இடம்பெயர்வை சீர்குலைத்தன, ஆனால் உலகளாவிய போர் இல்லாத நிலையில், தொழில்நுட்பம் அதன் விரைவான முன்னேற்றத்தைத் தொடரும் வரை, பொருளாதார உலகமயமாக்கலும் தொடரும். சுற்றுச்சூழல் உலகமயமாக்கல் மற்றும் உலகளாவிய அறிவியல் செயல்பாடுகளும் நீடிக்க வாய்ப்புள்ளது, மேலும் விதிமுறைகளும் தகவல்களும் எல்லைகளைத் தாண்டி தொடர்ந்து பயணிக்கும். சில வகையான உலகமயமாக்கலின் விளைவுகள் தீங்கானதாக இருக்கலாம்: காலநிலை மாற்றம் என்பது எல்லைகள் இல்லாத நெருக்கடிக்கு ஒரு முக்கிய எடுத்துக்காட்டு. பொது நன்மைக்காக உலகமயமாக்கலை மறுவடிவமைக்க மற்றும் மறுவடிவமைக்க, மாநிலங்கள் ஒருங்கிணைக்க வேண்டும். அத்தகைய ஒருங்கிணைப்பு பயனுள்ளதாக இருக்க, தலைவர்கள் இணைப்பு, விதிமுறைகள் மற்றும் நிறுவனங்களின் வலைப்பின்னல்களை உருவாக்கி பராமரிக்க வேண்டும். அந்த வலைப்பின்னல்கள் அவற்றின் மைய முனையான அமெரிக்காவிற்கு பயனளிக்கும் - இன்னும் பொருளாதார ரீதியாக, இராணுவ ரீதியாக, தொழில்நுட்ப ரீதியாக மற்றும் கலாச்சார ரீதியாக உலகின் மிகவும் சக்திவாய்ந்த நாடான - வாஷிங்டனுக்கு மென்மையான சக்தியை வழங்கும். துரதிர்ஷ்டவசமாக, வர்த்தக சமச்சீரற்ற தன்மை மற்றும் தடைகளுடன் இணைக்கப்பட்ட கட்டாய கடின சக்தியால் வெறி கொண்ட இரண்டாவது டிரம்ப் நிர்வாகத்தின் குறுகிய பார்வை கவனம், அமெரிக்கா தலைமையிலான சர்வதேச ஒழுங்கை வலுப்படுத்துவதற்குப் பதிலாக அரிக்கப்பட வாய்ப்புள்ளது. நட்பு நாடுகளின் சுதந்திர சவாரி செலவுகளில் டிரம்ப் அதிக கவனம் செலுத்தி வருவதால், அமெரிக்கா பேருந்தை ஓட்ட முடியும் என்பதையும், அதன் மூலம் இலக்கையும் பாதையையும் தேர்ந்தெடுக்க முடியும் என்பதையும் அவர் புறக்கணிக்கிறார். அமெரிக்க வலிமை எவ்வாறு ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருப்பதில் உள்ளது என்பதை டிரம்ப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. அமெரிக்காவை மீண்டும் சிறந்த நாடாக மாற்றுவதற்குப் பதிலாக, பலவீனத்தின் மீது ஒரு சோகமான பந்தயம் கட்டுகிறார்.

The End of the Long American Century

Trump and the Sources of U.S. Power

Robert O. Keohane and Joseph S. Nye, Jr.

July/August 2025 Published on June 2, 2025

President Donald Trump has tried both to impose the United States on the world and to distance the country from it. He began his second term by brandishing American hard power, threatening Denmark over the control of Greenland, and suggesting he would take back the Panama Canal. He successfully wielded threats of punitive tariffs to coerce Canada, Colombia, and Mexico on immigration issues. He withdrew from the Paris climate accords and the World Health Organization. In April, he sent global markets into chaos by announcing sweeping tariffs on countries all over the world. He changed tack not long after, withdrawing most of the additional tariffs, although continuing to press a trade war with China—the central front in his current offensive against Washington’s main rival.

In doing all this, Trump can act from a position of strength. His attempts to use tariffs to pressure U.S. trade partners suggest that he believes that contemporary patterns of interdependence enhance U.S. power. Other countries rely on the buying power of the enormous American market and on the certainties of American military might. These advantages give Washington the leeway to strong-arm its partners. His positions are consistent with an argument we made almost 50 years ago: that asymmetric interdependence confers an advantage on the less dependent actor in a relationship. Trump laments the United States’ significant trade deficit with China, but he also seems to understand that this imbalance gives Washington tremendous leverage over Beijing.

Even as Trump has correctly identified the way in which the United States is strong, he is using that strength in fundamentally counterproductive ways. By assailing interdependence, he undercuts the very foundation of American power. The power associated with trade is hard power, based on material capabilities. But over the past 80 years, the United States has accumulated soft power, based on attraction rather than coercion or the imposition of costs. Wise American policy would maintain, rather than disrupt, patterns of interdependence that strengthen American power, both the hard power derived from trade relationships and the soft power of attraction. The continuation of Trump’s current foreign policy would weaken the United States and accelerate the erosion of the international order that since World War II has served so many countries well—most of all, the United States.

Order rests on a stable distribution of power among states, norms that influence and legitimize the conduct of states and other actors, and institutions that help underpin it. The Trump administration has rocked all these pillars. The world may be entering a period of disorder, one that settles only after the White House changes course or once a new dispensation takes hold in Washington. But the decline underway may not be a mere temporary dip; it may be a plunge into murky waters. In his erratic and misguided effort to make the United States even more powerful, Trump may bring its period of dominance—what the American publisher Henry Luce first called “the American century”—to an unceremonious end.

THE DEFICIT ADVANTAGE

When we wrote Power and Interdependence in 1977, we tried to broaden conventional understandings of power. Foreign policy experts typically saw power through the lens of the Cold War military competition. Our research, by contrast, explored how trade affected power, and we argued that asymmetry in an interdependent economic relationship empowers the less dependent actor. The paradox of trade power is that success in a trading relationship—as indicated by one state having a trade surplus with another—is a source of vulnerability. Conversely, and perhaps counterintuitively, running a trade deficit can strengthen a country’s bargaining position. The deficit country, after all, can impose tariffs or other trade barriers on the surplus country. That targeted surplus country will have difficulty retaliating because of its relative lack of imports to sanction.

Threatening to bar or limit imports can successfully exert pressure on trading partners. In terms of asymmetric interdependence and power, the United States is in a favorable bargaining position with all seven of its most important trading partners. Its trade is extremely asymmetric with China, Mexico, and the Association of Southeast Asian Nations, all of which have an export-import ratio of more than two to one with the United States. For Japan (roughly 1.8 to 1), South Korea (1.4 to 1), and the European Union (1.6 to 1), those ratios are also asymmetric. Canada enjoys a more balanced ratio of around 1.2 to 1.

These ratios, of course, cannot capture the full dimensions of the economic relationships between countries. Countervailing factors, such as domestic interest groups with transnational ties to foreign actors in other markets or personal and group relationships across borders, can complicate matters, sometimes leading to exceptions or limiting the impact of asymmetric interdependence. In Power and Interdependence, we characterized these multiple channels of connections as “complex interdependence,” and in a detailed analysis of U.S.-Canadian relations between 1920 and 1970, we showed that they often strengthened Canada’s hand. For example, the U.S.-Canadian automotive pact of the 1960s resulted from a process of negotiation that began with Canada’s unilateral introduction of an export subsidy for auto parts. In every analysis of asymmetric interdependence and power, it is necessary to look carefully at countervailing factors that might diminish the advantages that would normally accrue to the deficit country.

Trump at Morristown Municipal Airport in New Jersey, May 2025Nathan Howard / Reuters

China appears weakest of all in the trade sector alone, with its three-to-one ratio of exports to imports. It also cannot call on alliance ties or other forms of soft power. But it is able to retaliate by exploiting countervailing factors, punishing important American corporations that operate in China, such as Apple or Boeing, or important American domestic political actors, such as soybean farmers or Hollywood studios. China can also use hard power such as cutting off supplies of rare minerals. As the two sides discover more precisely their mutual vulnerabilities, the focus of trade warfare will shift to reflect this learning process.

Mexico has fewer sources of counterinfluence, and it remains highly vulnerable to the whims of the United States. Europe can exercise some counterinfluence in the trade sector because it has more balanced trade with the United States than do China and Mexico, but it still depends on NATO, so Trump’s threats not to support the alliance could be an effective bargaining tool. Canada has more balanced trade with the United States and a web of transnational ties with American interest groups that make it less vulnerable, but it is probably playing a losing hand on trade alone because its economy is more reliant on the U.S. economy than the other way around. In Asia, the asymmetry in U.S. trade relations with Japan, South Korea, and the Association of Southeast Asian Nations is somewhat compensated for by the U.S. policy of rivalry with China. As long as this rivalry continues, the United States needs its East Asian and Southeast Asian allies and partners, and it cannot take full advantage of its trade-derived leverage. The relative influence of U.S. trade policy therefore varies depending on the geopolitical context and on patterns of asymmetric interdependence.

REAL POWER

The Trump administration misses a major dimension of power. Power is the ability to get others to do what you want. This goal can be accomplished by coercion, payment, or attraction. The first two are hard power; the third is soft power. In the short term, hard power usually trumps soft power, but over the long term, soft power often prevails. Joseph Stalin is thought to have once mockingly asked, “How many divisions does the Pope have?” But the Soviet Union is long gone, and the papacy lives on.

The president seems inordinately committed to coercion and the exercise of American hard power, but he does not seem to understand soft power or its role in foreign policy. Coercing democratic allies such as Canada or Denmark more broadly weakens trust in U.S. alliances; threatening Panama reawakens fears of imperialism throughout Latin America; crippling the U.S. Agency for International Development undercuts the United States’ reputation for benevolence. Silencing the Voice of America mutes the country’s message.

Skeptics say, So what? International politics is hardball, not softball. And Trump’s coercive and transactional approach is already producing concessions with the promise of more to come. As Machiavelli once wrote about power, it is better for a prince to be feared than loved. But it is better yet to be both feared and loved. Power has three dimensions, and by ignoring attraction, Trump is neglecting a key source of American strength. In the long run, it is a losing strategy.

America’s decline may not be a mere dip but a plunge.

And soft power matters even in the short run. If a country is attractive, it won’t need to rely as much on incentives and penalties to shape the behavior of others. If allies see it as benign and trustworthy, they are more persuadable and likely to follow that country’s lead, although admittedly they may maneuver to take advantage of a benign stance by the more powerful state. Faced with bullying, they may comply, but if they see their trading partner as an unreliable bully, they are more likely to drag their feet and reduce their long-term interdependence when they can. Cold War Europe offers a good example of this dynamic. In 1986, the Norwegian analyst Geir Lundestad described the world as divided into a Soviet and an American empire. Whereas the Soviets had used force to build their European satrapies, the American side was “an empire by invitation.” The Soviets had to send troops into Budapest in 1956 and Prague in 1968 to keep the governments there subordinate to Moscow. By contrast, NATO remained strong throughout the Cold War.

In Asia, China has been increasing its hard military and economic investments, but it has also been cultivating its powers of attraction. In 2007, President Hu Jintao told the 17th National Congress of the Chinese Communist Party that China needed to increase its soft power. The Chinese government has spent tens of billions of dollars to that end. Admittedly, it has achieved mixed results at best, owing to two major obstacles: it has stoked rancorous territorial disputes with a number of its neighbors, and the CCP maintains tight control over all organizations and opinions in civil society. China generates resentments when it ignores internationally recognized borders. And it comes across poorly to people in many countries when it jails human rights lawyers and compels nonconformists, such as the brilliant artist Ai Weiwei, into exile.

At least before Trump’s second term began, China lagged far behind the United States in the court of global public opinion. Pew surveyed 24 countries in 2023 and reported that a majority of respondents in most of them found the United States more attractive than China, with Africa the only continent where the results were even close. More recently, in May 2024, Gallup found that in 133 countries it surveyed, the United States had the advantage in 81 and China in 52. If Trump keeps undercutting American soft power, however, these numbers may change markedly.

To be sure, American soft power has had its ups and downs over the years. The United States was unpopular in many countries during the Vietnam War and the Iraq war. But soft power derives from a country’s society and culture, not just the actions of its government. Even during the Vietnam War, when crowds marched through streets around the world to protest American policies, they did not sing the communist “Internationale” but the American civil rights anthem “We Shall Overcome.” An open civil society that allows protest and accommodates dissent can be an asset. But the soft power derived from American culture will not survive the excesses of the U.S. government during the next four years if American democracy continues to erode and the country acts as a bully abroad.

For its part, China is striving to fill any gaps that Trump creates. It sees itself as the leader of the so-called global South. It aims to displace the American order of international alliances and institutions. Its Belt and Road infrastructure investment program is designed not only to attract other countries but also to provide hard economic power. More countries have China as their largest trading partner than have the United States as such. If Trump thinks he can compete with China while weakening trust among American allies, asserting imperial aspirations, destroying the U.S. Agency for International Development, challenging the rule of law at home, and withdrawing from UN agencies, he is likely to be disappointed.

THE SPECTER OF GLOBALISM

Looming over the rise of Western populists such as Trump is the specter of globalization, which they invoke as a demonic force. In reality, the term simply refers to increasing interdependence at intercontinental distances. When Trump threatens tariffs on China, he is trying to reduce the economic aspect of the United States’ global interdependence, which he blames for the loss of industries and jobs. Globalization can certainly have negative and positive effects. But Trump’s measures are misplaced, since they attack those forms of globalization that are largely good for the United States and the world while failing to counter those that are bad. On balance, globalization has enhanced American power, and Trump’s assault on it only enfeebles the United States.

At the beginning of the nineteenth century, the British economist and statesman David Ricardo established the widely accepted fact that global trade can create value through comparative advantage. When they are open to trade, countries can specialize in what they do best. Trade generates what the German economist Joseph Schumpeter called “creative destruction”: jobs are lost in the process, and national economies are subject to shocks from abroad, sometimes as a result of deliberate policy by foreign governments. But that disruption can help economies become more productive and efficient. On balance, during the last 75 years, creative destruction has augmented American power. As the largest economic player, the United States has benefited most from the innovation that generates growth and the spillover effects that growth has had around the world.

At the same time, growth can be painful. Studies have shown that the United States has lost (and gained) millions of jobs in the twenty-first century, forcing the costs of adjustment onto workers, who have generally not received adequate compensation from the government. Technological change has also eliminated millions of jobs as machines have replaced people, and it is difficult to untangle the interconnected effects of automation and foreign trade. The usual strains of interdependence have been made much worse by China’s export juggernaut, which is not letting up.

Shipping containers at port in Oakland, California, May 2025Carlos Barria / Reuters

Even as economic globalization enhances the productivity of the world economy, these changes may be unwelcome for many individuals and families. People in many communities are reluctant to move to places where they might more easily find work. Others, of course, are willing to move halfway around the world to find more opportunities. The last several decades of globalization have been characterized by massive movements of people across national borders, another major type of interdependence. Migration is culturally enriching and offers major economic benefits for countries that receive migrants by bringing people with skills to places where they can use those skills more productively. Countries from which people migrate may benefit from the relief of population pressure and from emigrants sending remittances. In any event, migration tends to engender further movement. In the absence of high barriers constructed by states, migration in the contemporary world is often a self-perpetuating process.

Trump blames immigrants for causing disruptive change. Although at least some forms of immigration are clearly good for the economy in the long term, critics can easily characterize them as harmful in the near term, and they may stir strong political opposition among some people. Sudden spikes in immigration provoke strong political reactions, with migrants often cast as responsible for various economic and social changes, even when they are demonstrably not to blame. Immigration has become the dominant populist political issue used against incumbent governments in nearly all democracies in recent years. It fueled Trump’s election in 2016—and again in 2024.

It is much easier for populist leaders to blame foreigners for economic upheaval than to accept the far more determinative roles of technological change and capital. Globalization has presented challenges to incumbents in many recent elections in many countries. The politician’s temptation in the face of these stresses is to seek to reverse globalization by imposing tariffs and other barriers to international exchange, as Trump is doing.

Trump’s assault on globalization enfeebles the United States.

Economic globalization has been reversed in the past. The nineteenth century was marked by a rapid increase in both trade and migration, but it slowed precipitously with the beginning of World War I, in 1914. Trade as a percent of global economic activity did not recover to its 1914 levels until nearly 1970. This could happen again, although it would take some doing. World trade grew extremely rapidly between 1950 and 2008, then more slowly since the 2008–9 financial crisis. Overall, trade grew by 4,400 percent from 1950 to 2023. Global trade could again lurch into decline. If the U.S. trade measures against China lead to a more committed trade war, it is likely to do a great deal of damage. Trade wars in general can easily morph into enduring and escalating conflict, with the possibility of catastrophic change.

On the other side of the ledger, the costs of undoing more than half a trillion dollars of trade are likely to limit the willingness of countries to engage in trade wars and may generate some incentives for compromise. And although other countries may act reciprocally toward the United States, they will not necessarily limit trade with one another. Geopolitical factors could also speed the unwinding of trade flows. A war over Taiwan, for example, could bring trade between the United States and China to a screeching halt.

Some analysts blame the wave of nationalist populist reactions in nearly all democracies on the increased spread and speed of globalization. Trade and migration accelerated in tandem after the end of the Cold War, as political change and improved communications technology reduced the costs of crossing borders and long distances. Now, tariffs and border controls may slow down those flows. That would be bad news for American power, which has been enhanced by the energy and productivity of immigrants throughout its history, including during the last several decades.

PROBLEMS WITHOUT PASSPORTS

No crisis highlights the inescapability of interdependence better than climate change. Scientists predict that climate change will have huge costs as global icecaps melt, coastal cities flood, heat waves intensify, and weather patterns shift chaotically later in the century. Even in the near term, the intensity of hurricanes and wildfires is exacerbated by climate change. The Intergovernmental Panel on Climate Change has been an important voice articulating the dangers of climate change, sharing scientific information, and encouraging joint transnational work. Yet Trump has eliminated support for international and national action to counter climate change. Ironically, while his administration is seeking to limit types of globalization that have benefits, it is also deliberately undermining Washington’s ability to address types of ecological globalization, such as climate change and pandemics, whose costs are potentially gargantuan. The COVID-19 pandemic in the United States killed over 1.2 million people; The Lancet has placed the worldwide death toll at about 18 million. COVID-19 circulated the world rapidly and was certainly a global phenomenon, fostered by travel that is an integral part of globalization.

In other areas, interdependence remains a key source of American strength. Networks of professional interaction among scientists, for instance, have had tremendous positive effects in speeding discoveries and innovation. Until the Trump administration came into power, the expansion of scientific activity and networks had engendered little negative political reaction. Any catalog of the pluses and minuses of globalization for human welfare must include it on the positive side of the scale. For example, in the early days of the COVID-19 pandemic in Wuhan in 2020, Chinese scientists shared their genetic decoding of the novel coronavirus with international counterparts before they were stopped from doing so by Beijing.

That is why one of the strangest aspects of Trump’s new term has been his administration’s gutting of federal support for scientific research, including in fields that have yielded great returns on investment, are largely responsible for the pace of innovation in the modern world, and have enhanced the prestige and power of the United States. Although American research universities lead the world, the administration has sought to stifle them by canceling funding, seeking to curtail their independence, and making it harder to attract the brightest students from around the world. This attack is hard to understand except as a salvo in a culture war against putative elites who do not share the ideology of right-wing populism. It amounts to a massive, self-inflicted wound.

USAID medical supplies in Bauchi State, Nigeria, May 2025Sodiq Adelakun / Reuters

The Trump administration is also unwinding another key tool of American soft power: the country’s espousal of liberal democratic values. Especially during the last half century, the idea of human rights as a value has diffused around the world. After the collapse of the Soviet Union, in 1991, democratic institutions and norms spread to much of eastern Europe (including, briefly, to Russia), as well as to other parts of the world, notably Latin America, and gained some foothold in Africa. The proportion of countries in the world that were either liberal or electoral democracies reached slightly over 50 percent at its high point around 2000, and has fallen a little bit since, remaining near 50 percent. Even though the post–Cold War “democratic wave” has subsided, it has still left an abiding mark.

The wide appeal of democratic norms, and of human rights, has certainly contributed to the soft power of the United States. Autocratic governments resist what they see as interference in their sovereign autonomy by groups supporting human rights—groups that are often based in the United States and backed by nongovernmental and governmental resources in the United States. For a while, autocracies were fighting a defensive, rearguard battle. Not surprisingly, some authoritarian governments that have chafed under U.S. criticism or sanctions have applauded the Trump administration’s renunciation of support for human rights abroad, such as closing the State Department’s Office of Global Criminal Justice, its Office of Global Women’s Issues, and its Bureau of Conflict and Stability Operations. Trump administration policy will inhibit the further spread of democracy and deplete American soft power.

A BET ON WEAKNESS

There is no undoing global interdependence. It will continue as long as humans are mobile and invent new technologies of communication and transportation. After all, globalization spans centuries, with roots extending back to the Silk Road and beyond. In the fifteenth century, innovations in oceangoing transport spurred the age of exploration, which was followed by European colonization that shaped today’s national boundaries. In the nineteenth and twentieth centuries, steamships and telegraphs accelerated the process as the Industrial Revolution transformed agrarian economies. Now, the information revolution is transforming service-oriented economies. Billions of people carry a computer in their pocket packed with an amount of information that would have filled a skyscraper 50 years ago.

World wars temporarily reversed economic globalization and disrupted migration, but in the absence of global warfare, and as long as technology continues its rapid advance, economic globalization will continue, as well. Ecological globalization and global scientific activity are also likely to persist, and norms and information will continue to travel across borders. The effects of some forms of globalization may be malign: climate change is a prominent example of a crisis that knows no borders. To rechannel and reshape globalization for the common good, states will have to coordinate. For such coordination to be effective, leaders will have to construct and maintain networks of connection, norms, and institutions. Those networks will in turn benefit their central node, the United States—still the economically, militarily, technologically, and culturally most powerful country in the world—providing Washington with soft power. Unfortunately, the myopic focus of the second Trump administration, which is obsessed with coercive hard power linked to trade asymmetries and sanctions, is likely to erode rather than strengthen the U.S.-led international order. Trump has focused so much on the costs of free-riding by allies that he neglects the fact that the United States gets to drive the bus—and thus pick the destination and the route. Trump does not seem to grasp how American strength lies in interdependence. Instead of making America great again, he is making a tragic bet on weakness.

Trump approval rating sinks to 40%

Trump approval rating sinks to 40%, the lowest of his term, Reuters/Ipsos poll finds

By Nicole Jeanine Johnson

July 29, 2025 Reuters

WASHINGTON, July 29 (Reuters) - U.S. President Donald Trump’s approval rating dropped one percentage point to 40%, the lowest level of his second term in office, as Americans remained concerned about his handling of the economy and immigration, a Reuters/Ipsos poll found.

The three-day poll, which closed on Monday, surveyed 1,023 U.S. adults nationwide and had a margin of error of 3 percentage points. It showed a nation deeply polarized over Trump, with 83% of Republicans and just 3% of Democrats approving of his performance. About one-third of independents approved.

Trump had a 41% approval rating in Reuters/Ipsos' most recent prior poll, conducted on July 15 and 16.

The Republican campaigned on promises to supercharge the U.S. economy and crack down on immigration, and the poll found that Americans gave him mixed marks on both those areas, where his administration is using aggressive tactics.

Some 38% of respondents approved of Trump's handling of the economy, up from 35% approval in the mid-July poll. His numbers were also up slightly on immigration, with 43% of respondents approving, compared with 41% in the earlier poll.

Chemmani : ICJ statement.

Sri Lanka: ICJ urges international oversight and victim-centred investigation into Chemmani mass grave in compliance with international law and standards

27 Jul 2025 | News, Statements

In light of the ongoing excavation at the Chemmani-Siththupaththi mass grave site in Jaffna, situated in the North of Sri Lanka, the International Commission of Jurists (ICJ) publishes the following statement.  

As of 27 July 2025, 101 skeletal remains, including those of children and infants, had been recovered at Chemmani-Siththupaththi. The ICJ considers that the excavation process is a necessary, initial step toward truth and accountability, and calls on the Government of Sri Lanka to ensure that all exhumation and investigative processes be conducted in full compliance with international human rights law and standards—such as the Revised United Nations Manual on the Effective Prevention and Investigation of Extra-legal, Arbitrary and Summary Executions (the Minnesota Protocol on the Investigation of Potentially Unlawful Death)—including with respect to investigative practice and forensic science and the rights and dignity of the dead and their families.

“We must remember that behind every set of remains lies a family that has endured unimaginable suffering. These forensic investigations must be conducted with the utmost respect for human dignity and with the full participation of families. International oversight is required to ensure that these processes meet the highest professional and legal standards that the gravity of these crimes warrants”, said Mandira Sharma, Senior International Legal Adviser of the ICJ.

Chemmani exhumations Site© Photo by Kumanan Kanapathippillai

“The Chemmani exhumations represent a critical juncture for Sri Lanka’s transitional justice process”, she added.

The Chemmani mass grave site came to national and international attention in 1998 following the confession of a Sri Lankan soldier implicated in the rape and murder of schoolgirl Krishanthy Kumaraswamy. It has since remained a potent and painful symbol of Sri Lanka’s long-standing legacy of impunity for grave human rights violations, including enforced disappearances. The renewed discovery of human remains almost three decades later at Chemmani-Siththupaththi in February 2025 highlights the continuing urgency of credible, transparent, rights-compliant and victim-centred investigations that are capable of leading to truth and accountability.

Sri Lanka has one of the highest numbers of cases of unresolved enforced disappearances world-wide, with estimates ranging between 60,000 and 100,000 individual cases, arising mostly from the armed conflict between the Sri Lankan Government and the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) between 1983 and 2009. Following the end of the armed conflict, the Government established several commissions mandated to address post-conflict concerns, including the Lessons Learnt and Reconciliation Commission (LLRC), which largely prioritized reconciliation while providing a limited focus on accountability.  Despite repeated appeals from families and international actors, the rights to truth, access to justice and effective remedies and reparation have largely been denied to victims and their families.

In 2015, Sri Lanka supported a resolution at the UN highest human rights body, the Human Rights Council (HRC), that called for the establishment of transitional justice measures, including a truth commission and a judicial mechanism with international participation. However, these commitments have remained largely unfulfilled.

The Office on Missing Persons (OMP), established in 2016 to investigate cases of enforced disappearance, was initially seen as a positive step. Yet, the institution has long suffered from politicization, limited independence, and a lack of public trust. Its failure to take meaningful action, let alone produce credible investigative outcomes over the years, has undermined its legitimacy and effectiveness. While the OMP is currently observing the excavation at Chemmani, now more than ever, the institution should assert its independence, actively engage with victims and their legal representatives, and operate in line with international standards on truth-seeking and accountability.

Given the longstanding failure of domestic institutions to deliver justice, since 2012 the UN Human Rights Council has through multiple resolutions mandated the Office of the UN High Commissioner for Human Rights (OHCHR) to monitor the situation, preserve evidence, and support accountability efforts, particularly through the Sri Lanka Accountability Project under Resolution 46/1. The ICJ considers that the ongoing exhumations at Chemmani renders the need for sustained international oversight even more urgent.

The Chemmani exhumations must not be a mere forensic exercise, but an example of full compliance on the part of the authorities with Sri Lanka’s legal obligations under international law to investigate enforced disappearances and other crimes, identify victims, prosecute perpetrators when the evidence so warrants, and to provide effective remedies to the victims.

While exhumation and forensic examination of remains are essential first steps toward identification and accountability, Sri Lanka lacks a specialized national legal and institutional framework for the investigation of mass graves and enforced disappearances. Past investigations, including previous ones at  Chemmani (early 2000s), Mannar (2018) and other mass grave sites, have failed to ascertain the truth, let alone deliver justice, with judicial processes either stalled or suppressed.

The ICJ supports the urgent call by families of the disappeared and local human rights groups for international oversight and technical expertise. The deployment of independent international forensic experts and human rights observers, such as those from the OHCHR and the International Committee of the Red Cross (ICRC); transparent and timely updates to families and the public; and protection of the chain of custody of evidence to enable future criminal accountability, are all required.

Sri Lanka is a State Party to the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR), which, among other things, requires the State to protect the right to life (Article 6) and ensure an effective remedy for human rights violations (Article 2). Sri Lanka has ratified the International Convention for the Protection of All Persons from Enforced Disappearance (ICPPED) and adopted the International Convention for the Protection of All Persons from Enforced Disappearance Act, No. 5 of 2018. However, this legislation has been wholly ineffective in practice, with no successful prosecutions, no effective investigations, and no detailed procedures to be followed in the conduct of exhumations.

International instruments and practices underscore that the investigation at Chemmani must not only aim to identify remains, but also to uncover the full chain of responsibility for the underlying crimes, uphold the rights of victims and their families, and preserve the grave site in accordance with both evidentiary and human rights standards.

The ICJ welcomes that the families of the disappeared are represented by legal counsel during the excavation process. However, effective legal representation must be part of a broader framework that guarantees victims’ rights throughout the investigation, including access to information, participation in decision-making, and psychosocial and protective support. International human rights law, as affirmed by the UN Human Rights Committee, requires that families be enabled to contribute evidence, propose lines of inquiry, and receive updates during all stages of the investigation.

At a time when the UN Human Rights Council is soon to decide on the prospect of continued international scrutiny over grave human rights violations of the past in the country, the credibility of Sri Lanka’s commitments to address the legacy of such violations through transitional justice mechanisms rests heavily on how it responds to Chemmani.

The victims and their families deserve nothing less than truth, justice and effective remedies, including guarantees of non-repetition. Proper investigation and accountability in this case could become a model for investigating other mass grave sites. However, this will only be possible if there is genuine political will, adequate resources, and a victim-centred approach guided by international standards.  In light of this, the ICJ calls upon the Government of Sri Lanka to:

• Fully comply with international standards, including the Minnesota Protocol, in investigating the Chemmani mass grave.
• Engage independent international forensic experts and human rights observers to ensure the independence, quality and credibility of the investigations.
• Provide psychosocial, legal, and protective support to families of the disappeared, enabling their meaningful participation throughout the process.
• Preserve and rigorously document all evidence to support future efforts toward criminal accountability.
• Fully implement Sri Lanka’s 2018 law on enforced disappearances and provide for clear prosecution guidelines and victim-centred procedures.
• Establish an independent Special Office to investigate and prosecute serious crimes by State officials, including enforced disappearances, with adequate resources, expertise, and international support.
• Publicly disclose findings from all past and present mass grave investigations, promoting transparency and truth.

Additionally, the ICJ urges the UN Human Rights Council to:

• Renew its resolution on Sri Lanka at its forthcoming 60th session in September-October 2025, reflecting the latest developments, such as the exhumations at Chemmani.
• Extend the mandates for OHCHR monitoring and the Sri Lanka Accountability Project, in recognition of ongoing impunity and the necessity of international oversight consistent with Sri Lanka’s international law obligations.

Background

Victims of enforced disappearances in Sri Lanka include Tamil civilians in the North and East, Sinhalese young people during the 1987-1989 People’s Liberation Front (JVP) insurrection, and individuals allegedly abducted by security forces, intelligence agencies, or associated paramilitaries. Despite various commissions of inquiry, truth-seeking efforts have been inconclusive to date, and the vast majority of cases remain unresolved, with no accountability or effective remedy for victims’ families.

International standards, including the Minnesota Protocol on the Investigation of Potentially Unlawful Death (2016) and the UN Guiding Principles for the Search for Disappeared Persons (2019), require that investigations into unlawful deaths be prompt, independent, impartial, effective and transparent. These standards also demand that investigations identify not only direct perpetrators but also those who were responsible in the chain of command and those who failed to prevent the violations, if any. The duty to investigate is triggered automatically when the State knows or should have known of a potentially unlawful death, without requiring a formal complaint from the next of kin.

In addition, the Bournemouth Protocol on Mass Grave Protection and Investigation (2020) provides a complementary and increasingly authoritative framework for the legal handling of mass graves. The Protocol articulates principles for the lawful management of mass graves that include the protection of the dignity of the deceased, the participation of affected families and communities, and the integration of forensic, cultural and memorial considerations into legal processes. Crucially, it underscores that damage, disturbance, or mishandling of mass grave sites can amount to violations of international human rights law, including the prohibition of cruel, inhuman or degrading treatment of the families, and may frustrate future accountability efforts.

Contact

For further information, please contact: Mandira Sharma, Senior International Legal Advisor, e: mandira.sharma@icj.org