J.V.Stalin : மார்க்சியமும் தேசிய இனப்பிரச்சனையும் - ஆங்கில ஒலிப்பதிவு நூல்

We Cannot Let The Country Be Destroyed: Leader Of The Opposition Mr (IYA) Sampanthan

We Cannot Let The Country Be Destroyed: Leader Of The Opposition
October 1, 2015 | Filed under: Colombo Telegraph

Leader of the Opposition R. Sampanthan addressing a star-studded line up of politicians, including Chandrika Kumartunga, Mahinda Rajapaksa and Ranil Wickremesinghe noted that the country’s politicians always should give priority to “Democracy”.

The Tamil National Alliance leader, who has been in the limelight lately said the erosion of democracy will lead to the destruction of the country.

“Sri Lanka should always be a vibrant democracy. We cannot let the country be destroyed. So we should strengthen our democratic institutions and protect democracy as a whole” Sampanthan said.

He made these observation while speaking at the 60th Anniversary Celebrations of the Department of Elections held at the BMICH yesterday.

The event was a rare one in the sens it drew some of Sri Lanka’s key political leaders who have been at loggerheads more often than not.

Former President’s Chandrika Kumartunga, Mahinda Rajapaksa, Prime Minister Ranil Wickremesinghe, R. Sampanthan along with the Elections Commissioner Mahinda Deshapriya occupied the front row.

“Although Ranil and Mahinda were seen to be chatting together for the most part of the event Chandrika remained silent and even avoided eye contact with her declared enemy Rajapaksa. Fortunately it was Wickremesinghe who was seated next to Rajapaksa followed by Kumaratunga.” an observer told Colombo Telegraph.

Sampanthan went on to say that the Department of Elections should at all times fully honour its commitments in ensuring free and fair elections.

The brooding faces of his front row colleagues showed that they were not impressed by Sampanthan’s sober comments.

Sampanthan undeterred went on to say that although there had been some issues from time to time with regards to election malpractices the Elections Department has conducted its duties in a commendable manner.

Russia begins Syria air strikes in its biggest Mideast intervention in decades

Russia begins Syria air strikes in its biggest Mideast intervention in decades
MOSCOW/WASHINGTON | BY ANDREW OSBORN AND PHIL STEWART

Russia launched air strikes in Syria on Wednesday in its biggest Middle East intervention in decades, plunging the four-year-old civil war into a volatile new phase as President Vladimir Putin moved forcefully to stake out influence in the unstable region.

Moscow's assertion that it had hit Islamic State militants was immediately disputed by the United States and rebels on the ground. The attacks also raised the dangerous spectre of Washington and Moscow running air strikes concurrently and in the same region, but without coordination.

U.S. Defense Secretary Ash Carter said he had directed U.S. military officials to meet with their Russian counterparts "as soon as possible" to discuss ways to make sure they do not come into conflict.

The U.S. State Department said a Russian diplomat in Baghdad notified the United States of the intended air strikes an hour in advance and warned that American aircraft that have been pressing a daily bombing campaign against Islamic State positions should avoid Syrian airspace.

U.S. Secretary of State John Kerry said the Russian warning was ignored and U.S. air strikes continued on Wednesday.

Putin said he was striking against Islamic State and helping Syrian President Bashar al-Assad, long Russia's closest ally in the region, in this aim.

But Washington is concerned that Moscow is more interested in propping up Assad, who the United States has long held should leave office, than in beating Islamic State. Assad's opponents in the brutal civil war include rebel groups that oppose both him and Islamic State and that are supported by the United States and other Western countries.

The Russian defence ministry said it carried out about 20 flights over Syria, hitting eight Islamic State targets and destroying an Islamic State command post and an operations centre in a mountainous area, Russian agencies reported.

Syrians living in rebel-held areas of Homs province said the Russian air force unleashed a whole new level of devastation on their towns. Jets flying at higher altitudes than the Syrian air force emitted no noise to alert the people below to raids that were reported to have killed at least 33 civilians, including children.

Moscow's intervention means the conflict in Syria has been transformed in a few months from a proxy war, in which outside powers were arming and training mostly Syrians to fight each other, to an international conflict in which the world’s main military powers except China are directly involved in fighting.

Russia joined the United States and its Arab allies, Turkey, France, Iran and Israel in direct intervention, with Britain expected to join soon, if it gets parliamentary approval.

Carter said of the strikes, "It does appear that they were in areas where there probably were not ISIL forces, and that is precisely one of the problems with this whole approach." ISIL is one of the acronyms for Islamic State, which has seized control of large areas of Syria and Iraq over the past year.

Western-backed Syrian opposition chief Khaled Khoja said the Russian strikes had killed 36 civilians and no rebel fighters, and accused Russia of seeking only to keep Assad in power.

Moscow's move meant that warplanes from both the United States and Russia will be sharing the skies above Syria.

"I'm especially concerned because there has been no real effort by the Russian side to deconflict the Russian air strikes in Syria with the ongoing U.S.-led coalition fighting ISIL," NATO Secretary-General Jens Stoltenberg said during a visit to the United States.

To "deconflict", in military parlance, is to ensure that, in this case, Russian aircraft do not accidentally clash in any way with Western warplanes.

Reflecting growing tension between the big powers, Kerry phoned his Russian counterpart Sergei Lavrov early on Wednesday to tell him the United States regarded the strikes as dangerous, a U.S. official told Reuters, speaking on condition of anonymity.

White House spokesman Josh Earnest said Russia was moving to "ramp up" support for Assad, adding, "They've made a significant military investment now in further propping him up."

Sri Lanka war crimes resolution softened before U.N. debate

Sri Lanka war crimes resolution softened before U.N. debate

COLOMBO | BY SHIHAR ANEEZ  REUTERS/ DINUKA LIYANAWATTE

A U.S.-backed resolution at the United Nations that seeks justice for victims of Sri Lanka's 26-year civil war has been softened to keep its government on board and allay the concerns of powerful neighbor India, sources say.

The latest draft, expected to be adopted in Geneva on Thursday, fails to specify the powers and role of foreign prosecutors and judges in trying war crimes suspects – a major shortcoming, in the eyes of human rights groups.

They and some diplomats say that reflects the balancing act needed to keep Sri Lanka's new reformist leadership on board while making a credible attempt to end a culture of impunity over what the U.N. calls the mass killings of tens of thousands of people by both sides in the final stages of the conflict.

"Everything now depends on implementation - the text was worded in a very ambiguous way," said Alan Keenan, Sri Lanka analyst at the International Crisis Group.

A judicial process with teeth would hold out a realistic prospect of punishment for senior figures in ex-president Mahinda Rajapaksa's government and military, as well as Tamil Tiger rebels, who waged a bitter final battle in 2009.

The U.N. has estimated that 40,000 people died, many of them civilians, as government forces tightened the noose around a patch of land on the Jaffna Peninsula where Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) rebels were penned in.

But the U.S.-led draft agreed with the Sri Lankan government falls short of explicitly meeting a call by the U.N.'s human rights chief for a special court staffed with international judges, prosecutors, lawyers and investigators.

Such "hybrid" courts have emerged in recent years as a way to deliver justice in places such as East Timor, Kosovo and Sierra Leone against powerful individuals capable of threatening judges or witnesses.

The text instead vaguely affirms the importance of participation in a Sri Lankan judicial mechanism of "Commonwealth and other foreign judges, defense lawyers, and authorized prosecutors and investigators".

John Fisher, Geneva director at Human Rights Watch, said the Sri Lankan government had resisted appointing an independent international prosecutor and a majority of foreign judges.

"Meaningful foreign participation and international monitoring will be needed to prevent local pressure and intimidation from interfering with a fair judicial process," he said.

"SUBSTANCE STILL THERE"

Sri Lanka argues that President Maithripala Sirisena's constructive engagement with the U.N. marks a break with the recalcitrance of Rajapaksa, whom he defeated in a presidential election in January.

Sirisena won backing on Monday from U.S. Secretary of State John Kerry, who endorsed a "credible domestic process" with international support when the two met on the fringes of the U.N. General Assembly in New York.

How this would work in practice still needs to be hammered out. "In order to ensure credibility, we of course need some kind of international involvement. But it will be decided after the consultation process," one Sri Lankan official said.

A source familiar with the drafting discussions said the Sri Lankan government wanted to create the impression the resolution had been watered down to placate the majority Sinhala community that formed Rajapaksa's power base.

"The substance is still all there," said the source, who requested anonymity. The U.S. draft is widely expected to be adopted by consensus at the U.N. Human Rights Council meeting in Geneva.

A Western diplomat in Colombo and a source at the Tamil National Alliance, an opposition political party, said India had been at the forefront of efforts to ensure there was no full international war crimes probe in Sri Lanka.

This included lobbying by India to change the description of judges from "international" to "foreign" in the draft resolution, reflecting concerns that India could one day face a similar judicial reckoning in its disputed territory of Kashmir.

Sources familiar with New Delhi's thinking flatly reject those suggestions, saying the resolution was worded to reflect Sri Lanka's concerns about protecting its sovereignty.

(Additional reporting by Ranga Sirilal, Stephanie Nebehay and Douglas Busvine; editing by Andrew Roche)

US President Obama’s Speech to the United Nations General Assembly 2015 - TEXT

President Obama’s Speech to the United Nations General Assembly 2015

SEPT. 28, 2015

The following speech was delivered by President Obama at the United Nations General Assembly as transcribed and released by the White House.

Mr. President, Mr. Secretary General, fellow delegates, ladies and gentlemen Seventy years after the founding of the United Nations, it is worth reflecting on what, together, the members of this body have helped to achieve.

Out of the ashes of the Second World War, having witnessed the unthinkable power of the atomic age, the United States has worked with many nations in this Assembly to prevent a third world war — by forging alliances with old adversaries; by supporting the steady emergence of strong democracies accountable to their people instead of any foreign power; and by building an international system that imposes a cost on those who choose conflict over cooperation, an order that recognizes the dignity and equal worth of all people.

That is the work of seven decades. That is the ideal that this body, at its best, has pursued. Of course, there have been too many times when, collectively, we have fallen short of these ideals. Over seven decades, terrible conflicts have claimed untold victims. But we have pressed forward, slowly, steadily, to make a system of international rules and norms that are better and stronger and more consistent.

It is this international order that has underwritten unparalleled advances in human liberty and prosperity. It is this collective endeavor that’s brought about diplomatic cooperation between the world’s major powers, and buttressed a global economy that has lifted more than a billion people from poverty. It is these international principles that helped constrain bigger countries from imposing our will on smaller ones, and advanced the emergence of democracy and development and individual liberty on every continent.

This progress is real. It can be documented in lives saved, and agreements forged, and diseases conquered, and in mouths fed. And yet, we come together today knowing that the march of human progress never travels in a straight line, that our work is far from complete; that dangerous currents risk pulling us back into a darker, more disordered world.

Today, we see the collapse of strongmen and fragile states breeding conflict, and driving innocent men, women and children across borders on an epic scale. Brutal networks of terror have stepped into the vacuum. Technologies that empower individuals are now also exploited by those who spread disinformation, or suppress dissent, or radicalize our youth. Global capital flows have powered growth and investment, but also increased risk of contagion, weakened the bargaining power of workers, and accelerated inequality.

How should we respond to these trends There are those who argue that the ideals enshrined in the U.N. charter are unachievable or out of date — a legacy of a postwar era not suited to our own. Effectively, they argue for a return to the rules that applied for most of human history and that pre-date this institution the belief that power is a zero-sum game; that might makes right; that strong states must impose their will on weaker ones; that the rights of individuals don’t matter; and that in a time of rapid change, order must be imposed by force.

On this basis, we see some major powers assert themselves in ways that contravene international law. We see an erosion of the democratic principles and human rights that are fundamental to this institution’s mission; information is strictly controlled, the space for civil society restricted. We’re told that such retrenchment is required to beat back disorder; that it’s the only way to stamp out terrorism, or prevent foreign meddling. In accordance with this logic, we should support tyrants like Bashar al-Assad, who drops barrel bombs to massacre innocent children, because the alternative is surely worse.

The increasing skepticism of our international order can also be found in the most advanced democracies. We see greater polarization, more frequent gridlock; movements on the far right, and sometimes the left, that insist on stopping the trade that binds our fates to other nations, calling for the building of walls to keep out immigrants. Most ominously, we see the fears of ordinary people being exploited through appeals to sectarianism, or tribalism, or racism, or anti-Semitism; appeals to a glorious past before the body politic was infected by those who look different, or worship God differently; a politics of us versus them.

The United States is not immune from this. Even as our economy is growing and our troops have largely returned from Iraq and Afghanistan, we see in our debates about America’s role in the world a notion of strength that is defined by opposition to old enemies, perceived adversaries, a rising China, or a resurgent Russia; a revolutionary Iran, or an Islam that is incompatible with peace. We see an argument made that the only strength that matters for the United States is bellicose words and shows of military force; that cooperation and diplomacy will not work.

As President of the United States, I am mindful of the dangers that we face; they cross my desk every morning. I lead the strongest military that the world has ever known, and I will never hesitate to protect my country or our allies, unilaterally and by force where necessary.

But I stand before you today believing in my core that we, the nations of the world, cannot return to the old ways of conflict and coercion. We cannot look backwards. We live in an integrated world — one in which we all have a stake in each other’s success. We cannot turn those forces of integration. No nation in this Assembly can insulate itself from the threat of terrorism, or the risk of financial contagion; the flow of migrants, or the danger of a warming planet. The disorder we see is not driven
solely by competition between nations or any single ideology. And if we cannot work together more effectively, we will all suffer the consequences. That is true for the United States, as well.

No matter how powerful our military, how strong our economy, we understand the United States cannot solve the world’s problems alone. In Iraq, the United States learned the hard lesson that even hundreds of thousands of brave, effective troops, trillions of dollars from our Treasury, cannot by itself impose stability on a foreign land. Unless we work with other nations under the mantle of international norms and principles and law that offer legitimacy to our efforts, we will not succeed. And unless we work together to defeat the ideas that drive different communities in a country like Iraq into conflict, any order that our militaries can impose will be temporary.

Just as force alone cannot impose order internationally, I believe in my core that repression cannot forge the social cohesion for nations to succeed. The history of the last two decades proves that in today’s world, dictatorships are unstable. The strongmen of today become the spark of revolution tomorrow. You can jail your opponents, but you can’t imprison ideas. You can try to control access to information, but you cannot turn a lie into truth. It is not a conspiracy of U.S.-backed NGOs that
expose corruption and raise the expectations of people around the globe; it’s technology, social media, and the irreducible desire of people everywhere to make their own choices about how they are governed.

Indeed, I believe that in today’s world, the measure of strength is no longer defined by the control of territory. Lasting prosperity does not come solely from the ability to access and extract raw materials. The strength of nations depends on the success of their people — their knowledge, their innovation, their imagination, their creativity, their drive, their opportunity — and that, in turn, depends upon individual rights and good governance and personal security. Internal repression and foreign aggression are both symptoms of the failure to provide this foundation.

A politics and solidarity that depend on demonizing others, that draws on religious sectarianism or narrow tribalism or jingoism may at times look like strength in the moment, but over time its weakness will be exposed. And history tells us that the dark forces unleashed by this type of politics surely makes all of us less secure. Our world has been there before. We gain nothing from going back.

Instead, I believe that we must go forward in pursuit of our ideals, not abandon them at this critical time. We must give expression to our best hopes, not our deepest fears. This institution was founded because men and women who came before us had the foresight to know that our nations are more secure when we uphold basic laws and basic norms, and pursue a path of cooperation over conflict. And strong nations, above all, have a responsibility to uphold this international order.

Let me give you a concrete example. After I took office, I made clear that one of the principal achievements of this body — the nuclear non-proliferation regime — was endangered by Iran’s violation of the NPT. On that basis, the Security Council tightened sanctions on the Iranian government, and many nations joined us to enforce them. Together, we showed that laws and agreements mean something.

But we also understood that the goal of sanctions was not simply to punish Iran. Our objective was to test whether Iran could change course, accept constraints, and allow the world to verify that its nuclear program will be peaceful. For two years, the United States and our partners — including Russia, including China — stuck together in complex negotiations. The result is a lasting, comprehensive deal that prevents Iran from obtaining a nuclear weapon, while allowing it to access peaceful energy. And if this deal is fully implemented, the prohibition on nuclear weapons is strengthened, a potential war is averted, our world is safer. That is the strength of the international system when it works the way it should.

That same fidelity to international order guides our responses to other challenges around the world. Consider Russia’s annexation of Crimea and further aggression in eastern Ukraine. America has few economic interests in Ukraine. We recognize the deep and complex history between Russia and Ukraine. But we cannot stand by when the sovereignty and territorial integrity of a nation is flagrantly violated. If that happens without consequence in Ukraine, it could happen to any nation gathered here today.

That’s the basis of the sanctions that the United States and our partners impose on Russia. It’s not a desire to return to a Cold War.

Now, within Russia, state-controlled media may describe these events as an example of a resurgent Russia — a view shared, by the way, by a number of U.S. politicians and commentators who have always been deeply skeptical of Russia, and seem to be convinced a new Cold War is, in fact, upon us. And yet, look at the results. The Ukrainian people are more interested than ever in aligning with Europe instead of Russia. Sanctions have led to capital flight, a contracting economy, a fallen ruble, and the emigration of more educated Russians.

Imagine if, instead, Russia had engaged in true diplomacy, and worked with Ukraine and the international community to ensure its interests were protected. That would be better for Ukraine, but also better for Russia, and better for the world — which is why we continue to press for this crisis to be resolved in a way that allows a sovereign and democratic Ukraine to determine its future and control its territory. Not because we want to isolate Russia — we don’t — but because we want a strong Russia that’s invested in working with us to strengthen the international system as a whole.

Similarly, in the South China Sea, the United States makes no claim on territory there. We don’t adjudicate claims. But like every nation gathered here, we have an interest in upholding the basic principles of freedom of navigation and the free flow of commerce, and in resolving disputes through international law, not the law of force. So we will defend these principles, while encouraging China and other claimants to resolve their differences peacefully.

I say this, recognizing that diplomacy is hard; that the outcomes are sometimes unsatisfying; that it’s rarely politically popular. But I believe that leaders of large nations, in particular, have an obligation to take these risks — precisely because we are strong enough to protect our interests if, and when, diplomacy fails.

I also believe that to move forward in this new era, we have to be strong enough to acknowledge when what you’re doing is not working. For 50 years, the United States pursued a Cuba policy that failed to improve the lives of the Cuban people. We changed that. We continue to have differences with the Cuban government. We will continue to stand up for human rights. But we address these issues through diplomatic relations, and increased commerce, and people-to-people ties. As these contacts yield progress, I’m confident that our Congress will inevitably lift an embargo that should not be in place anymore. (Applause.) Change won’t come overnight to Cuba, but I’m confident that openness, not coercion, will support the reforms and better the life the Cuban people deserve, just as I believe that Cuba will find its success if it pursues cooperation with other nations.

Now, if it’s in the interest of major powers to uphold international standards, it is even more true for the rest of the community of nations. Look around the world. From Singapore to Colombia to Senegal, the facts shows that nations succeed when they pursue an inclusive peace and prosperity within their borders, and work cooperatively with countries beyond their borders.

That path is now available to a nation like Iran, which, as of this moment, continues to deploy violent proxies to advance its interests. These efforts may appear to give Iran leverage in disputes with neighbors, but they fuel sectarian conflict that endangers the entire region, and isolates Iran from the promise of trade and commerce. The Iranian people have a proud history, and are filled with extraordinary potential. But chanting “Death to America” does not create jobs, or make Iran more secure. If Iran chose a different path, that would be good for the security of the region, good for the Iranian people, and good for the world.

Of course, around the globe, we will continue to be confronted with nations who reject these lessons of history, places where civil strife, border disputes, and sectarian wars bring about terrorist enclaves and humanitarian disasters. Where order has completely broken down, we must act, but we will be stronger when we act together.

In such efforts, the United States will always do our part. We will do so mindful of the lessons of the past — not just the lessons of Iraq, but also the example of Libya, where we joined an international coalition under a U.N. mandate to prevent a slaughter. Even as we helped the Libyan people bring an end to the reign of a tyrant, our coalition could have and should have done more to fill a vacuum left behind. We’re grateful to the United Nations for its efforts to forge a unity government. We will
help any legitimate Libyan government as it works to bring the country together. But we also have to recognize that we must work more effectively in the future, as an international community, to build capacity for states that are in distress, before they collapse.

And that’s why we should celebrate the fact that later today the United States will join with more than 50 countries to enlist new capabilities — infantry, intelligence, helicopters, hospitals, and tens of thousands of troops — to strengthen United Nations peacekeeping. (Applause.) These new capabilities can prevent mass killing, and ensure that peace agreements are more than words on paper. But we have to do it together. Together, we must strengthen our collective capacity to establish security where order has broken down, and to support those who seek a just and lasting peace.

Nowhere is our commitment to international order more tested than in Syria. When a dictator slaughters tens of thousands of his own people, that is not just a matter of one nation’s internal affairs — it breeds human suffering on an order of magnitude that affects us all. Likewise, when a terrorist group beheads captives, slaughters the innocent and enslaves women, that’s not a single nation’s national security problem — that is an assault on all humanity.

I’ve said before and I will repeat There is no room for accommodating an apocalyptic cult like ISIL, and the United States makes no apologies for using our military, as part of a broad coalition, to go after them. We do so with a determination to ensure that there will never be a safe haven for terrorists who carry out these crimes. And we have demonstrated over more than a decade of relentless pursuit of al Qaeda, we will not be outlasted by extremists.

But while military power is necessary, it is not sufficient to resolve the situation in Syria. Lasting stability can only take hold when the people of Syria forge an agreement to live together peacefully. The United States is prepared to work with any nation,

including Russia and Iran, to resolve the conflict. But we must recognize that there cannot be, after so much bloodshed, so much carnage, a return to the pre-war status quo.

Let’s remember how this started. Assad reacted to peaceful protests by escalating repression and killing that, in turn, created the environment for the current strife. And so Assad and his allies cannot simply pacify the broad majority of a population who have been brutalized by chemical weapons and indiscriminate bombing. Yes, realism dictates that compromise will be required to end the fighting and ultimately stamp out ISIL. But realism also requires a managed transition away from Assad and to a new leader, and an inclusive government that recognizes there must be an end to this chaos so that the Syrian people can begin to rebuild.

We know that ISIL — which emerged out of the chaos of Iraq and Syria — depends on perpetual war to survive. But we also know that they gain adherents because of a poisonous ideology. So part of our job, together, is to work to reject such extremism that infects too many of our young people. Part of that effort must be a continued rejection by Muslims of those who distort Islam to preach intolerance and promote violence, and it must also a rejection by non-Muslims of the ignorance that equates Islam with terror. (Applause.)

This work will take time. There are no easy answers to Syria. And there are no simple answers to the changes that are taking place in much of the Middle East and North Africa. But so many families need help right now; they don’t have time. And that’s why the United States is increasing the number of refugees who we welcome within our borders. That’s why we will continue to be the largest donor of assistance to support those refugees. And today we are launching new efforts to ensure that our
people and our businesses, our universities and our NGOs can help as well — because in the faces of suffering families, our nation of immigrants sees ourselves.

Of course, in the old ways of thinking, the plight of the powerless, the plight of refugees, the plight of the marginalized did not matter. They were on the periphery of the world’s concerns. Today, our concern for them is driven not just by conscience, but should also be drive by self-interest. For helping people who have been pushed to the margins of our world is not mere charity, it is a matter of collective security. And the purpose of this institution is not merely to avoid conflict, it is to galvanize the collective action that makes life better on this planet.

The commitments we’ve made to the Sustainable Development Goals speak to this truth. I believe that capitalism has been the greatest creator of wealth and opportunity that the world has ever known. But from big cities to rural villages around the world,

we also know that prosperity is still cruelly out of reach for too many. As His Holiness Pope Francis reminds us, we are stronger when we value the least among these, and see them as equal in dignity to ourselves and our sons and our daughters.

We can roll back preventable disease and end the scourge of HIVAIDS. We can stamp out pandemics that recognize no borders. That work may not be on television right now, but as we demonstrated in reversing the spread of Ebola, it can save more lives than anything else we can do.

Together, we can eradicate extreme poverty and erase barriers to opportunity. But this requires a sustained commitment to our people — so farmers can feed more people; so entrepreneurs can start a business without paying a bribe; so young people have the skills they need to succeed in this modern, knowledge-based economy.

We can promote growth through trade that meets a higher standard. And that’s what we’re doing through the Trans-Pacific Partnership — a trade agreement that encompasses nearly 40 percent of the global economy; an agreement that will open markets,

while protecting the rights of workers and protecting the environment that enables development to be sustained.

We can roll back the pollution that we put in our skies, and help economies lift people out of poverty without condemning our children to the ravages of an ever-warming climate. The same ingenuity that produced the Industrial Age and the Computer Age allows us to harness the potential of clean energy. No country can escape the ravages of climate change. And there is no stronger sign of leadership than putting future generations first. The United States will work with every nation that is willing to do its
part so that we can come together in Paris to decisively confront this challenge.

And finally, our vision for the future of this Assembly, my belief in moving forward rather than backwards, requires us to defend the democratic principles that allow societies to succeed. Let me start from a simple premise Catastrophes, like what we are seeing in Syria, do not take place in countries where there is genuine democracy and respect for the universal values this institution is supposed to defend. (Applause.)

I recognize that democracy is going to take different forms in different parts of the world. The very idea of a people governing themselves depends upon government giving expression to their unique culture, their unique history, their unique experiences.

But some universal truths are self-evident. No person wants to be imprisoned for peaceful worship. No woman should ever be abused with impunity, or a girl barred from going to school. The freedom to peacefully petition those in power without fear of arbitrary laws — these are not ideas of one country or one culture. They are fundamental to human progress. They are a cornerstone of this institution.

I realize that in many parts of the world there is a different view — a belief that strong leadership must tolerate no dissent. I hear it not only from America’s adversaries, but privately at least I also hear it from some of our friends. I disagree. I believe a government that suppresses peaceful dissent is not showing strength; it is showing weakness and it is showing fear. (Applause.) History shows that regimes who fear their own people will eventually crumble, but strong institutions built on the consent of the governed endure long after any one individual is gone.

That’s why our strongest leaders — from George Washington to Nelson Mandela — have elevated the importance of building strong, democratic institutions over a thirst for perpetual power. Leaders who amend constitutions to stay in office only acknowledge that they failed to build a successful country for their people — because none of us last forever. It tells us that power is something they cling to for its own sake, rather than for the betterment of those they purport to serve.

I understand democracy is frustrating. Democracy in the United States is certainly imperfect. At times, it can even be dysfunctional. But democracy — the constant struggle to extend rights to more of our people, to give more people a voice — is what allowed us to become the most powerful nation in the world. (Applause.)

It’s not simply a matter of principle; it’s not an abstraction. Democracy — inclusive democracy — makes countries stronger. When opposition parties can seek power peacefully through the ballot, a country draws upon new ideas. When a free media can inform the public, corruption and abuse are exposed and can be rooted out. When civil society thrives, communities can solve problems that governments cannot necessarily solve alone. When immigrants are welcomed, countries are more productive and more vibrant. When girls can go to school, and get a job, and pursue unlimited opportunity, that’s when a country realizes its full potential. (Applause.)

That is what I believe is America’s greatest strength. Not everybody in America agrees with me. That’s part of democracy. I believe that the fact that you can walk the streets of this city right now and pass churches and synagogues and temples and mosques, where people worship freely; the fact that our nation of immigrants mirrors the diversity of the world — you can find everybody from everywhere here in New York City — (applause) — the fact that, in this country, everybody can contribute,

everybody can participate no matter who they are, or what they look like, or who they love — that’s what makes us strong.

And I believe that what is true for America is true for virtually all mature democracies. And that is no accident. We can be proud of our nations without defining ourselves in opposition to some other group. We can be patriotic without demonizing someone else. We can cherish our own identities — our religion, our ethnicity, our traditions — without putting others down. Our systems are premised on the notion that absolute power will corrupt, but that people — ordinary people — are fundamentally good; that they value family and friendship, faith and the dignity of hard work; and that with appropriate checks and balances, governments can reflect this goodness.

I believe that’s the future we must seek together. To believe in the dignity of every individual, to believe we can bridge our differences, and choose cooperation over conflict — that is not weakness, that is strength. (Applause.) It is a practical necessity in this interconnected world.

And our people understand this. Think of the Liberian doctor who went door-to-door to search for Ebola cases, and to tell families what to do if they show symptoms. Think of the Iranian shopkeeper who said, after the nuclear deal, “God willing, now we’ll be able to offer many more goods at better prices.” Think of the Americans who lowered the flag over our embassy in Havana in 1961 — the year I was born — and returned this summer to raise that flag back up. (Applause.) One of these men said of the Cuban people, “We could do things for them, and they could do things for us. We loved them.” For 50 years, we ignored that fact.

Think of the families leaving everything they’ve known behind, risking barren deserts and stormy waters just to find shelter; just to save their children. One Syrian refugee who was greeted in Hamburg with warm greetings and shelter, said, “We feel there are still some people who love other people.”

The people of our United Nations are not as different as they are told. They can be made to fear; they can be taught to hate — but they can also respond to hope. History is littered with the failure of false prophets and fallen empires who believed that might always makes right, and that will continue to be the case. You can count on that. But we are called upon to offer a different type of leadership — leadership strong enough to recognize that nations share common interests and people share a
common humanity, and, yes, there are certain ideas and principles that are universal.

That’s what those who shaped the United Nations 70 years ago understood. Let us carry forward that faith into the future — for it is the only way we can assure that future will be brighter for my children, and for yours.

Thank you very much. (Applause.)

Source: New York Times / White House

ஐ.நா.வில் உலக மறுபங்கீட்டு மோதல் - Putin Vs Obama

இரண்டாம் ஏகாதிபத்திய உலகப் போருக்குப் பிந்தைய சூழலின் நிர்ப்பந்தத்தில்;உலக சமாதான வேடந் தாங்கிய ``ஐக்கிய நாடுகள் சபை``, மூன்றாம் உலகப் போரின் முன்றலில், நடத்திய உலக மறுபங்கீட்டு விவாதம்! 
=============================================================



========================


 

பார்த்திபன் இப்போதும் பசியோடுதான் இருக்கின்றான்!

எரியும் அனலில் 

தேகத்தை உருக்கி

உயிரால் பெருங்கனவை எழுதிய 

ஒரு பறவை

அலைகிறது தீராத் தாகத்தில்;

ஒரு சொட்டு நீரில் உறைந்த 

நிராகரிக்கப்பட்ட ஆகுதி

வேள்வித் தீயென மூழ்கிறது;

சுருள மறுத்தது குரல்!

அலைகளின் நடுவில் உருகியது ஒளி,

உறக்கமற்ற விழியில் பெருந்தீ,

 இறுதிப் புன்னகையில்

உடைந்தது அசோகச் சக்கரம்!

எந்தப் பெருமழையாலும்

தணிக்க முடியாத அனலை

இன்னமும் சுமந்து திரிபவனுக்காய்

ஒருநாள்

எழுமொரு நினைவுத் தூபி,  வந்தமரும் ஒரு பறவை

நிறைந்திருக்கும் பூக்கள் 

தணியும் அவன் பசி. 

தீபச்செல்வன்

25.09.2015

நன்றி மூலம் Global Tamil News

சமரன்: இனப்படுகொலையும் ஈழப்பிரிவினையும்

''ஈழப்போர் நெடுகிலும், அதன் இறுதிக்கட்டத்திலும் இடம்பெற்ற இனப்படுகொலையை அங்கீகரித்தால் அது சர்வதேச சட்ட விதிகளின் படி

ஈழப்பிரிவினைக் கோரிக்கையை அங்கீகரிப்பதாக அமைந்துவிடும் 

என்கின்ற காரணத்தால் தான் அமெரிக்காவும் , ஐ,நா சபையும், இந்திய விரிவாதிக்க அரசும் அந்த ஆதார உண்மையை எதிர்த்தும் மறுத்தும் 

இருட்டடிப்புச் செய்தும் வருகின்றன!``

சமரன்

ஈழமும் தேசிய இனப்பிரச்சனையும்

Lanka Panel Chief Scales Down War Toll to 7000

Lanka Panel Chief Scales Down War Toll to 7000

By P K Balachandran

Published: 21st September 2015 06:13 AM

COLOMBO: The death toll in the final phase of Eelam War IV was not 40,000, as was claimed in  the 2011 report of the Panel of Experts appointed by the United Nations Secretary-General Ban Ki-moon, but probably above 7,000, Justice Maxwell Paranagama, chairman of the Sri Lankan Commission on Missing Persons and War Crimes, said on Sunday.

Speaking to Express, Paranagama said that while investigations by his panel could not come to any precise figure of deaths, it was “certainly not 40,000” as was stated in the United Nations report.

 Even that report was not definitive, it just mentioned that 40,000 may have been killed, he noted.

“The Department of Statistics, which had done a house-to-house survey in the conflict zone, and the reports sent out by the various foreign Embassies suggest a death toll of 7,700 or thereabouts,” Justice Paranagama said.

However, our Commission could not arrive at any precise figure, but we think 40,000 was certainly an overestimation,” Paranagama added.

UNHRC Kept In Dark

Meanwhile, some former diplomats, ministers and human rights activists have written to Lankan President Maithripala Sirisena asking him to find out why the final Paranagama report, submitted to him on August 15, was not tabled at the on-going session of the United Nations Human Rights Council (UNHRC).

The Paranagama panel had been advised on international humanitarian law by an international team comprising Sir Desmond de Silva, professor David Crane, Sir Geoffrey Nice, and Major General John Holms.

In July 2015, the Maithripala Sirisena government had even appointed a Special Investigating Team to expedite investigations into some cases reported to the said panel.

The petitioners pointed out that the most recent investigative report of the Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights had said the Paranagama report was not given to them. If the report had been submitted, it would have had an impact on the thinking of the United Nations Human Rights Council.

Since the Lankan Foreign Minister Mangala Samaraweera has promised to release the Paranagama report, the petitioners asked  Sirisena to have it placed before the United Nations Human Rights Council, without delay.

இறுதி ஓராண்டுப் போர்க்காலத்தில் 146,679 வன்னி மக்களுக்கு கணக்கில்லை.மன்னார் ஆயர்

இறுதி ஓராண்டுப் போர்க் காலத்தில், 146,679 வன்னி மக்களுக்கு கணக்கில்லை.

                            
  மன்னார் கத்தோலிக்க ஆயர் `அதி வணக்கத்துக்குரிய`ராஜப்பு ஜோசேப்பு 

இறுதிக்கட்டப் போர்க்குற்றங்களை ஆய்வு செய்ய சிங்களம் அமைத்த LLRC (The Lessons Learnt and Reconciliation Commission) இற்கு அளித்த வாக்கு மூலத்திலேயே அவர் மேற்கண்டவாறு ஆணித்தரமாகக் கூறி இருந்தார்.

அவருடைய கூற்றுக்கான ஆதாரங்கள் வருமாறு:

1)  இலங்கை அரசாங்க அதிபர் அலுவலகங்களான முல்லைத்தீவு, கிளிநொச்சி மாவட்டங்களின் குடிசனப் புள்ளிவிபரத் தகவலின் அடிப்படையில் 2008 ஐப்பசி மாதம் வன்னிச் சனத்தொகை 429059 ஆகும்

2) 2009 ம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் 10 தேதி ஐ.நா.வின் கள அறிக்கையின் அடிப்படையில்,இலங்கை அரசாங்கத்தின் ''கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்துக்குள்'' (ஐப்பசி 2008 இற்கும் வைகாசி 2009 இடைப்பட்ட பகுதியில் ) கூடிய மக்கள் தொகை 282.380 ஆகும்.

3) இதனடிப்படையில் பார்க்கும் போது (எண் கணிதவியலின் தர்க்கத்தை மீறி நிற்கின்ற ) -
( 'discrepancy'),  அந்த 146,679 மக்களுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பது கண்டறியப்பட வேண்டிய விடயமாகும்.

                        மன்னார் கத்தோலிக்க ஆயர் `அதி வணக்கத்துக்குரிய` ராஜப்பு ஜோசேப்பு

=====================================================================

புதிய ஈழப்புரட்சியாளர்கள்

=======================================================

இறுதிப் போர்க்கட்ட ஈழ இனப்படுகொலைக் கணக்கெடுப்பு- 146,679

146,679 Vanni people missing within a year of war: Bishop of Mannar

According to records of the SL Government Agent offices of Mullaiththeevu and Ki’linochchi districts, the population of Vanni was 429,059 in October 2008.
The total number of people who got into SL government control after the war was 282,380, according to UN update as of 10 July 2009.

“Due clarification should be made regarding what happened to 146,679 people, which is the discrepancy between the number of people who came to government controlled areas between October 2008 – May 2009 and the population reported to be in Vanni in early October 2008,”

said the Catholic Bishop of Mannaar, Rt. Rev. Dr. Rayappu Joseph in his submission to the LLRC Saturday.

 

Mangala confirms int'l role in domestic mechanism

OHCHR Press Conference on Sri Lanka Report

http://webtv.un.org/watch/ohchr-press-conference-on-sri-lanka-report-geneva-16-september-2015/4487504383001

TEXT: OHCHR இலங்கை விசாரணையின் சாராம்சமான தமிழ் அறிக்கை

TEXT: OHCHR  இலங்கை விசாரணையின் சாராம்சமான தமிழ் அறிக்கை

ஐக்கிய நாடுகள் அறிக்கை இலங்கையில் பாரதூரமான மீறல்களின் வடிவங்களை உறுதிப்படுத்தும் வேளையில்; சையிட் ஒரு சிறப்பு கலப்பு நீதிமன்றத்தை ஸ்தாபிக்குமாறு அழுத்தம் கொடுக்கின்றார்.

ஜெனீவா (16 செப்டெம்பர் 2015) இன்று வெளியிடப்பட்ட ஐ.நா அறிக்கை இலங்கையில் 2002 இல் இருந்து 2011 ம் ஆண்டு வரை பாரதூரமான உரிமை
மீறல்களின் வடிவங்களை அடையாளம் கண்டுள்ளது.

இவை இலங்கையில் போர் குற்றங்கள் மற்றும் மனிதநேயத்திற்கு எதிரான குற்றங்கள் இருதரப்பினராலும் பெரும்பாலும் இழைக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று வெளிப்படுத்துகின்றன.

இவ்வறிக்கை, நீதியை அடைந்துகொள்வதற்கு சர்வதேச நீதிபதிகள், வழக்குத் தொடுப்பவர்கள், சட்டத்தரணிகள் மற்றும் விசாரணையாளர்களை
உள்ளடக்கிய ஒரு கலப்பு சிறப்பு நீதிமன்றத்தை ஸ்தாபிப்பது முக்கியமென்று பரிந்துரை செய்துள்ளது.

“எமது விசாரணை, இலங்கையில் நடைப்பெற்ற குரூரமான மீறல்கள் மற்றும் துஸ்பிரயோகங்கள், அதாவது பாகுபாடற்ற எறிகணைத் தாக்குதல் (ஷெல்தாக்குதல்) நீதிக்கு புறம்பான கொலைகள், காணமலாக்கப்படல், மனிதாபிமானமற்ற சித்தரவதைகள் மற்றும் பாலியல் வன்முறைகள், சிறுவர் ஆட்சேர்ப்பு மற்றும் வேறு பாரதூரமான குற்றங்களை வெளிக்கொணர்ந்துள்ளது” 

என உயர்ஸ்தானிகர் சையிட் கூறியுள்ளார்.

முக்கியமாக, “இவ்வறிக்கையினூடாக வெளிக்கொணரப்பட்டுள்ள மீறல்கள் முழு சர்வதேச சமூகத்தினதும் கவனத்தை ஈர்க்கும் பாரதூர குற்றங்களாகும்.”
“இவ்வறிக்கை இலங்கையில் நம்பிக்கை தரும் புதிய அரசியல் சூழலின் மத்தியில் முன்வைக்கப்படுகின்றது” என்று சையிட் கூறினார். மேலும், “நம்பகத்தன்மையான அடிப்படை மாற்றங்களைக் கொண்டு வரக்கூடிய இந்த வரலாற்றுச் சிறப்புடைய வாய்ப்பை பயன்படுத்தி கொள்வது முக்கியம்” எனவும் கூறினார்.

இவ்வறிக்கையில் உள்ளடக்கப்பட்ட பாரதூரமான குற்றங்களாவன :

‘‘சட்டத்திற்குப் புறம்பான கொலைகள் :

2002க்கும் 2011க்கும் இடையில் எண்ணற்ற சட்டத்திற்கு புறம்பான கொலைகள்
இருதரப்பினர், மற்றும் பாதுகாப்புப் படையினருடன் தொடர்புடைய ஆயுத குழுக்களால் செய்யப்பட்டன என குற்றம் சாட்டப்பட்டுள்ளது.
இக்கொலைகளால் பாதிப்புக்குள்ளானோர் என அடையாளம் காணப்பட்டோருள் தமிழ் அரசியல்வாதிகள், மனிதாபிமான செயற்பாட்டாளர்கள்,  ஊடகவியலாளர்கள் மற்றும் சாதாரண பொது மக்கள் உள்ளடங்குவர். நீதிக்கு புறம்பாக இழைக்கப்பட்ட கொலைகள் இனங்காணப்படக்கூடிய வடிவங்களிலேளேயே நடைப்பெற்றுள்ளன.

உதாரணமாக, இக்கொலைகள் பாதுகாப்புப் படையினரின் சோதனைச்சாவடி, மற்றும் படைத்தளங்களுக்கு அருகாமையில் நடைப்பெற்றுள்ளதுடன், இவ்வாறு கொலை செய்யப்பட்டவர்களில் இரணுவத்தினரால் தடுத்து வைக்கப்பட்டோர், இறுதி யுத்தத்தின் போது சரணடைந்தோர், மற்றும் இராணுவத்தினரால் பிடிக்கப்பட்டோர் உள்ளடங்குவர்.

தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளும் தமிழ், முஸ்லிம் மற்றும் சிங்கள பொதுமக்களை பாரபட்சமற்ற தற்கொலைத் குண்டுத் தாக்குதல்கள், கண்ணிவெடி தாக்குதல்களுக்கு உட்படுத்தியதுடன், கல்விமான்கள் மற்றும் மாற்றுக் கருத்துள்ள தமிழ் அரசியல் பிரமுகர்களை குறிவைத்து கொலை செய்துள்ளனர் எனக் குற்றம் சுமத்தப்பட்டுள்ளது.

பாலியல் மற்றும் பால்நிலை சார்ந்த வன்முறை: 
பாதுகாப்புப் படைத்தரப்பினரால் தடுத்துவைக்கப்பட்டோர் மீது குரூரமான பாலியல் வன்முறைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன என்பதுடன், இவ்வாறான பாலியல் வன்முறைகள் அதிகளவில் பிரயோகிகப்பட்டன எனும் அதிர்ச்சிகரமான விடயத்தை இவ்விசாரணை வெளிகொணர்ந்துள்ளது. இவ்வாறு பாதிக்கப்பட்டவர்களில் பெண்கள் மாத்திரமின்றி ஆண்களும் அடங்குவர்.

பாலியல் வன்முறையினால் பாதிக்கப்பட்ட முப்பது பேரிடம் பதிவு செய்யப்பட்ட துன்பகரமான சாட்சியங்களின் அடிப்படையில் பாலியல் வன்முறைகள் தனிப்பட்ட செயற்பாடுகளல்ல, அதற்குமாறாக அவை சித்திரவதை செய்வதனை நோக்காகக் கொண்ட கொள்கையின் அடிப்படையில் திட்டமிட்டுப் பாவிக்கப்பட்ட பொறிமுறைகளாகும் என்பது தெளிவாகின்றது. 

பாலியல் வன்முறைகளின் வடிவங்களை நோக்கும் போது, பாலியல் சித்திரவதைகள் விசாரணைகளின் போதும், பாலியல் வல்லுறவுகள் அனேகமாக விசாரணை இல்லாத வேறு சந்தரப்பங்களிலும் நடைப்பெற்றன என்பதை இவ்வறிக்கை விபரிக்கின்றது. பாலியல் சித ;திரவதைகள் வெவ்வேறு விதமான தடுப்பு நிலையங்களிலும், பலவிதமான பாதுகாப்பு தரப்பினராலும், யுத்தத்தின் போதும் அதன்  பின்பும் இழைக்கப்பட்டுள்ளன. பாலியல் வன்முறைகளை இழைத்தவர்களில் ஒருவர் கூட இன்று வரை சட்டத்தினால் தண்டனைக்குட்படுத்தப்பட்டதாக அறியக்கிடைக்கவில்லை.

‘‘காணாமலாக்கப்பட்டோர் : 
காணாமலாக்கப்படல் என்பது பல்லாயிரக்கணக்கான இலங்கையரை பல தாசாப்தங்களாக பாதித்துள்ளது. இப்பாதிப்பானது பாதுகாப்புப் படைத் தரப்பினருக்கும், தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளுக்குமிடையில் நடைப்பெற்ற 26 வருட யுத்தக்காலத்தையும் உள்ளடக்கும்.

காணாமலாக்கப்படல் என்பது பொதுமக்களுக்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்பட்ட பரந்த மற்றும் திட்டமிடப்பட்ட தாக்குதலாக இருக்க கூடும் என்பதனை நம்புவதற்கு காரணங்கள் உள்ளன.

யுத்தத்தின் இறுதிக் கட்டத்தில் சரணடைந்த பலர் காணாமலாக்கப்பட்டார்கள்;
என்பதனை நம்புவதற்கு காரணங்கள் உள்ளன. அவர்களது இருப்பு இன்று வரை கண்டறியப்படவில்லை. பலர், யுத்தத்தோடு நேரடியாக தொடர்பில்லாதவர்களும், பொதுவாக வௌ்ளை வான்களில் கடத்தப்பட்டு, அதன்பின் காணாமலாக்கப்பட்டுள்ளார்கள்.

‘‘சித்திரவதைகள் மற்றும் வேறு விதமான கொடுமையான, மனிதாபிமானமற்ற அல்லது கீழ்த்தரமான நடத்துகைகள் : 

இவ் அறிக்கையால் விசாரணக்குட்படுத்தப்பட்டதசாப்தத்தில் இலங்கை பாதுகாப்பு படையினர் பரந்தளவில், குரூரமான சித்திரவதைகளை, முக்கியமாக யுத்தம் முடிவடைந்த காலத்தில், இழைத்துள்ளனர்.

குறிப்பிட்ட சில தடுப்புமுகாம்களில் சித்திரவதைக்கான உபகரணங்களைக் கொண்ட அறைகள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன. இது சித்தரவதை திட்டமிடப்பட்ட முறையில் பிரயோகிக்கப்பட்டது என்பதனை வெளிப்படுத்துகின்றது.

இவ்வறைகளில் அடிப்பதற்கான இரும்புத் தடிகளும், பொல்லுகளும், நீரில் அமிழ்த்தி மூச்சுத்திணறலை ஏற்படுத்துவதற்காக தண்ணீPர் பீப்பாய்களும், மற்றும் தடுப்பிலுள்ளோரை தொங்கவிடுவதற்கான உழண்றிகளும் காணப்பட்டன.

இவ்விசாரணையின் போது சாட்சியமளித்த, பாதிக்கப்பட்டோர் தங்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட சித்திரவதைகளை விபரிக்கும் போது குறித்த அறைகளின்
சுவர்களிலும், நிலத்திலும்; இரத்தக் கறைகளைக் கண்டதாகக் கூறினார்கள்.

‘சிறுவர் ஆட்ச்சேர்ப்பு, மற்றும் யுத்தத்தில் பாவித்தல், வயது வந்தோர் கடத்தல் மற்றும் வலுகட்டாயப்படுத்தப்பட்ட ஆட்ச்சேர்ப்பு :

கிடைத்த தகவலின் அடிப்படையில் யுத்தத்தின் இறுதிக் காலப்பகுதியில் தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் வயது வந்தோரைக் கடத்தி, வலுகட்டாய ஆட்சேர்ப்பிற்குட்படுத்தினர் எனும்  விடயம் தெரியவந்தது.

முக்கியமாக, யுத்தத்தின் இறுதிப்பகுதியில் வலுகட்டாயப்படுத்தப்பட்ட ஆட்சேர்ப்பு தீவிரமடைந்தது. தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளும், 2004 ம் ஆண்டு தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் இயக்கத்தில் இருந்து பிரிந்து, அரசுடன் செயற்பட்ட கருணா குழுவினரும், பரந்தளவில் சிறுவர்களை ஆட்சேர்ப்பு
செய்து அவர்களை யுத்தத்தில் பாவித்துள்ளனர் என்பது ஆவணப் படுத்தப்பட்டுள்ளது. சிறுவர்கள், வீடுகள், பாடசாலைகள், கோவில்கள் மற்றும் சோதனைச்சாவடிகள் ஆகிய இடங்களில் இருந்து வலுக்கட்டாயமாகக் கொண்டு செல்லப்பட்டு, அடிமட்டப் பயிற்சி வழங்கப்பட்ட பின்னர் போர்க்களத்திற்கு அனுப்பப்பட்டனர்.

யுத்தத்தின் இறுதி மாதங்களில் தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் 15 வயதிற்குக் குறைந்த சிறுவர்களை ஆட்சேர்ப்பு செய்தனர் என்று பல அறிக்கைகள் கூறுகின்றன. இச்செயற்பாடுகள் நீதிமன்றத்தில் நிரூபிக்கப்பட்டால் அவை போர் குற்றங்களாகக் கருதப்படும்.

‘பொதுமக்கள் மற்றும் பொது உடமைகள் மீதான தாக்குதல்கள் : 

யுத்தத்தின் இறுதிக் கட்டத்தில் நடத்தப்பட்ட பல தாக்குதல்கள் சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்டத்தின் கோட்பாடுகளுக்கு ஏற்ப, அதாவது போரை நடத்துவதற்கான விதிமுறைகளுக்கு ஏற்ப, அமையவில்லை. 

முக்கியமாக, இராணுவ உடமைகளுக்கும் பொது உடமைகளுக்கும்
இடையிலான வேறுபாட்டை மதிக்க வேண்டும் என்று கூறும் கோட்பாடு
மீறப்பட்டது என்பதனை நம்புவதற்கு காரணங்கள் உள்ளன.

மக்கள் செறிவாக காணப்பட்ட, தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த இடங்களில், அரசாங்கம் உருவாக்கிய யுத்த சூனிய பிரதேசத்தில்
அமைந்திருந்த மருத்துவமனைகள், மனிதாபிமான உதவி வழங்கும் நிலையங்கள் ஆகிய இடங்களின் மீது அரச படைகள் எறிகணைத் தாக்குதல்களை நடத்தியதை இவ்வறிக்கை ஆவணப்படுத்தியுள்ளது.

பொது உடமைகள் மற்றும் யுத்தத்தில் நேரடியாக பங்குபற்றாத பொது மக்கள் மீது நேரடி தாக்குதல்களை நடத்துவது பாரதூரமான சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்ட மீறலாகும்.

இது ஒரு போர் குற்றமாக கருதப்படலாம். யுத்ததில் நேரடியாகப் பங்குபற்றும் தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் இயக்க போராளிகள் பெரும்பாலும் பொது மக்கள் இருக்கும் இடங்களில் இருந்து செயற்பட்டதுடன், இவ்விடங்களுக்கு அருகாமையிலிருந்து தாக்குதல்களை தொடுத்தது, மற்றும் தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் யுத்தகாலத்தில் வலுக்கட்டாயமாக பொது மக்களை தடுத்து வைத்திருந்தமையும், சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்ட மீறலாகக் கூடும்.

ஆனாலும், தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் இச்செயற்பாடுகளைக் காரணம் காட்டி, அரசாங்கம்,  சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்டத்தின் கீழ் அதன் பொறுப்புக்களை தட்டிக்கழித்திருக்க முடியாது. சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்டத்தை மதிக்கும் கடமை மற்றைய தரப்பினரின் நடத்தையிலோ, பிரதிகிர்த்தியிலோ தங்கியில்லை.

மனிதாபிமான உதவிகள் தடுக்கப்படல் : 

அரசாங்கம் மனிதாபிமான செயற்பாட்டாளர்கள், அவர்களின் செயற்பாடுகள், மற்றும் நடமாடும் சுதந்திரத்தின் மீது கணிசமான தடைகளை விதித்து, வேண்டுமென்றே வடமாகணத்தில் வன்னி பிரதேசத்திற்கு உணவு உதவி, மற்றும் மருத்துவப் பொருட்கள் சென்றடைவதை தடுத்திருக்கலாம்.

இச்செயலானது, பொதுமக்களை பட்டினி போடுவதை ஒரு யுத்த முறைமையாக பிரயோகித்திருக்கலாம் என்பதை வெளிகாட்டுகின்றது.
பொதுமக்களை பட்டினி போடுவது ஒரு யுத்தமுறைமையாக பிரயோகிக்கப்பட்டது என்பது நீதிமன்றத்தில் நிரூபிக்கப்பட்டால் அது போர் குற்றமாகக் கருதப்படலாம்.

‘வெளியில் செல்வதற்கு தடைவிதிக்கப்பட்டு, நடமாடும் சுதந்திரம் மட்டுப்படுத்தப்பட்டடிருந்த இடம்பெயர்ந்தோருக்கான முகாம்களில்
தடுத்துவைக்கப்பட்டிருக்கும் போது அவர்களுக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்ட மீறல்கள் :

தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் முன்னாள் போராளிகளை பொது மக்களில் இருந்து வேறுபடுத்தி பிரிப்பதற்காக பிரயோகிக்கப்பட்ட வழிமுறைகள் சர்வதேச விதிமுறைகளை மீறியது மட்டுமல்லாது, அம்மக்கள் துஸ்பிரயோகங்களுக்கும், துன்புறுத்தல்களுக்கும் உட்படுத்தப்படுவதற்கு வழிவகுத்தன.

ஏறத்தாழ மூன்று லட்சம் இடம்பெயர்ந்தோரின் சுதந்திரம் சர்வதேச சட்டத்தின் கீழ் அனுமதிக்கப்பட்ட கால எல்லைக்கு மேலாக பறிக்கப்பட்டது.

மேலும், இடம்பெயர்ந்தோர் தமிழர்கள் என்பதால், அவர்கள் சந்தேகநபர்களாக நடத்தப்பட்டு தடுத்துவைக்கப்பட்டார்கள் என்று நம்புவதற்கு காரணங்கள் உள்ளன. இந்நடைமுறையானது, தமிழ் மக்கள் பாரபட்சத்துடன் நடத்தப்பட்டார்கள் என்றும், மனிதநேயத்திற்கு எதிரான குற்றமான
துன்புறுத்தல்களுக்கு உள்ளாக்கப்பட்டார்கள் என்றும் கருதப்பட இடமளிக்கின்றது.

இவ்வறிக்கை பல வருடங்களாக நடைபெற்ற உண்மைகளை மறுத்தல், மூடி மறைத்தல், உடனடி விசாரணைகளை நடத்தாமல் விடல், விசாரணைகளை இடைநிறுத்தல், மற்றும் பாதிக்கப்பட்டோரின் குடும்பங்களுக்கும், நீதிக்காக அழுத்தங்கள் கொடுத்து செயற்படுவோருக்கும் எதிராக விடுக்கப்பட்ட அச்சுறுத்தல்கள், மற்றும் இழைக்கப்பட்ட மீறல்களை ஆவணப்படுத்துகின்றது.
மேலும், இவ்வறிக்கை பாதிக்கப்பட்டோருக்கு நீதியை வழங்குவதற்கு உள்நாட்டுப் பொறிமுறைகள் தொடர்ச்சியாகக் கண்ட தோல்வியின் காரணத்தால் பாதிக்கப்பட்டோர் கோபம், ஐயுறவு மற்றும் அவநம்பிக்கை கொண்டுள்ளனர் என்பதை அவதானிக்கின்றது.

காரணம், “குற்றங்களுக்கும், உரிமை மீறல்களுக்கும் காரணமான கட்டமைப்புகள் எவ்வித சீர்திருத்தங்களுக்கும் உட்படுத்தப்படாது அதே நிலையில் காணப்படுகின்றன.” குற்றங்கள் இராணுவத்தினராலும், பாதுகாப்புப் படையினராலும் இழைக்கப்படும் போது அதற்கு ஏற்ற நடவடிக்கை எடுக்க இயலாமல் இருப்பது கட்டமைப்புகளின் பலவீனத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

“மனித உரிமை மீறல்களை இழைக்கும் அரச அதிகாரிகளுக்கு எதிராக சட்ட நடவடிக்கை எடுக்க எத்தனிக்கும் சட்டவியளாலர்களுக்கு எதிராக விடுக்கப்பட்ட அச்சுறுத்தல்கள், மற்றும் இழைக்கப்பட்ட உரிமை மீறல்கள்” 

ஆகியவற்றை இவ்வறிக்கை விபரிக்கின்றது.

“பொறுப்புக்கூறலை ஒரு உள்நாட்டுப் பொறிமுறையின் மூலம் கையாள்வதாக இப்புதிய அரசாங்கம் அளித்துள்ள வாக்குறுதி பாராட்டத்தக்கது. ஆனாலும், துரதிஸ்டவசமான உண்மை என்னவெனில், இலங்கையின் குற்றவியல் நீதிப் பொறிமுறை இதை செயற்படுத்துவதற்கு திறனற்றதாக உள்ளது” எனவும் இவ்வறிக்கை கூறுகின்றது.

“முதன்மையான விடயம் என்னவெனில், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கும், சாட்சியங்களுக்கும் பாதுகாப்பு வழங்க, நம்பகத்தன்மையுடைய பாதுகாப்புப் பொறிமுறை இன்றுவரை ஸ்தாபிக்கப்படவில்லை.

இரண்டாவது,
இலங்கையின் உள்நாட்டு சட்டக்கட்டமைப்பானது பாரதூரமான சர்வதேச குற்றங்களுக்கு எதிராக நடவடிக்கை எடுப்பதற்கு கொள்திறன் இல்லாதுள்ளது.

மூன்றாவது
சவால் என்னவெனில், பல தசாப்தங்களாக நடைமுறையில் இருந்த அவசரகாலச்சட்டம், யுத்தம் மற்றும் குற்றமிழைத்தவர்கள் தண்டனையிலிருந்து தப்பியமை ஆகியவற்றால் இலங்கையின் பாதுகாப்புத் துறையும், நீதித்துறையும் சிதைவடைந்துள்ளன.”

--------------------------------------------------------------------------------------

இவ்வாண்டு தை மாதம் தொடக்கம் ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவின் புதிய அரசாங்கம் முன்னெடுத்துள்ள ஆக்கபூர்வமான செயற்பாடுகளை உயர்ஸ்தானிகர் வரவேற்றுள்ள அதேநேரம், “இலங்கை முன்னோக்கி பயணிப்பதற்கு தசாப்தங்களாக நடைபெற்ற உரிமைமீறல்களின் காரணமாக ஆழமாக வேரூன்றியுள்ள அடக்குமுறை கட்டமைப்புகள், மற்றும் நிறுவன கலாச்சாரங்களை அகற்ற வேண்டும்” என்று கூறினார்.

“இது ஒரே நாளில் நடைபெறுவதற்கு சாத்தியமில்லாததால் எவரும் இப்பணியின் கடினத்தைக் குறைத்து மதிப்பிடலாகாது” எனக் கூறியுள்ளார். இலங்கையின் வரலாற்றில் அரசாங்கங்கள் காணாமலாக்கப்படுதல் போன்ற செயற்பாடுகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்போம் என உறுதி மொழி கொடுத்திருந்தாலும், குற்றமிழைத்தவர்கள் தண்டிக்கப்படாமை, மற்றும் இம்மாதிரியான துஸ்பிரயோகங்கள் இடம்பெறுவதற்கு வழிவகுத்த கட்டமைப்புகளில் உள்ள பிரச்சினைகளை வேரோடு அகற்றாமையினால், வௌ்ளை வான்கள் தேவையான தருணத்தில் மீண்டும் நடை முறை ப்படுத்தப்பட்டன.

இவ்வரசாங்கம் இத்தனித்துவமான வாய்ப்பைக் கைப்பற்றி குற்றமிழைத்தவர்கள் தண்டனையிலிருந்து தப்புவதனை இல்லாதொழிக்க வேண்டும், அரச நிறுவனங்கள் மற்றும் உத்தியோகத்தர்கள் செயற்படும் விதங்களில் அடிமட்டம் தொடக்கம் உயர்மட்டம் வரை மாற்றங்களைக் கொண்டுவர வேண்டும்;.”

கடந்த முப்பதாண்டு காலமாக இடம்பெற்ற மனித உரிமை மீறல்களுக்கு நீதி மற்றும் நிவாரணங்களை பெற்றுக் கொடுப்பதற்காகவும், இம்மீறல்கள் மீண்டும் நடைபெறாது என்று உத்தரவாதமளிப்பதற்கும் ஒரு முழுமையான இடைக்கால நீதிக் கொள்கையை உருவாக்குமாறு இவ்வறிக்கை பரிந்துரை செய்கின்றது.

“உண்மையை மறுக்குமொரு நிலையிலிருந்து, உண்மையை ஒப்புக்கொள்ளும் நிலைக்கு வந்து, ஆக்கபூர்வமான கலந்துரையாடலின் மூலம் ஒரு மாற்றத்தைக் கொண்டுவருவதற்கு”

இவ்வறிக்கையை ஒரு வாய்ப்பாக நோக்குபடி புலம்பெயர் வாழ் மக்கள் உட்பட, சமூகத்தின் அனைத்து தரப்பினரையும் உயர்ஸ்தானிகர் கேட்டுக்கொண்டுள்ளார்.

“பல வருடங்கள் தொடர்ச்சியாக நடைபெற்ற மனித உரிமை மீறல்களினாலும், குற்றமிழைத்தவர்கள் தண்டனை பெறாது தப்பிப்பது சாதாரண மயமாக்கப் பட்டமையினாலும், இருதரப்பிலும் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் மனவடுக்கள் சீழ் கூட்டி ஆழமாக பதியப்பட்டுள்ளன” என்று சையிட் கூறினார்.

“அடிப்படை மாற்றங்களைக் கொண்டுவந்து இக்காயங்களை ஆற்றாவிட்டால், இவர்களின் தொடரும் வேதனையானது சமூகங்களுக்கிடையில் மேலும் பிளவுகளை ஏற்படுத்தி, நல்லிணக்கத்திற்கு ஒரு தடையாக அமைவது மட்டுமல்லாது எதிர்காலத்தில் புதிய முரண்பாடுகளுக்கும் வழிவகுக்கும்.”

“அரச அதிகாரிகள் மற்றும் நிறுவனங்களின் மீது பலதரப்பினருக்கும் இருக்கும் அவநம்பிக்கையினை குறைத்து எடைபோடலாகாது”

என உயர்ஸ்தானிர் கூறினார்.

“இக்காரணத்தினால் சர்வதேச நீதிபதிகள், வழக்குத் தொடுப்பவர்கள், சட்டத்தரணிகள் மற்றும் விசாரணையாளர்களை உள்ளடக்கிய ஒரு கலப்பு சிறப்பு நீதிமன்றத்தை ஸ்தாபிப்பது முக்கியமாகும். ஒரு தனித்த உள்நாட்டு நீதிமன்ற செயல்முறை பல தாசாப்த காலங்களாக நடைபெற்ற உரிமை மீறல்கள், முறைகேடுகள் மற்றும் உடைத்தெறியப்பட்ட வாக்குறுதிகளால் உருவாக்கப்பட்ட  நியாயமான சந்தேகங்களை நிவர்த்தி செய்ய மாட்டாது”.

“மக்களின் நம்பிக்கையை வென்றெடுப்பதற்காக உள்நாட்டு குற்றவியல் நீதிக்கட்டமைப்பு, சீர்திருத்தப்பட்டு வலுவாக்கப்பட வேண்டும். ஆனால், இச்செயல்முறையைப் பூர்த்தி செய்வதற்கு பல்லாண்டு காலம் தேவைப்படும்.

ஆகையால், இச்சீர்திருத்தம் சிறப்புக் கலப்பு நீதிமன்றத்தை ஸ்தாபிப்பதற்கு இணைவாக செயற்படுத்தபட வேண்டும், அன்றி அதற்குப் பதிலாக அல்ல.

இவ்வகையான கலப்பு நீதிமன்றம், தேவையான சீர்திருத்தங்களை ஊக்குவித்து, பொது மக்களின் நம்பிக்கையையும் பெற்று, இலங்கையை நீதியான ஒரு புதிய பாதையில் இட்டுச்செல்லலாம்.”

===========================================================

ஐக்கிய நாடுகள் ஸ்தாபனத்தின் மனித உரிமைகளுக்கான உயர்ஸ்தானிகரின்
அலுவலகத்திற்கு (OHCHR) 2014ம் ஆண்டு மனித உரிமை பேரவை, இலங்கையில் இருதரப்பினராலும் 2002ம் ஆண்டிலிருந்து 2011ம் ஆண்டுவரை இழைக்கப்பட்ட பாரிய மீறல்கள், மனித உரிமை துஸ்பிரயோகங்கள், மற்றும் அதைச் சார்ந்த குற்றங்களை விரிவாக விசாரணை செய்யும் பொறுப்பைக் கொடுத்தது. இந்த விசாரணையின் அறிக்கை, நேரடிச்சாட்சியங்கள், பாதிக்கப்பட்டோர் மற்றும் வேறு சாட்சியங்களோடு நடத்தப்பட்ட நேர்காணல்கள், இராணுவ மற்றும் தடயவியல் நிபுணர்களால் பகுப்பாய்வு செய்யப்பட்ட ஒளிப்பதிவுகள், புகைப்படங்கள், செய்மதிப்புகைப்படங்கள் (இவற்றில் பல பொதுமக்களின் பார்வைக்கு/பயன்பாட்டிற்கு எட்டாதவகையிலுள்ளன), ஆவணங்கள் மற்றும் அறிக்கைகள்
ஆகியவற்றை பரிசீலனை செய்து (இவற்றில் மூவாயிரம் வாக்குமூலங்கள், சமர்ப்பிப்புகள் மற்றும் வெளியிடப்படாத அறிக்கைளும் உள்ளடங்கும்); இவ்விசாரணை அறிக்கை தயாரிக்கப்பட்டது.

OHCHR விசாரணைக் குழு இலங்கைக்கு விஜயம் செய்வதற்கு அனுமதிக்கப்படவில்லை.

இதற்கு மேலாக, முன்னாள் அரசாங்கம் அச்சுறுத்தல்கள், மிரட்டல்கள் மற்றும் கண்காணிப்புகளால் இவ்விசாரணையுடன் மக்கள், முக்கியமாக வடக்கிலிருப்போர், ஒத்துழைப்பதை தடை செய்தமை, ஒரு சவாலாக அமைந்தது.

இவ்வறிக்கை இரு பகுதிகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது :

1) ஐக்கிய நாடுகள் ஸ்தாபனத்தின் மனித உரிமைகளுக்கான உயர் ஸ்தானிகரின் அலுவலகத்தின் நல்லிணக்கம், பொறுப்பு கூறல் மற்றும் மனித உரிமைகள் அறிக்கை (A/HRC/30/61)

http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/RegularSessions/Session30/Documents/A_HRC_30_61_ENG.docx

2) அதனுடன், OHCHR இன் இலங்கை விசாரணை அறிக்கை (A/HRC/30/CRP.2)

இரண்டு பாகங்கள், தகவல் தாள்கள், மற்றும் விசாரணை தொடர்பான ஏனைய ஆவணங்களை இங்கு பெறலாம் :

http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/RegularSessions/Session30/Documents/A_HRC_30_CRP_2.docx 

முற்றும்

===================================================================

குறிப்பு:OHCHR இன் தமிழ் ஆவணத்தை மேற்கண்ட வடிவில் மாற்றியமைப்பதற்கு அச்சுருமாற்றம் தேவைப்பட்டது,அதை நிறைவேற்றித்தந்த தோழருக்கு ஆழ்ந்த நன்றி.

=====================================================================

OHCHR தமிழில் வெளியிட்ட இலங்கை விசாரணை அறிக்கையின் சாராம்சம்

Full Report of OHCHR Investigation on Sri Lanka

Full Report of OHCHR Investigation on Sri Lanka

FULL REPORT

இந்தா தமிழா இதுதான் ஐ நா நீதி!

UN Report 2015 Media Release: Zeid urges creation of hybrid special court in Sri Lanka

“This report is being presented in a new political context in Sri Lanka, which offers grounds for hope,” Zeid said.

Zeid urges creation of hybrid special court in Sri Lanka as UN report confirms patterns of grave violations
Sinhala and Tamil versions

GENEVA (16 September 2015) – A UN report* published today has identified patterns of grave violations in Sri Lanka between 2002 and 2011, strongly indicating that war crimes and crimes against humanity were most likely committed by both sides to the conflict. The report recommends the establishment of a hybrid special court, integrating international judges, prosecutors, lawyers and investigators, as an essential step towards justice.

“Our investigation has laid bare the horrific level of violations and abuses that occurred in Sri Lanka, including indiscriminate shelling, extrajudicial killings, enforced disappearances, harrowing accounts of torture and sexual violence, recruitment of children and other grave crimes,” High Commissioner Zeid said. “Importantly, the report reveals violations that are among the most serious crimes of concern to the international community as a whole.”

“This report is being presented in a new political context in Sri Lanka, which offers grounds for hope,” Zeid said. “It is crucial that this historic opportunity for truly fundamental change is not allowed to slip.”

Among the most serious crimes documented in the report are the following:

Unlawful killings:

Numerous unlawful killings between 2002 and 2011, were allegedly committed by both parties, as well as by paramilitary groups linked to the security forces. Tamil politicians, humanitarian workers, journalists and ordinary civilians were among the alleged victims of Sri Lankan security forces and associated paramilitaries. There appear to have been discernible patterns of killings, for instance, in the vicinity of security force checkpoints and military bases, and also of extrajudicial killings of individuals while in the custody of security forces, including people who were captured or surrendered at the end of the conflict. The Liberation Tigers of Tamil Elam (LTTE) also reportedly killed Tamil, Muslim and Sinhalese civilians, through indiscriminate suicide bombings and mine attacks, as well as assassinations of individuals including public officials, academics and dissenting Tamil political figures.

Sexual and gender-based violence:

One shocking finding of the investigation was the extent to which sexual violence was committed against detainees, often extremely brutally, by the Sri Lankan security forces, with men as likely to be victims as women. Harrowing testimony from 30 survivors of sexual violence who were interviewed indicates that incidents of sexual violence were not isolated acts but part of a deliberate policy to inflict torture, following similar patterns and using similar tools. The report describes sexual torture which occurred during interrogation sessions, and also patterns of rape, much of which appeared to occur outside of interrogations sessions. Sexual torture was performed in a wide range of detention locations by different security forces, both during and after the conflict. Not a single perpetrator of sexual violence related to the armed conflict is so far known to have been convicted.

Enforced disappearances:

Enforced disappearances affected tens of thousands of Sri Lankans for decades, including throughout the 26-year armed conflict with the LTTE. There are reasonable grounds to believe that enforced disappearances may have been committed as part of a widespread and systematic attack against the civilian population. In particular, there are reasonable grounds to believe that a large number of individuals who surrendered during the final phase of the war were disappeared, and remain unaccounted for. Many others, including people not directly linked to the conflict, disappeared, typically after abduction in ‘white vans.’

Torture and other forms of cruel, inhuman or degrading treatment:

Brutal use of torture by the Sri Lankan security forces was widespread throughout the decade covered by the report, and in particular during the immediate aftermath of the conflict. Some of the more commonly used centres had rooms that were set up with torture equipment, illustrating the premeditated and systematic nature of the use of torture. These rooms contained objects including metal bars and poles for beatings, barrels of water used for waterboarding, and pulleys from which victims were suspended. Victims interviewed for the report described seeing bloodstains on the walls or floors of these rooms, and described their own torture in detail.

Recruitment of children and their use in hostilities, as well as abduction and forced recruitment of adults:

Information indicates patterns of abductions leading to forced recruitment of adults by the LTTE, which intensified towards the end of the conflict. Extensive recruitment and use of children in armed conflict by the LTTE and by the paramilitary Karuna group, which supported the Government following its spilt from the LTTE in 2004, was also documented. Children were often recruited by force from homes, schools, temples and checkpoints, and, after basic training were sent to the frontlines. According to numerous reports, in the last few months of the conflict, the LTTE increasingly recruited children below the age of 15. These practices would amount to war crimes if established in a court of law.

Attacks on civilians and civilian objects:

There are reasonable grounds to believe that many attacks during the last phase of the war did not comply with international humanitarian law principles on the conduct of hostilities, particularly the principle of distinction. The report documents repeated shelling by Government forces of hospitals and humanitarian facilities in the densely populated ‘No Fire Zones,’ which the Government itself had announced but which were inside areas controlled by the LTTE. Directing attacks against civilian objects and/or against civilians not taking direct part in hostilities is a serious violation of international humanitarian law and may amount to a war crime. The presence of LTTE cadres directly participating in hostilities and operating within the predominantly civilian population, launching attacks from close proximity of these locations, and the LTTE policy of forcing civilians to remain within areas of active hostilities, may also have violated international humanitarian law. However, this would not have absolved the Government of its own responsibilities under international humanitarian law. The duty to respect international humanitarian law does not depend on the conduct of the opposing party, and is not conditioned on reciprocity.

Denial of humanitarian assistance: 

There are reasonable grounds to believe that the Government placed considerable restrictions on freedom of movement of humanitarian personnel and activities, and may have deliberately blocked the delivery of sufficient food aid and medical supplies in the Vanni in the Northern Province, which may amount to the use of starvation of the civilian population as a method of warfare. Such conduct, if proven in a court of law, may constitute a war crime.

Violations during the detention of internally displaced people (IDPs) in closed camps: 

The manner in which the screening processes were carried out, to separate former LTTE combatants from civilians, failed to meet international standards and facilitated ill-treatment and abuse. Almost 300,000 IDPs were deprived of their liberty in camps for periods far beyond what is permissible under international law. There are also reasonable grounds to believe that IDPs were treated as suspects and detained because of their Tamil ethnicity. This may amount to discrimination and the crime against humanity of “persecution.”

The report documents years of denials and cover-ups, failure to carry out prompt investigations, stalled investigations and reprisals against the family members of victims and others who have pushed for justice.

It notes that the repeated failure of successive domestic inquiries to bring justice has led to scepticism, anger and mistrust on the part of victims, particularly since “many of the structures responsible for the violations and crimes remain in place.” The report demonstrates the systemic weakness in addressing these crimes, especially when the military or security forces are involved. It also describes “reprisals against judicial and other professionals who try to prosecute human-rights related cases involving State officials.”

“The commitment by the new Government to pursue accountability through a domestic process is commendable…but the unfortunate reality is that Sri Lanka’s criminal justice system is not yet ready,” the report states. “First and foremost is the absence of any reliable system for victim and witness protection. Second is the inadequacy of Sri Lanka’s domestic legal framework to deal with international crimes of this magnitude. The third challenge is the degree to which Sri Lanka’s security sector and justice system have been distorted and corrupted by decades of emergency, conflict and impunity.”

The High Commissioner welcomed the positive steps taken by the new Government of President Mathiripala Sirisena since January this year, but said that “Sri Lanka must now move forward to dismantle the repressive structures and institutional cultures that remain deeply entrenched after decades of erosion of human rights.”

“This will not happen overnight, and no one should underestimate the enormity of the task,” he said. “We have seen many moments in Sri Lanka’s history when governments pledged to turn the page and end practices like enforced disappearances, but the failure to address impunity and root out the systemic problems that allowed such abuses to occur meant that the ‘white vans’ could be, and were, reactivated when needed. It is imperative that the Government seizes the unique opportunity it has to break the mold of impunity once and for all. This means there must be a root-and-branch transformation of the ways in which institutions and officials operate.”

The report recommends a range of measures to develop a comprehensive transitional justice policy to address the human rights violations of the past 30 years and prevent their recurrence.

The High Commissioner urged all communities and sections of society, including the diaspora, to view the report as “an opportunity to change discourse from one of absolute denial to one of acknowledgment and constructive engagement to bring about change.”

“After so many years of unbridled human rights violations and institutionalized impunity, the wounds of victims on both sides have festered and deepened,” Zeid said. “Unless fundamentally addressed, their continued suffering will further polarize and become an obstacle to reconciliation, and – worse – may sow the seeds for further conflict.”

“The levels of mistrust in State authorities and institutions by broad segments of Sri Lankan society should not be underestimated,” the High Commissioner said. “It is for this reason that the establishment of a hybrid special court, integrating international judges, prosecutors, lawyers and investigators, is so essential. A purely domestic court procedure will have no chance of overcoming widespread and justifiable suspicions fuelled by decades of violations, malpractice and broken promises.”

“The domestic criminal justice system also needs to be strengthened and reformed, so it can win the confidence of the public, but that is a process which will take several years to achieve and needs to be undertaken in parallel to the establishment of a special hybrid court, not in place of it. Indeed such a court may help stimulate the reforms needed to set Sri Lanka on a new path to justice, building public confidence along the way.”

The UN Human Rights Office (OHCHR) was mandated by the UN Human Rights Council last year to conduct a comprehensive investigation into alleged serious violations and abuses of human rights and related crimes by both parties in Sri Lanka during the period 2002-11. The investigation report is based on eye-witness testimony, interviews with victims and witnesses, video and photographic material including satellite imagery (much of which is not in the public domain) that was analyzed by forensic and military experts, and an extensive review of documentation, including about 3,000 written statements and submissions, as well as previously unpublished reports. The OHCHR investigation team was not granted access to Sri Lanka and faced other constraints, including the previous Government’s use of threats, intimidation and surveillance to prevent people, particularly in the north of the country, from cooperating with the investigation.

* The report is divided into two parts which are interlinked: 
1) The overarching Report of the Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights on Promoting Reconciliation, Accountability and Human Rights (A/HRC/30/61) which can be found here: http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/RegularSessions/Session30/Documents/A_HRC_30_61_ENG.docx
2) The accompanying report of the OHCHR Investigation on Sri Lanka (A/HRC/30/CRP.2) which can be found here: http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/RegularSessions/Session30/Documents/A_HRC_30_CRP_2.docx 

The response sent by the Sri Lankan Government can be found here: http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/OISL/ResponseSriLanka15092015.pdf

ENDS