China’s Sinopec awarded Sri Lanka refinery bid

 

Sri Lanka to hike VAT to 18-pct from Jan 2024

Screen shot News First TV

Tuesday October 31, 2023 ECONOMYNEXT 

Sri Lanka’s cabinet of ministers had approved hiking value added tax to 18 percent to increase revenue and meet International Monetary Fund targets, Minister Bandula Gunawardana said.

Though tax revenues were up 51 percent to September, it was not enough to meet IMF targets, he said.

Sri Lanka will also remove exemptions of some taxes.

President Ranil Wickremesinghe had also informed cabinet that salaries of state workers would have to be raised.

The quantum of salary hikes will be decided after calculation on taxes are made and will be announced in a budget for 2024 he said.

Sri Lanka is to present a budget for 2024, on November 13. 

Indian Finance Minister to visit Sri Lanka on three-day official visit

Indian Finance Minister Nirmala Sitharaman

• She Will deliver the Keynote Address at the ‘NAAM 200’
• will also deliver the Keynote Address at the India Sri Lanka Business Summit
• She will have call-on meetings with President Ranil Wickremesinghe and Prime Minister Dinesh Gunawardena.
• Memorandum of Understanding for Solar Electrification of Religious Places in Sri Lanka 
•  Inaugurate two State Bank of India Branches at Trincomalee and Jaffna.
•  Visit Lanka IOC Oil Tank Farms, Jaffna Cultural Centre and Jaffna Public Library also Buddhist and Hindu Temples

Indian Finance Minister to visit Sri Lanka on three-day official visit

Tuesday October 31, 2023 ECONOMYNEXT – 

Indian Finance Minister Nirmala Sitharaman will arrive in Sri Lanka on a three-day official visit on November 1, the Press Information Bureau of the Indian government said on Tuesday.

The Minister during the visit will deliver the Keynote Address at the ‘NAAM 200’ organized by the Sri Lankan Government on Thursday to commemorate the 200th anniversary of arrival of India-origin Tamils (IOTs) to Sri Lanka.

On the same day, the Minister will also deliver the Keynote Address at the India Sri Lanka Business Summit on the theme ‘Enhancing Connectivity: Partnering for Prosperity’, on Commerce & Industry.

She will have call-on meetings with President Ranil Wickremesinghe and Prime Minister Dinesh Gunawardena.

She is also scheduled to witness the exchange of the Memorandum of Understanding for Solar Electrification of Religious Places in Sri Lanka wherein India will allocate 824 million Indian rupees crores out of the Indian grant assistance of 1.07 billion earmarked for the promotion of Buddhist ties.

She will also inaugurate two State Bank of India Branches at Trincomalee and Jaffna.

She is scheduled to visit the Temple of the Sacred Tooth Relic in Kandy, Jaya Sri Maha Bodhi in Anuradhapura, Thirukoneswaram Temple in Trincomalee and Nallur Kandaswamy Temple in Jaffna during her visit to Sri Lanka.

Seetharaman is also slated to visit Lanka IOC Oil Tank Farms, Jaffna Cultural Centre and Jaffna Public Library during her visit. (Colombo/Oct 31/2023)

An Invasion of Gaza Would Be a Disaster for Israel- Foreign Affairs

 

An Invasion of Gaza Would Be a Disaster for Israel

America Must Prevail on Its Ally to Step Back From the Brink

Foreign Affairs By Marc Lynch October 14, 2023

In the early morning of October 13, the Israeli military issued a warning to the 1.2 million Palestinians of northern Gaza: they must evacuate within 24 hours, in advance of a probable ground invasion. Such an Israeli assault would have the avowed goal of ending Hamas as an organization in retaliation for its shocking October 7 surprise attack into southern Israel, where it massacred over 1,000 Israeli citizens and seized over a hundred hostages.

An Israeli ground campaign has seemed inevitable from the moment Hamas breached the security perimeter surrounding the Gaza Strip. Washington has fully backed Israeli plans, notably refraining from urging restraint. In an overheated political environment, the loudest voices in the United States have been those urging extreme measures against Hamas. In some cases, commentators have even called for military action against Iran for its alleged sponsorship of Hamas’s operation.

But this is precisely the time that Washington must be the cooler head and save Israel from itself. The impending invasion of Gaza will be a humanitarian, moral, and strategic catastrophe. It will not only badly harm Israel’s long-term security and inflict unfathomable human costs on Palestinians but also threaten core U.S. interests in the Middle East, in Ukraine, and in Washington’s competition with China over the Indo-Pacific order. Only the Biden administration—channeling the United States’ unique leverage and the White House’s demonstrated close support for Israeli security—can now stop Israel from making a disastrous mistake. Now that it has shown its sympathy with Israel, Washington must pivot toward demanding that its ally fully comply with the laws of war. It must insist that Israel find ways to take the fight to Hamas that do not entail the displacement and mass killing of innocent Palestinian civilians.

The Hamas attack upended the set of assumptions that have defined the status quo between Israel and Gaza of nearly two decades. In 2005, Israel unilaterally withdrew from the Gaza Strip but did not end its de facto occupation. It retained full control over Gaza’s borders and airspace, and it continued exercising tight control (in close cooperation with Egypt) from outside the security perimeter over the movement of Gaza’s people, goods, electricity, and money. Hamas assumed power in 2006 following its victory in legislative elections, and it consolidated its grip in 2007 after a failed U.S.-backed effort to replace the group with the Palestinian Authority.

Since 2007, Israel and Hamas have maintained an uneasy arrangement. Israel keeps up a stifling blockade over Gaza, which severely restricts the territory’s economy and imposes great human costs while also empowering Hamas by diverting all economic activity to the tunnels and black markets it controls. During the episodic outbreaks of conflict—in 2008, 2014, and again in 2021—Israel massively bombarded the densely populated Gazan urban centers, destroying infrastructure and killing thousands of civilians while degrading Hamas’s military capabilities and establishing the price to be paid for provocations. All of this did little to loosen Hamas’s grip on power.

Israeli leaders had come to think that this equilibrium could last indefinitely. They believed that Hamas had learned the lessons of past adventurism through Israel’s massively disproportionate military responses and that Hamas was now content to maintain its rule in Gaza even if that meant controlling the provocations of smaller militant factions, such as Palestinian Islamic Jihad. The difficulties the Israeli Defense Forces (IDF) experienced in a brief ground offensive in 2014 tempered its ambitions to attempt more. Israeli officials waved off perennial complaints about the humanitarian effects of the blockade. Instead, the country was content to keep Gaza on the back burner while accelerating its increasingly provocative moves to expand its settlements and control over the West Bank.

The impending invasion of Gaza will be a humanitarian, moral, and strategic catastrophe. It will not only badly harm Israel’s long-term security and inflict unfathomable human costs on Palestinians but also threaten core U.S. interests in the Middle East, in Ukraine, and in Washington’s competition with China over the Indo-Pacific order. 

Israeli leaders had come to think the status quo could last indefinitely.

Hamas had other ideas. Although many analysts have attributed its shifting strategy to Iranian influence, Hamas had its own reasons to change its behavior and attack Israel. Its 2018 gambit to challenge the blockade through mass nonviolent mobilization—popularly known as the “Great March of Return”—ended with massive bloodshed as Israeli soldiers opened fire on the protesters. In 2021, by contrast, Hamas leaders believed that they scored significant political gains with the broader Palestinian public by firing missiles at Israel during intense clashes in Jerusalem over Israeli confiscation of Palestinian homes and over Israeli leaders’ provocations in the al Aqsa mosque complex: one of Islam’s holiest sites, which some Israeli extremists want to tear down to build a Jewish temple.

More recently, the steady escalation of Israeli land grabs and military-backed settler attacks on Palestinians in the West Bank created an angry, mobilized public, one that the United States—and the Israel-backed Palestinian Authority—seemed unable and unwilling to address. Highly public U.S. moves to broker an Israeli-Saudi normalization deal may also have appeared like a closing window of opportunity for Hamas to act decisively, before regional conditions turned inexorably against it. And, perhaps, the Israeli uprising against Prime Minister Benjamin Netanyahu’s judicial reforms led Hamas to anticipate a divided and distracted adversary.

It is still unclear the extent to which Iran motivated the timing or nature of the surprise attack. Certainly, Iran has increased its support to Hamas in recent years and sought to coordinate activities across its “axis of resistance” of Shiite militias and other actors opposed to the U.S.- and Israeli-backed regional order. But it would be an enormous mistake to ignore the broader, local political context within which Hamas made its move.

TIPPING POINT

Gazans are aware of these facts. They do not see the call to evacuate as a humanitarian gesture. They believe that Israel’s intention is to carry out another nakba, or “catastrophe”: the forced displacement of Palestinians from Israel during the 1948 war. They do not believe—nor should they believe—that they will be allowed to return to Gaza after the fighting. 

Israel initially responded to the Hamas attack with an even more intense bombing campaign than normal, along with an even more intense blockade, where it cut off food, water, and energy. Israel mobilized its military reserves, bringing some 300,000 troops to the border and preparing for an imminent ground campaign. And Israel has called on Gaza’s civilians to leave the north within 24 hours. This is an impossible demand. Gazans have nowhere to go. Highways are destroyed, infrastructure is in rubble, there is little remaining electricity or power, and the few hospitals and relief facilities are all in the northern target zone. Even if Gazans wanted to leave the strip, the Rafah crossing to Egypt has been bombed—and Egyptian President Abdel Fattah el-Sisi has shown few signs of offering a friendly refuge.

Gazans are aware of these facts. They do not see the call to evacuate as a humanitarian gesture. They believe that Israel’s intention is to carry out another nakba, or “catastrophe”: the forced displacement of Palestinians from Israel during the 1948 war. They do not believe—nor should they believe—that they will be allowed to return to Gaza after the fighting. This is why the Biden administration’s push for a humanitarian corridor to allow Gazan civilians to flee the fighting is such a uniquely bad idea. To the extent that a humanitarian corridor accomplishes anything, it would be to accelerate the depopulation of Gaza and the creation of a new wave of permanent refugees. It would also, fairly clearly, offer the right-wing extremists in Netanyahu’s government a clear road map for doing the same in Jerusalem and the West Bank.

This Israeli response to the Hamas attack comes from public outrage and has thus far generated political plaudits from leaders at home and around the world. But there is little evidence that any of these politicians have given serious thought to the potential implications of a war in Gaza, in the West Bank, or in the broader region. Neither is there any sign of serious grappling with an endgame in Gaza once the fighting begins. Least of all is there any sign of thinking about the moral and legal implications of the collective punishment of Gazan civilians and the inevitable human devastation to come.

The invasion of Gaza itself will be laced with uncertainties. Hamas surely anticipated such an Israeli response and is well prepared to fight a long-term urban insurgency against advancing Israeli forces. It likely hopes to inflict significant casualties against a military that has not engaged in such combat in many years. (Israel’s recent military experiences are limited to profoundly one-sided operations, such as this July’s attack on the Jenin refugee camp in the West Bank.) Hamas has already signaled gruesome plans to use its hostages as a deterrent against Israeli actions. Israel could win a quick victory, but it seems unlikely; moves that might accelerate the country’s campaign, such as bombing cities to the ground and depopulating the north, would come with major reputational costs. And the longer the war grinds on, the more the world will be bombarded with images of dead and injured Israelis and Palestinians, and the more opportunities there will be for unexpected disruptive events.

The invasion of Gaza itself will be laced with uncertainties. Hamas surely anticipated such an Israeli response and is well prepared to fight a long-term urban insurgency against advancing Israeli forces. 

Gazans have nowhere to go.

Even if Israel does succeed in toppling Hamas, it will then be faced with the challenge of governing the territory it abandoned in 2005 and then mercilessly blockaded and bombed in the intervening years. Gaza’s young population will not welcome the IDF as liberators. There will be no flowers and candy on offer. Israel’s best-case scenario is a protracted counterinsurgency in a uniquely hostile environment where it has a history of failure and in which people have nothing left to lose.

In a worst-case scenario, the conflict will not remain confined to Gaza. And unfortunately, such an expansion is likely. A protracted invasion of Gaza will generate tremendous pressures in the West Bank, which President Mahmoud Abbas’s Palestinian Authority may be unable—or, perhaps, unwilling—to contain. Over the last year, Israel’s relentless encroachment on West Bank land, and the violent provocations of the settlers, has already brought Palestinian anger and frustration to a boil. The Gaza invasion could push West Bank Palestinians over the edge.

Saudi Arabia might very well normalize relations with Israel, that curious obsession of the Biden administration, when there are few political costs to doing so. It is less likely to do so when the Arab public is bombarded with gruesome images from Palestine. 

Despite overwhelming Israeli anger at Netanyahu for his government’s nearly unprecedented strategic failure, opposition leader Benny Gantz has helped solve Netanyahu’s major political problems at no evident cost by joining a national unity war cabinet without the removal of the right-wing extremists Itamar Ben-Gvir and Bezalel Smotrich. This decision is significant because it suggests that the provocations in the West Bank and Jerusalem, which Ben-Gvir and Smotrich spearheaded last year, will only continue in this unsettled environment. In fact, it could accelerate, as the settler movement seeks to take advantage of the moment to attempt to annex some or all of the West Bank and displace its Palestinian residents. Nothing could be more dangerous.

Serious conflict in the West Bank—whether in the form of a new intifada or an Israeli settler land grab—alongside the devastation of Gaza, would have massive repercussions. It would lay bare the grim truth of Israel’s one-state reality to a point where even the last diehards could not deny it. The conflict could trigger another Palestinian forced exodus, a new wave of refugees cast into already dangerously overburdened Jordan and Lebanon or forcibly contained by Egypt in enclaves in the Sinai Peninsula.

BEYOND THE PALE

Arab leaders are realists by nature, preoccupied with their own survival and their own national interests. Nobody expects them to sacrifice for Palestine, an assumption that has driven American and Israeli policy under both former U.S. President Donald Trump and U.S. President Joe Biden. But there are limits to their ability to stand up to a furiously mobilized mass public, particularly when it comes to Palestine. Saudi Arabia might very well normalize relations with Israel, that curious obsession of the Biden administration, when there are few political costs to doing so. It is less likely to do so when the Arab public is bombarded with gruesome images from Palestine.

In years past, Arab leaders routinely allowed anti-Israel protests as a way to let off steam, diverting popular anger toward an external enemy to avoid criticism of their own dismal records. They will likely do so again, leading cynics to wave off mass marches and angry op-eds. But the Arab uprisings of 2011 proved conclusively how easily and quickly protests can spiral from something local and contained into a regional wave capable of toppling long-ruling autocratic regimes. Arab leaders will not need to be reminded that letting citizens take to the streets in massive numbers threatens their power. They will not want to be seen taking Israel’s side.

Their reluctance, in this climate, to cozy up to Israel is not simply a question of regime survival. Arab regimes pursue their interests across multiple playing fields, regionally and globally, as well as at home. Ambitious leaders seeking to expand their influence and claim leadership of the Arab world can read the prevailing winds. The last few years have already revealed the extent to which regional powers such as Saudi Arabia and Turkey have been willing to defy the United States on its most critical issues: hedging on Russia’s invasion of Ukraine, keeping oil prices high, building stronger relations with China. These decisions suggest that Washington should not take their continued loyalties for granted, particularly if U.S. officials are seen as unequivocally backing extreme Israeli actions in Palestine.

The Arab uprisings of 2011 proved conclusively how easily and quickly protests can spiral from something local and contained into a regional wave capable of toppling long-ruling autocratic regimes. Arab leaders will not need to be reminded that letting citizens take to the streets in massive numbers threatens their power. They will not want to be seen taking Israel’s side. 

Not since the American invasion of Iraq has there been such clarity about the fiasco to come.

Arab distancing is far from the only regional shift the United States risks if it continues down this path. And it is far from the most frightening: Hezbollah could also easily be drawn into the war. Thus far, the organization has carefully calibrated its response to avoid provocation. But the invasion of Gaza may well be a redline that would force Hezbollah to act. Escalation in the West Bank and Jerusalem almost certainly would be. The United States and Israel have sought to deter Hezbollah from entering the fight, but such threats will only go so far if the IDF continuously escalates. And should Hezbollah enter the fray with its formidable arsenal of missiles, Israel would face its first two-front war in half a century. Such a situation would be bad not just for Israel. It is not clear that Lebanon, already laid low by last year’s port explosion and economic meltdown, could survive another Israeli retaliatory bombing campaign.

Some U.S. and Israeli politicians and pundits seem to welcome a wider war. They have, in particular, been advocating for an attack on Iran. Although most of those advocating for bombing Iran have taken that position for years, allegations of an Iranian role in the Hamas attack could widen the coalition of those willing to start a conflict with Tehran.

But expanding the war to Iran would pose enormous risks, not only in the form of Iranian retaliation against Israel but also in attacks against oil shipping in the Gulf and potential escalation across Iraq, Yemen, and other fronts where Iranian allies hold sway. Recognition of those risks has thus far restrained even the most enthusiastic Iran hawks, as when Trump opted against retaliation for the attack on Saudi Arabia’s Abqaiq refineries in 2019. Even today, a steady stream of leaks from U.S. and Israeli officials downplaying Iran’s role suggests an interest in avoiding escalation. But despite those efforts, the dynamics of protracted war are deeply unpredictable. The world has rarely been closer to disaster.

CRIMES ARE CRIMES

Those urging Israel to invade Gaza with maximalist goals are pushing their ally into a strategic and political catastrophe. The potential costs are extraordinarily high, whether counted in Israeli and Palestinian deaths, the likelihood of a protracted quagmire, or mass displacement of Palestinians. The risk of the conflict spreading is also alarmingly large, particularly in the West Bank and Lebanon but potentially far wider. And the potential gains—beyond satisfying demands for revenge—are remarkably low. Not since the American invasion of Iraq has there been such clarity in advance about the fiasco to come.

Nor have the moral issues been so clear. There is no question that Hamas committed grave war crimes in its brutal attacks on Israeli citizens, and it should be held accountable. But there is also no question that the collective punishment of Gaza, through blockades and bombing and the forced displacement of its population, represents grave war crimes. Here, too, there should be accountability—or, better yet, respect for international law.

Nor have the moral issues been so clear. There is no question that Hamas committed grave war crimes in its brutal attacks on Israeli citizens, and it should be held accountable. But there is also no question that the collective punishment of Gaza, through blockades and bombing and the forced displacement of its population, represents grave war crimes. Here, too, there should be accountability—or, better yet, respect for international law. 

Although these rules may not trouble Israeli leaders, they pose a significant strategic challenge to the United States in terms of its other highest priorities. It is difficult to reconcile the United States’ promotion of international norms and the laws of war in defense of Ukraine from Russia’s brutal invasion with its cavalier disregard for the same norms in Gaza. The states and peoples of the global South far beyond the Middle East will notice.

The Biden administration has made very clear that it supports Israel in its response to the Hamas attack. But now is the time for it to use the strength of that relationship to stop Israel from creating a remarkable disaster. Washington’s current approach is encouraging Israel to launch a profoundly misbegotten war, promising protection from its consequences by deterring others from entering the battle and by blocking any efforts at imposing accountability through international law. But the United States does this at the cost of its own global standing and its own regional interests. Should Israel’s invasion of Gaza take its most likely course, with all its carnage and escalation, the Biden administration will come to regret its choices.

☝ Notes: Highlights ENB

இரண்டாம் கட்ட தரைவழிப் போரில் இஸ்ரேல்.

Hamas says Israeli tanks and bulldozer leave outskirts of Gaza City after heavy clashes were reported.

• Fears of a possible strike on Gaza’s Al-Quds Hospital grow after Israel ordered its “immediate” evacuation and as bombardment continues.

• Deadly Israeli raids continue in occupied West Bank where more than 112 Palestinians have been killed in three weeks.

• UN says at least 33 aid trucks entered Gaza on Sunday bringing the total number of trucks crossing into Gaza to 117.

• More children have been killed in Gaza in the last three weeks than the total killed in conflicts around the world in every year since 2019, Save the Children said.

• Impeding relief supplies to Gaza’s population may constitute a crime under the International Criminal Court’s jurisdiction, the court’s top prosecutor said during a visit to the Rafah border crossing.

• At least 8,005 Palestinians have been killed in Gaza in Israeli attacks since October 7. More than 1,400 people killed in Israel.

AJ By Ted Regencia, Lyndal Rowlands, Hamza Mohamed, Umut Uras and Virginia Pietromarchi

Published On 30 Oct 2023

Netanyahu: No cessation of fighting with Hamas

Netanyahu has rejected any calls for a ceasefire or cessation of hostilities with Hamas. He’s speaking at a press conference in Tel Aviv.

We’ll have more on his comments shortly. 👉

Three soldiers killed during war on Gaza, Israel’s army says

The Israeli military has said three of its soldiers have been killed since the start of its offensive on Gaza.

That brings the Israeli death toll since Hamas’s attack on October 7 to 1,405, including 315 military personnel and 58 police officers.

Netanyahu says Israeli forces ‘freed’ soldier held captive in Gaza

The nature of the release of Ori Megidish, held captive by Hamas in Gaza since October 7, was unclear in the initial English statement from the Israeli military and Shin Bet, but Prime Minister Netanyahu has used the word ‘freed’ to describe it, indicating that this was not a voluntary release on Hamas’s part.

Hamas has yet to comment.

Al-Shujaiya neighbourhood under attack: AJ correspondent

Israel has escalated air strikes on al-Shujaiya neighbourhood, eastern Gaza City, Al Jazeera’s Wael Dahdouh reports.

“The strikes are the most violent the neighbourhoods have witnessed since early this morning and they are consistent,” he said.

“Al-Shujaiya was nearly totally destroyed in the 2014 war but there was resistance and it was later rebuilt. Now it is being destroyed again,” Dahdouh added.

At the time, al-Shujaiya, one of Gaza’s poorest and most crowded neighbourhoods, came under a brutal and sustained assault by the Israeli military, killing at least 60 people in one incident.

Exclusive: Lebanon's Hezbollah works to curb hefty losses in Israel clashes, sources say

By Laila Bassam and Tom Perry REUTERS October 30, 2023

BEIRUT, Oct 30 (Reuters) - With dozens of Hezbollah fighters killed in three weeks of border clashes with Israel, the Lebanese group is working to stem its losses as it prepares for the possibility of a drawn-out conflict, three sources familiar with its thinking said.

The Iran-backed group has lost 47 fighters to Israeli strikes at Lebanon's frontier since its Palestinian ally Hamas and Israel went to war on Oct. 7 - about a fifth of the number killed in a full-scale war between Hezbollah and Israel in 2006.

With most of its fighters killed in Israeli drone strikes, Hezbollah has unveiled its surface-to-air missile capability for the first time, declaring on Sunday it downed an Israeli drone. The missiles are part of an increasingly potent arsenal.

The Israeli military has not commented on Sunday's reported drone incident. But Israel said on Saturday it had stopped a surface-to-air missile fired from Lebanon at one of its drones and that it responded by striking the launch site.

One of the sources familiar with Hezbollah's thinking told Reuters that the use of anti-aircraft missiles was one of several steps taken by the Shi'ite Muslim group to curb its losses and counter Israeli drones, which have picked off its fighters in the rocky terrain and olive groves along the border.

Hezbollah had made "arrangements to reduce the number of martyrs", the source said, without offering further details.

Since the onset of the Hamas-Israel war, Hezbollah's attacks have been calibrated to contain clashes to the border zone, even as it has indicated a readiness for all-out war if necessary, sources familiar with its thinking say.

Israel, which is waging a war in the Gaza Strip that it says aims to destroy Hamas, has said it has no interest in a conflict on its northern frontier with Lebanon, where it has said so far that seven of its soldiers have been killed.

"I hope we will be able to keep the quiet on this front," Israeli Defense Minister Yoav Gallant told a briefing, adding that he believed Israel's strong defence forces and their actions in Gaza had deterred Hezbollah till now.

Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu has said Israel would unleash devastation on Lebanon if a war did start.

FORMIDABLE FORCE

Hezbollah, the most formidable Iranian ally in Tehran's "Axis of Resistance", has long said it has expanded its arsenal since 2006 and warned Israel that its forces pose a more potent threat than before. It says its armoury now includes drones and rockets that can hit all parts of Israel.

In border clashes since Oct. 7, Hamas, which also has operatives in Lebanon, and a Lebanese Sunni Islamist faction Jama'a Islamiya have both fired rockets from southern Lebanon into Israel.

Hezbollah itself has refrained from firing rockets, such as unguided Katyushas and others that can fly deep into Israeli territory, a step that could prompt an escalation.

Instead, its fighters have been firing at visible targets across the frontier with Israel, using weapons such as guided anti-tank Kornet missiles, a weapon the group used extensively in 2006, the three sources said.

Hezbollah's television channel, Al-Manar, has regularly replayed footage from the latest clashes showing what it says are strikes on Israeli military installations and positions visible across the border.

While Hezbollah's tactics so far have helped contain the conflict, the attacks mean its fighters need to be close to the frontier, which makes them more vulnerable to Israel's military.

The sources said some fighters had also underestimated the drone threat after years of combat in Syria where they had fought insurgent groups with nothing like the Israeli military's hardware. Hezbollah played a decisive role in helping President Bashar al-Assad beat back Syrian insurgents.

"The technical superiority of the Israeli drones is making Hezbollah pay the price of this number of fighters," Nabil Boumonsef, deputy editor-in-chief at Lebanon's Annahar newspaper, said, in reference to Hezbollah's hefty death toll.

CONFLICT CONTAINED SO FAR

Clashes between Israel and Hezbollah have broadly stayed contained in a narrow band of land that runs along the border, generally staying within three to four kms of the frontier.

However, Israeli shelling has expanded in recent days, according to security sources in Lebanon. They said this included a strike on Saturday on Jabal Safi, a mountainous area that lies about 25 km (15 miles) from the border.

The Israeli army did not immediately respond to requests for comment on the Jabal Safi strike. Hezbollah has not commented on the reports of that strike either. The Israeli army has said it has been responding to sources of fire in Lebanon.

Hezbollah lost 263 fighters in the 2006 war, when Israel hit sites all over Lebanon during a more than month-long conflict. The war erupted after Hezbollah launched a raid into Israel and kidnapped two Israeli soldiers.

The Hezbollah death toll of 47 this time, in such a relatively contained conflict, has shocked the group's supporters. The group's al-Manar television has broadcast daily funerals of fallen fighters being buried with military honours, their coffins covered in the group's yellow and green flag.

Hezbollah released a handwritten letter from its leader Sayyed Hassan Nasrallah to media last week, saying the fallen fighters should be called "martyrs on the road to Jerusalem".

Reporting by Laila Bassam and Tom Perry in Beirut; Additional reporting by Ari Rabinovitch and Maytaal Angel in Jerusalem; Writing by Tom Perry; Editing by Edmund Blair

Our Standards: The Thomson Reuters Trust Principles.

☝ 

UN General Assembly resolution reflects strong call for Gaza ceasefire: Chinese ambassador to UN

UN General Assembly resolution reflects strong call for Gaza ceasefire: Chinese ambassador to UN

It received 120 votes in favour among the 193-member UN General Assembly, and 14 against and 45 abstentions. Israel and the US voted against the resolution for "failing" to mention Hamas. France voted for the truce, while Germany, Italy and Britain abstained, according to media reports

The UN General Assembly on Friday passed a non-binding resolution for humanitarian truce in Gaza by a vote of 120-14, and Chinese Ambassador Zhang Jun, Permanent Representative of China to the UN, said China welcomes the resolution and that its overwhelming vote in UN General Assembly reflects the strong call from the majority of member states for a ceasefire and an end to the conflict in the region.

The resolution was proposed by Jordan in the name of 22 Arab countries, which called for "an immediate, durable and sustained humanitarian truce leading to a cessation of hostilities."

The resolution demands that all parties comply with international law and protect civilians, calls on Israel to revoke the emergency evacuation order in the northern Gaza Strip, and opposes the forced displacement of Palestinian civilians. The resolution reaffirms the need for a just and lasting solution to the Israeli-Palestinian conflict based on the "two-state solution." 

It received 120 votes in favor among the 193-member UN General Assembly, and 14 against and 45 abstentions. Israel and the US voted against the resolution for "failing" to mention Hamas. France voted for the truce, while Germany, Italy and Britain abstained, according to media reports.

China is a co-sponsor of this resolution and voted in favor. Chinese Ambassador Zhang said that China hopes this resolution will be fully implemented and China highly appreciates and will continue to firmly support Arab and Islamic countries in playing a leading role in the Palestinian issue.

Zhang said that since the outbreak of the new round of conflict between Palestine and Israel, China has been firmly opposed to and condemned all violence and attacks against civilians from the very beginning. China strongly calls for the de-escalation of tensions and the immediate cessation of hostilities, and urges all diplomatic efforts of the international community to converge on this goal. 

China is closely monitoring the humanitarian situation in the Gaza Strip, supports the opening of humanitarian corridors, and has provided emergency humanitarian assistance to the Gaza Strip,  Zhang said.

The fundamental solution to the Palestinian issue lies in the establishment of an independent Palestinian state with full sovereignty on the basis of the 1967 borders and with east Jerusalem as its capital. While the international community is engaged in crisis management in the new round, it must adhere to the fundamental direction of the "two-state solution," promote broader consensus, and develop a timetable and roadmap for this purpose.

Zhang said that China will continue to stand on the side of peace, justice, and international law, and work tirelessly with all parties in the international community to achieve an early end to the Gaza conflict, achieve peaceful coexistence between Palestine and Israel, and achieve long-term stability in the Middle East.

Shi Yan 6: NARA awaits Foreign Min. greenlight to start research

 

National Aquatic Resources Research and Development Agency (NARA)

26 Oct 2023 | BY Sahan Tennekoon The Morning

Shi Yan 6: NARA awaits Foreign Min. greenlight to start research  

In the wake of the Chinese research vessel Shi Yan 6 docking at the Colombo Port on Wednesday (25), the National Aquatic Resources Research and Development Agency (NARA) is awaiting Foreign Affairs Ministry approval to conduct research with the Chinese vessel.

Sources within the NARA told The Daily Morning yesterday (26) that the Ministry is yet to approve the request made by the NARA to allow the Shi Yan 6 to conduct research within the Sri Lankan Naval territory with their assistance. However, it was reported that the Foreign Affairs Ministry is still having discussions with the Ministry of Defence in this regard. 

Meanwhile, NARA sources also said that the research territories and other crucial factors affiliated with the research are yet to be decided, and that most probably the decision will be followed by the Foreign Affairs and Defence Ministries' approval for the research. Sources also said that the NARA was to further discuss these matters in the Board meeting which was scheduled to take place yesterday afternoon.

However, the Foreign Affairs Minister, President’s Counsel M.U.M. Ali Sabry said in a statement that the Chinese ship was given permission to dock only for replenishment at the Port of Colombo but that approval for any research purpose is yet to be granted. It was reported that the vessel had been expected to conduct research with Sri Lankan State institutions, but the Foreign Affairs Ministry Spokesperson confirmed that the permission was granted only for replenishment and that no research work would be carried out.

According to the Chinese television network China Global Television Network (CGTN), Shi Yan 6 is a geophysical scientific research vessel on an expeditionary voyage in the Eastern area of the Indian Ocean. Organised by the South China Sea Institute of Oceanology under the Chinese Academy of Sciences, the vessel is scheduled to operate at sea for 80 days, covering a range of more than 12,000 nautical miles (roughly 22,200 kilometres), the CGTN reported.

China has been trying to expand its influence in Sri Lanka, which is located on one of the world’s busiest shipping routes in what India considers part of its strategic backyard. Last year (2022), the Chinese state owned vessel Yuan Wang 5 docked at Hambantota in Southern Sri Lanka. 

பாலஸ்தீன ஆதரவு கழக கண்டன ஆர்ப்பாட்டம்.

 

இஸ்ரேல் போர் எதிர்ப்பு கழகக் கண்டன முழக்கங்கள்

 * இலங்கைக்கு... ஈழம்! இஸ்ரேலுக்கு… பாலஸ்தீனம்! பாலஸ்தீன விடுதலை யுத்தத்தை ஆதரிப்போம்!

* அமெரிக்க நேட்டோவே! அதன் வேட்டை நாயான இஸ்ரேல் அரசே! பாலஸ்தீனத்தின் மீதான ஆக்கிரமிப்பு யுத்தத்தை உடனே நிறுத்து! மேற்கு கரை, காஸாவில் இருந்து வெளியேறு!

* பாலஸ்தீன பகுதிகளில் இஸ்ரேலின் யூதமயமாக்கல், இராணுவமயமாக்கலை எதிர்ப்போம்!

* ஜியோனிச இன-மதவெறிப் பாசிசம் பாலஸ்தீனத்திற்கு மட்டுமல்ல யூத உழைக்கும் மக்களுக்கும் எதிரானதே! யூத-பாலஸ்தீன உழைக்கும் மக்களின் ஒற்றுமைக்காக போராடுவோம்!!

* கார்ப்பரேட் நலன்களுக்கான ஜியோனிச, இந்துத்துவ பாசிசக் கூட்டை முறியடிப்போம்! இனப் படுகொலைக்கு ஆதரவு தரும் மோடி ஆட்சியை தூக்கியெறிவோம்!

* அமெரிக்க-நேட்டோ, ரசிய-சீன ஏகாதிபத்திய முகாம்களின் செல்வாக்கு மண்டலங்களுக்கான யுத்தகளமாக மத்திய கிழக்கை மாற்ற அனுமதியோம்!

* ஓஸ்லோ ஒப்பந்தம் – இருதேசக் கொள்கை மூலம் பாசிச இஸ்ரேல் - இன ஒடுக்குமுறை அரசுக்கு துணைபோகும் ரஷ்ய-சீன கார்ப்பரேட் நலன்களை எதிர்ப்போம்!

* உலகத் தொழிலாளர்களே! ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்களே! பாலஸ்தீன விடுதலைக்கு ஆதரவாக கிளர்ந்தெழுவோம்! பாசிச இஸ்ரேல் அரசை மத்தியதரைக் கடலில் தூக்கியெறிவோம்!

மக்கள் ஜனநாயக இளைஞர் கழகம், தமிழ்நாடு

A Chinese research ship docked at a Sri Lankan port

 

COLOMBO, Sri Lanka -- A Chinese research ship docked at a Sri Lankan port on Wednesday, likely adding to neighboring India's concerns about China’s growing influence in the Indian Ocean.

The arrival of the Shi Yan 6 follows last year’s visit by a Chinese naval vessel.

The latest ship was given permission to dock for replenishment at the port of Colombo, the Indian Ocean island's main port, from Wednesday until Oct. 28, said foreign ministry spokesman Kapila Fonseka.

The vessel had been expected to conduct research with Sri Lankan state institutions, but Fonseka said permission was granted only for replenishment and no research work would be carried out.

“The particular permission is very clear,” he said.

According to Chinese television network CGTN, Shi Yan 6 is a geophysical scientific research vessel on an expeditionary voyage in the eastern area of the Indian Ocean.

Organized by the South China Sea Institute of Oceanology under the Chinese Academy of Sciences, the vessel is scheduled to operate at sea for 80 days, covering a range of more than 12,000 nautical miles (roughly 22,200 kilometres), CGTN reported.

China has been trying to expand its influence in Sri Lanka, which is located on one of the world's busiest shipping routes in what India considers part of its strategic backyard.

China has been trying to expand its influence in Sri Lanka, which is located on one of the world's busiest shipping routes in what India considers part of its strategic backyard.

Beijing was once widely seen as having an upper hand with its free-flowing loans and infrastructure investments. But Sri Lanka’s economic collapse last year provided an opportunity for India as New Delhi stepped in with massive financial and material assistance.

Shi Yan 6 - Geophysical scientific research vessel

Two weeks ago, Sri Lanka reached an agreement with Export-Import Bank of China on key terms and principles for restructuring its debt, an important step toward unlocking a second installment of a $2.9 billion package from the International Monetary Fund aimed at helping the island nation from its dire economic crisis.

Sri Lanka declared bankruptcy in April 2022 with more than $83 billion in debt, more than half to foreign creditors. China accounts for about 10% of Sri Lanka’s loans, trailing Japan and the Asian Development Bank.

Sri Lanka borrowed heavily from China over the past decade for infrastructure projects including a seaport, airport and a city being built on reclaimed land. The projects failed to earn enough revenue to pay for the loans, and in 2017, Sri Lanka leased the seaport in Hambantota to China.

Last year, Chinese navy vessel Yuan Wang 5 docked at Hambantota in southern Sri Lanka. There were fears in India that the vessel could be used to surveil the region.

☝

காசாவின் சுருக்கமான வரலாறு

காசாவின் சுருக்கமான வரலாறு

இந்தப் போரைப் புரிந்து கொள்ள, காசா பிரதேசத்தின் கடந்த காலத்தைக் கருத்தில் எடுங்கள்

எகனாமிஸ்ட் விளக்குகிறது தி எகனாமிஸ்ட் அக்டோபர் 12, 2023

அக்டோபர் 7 ஆம் தேதி, காசா பகுதியை இயக்கும் போராளிக் குழுவான ஹமாஸ், இஸ்ரேலைத் தாக்கி, 1,300 பேரைக் கொன்றது மற்றும் டஜன் கணக்கான பணயக்கைதிகளைப் பிடித்தது. இஸ்ரேல் இராணுவ வலிமையால் பதிலளித்தது: காசா மீதான தாக்குதல்கள் அக்டோபர் 12 ஆம் தேதிக்குள் 1,400 பாலஸ்தீனியர்களைக் கொன்றன. எகிப்து, இஸ்ரேல் மற்றும் மத்திய தரைக்கடல் பகுதிகளுக்கு இடையே 360 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்பளவுள்ள நிலப்பகுதியின் குடியிருப்பாளர்கள் துன்ப துயரங்களுக்கு புதியவர்கள் அல்ல. 2007 ஆம் ஆண்டு முதல் அவர்கள் மூச்சுத் திணறும் முற்றுகை மற்றும் தொடர்ச்சியான போர்களை சந்தித்தனர். 

காசாவின் வரலாறு அதன் மக்களை எவ்வாறு வடிவமைத்துள்ளது?

நான்கு நூற்றாண்டுகளாக ஒட்டோமான் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக இருந்த பாலஸ்தீனம், முதல் உலகப் போரின் போது 1917 இல் ஆங்கிலேயர்களால் கைப்பற்றப்பட்டது. அந்த ஆண்டு பிரிட்டன் பால்ஃபோர் பிரகடனத்தை வெளியிட்டது, பாலஸ்தீனத்தில்  யூத "தாயகத்திற்கு"  தெளிவற்ற ஆதரவை உறுதியளித்தது. போருக்குப் பிறகு பாலஸ்தீனம் பிரிட்டனால் நிர்வகிக்கப்பட்டது, மேலும் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தொடங்கிய சியோனிஸ்ட் குடியேற்றம் அதிகரித்தது. யூத மற்றும் அரேபிய குடியிருப்பாளர்களிடையே பதற்றம் அதிகரித்தது, 1936 இல் அரேபியர்கள் கிளர்ச்சி செய்தனர். 1939 வாக்கில் அவர்களின் எழுச்சி அடக்கப்பட்டது-ஆனால் பிரிட்டன் ஐக்கிய நாடுகள் சபைக்கு பிரச்சினையை கையளித்தது, ஐக்கிய நாடுகள் சபை பாலஸ்தீனத்தைப் பிரிக்க வாக்களித்தது. பிரிட்டன் விரைவில் வெளியேறியது. 1948 இல் இஸ்ரேல் நாடு உருவாக்கப்பட்டது.

ஐந்து அரபு நாடுகள் உடனடியாக படையெடுத்த ஒன்பது மாத காலப் போரில் இஸ்ரேல் வெற்றி பெற்றது. சுமார் 750,000 பாலஸ்தீனிய அரேபியர்கள் வேரோடு பிடுங்கப்பட்டனர். மேலும் பலர் அரேபியர்களால் தக்கவைக்கப்பட்ட இரண்டு பாக்கெட்டு நிலத்துண்டுகளுக்குள் முடங்கினர். காசா, எகிப்தின் கட்டுப்பாட்டிலும், மற்றும் மேற்குக் கரை ஜோர்டானால் நிர்வகிக்கப்பட்டும் வந்தன. காஸாவில் நிலைமைகள் மோசமாக இருந்தன: பலர் முகாம்கள், பள்ளிகள் மற்றும் மசூதிகளில் தூங்கினர். அந்தப் பகுதியில் உள்ள அகதிகள் எகிப்துக்குள் நுழையவோ, இஸ்ரேலுக்குத் திரும்பவோ அனுமதிக்கப்படவில்லை. அவர்கள்  நாடற்றவர்களாக அச் சிறு துண்டுக்குள் சிக்குண்டு கிடந்தனர்.

1967 இல், எகிப்து, ஜோர்டான் மற்றும் சிரியாவுடன் நடந்த ஆறு நாள் போரில், ​​இஸ்ரேல் காசா மற்றும் மேற்குக் கரையைக் கைப்பற்றியது. இஸ்ரேலிய ஆக்கிரமிப்பின் கீழ் காசாவில் வாழ்க்கை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மேம்பட்டது. 1980 களின் நடுப்பகுதியில் சுமார் 250,000 பாலஸ்தீனியர்கள், ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பிரதேசங்களின் மக்கள்தொகையில் 10% பேர் தடுத்து வைக்கப்பட்டனர் அல்லது விசாரிக்கப்பட்டனர் என “Enemies and Neighbours: Arabs and Jews in Palestine and Israel, 1917-2017” என்ற தனது நூலில் Ian Black கூறுகின்றார்.  இஸ்ரேல் காசாவில் யூத குடியேற்றங்களை நிறுவியமை, அரபு குடியிருப்பாளர்களை கோபப்படுத்தியது. 1987 இல் பாலஸ்தீனியர்கள் எழுச்சியடைந்தனர், இது முதல் இன்டிஃபாடா அல்லது "அதிர்வு" என்று அறியப்பட்டது, இது பல ஆண்டுகளாக நீடித்த வன்முறை எதிர்ப்புகளின் தொடர்ச்சியான இயக்கமாகும்.

1993 இல் இஸ்ரேலும் பாலஸ்தீனியர்களும் ஓஸ்லோ சமாதான உடன்படிக்கையில் கையெழுத்திட்டனர், இது பாலஸ்தீனிய மக்களுக்கு சுயநிர்ணய உரிமையை வழங்குவதற்காகவென செய்யப்பட்ட ஐந்தாண்டு இடைக்கால ஒப்பந்தம் ஆகும். இஸ்ரேலிய ஆக்கிரமிப்பு தொடர்ந்த போதிலும், பாலஸ்தீனிய அதிகார சபை  (pa), என்கிற இப் புதிய அமைப்பானது, காசா மற்றும் மேற்குக் கரையில் மட்டுப்படுத்தப்பட்ட கட்டுப்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டது. இஸ்ரேலிய குடியேற்றங்களின் பரந்த விரிவாக்கம் மற்றும் ஜெருசலேமை யார் கட்டுப்படுத்துவது போன்ற கடினமான பிரச்சினைகளில் பேச்சுவார்த்தையாளர்களிடையே  உடன்பாடு எட்டப்பட முடியவில்லை. மேலும் இண்டிபாடாவின் போது தோன்றிய ஹமாஸ், உடன்படிக்கைகளை எதிர்க்க தற்கொலை குண்டுவெடிப்பு பிரச்சாரத்தை மேற்கொண்டது. சமாதான முன்னெடுப்புகள் தடுமாறின. 2000 இல் பாலஸ்தீனியர்கள் இரண்டாவது இன்டிஃபாடாவில் மீண்டும் கிளர்ந்தெழுந்தனர்.

2005 இல் காஸாவிலிருந்து இஸ்ரேல் பின்வாங்கியது, ஒரு காரணம் என்னவெனில் அதை வைத்திருப்பது மிகவும் செலவு கூடியதாக இருந்தது. ஒரு வருடம் கழித்து ஹமாஸ் பாலஸ்தீன தேர்தலில் பெரும்பான்மையை வென்றது மற்றும் அதன் அரசியல் போட்டியாளரான ஃபத்தாவுடன்(Fatah) கூட்டரசாங்கத்தை அமைத்தது. ஜூன் 2007 இல், ஒரு குறுங்கால உள்நாட்டுப் போருக்குப் பிறகு, போராளிகள் காசாவின் முழுக் கட்டுப்பாட்டையும் எடுத்துக் கொண்டனர், மேற்குக் கரையை  இயக்க பாதாவை விட்டுவிட்டார்கள். பதிலடியாக இஸ்ரேலும் எகிப்தும் கடலோரப் பகுதியில் முற்றுகையை விதித்து, காசாவின் பொருளாதாரத்தை கழுத்து நெரித்தன. இஸ்ரேலிய அரசாங்கம் சமீபத்திய ஆண்டுகளில் ஆயிரக்கணக்கான வேலை அனுமதிகளை வழங்கியிருந்தாலும், காஸாவில் உள்ள பாலஸ்தீனியர்கள் பணம் சம்பாதிப்பதற்காக எல்லையை கடக்க அனுமதித்தாலும்,  நிலைமைகள் சிறிதளவே முன்னேறியுள்ளன. 2022 இல் வேலையின்மை விகிதம் 47% ஆகவும், இளைஞர்களுக்கு 70% ஆகவும் இருந்தது; எட்டு மணி நேர மின்தடை என்பது அன்றாட நிகழ்வாகும்.

முற்றுகையோடு கூட, ஹமாஸ் மற்றும் இஸ்ரேல் நடத்திய நான்கு போர்களின் விளைவுகளையும் காசா மக்கள் அனுபவித்துள்ளனர். 2008 மற்றும் 2023 க்கு இடையில், இந்த மோதல்கள் மற்றும் பல்வேறு வன்முறை வெடிப்புகளால் காசாவில் 5,360 பாலஸ்தீனியர்கள் கொல்லப்பட்டனர், மற்றும் 63,000 பேர் காயமடைந்தனர். சமீபத்திய மோதல் இன்னும் அதிக துயரத்தையே அனுமானிக்கிறது. இஸ்ரேல் அந்த பகுதியில் "முழு முற்றுகையை" விதித்துள்ளது, எரிபொருள், மின்சாரம் மற்றும் உணவுக்கான எட்டுதலை கட்டுப்படுத்துகிறது. ஒரு தரை வழிப் படையெடுப்பு தவிர்க்க  இயலாததாகத் தோன்றுகிறது. காசாவில் உள்ள பொதுமக்கள் ஏற்கனவே மிகவும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர், அவற்றையெல்லாம் மீறிய மிக மோசமான நிலையே வரவுள்ளது. 

குறிப்பு: மூலம் The Economist explains: A short history of Gaza. The Economist Oct 12th 2023 மொழி மாற்றம்: சுபாகிள் (25-10-2023)

A short history of Gaza-The Economist explains

 

A short history 

of Gaza

The Economist explains

To understand this war, consider the territory’s past.

The Economist Oct 12th 2023

On october 7th Hamas, the militant group that runs the Gaza Strip, attacked Israel, killing 1,300 people and taking dozens of hostages. Israel has responded with force: strikes on Gaza had killed around 1,400 Palestinians by October 12th. Residents of the strip, a 360-square-kilometre block of land wedged between Egypt, Israel and the Mediterranean, are no strangers to tragedy. Since 2007 they have suffered a stifling blockade and a series of wars. 

How has the history of Gaza shaped its people?

Palestine, which had been part of the Ottoman Empire for the better part of four centuries, was seized by the British in 1917, during the first world war. That year Britain issued the Balfour Declaration, pledging vague support for a Jewish “homeland” in Palestine. After the war Palestine was administered by Britain, and Zionist immigration, which had begun in the late 19th century, increased. Tensions between Jewish and Arab residents rose and in 1936 the Arabs revolted. By 1939 their uprising had been suppressed—but Britain palmed off the problem to the United Nations, which voted to partition the land. Britain soon withdrew. In 1948 the state of Israel was created.

Five Arab countries immediately invaded and Israel triumphed in the nine-month war that followed. About 750,000 Palestinian Arabs were uprooted. Many ended up in the two pockets of land retained by the Arabs: Gaza, controlled by Egypt, and the West Bank, administered by Jordan. Conditions in Gaza were dire: many people slept in barracks, schools and mosques. Refugees in the strip were not allowed to enter Egypt, nor to return to Israel. They were trapped and stateless.

In 1967, during a six-day war with Egypt, Jordan and Syria, Israel seized Gaza and the West Bank. Life in Gaza improved little under Israeli occupation. By the mid-1980s about 250,000 Palestinians, 10% of the population of the occupied territories, had been detained or interrogated, says Ian Black in “Enemies and Neighbours: Arabs and Jews in Palestine and Israel, 1917-2017”. Israel established Jewish settlements in Gaza, angering Arab residents. In 1987 Palestinians rose up, in what became known as the first intifada, or “shaking off”, a sustained movement of violent protests that lasted years.

In 1993 Israel and the Palestinians signed the Oslo peace accords, a five-year interim agreement that was meant to give the Palestinian people the right to self-determination. The Palestinian Authority (pa), a new entity, assumed limited control of Gaza and the West Bank, although the Israeli occupation continued. Negotiators could not agree on the thorniest of issues, such as settlement expansion and who would control Jerusalem, and Hamas, which had emerged during the intifada, embarked on a campaign of suicide-bombings to oppose the accords. The peace process ran aground. In 2000 Palestinians rose up again in the second intifada.

Israel withdrew from Gaza in 2005, in part because it was so costly to hold. A year later Hamas won a majority in a Palestinian election and formed a unity government with Fatah, its political rival. In June 2007, after a brief civil war, the militants assumed sole control of Gaza, leaving Fatah to run the pa in the West Bank. In response Israel and Egypt imposed a blockade on the coastal strip, strangling its economy. Although the Israeli government has issued thousands of work permits in recent years, allowing Palestinians in Gaza to cross the border to earn money, conditions in the strip have improved little. In 2022 the unemployment rate was 47%, and 70% for the young; eight-hour blackouts are a daily occurrence.

As well as the blockade, people in Gaza have suffered the consequences of four wars, waged by Hamas and Israel. Between 2008 and 2023, these conflicts and various other outbursts of violence killed 5,360 Palestinians in Gaza and injured 63,000. The latest conflict promises yet more misery. Israel has imposed a “full siege” on the strip, limiting access to fuel, electricity and food. A ground invasion appears imminent. Civilians in Gaza have already suffered much, but the worst may be yet to come. 

☝ 

ஆமிக்காரி-சிறுகதை

 

சிறுகதை                                                                  தீபச்செல்வன்

பரந்தன் முல்லை வீதியில் ஊர்ந்தது அந்தப் பேருந்து. இருபுறமும் சிறகுகளைப்போல் பச்சைப் பசேரென்ற வயல். பாடசாலை செல்லும் மாணவர்களும் விசுவமடு இராணுவப் பண்ணைக்குச் செல்லும் தமிழ் இராணுவச் சிப்பாய்களுமாய் நிறைந்திருந்தது அப்பேருந்து. சத்தியாவுக்குப் பக்கத்திலிருந்த வயதான ஒரு முதியவர், திடீரென எழுந்து சற்றுத் தள்ளி அமர்ந்து, அவளையொரு வேற்றுக் கிரகவாசியைப்போலப் பார்த்தார். அத்தகைய பார்வைகள் வழமை என்றபோதும் அவளுக்கு இன்னுமொருமுறை உடல் கூசியது. மேலும் சில கண்கள் அவளுடைய சீருடையைத் திரும்பத் திரும்பப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன.

தன்னால் மறக்க முடியாத கதைகள் அந்தச் சீருடையில் தெரிவதைப்போல் ஒருத்தி பார்த்துக் கொண்டு முகத்தைத் திருப்பினாள். தான் கண்ட இராணுவத்தின் முகங்கள் தெரிவதைப் போலிருக்கவும் கண்களை மூடிக்கொண்டான் ஒருவன். சத்தியா முகத்தைப் பேருந்தின் ஜன்னலுக்கு வெளியில் நீட்டினாள்.

பேருந்து உடையார்கட்டு குளத்தைக் கடந்தது. காலைச் சூரியனின் ஒளி எங்கும் பொன்னிறமாய்ப் படிந்திருந்தது. சில பறவைகள் குளத்திலிருந்து எழுந்து பறந்தன. அவளுடைய மனதில் பனிப் பூக்கள் மலர்ந்தன. தூரத்தில் ஒரு பசு தன் கன்றுக்குட்டியை நக்கிப் பாலூட்டியது. இவளுக்கு மார்பு சுரப்பதைப்போலிருந்தது. அந்தப் பேருந்து இராணுவ முகாமின் வாசலில் தரிக்கவும் இவள் இறங்கிக்கொண்டாள்.?

பச்சையும் ஊத்தைக் காவியும் கலந்த இராணுவச்சீருடை. பின்னால் அள்ளி முடிந்த கொண்டை தலையில் இலங்கை இராணுவம் என்றெழுதப்பட்ட தொப்பி. சிங்கள இராணுவச் சீருடையிலும் தமிழச்சியின் முகம் மினுமினுத்தது. இராணுவ சப்பாத்துகளை அணிந்த அவளுடைய கால்கள் இராணுவ முகாமிற்குள் நுழையத் துவங்கின.

துப்பாக்கியை ஏந்தியபடி வாசலில் நின்ற சிப்பாய் பல்லிளித்து வழிந்தான்.

இராணுவ முகாம் வழமைக்கு மாறாகக் களைகட்டியிருந்தது. முகாமிற்குப் பொறுப்பாக இருந்த துமிந்த, வவுனியாவிற்கு மாற்றலாகிச் செல்கின்றான். இதனால் துமிந்தவுக்குப் பிரியாவிடை கொடுப்பதற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்துகொண்டிருந்தன.

வழமையாக, தோட்டங்களுக்கு மண் அணைத்துத் தண்ணீர் ஊற்றும் வேலைகள்தான் சத்தியாவுக்கு வழங்கப்படும். இப்போது சில நாள்களுக்கு, பிரியாவிடை நிகழ்வுக்கான சிற்றுண்டிகளைத் தமிழ் இராணுவச் சிப்பாய்களிடமிருந்து சேர்ப்பதற்கு ஷிவாந்திகாவுக்கு உதவியாக வேலை செய்யுமாறு துமிந்த பணித்திருந்தான்.

ஷிவாந்திகா, சத்தியாவுடன் மிகவும் நெருங்கிப் பழகுவாள். அந்த இராணுவப் பண்ணையில் வேலை செய்யும் எல்லாத் தமிழ் இராணுவப்பெண்களோடும் அவள் அப்படித்தான். இருவரும் சிப்பாய்கள் ஒப்படைத்த பலகாரப் பைகளைக் கணக்கிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். துமிந்தவின் பிரியாவிடைக்காக ஒவ்வொரு இராணுவச் சிப்பாயும் நான்கு வகைப் பலகாரங்களை வீட்டிலிருந்து கொண்டு வந்து கொடுக்க வேண்டும். அத்துடன் ஆளுக்கு மூவாயிரம் ரூபாவை தமது மாதச் சம்பளத்திலிருந்து அன்பளிப்பு செய்ய வேண்டும் என்றும் துமிந்தவால் கட்டளை இடப்பட்டது. மூவாயிரம் சிப்பாய்களும் மூவாயிரம்படி கொடுக்கும் பணத்தில் துமிந்தவுக்குத் தங்கச்சங்கிலி, குளிர்சாதனப்பெட்டி உள்ளிட்ட பரிசுப் பொருள்கள் தயாராகி இருந்தன.

“இயக்கப் பெட்டையின் மகள் என்ன சொல்லுறாள்… ஆமிக்காரி எண்டு பேசிறாளோ..?” சத்தியாவின் மகள் ஆரணியைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருந்தாள் ஷிவாந்திகா. இவள் இராணுவச் சிப்பாயாக வேலை செய்வது ஆரணிக்குத் துளியும் பிடிக்கவில்லை. ஒரு நாள் பள்ளிவிட்டு வரும்போது, தூரத்தில் வந்த சத்தியாவைக் காட்டி, அங்க பாரடி ஆமிக்காரி வருது… ஓடிப் போவம்… பயமாய் இருக்குது” என்று அவளுடன் வகுப்பில் படிக்கும் கயலினி சொல்லிக்கொண்டு ஓடிவிட்டாள். ஆரணியின் முகம் வாடிவிட்டது. “அது என்டை அம்மாதான்…” சொல்ல முடியாமல் மௌனமாகிவிட்ட ஆரணி, வீடு வந்து சாப்பிடாமலே இருந்தாளாம். ஷிவாந்திகாவின் முகத்தில் சோகம் படர்ந்தது. “என்ட ஷிராணிக்கும்தான் பிடிக்கேல்ல. வேலைய விட்டு வரச் சொல்லி எப்பவும் சொல்லுவாள்… படிப்பு முடியுதுதானே.. ஆனால் உனக்காகத்தான் இப்ப வேலைய விடுறதுக்கு யோசிக்கிறன்…” அந்த வார்த்தைகள் சத்தியாவுக்குத் தென்பைக் கொடுத்தது.

“உங்களுக்காகத்தான் இயக்கத்துக்கு வந்தனான். ஆனால் இப்ப அப்படி இல்லை, உங்களைப்போல இந்த மண்ணையும் காதலிக்கிறேன்…”

தடித்த உடம்பு. சிவந்து வீக்கம் தள்ளும் கண்கள். இரண்டு சாராயப் போத்தல்களுடன் வந்த ஷானக்க, சத்தியாவைத் தட்டுவதைப் போலக் கையை நீட்டவும் இவள் திடுக்கிட்டாள். சத்தியாவின் முகம் சஞ்சலத்துடன் சுருங்கியது. ஷிவாந்திகாவின் முகத்தில் கோபம் தணலாய் மின்னியது. “நான் சொன்னது… நினைவு இருக்கணும்…” சொல்லியபடி கடைக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டு சென்றான் ஷானக்க.

தீபச்செல்வன்

அவனின் சொற்கள் அவளைத் தடுமாறச் செய்தன. அவள் அதுவரையிட்ட கணக்கை மறந்து மீள அவற்றை எண்ண முயன்றாள். ஷானக்கவின் சொற்கள் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது. ஷிவாந்திகா தோள்களைப் பற்றி ஆறுதல் படுத்தினாள்.

ஷானக்க, சிவாந்திகாவை தனது அறைக்கு வந்து சந்திக்க வேண்டும் என்று ஒருநாள் ஒரு சிப்பாயைத் தூது விட்டான். சென்றவள், ஷானக்கவின் கன்னங்களில் அறைந்துவிட்டுத் திரும்பினாள். ஷானக்க இரண்டு நாள்களாய் அந்த அறையை விட்டு வெளியில் வரவில்லை என்று சொல்ல, சிரித்தாள் சத்தியா. அந்த இராணுவ முகாமில் ஷிவாந்திகா பெண்களுக்குப் பொறுப்பானவள். துமிந்த பிரதான அதிகாரி. ஷானக்க அவனுக்கு உதவி அதிகாரி. ஆனாலும் அங்கு ஷானக்க வைத்ததுதான் சட்டம். அவனுடைய அறைக்கு அழைத்து, அங்கு போனால் என்ன நடக்கும் என்பது எல்லா இராணுவச் சிப்பாய்களுக்கும் தெரியும்.

ஷிவாந்திகா இராணுவத்தினனின் மனைவி என்பதால், அவளை ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை என்று சினந்தான். ஷானக்க தன்னையும் இராணுவத்தில் உள்ள பெண்களையும் வற்புறுத்தல் செய்வதாக ஷிவாந்திகா மேலிடத்திற்கு எத்தனையோ கடிதங்களை எழுதினாள். ஆனால் எதற்கும் பதிலும் இல்லை, நடவடிக்கையும் இல்லை. தனது விசயங்களில் ஷிவாந்திகா தேவையில்லாமல் மூக்கை நுழைத்துத் தேவையற்ற விபரீதங்களைச் சந்திக்கப்போவதாக ஷானக்க துமிந்தவிடம் எச்சரித்துக்கொண்டிருந்தான்.

ஷிவாந்திகாவின் கணவர் முல்லைத்தீவு இராணுவ நடவடிக்கையில் காணாமல் போயிருந்தான். திருமணம் ஆகி இரண்டு ஆண்டுகள்தான். தன் மகளைச் சிறுவர் இல்லத்தில் சேர்த்துவிட்டு, இராணுவத்தில் இணைந்தாள் ஷிவாந்திகா. கணவன் மத்தும சிங்கவைத் தேடி அலைந்தாள். தன் கணவன் ஏதேனும் ஒரு இராணுவப் படையணியில் இருப்பான் என்பதற்காகவே அவள் இராணுவத்தில் சேர்ந்தாள். மத்தும விடுதலைப் புலிகளிடம் கைதியாக இருப்பதாகச் சில இராணுவச் சிப்பாய்கள் சொல்லியபோது, அவள் புலிகளின் நாட்டுக்குச் செல்லுவதற்கு முடிவெடுத்தாள். அரச தரப்பிலிருந்தும் மத்தும பற்றி அவ்வாறே சொல்லிக் கடிதங்கள் வந்தன. புலிகளிடம் சென்று, மத்துமவுடன் நீயும் சிறையில் இருக்கப்போகிறாய் என்று சில இராணுவச் சிப்பாய்கள் சொல்லி அவளை மிரட்டினர்.

2002இல் சமாதானப் பேச்சுவார்த்தைக் காலம். செஞ்சிலுவைச் சங்க உதவியுடன் ஷிராணியையும் கூட்டிக்கொண்டு வன்னிக்கு வந்தாள் ஷிவாந்திகா. அப்போது அரசியல்துறைப் போராளியாக அவளை வரவேற்றாள் சத்தியா. “என்ட பிள்ளை எப்பவும் அப்பாவைக் கேக்கிறாள்… நீங்கள்தான் இவளின்டை அப்பாவை வைச்சிருக்கிறதாய் எங்கடை அரசாங்கம் சொல்லுது… என்டை பிள்ளைக்கு ஒரே ஒருக்கா, அவரைக் காட்ட ஏலுமே…” சத்தியாவின் கண்கள் அவளைத் தேற்றியது. “சண்டையிலை எத்தனையோ பிள்ளையளின்டை அப்பா, அம்மா செத்துப்போயிற்றினம். ஆமி பிடிச்சு நிறைய பிள்ளையளுக்குத் தேப்பன் இல்லை… அப்பா, அம்மா இல்லாத பிள்ளையளின்டை நிலை எங்களுக்கு நல்லா தெரியும். நாங்கள் ஒருகாலும் அப்பிடிச் செய்யமாட்டன். நான் விவரம் பாத்துச் சொல்லுறன்… நீங்கள் இந்தத் தேத்தண்ணியைக் குடியுங்கோ…” சத்தியாவின் வார்த்தைகள் அவளுக்கு ஆறுதலூட்டின.

மத்தும பற்றிய தகவல்களைத் தேடினாள் சத்தியா. முல்லைத்தீவுச் சண்டையில் மத்தும இறந்துபோயிருந்தான். அவனின் உடலைப் புலிகள் அரசிடம் கையளித்தபோதும், மத்தும என்று இராணுவத்தில் எவரும் இல்லை என்றும், அது புலிகளின் உடல் என்றும் கூறி அரசு ஏற்க மறுத்தது. முறிகண்டியில் புலிகளின் இராணுவ மரியாதையுடன் மத்தும அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடத்தைக் காட்டினாள் சத்தியா. முறிகண்டி பிள்ளையார் ஆலயத்தில் கொய்த செவ்வலரிப் பூக்களைச் சாம்பல் மேட்டில் போட்டு, குலுங்கி அழுதாள் ஷிவாந்திகா. அந்தச் சிதைமேட்டின் அருகில் குந்தியிருந்து, சாம்பலைத் தொட்டுத் தடவிய ஷிராணியைப் பார்க்க சத்தியாவின் மனம் ஒரு புழுவாய்த் துடித்தது.

சத்தியாவின் கண்கள் களைப்பில் மெல்லச் சுருண்டன. அந்தப் பேருந்து விசுவமடுவிலிருந்து முரசுமோட்டை பக்கமாய் நகர்ந்தது. சத்தியா இயக்கத்தில் ஒரு அரசியல்துறைப் போராளி. அவளுடைய பிரசாரத்தைக் கேட்டால் இயக்கத்திற்கு வராதவர்கள் இருக்க முடியாது. தூக்கிக்கட்டிய ரெட்டைப் பின்னல். இடுப்பில் பட்டி. அவளுடைய பேச்சு போலவே அவளும் வீரத்தின் அழகாய் இருப்பாள்.

வீதி நாடகம் முடிவடைந்து அரசியல் பிரசாரத்தை சத்தியா ஆரம்பித்தபோது எதிரில் நின்றிருந்த காந்தனை இவள் அவதானிக்கவில்லை. அவன் அவளுடைய பல பிரசாரக் கூட்டங்களில் தவறாது கலந்துகொள்கின்றவன்தான். வட்டக்கச்சியில் நடந்த பிரசாரக் கூட்டத்தின் முடிவில் காந்தன் இவளைப் பார்த்துக்கொண்டே நின்றான். அவன் வெட்கத்தில் நெளிந்தான். இவன் இயக்கத்திற்குச் சேர வந்ததைப்போல அவளுக்குத் தோன்றவில்லை. கண்களைக் குவித்து நோக்கினாள்.

“உங்களிடம் ஒரு கடிதம் தரலாமா..?”

“சொல்லுங்க அண்ணே…” தலைவருக்கு எழுதப்பட்ட கடிதம் என நினைத்துக்கொண்டு வாங்கிக்கொண்டாள் சத்தியா.

கடித உறையில் அவளது பெயர்தான் அழகாய் எழுதப்பட்டிருந்தது. பாசறைக்குத் திரும்பியவள், அந்தக் கடிதத்தைப் படிக்கத் துவங்கினாள். “சத்திய மகளுக்கு. இப்பொழுதெல்லாம் என் கனவுகளில் உங்கள் பிரசாரம்தான். கடந்த ஒன்றரை மாதமாய் நீங்கள் வீதி நாடகப் பிரசாரத்திற்கு வரவில்லை. சண்டைக்குப் போயிற்றியளோ என்று பயந்திட்டன். எனக்கு உங்கள் நினைவாகவே இருக்குது. உங்கள் கணீர் என்ற குரலில் களத்தின் நிலவரங்களையும் எங்கடை போராட்டத்தின் இன்றைய நிலைகளையும் கேட்க, பேசாமல் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கலாம்…”

கடிதத்தை மெல்லப் பிடுங்கிக்கொண்ட தேனிலா ஏனைய போராளிகளுக்கும் விசயத்தைச் சொல்லி நக்கல் அடித்துக்கொண்டிருந்தாள். பிரசாரம் செய்கிறவையளுக்கும் தீவிர ரசிகர் எல்லாம் இருக்கினம்… காதல் எல்லாம் கைகூடுது…” என்றாள் தேனிலா. “அவருக்கு நல்ல துணிவுதான்…” கொஞ்சம் கோபமாகச் சொல்லியவளின் நினைவில் தயக்கத்தின் அந்த உருவமான அவன் வராமலில்லை. அதற்குப் பிறகு நடந்த பிரசாரக் கூட்டங்களில் அவள் அவனைக் காணவில்லை. உதடுகள் தீவிர மழை பொழிந்திருக்க, கண்கள் அவனைத் தேடின.

கிட்டத்தட்ட மூன்று ஆண்டுகள் ஆகியிருக்க வேண்டும். ஆனையிறவுச் சண்டையில் காயமடைந்த போராளிகள் வட்டக்கச்சி போராளி மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டனர். அவர்களுக்கு உலர் உணவுப்பொருள்களை மக்களிடமிருந்து வாங்கிச் கொண்டு சென்றாள் சத்தியா. மண்ணெண்ணெய்ப் புகையெழும்ப, எம்டி நைன்டி மோட்டார் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, உள்ளே நுழைந்தவள் ஒரு கட்டிலில் படுத்திருந்த காந்தனைக் கண்டபோது அதிர்ந்தேபோனாள். உடல் முழுவதும் காயக்கட்டுகள். தலையில் ஒரு செல் துண்டு ஆழமாய்க் கிழித்திருக்க, தலையைச் சுற்றி மருந்து கட்டப்பட்டிருந்தது.

“உங்களுக்காகத்தான் இயக்கத்துக்கு வந்தனான். ஆனால் இப்ப அப்படி இல்லை, உங்களைப்போல இந்த மண்ணையும் காதலிக்கிறேன்…”

எப்படியோ அவளிடம் நேராகக் காதலை ஒப்புவித்த, ஆறுதலில் அவன் காயங்களில் மெல்லிதாய் சுகம் படரத் துவங்கியது. அவளுக்கு வார்த்தைகள் வரவில்லை. அவளின் கண்கள் அவனின் காயத்தை நீவின. “கெதியிலை காயங்கள் எல்லாம் மாறிடும்…’’ என்றவளின் வார்த்தைகளைக் கேட்டதுதான், அவனின் மனக்குதிரை களத்தில் துள்ளித் துள்ளி ஆடியது. நான்காவது கட்டிலில் படுத்திருந்த ஆதவனைக் கத்தி அழைத்தான் காந்தன்.

“மச்சான், இவாதான் நான் சொன்னவா…”

“பிறகென்ன உன்னை பாக்கிறதுக்கு வந்திட்டா போல… அப்ப எல்லாம் இனிச் சரிதான்…”

சத்தியாவின் கண்கள், வெட்கத்தில் தரையில் விழுந்துருண்டன.

தலைவரின் அனுமதியுடன் காந்தனுக்கும் சத்தியாவுக்கும் திருமணம் நடைபெற்றது. காந்தன் வீட்டைவிடவும் எல்லையில்தான் அதிகமும் நிற்பான். ஆரணி பிறந்தபோது முகமாலைச் சண்டையில் நின்றவன், பன்னிரண்டு நாள்களின் பின்னர்தான் வீடு வந்தான். எல்லையும் வீடுமாக இருந்த வாழ்வு குறித்து சத்தியாவுக்குப் பெருமிதம்தான். ஆரணியைத் தினமும் காலையில் தளிர் போராளிகள் குழந்தைக் காப்பகத்தில் கொண்டு சென்று விட்டுவிட்டு மக்கள் சந்திப்பு என்று அரசியல்துறைப் பணிகளில் தான் அவளும் அதிகம் ஈடுபட்டாள்.

தேனிலா வாகனத்தில் வந்திறங்கினாள். அவளது வருகை வழமைக்கு மாறாயிருந்ததும் சத்தியாவின் முகம் மாறியது. தேனிலா வந்து சத்தியாவை அணைத்துக்கொண்டு விம்மினாள்.. “அக்கா காந்தண்ணை வீரச்சாவு…” அவளுக்கு வார்த்தைகள் வரவில்லை. இடிந்து சாய்ந்து கொண்டாள் சத்தியா. துயரக் குரல் எழுப்பி ஓ…வென அழுதாள். தேனிலா அவளை அணைத்துக் கொண்டாள்.

பூநகரியில் இராணுவத்தினரின் எதிர்பாராத செல் தாக்குதலில் காந்தன் வீரமரணம் அடைந்தான். ஏதுமறியாத ஒன்றரை வயதுக் குழந்தையாய்க் கிடந்தாள் ஆரணி.

கிளாலிப் பக்கம் கடும் சண்டை தொடர்ந்தது. காயமடைந்த போராளிகளை ஏற்றிய நோயாளர் காவு வண்டிகள் வேகத்துடன் செல்லும் சத்தமாயிருந்தது நகரமெங்கும். வீரச்சாவடைந்த போராளி ஒருவனின் வித்துடல் துயிலும் இல்லம் நோக்கி நகர்ந்தது. இவள் எழுந்து மரியாதை செய்தாள். வானம் இருட்டியிருந்தது. பூக்களை ஆய்ந்து சென்று அவனின் வித்துடலுக்குப் போட்டாள். அந்த வீரனோ ஒரு குழந்தையைப்போலக் கண்ணுறங்கினான்.

சத்தியாவுக்கு இப்போது எல்லாமும் ஆரணிதான்.

“அம்மா எனக்குப் பசிக்கிது, என்ன கொண்டு வந்தனியள்?’’ பையைப் பிடுங்கி சோதனை செய்தாள். “அம்மா நாளைக்குப் பள்ளிக்கூடத்தில வகுப்பு டீச்சர் மீட்டிங் என்று சொன்னவா. உந்த ஆமி உடுப்போடை வர வேண்டாம் பிறகு என்னை எல்லாப் பிள்ளைகளும் நக்கல் அடிப்பினும்…” இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்க, பக்கத்து வீட்டு சித்திராவும் வந்துகொண்டாள்.

“என்ன பிள்ளை அம்மாவைக் கேட்டு அடம்பிடிக்கிறார…”

ஆரணி சத்தியாவின் மடியில் தலை சாய்ந்தாள்.

இந்த வேலை அவளுக்கு விருப்பம் இல்லை.. எனக்கும்தான். பேசாமல் விட்டிரலாம் எண்டுதான் பாக்கிறன்… வீடு கட்ட லோனும் எடுத்தாச்சு… அவங்கள் தந்திரமாய் லோன், பைக் எண்டு தந்து எங்களை மாட்டி வைச்சிருக்கிறாங்கள். கனபேர் அதாலைதான் இன்னும் வேலையை விடாமல் இருக்குதுகள்.”

இராணுவத்திற்கு ஆள் சேர்த்தபோது சித்திரா, மறுத்துவிட்டாள். சித்திராவின் கணவன் தாஸ் சண்டையில் இறந்துவிட்டான். “என்ட மனுசனைக் கொன்ற நாசமறுவாரிட்டை நான் வேலைக்குப் போவனே?” என்று கொந்தளித்தாள். அவள் கண்டாவளைச் சந்தையில் ஒரு பழக்கடையை நடத்தி அதில் வரும் வருவாயில் தன் மகனைப் படிப்பித்துவருகிறாள்.

“வேலைக்கு எடுக்கேக்குள்ளை என்ன வெல்லாம் சொல்லிச்சினம்… இப்போதைக்கு, பாதுகாப்பு திணைக்களத்தாலை எடுக்கினம். பள்ளிக்கூடம், முன்பள்ளிகளிலைதான் வேலை. பிறகு கல்வித் திணைக்களத்துக்கு மாத்திருவாங்கள்… இப்பிடி ஒரு வேலை வாய்ப்பு பிறகு கிடைக்காது… ஈபிஎப் எல்லாம் தருவாங்களாம் எண்டு கதைவிட்டு வேலைக்கு எடுக்கேக்குள்ளையே எனக்குத் தெரியும்… ரெயினிங், ஆமி யுனிபோர்ம், ஆமிக் கேம்பிக்குள்ளைதான் வேலை எண்டு மெல்ல மெல்ல இப்ப உங்களையும் ஆமி ஆக்கிட்டாங்கள்… என்ட புருசனக் கொன்ற ஆமியை தண்டிக்கச் சொன்னால், அவங்கள் இனி உன்னையும் காட்டுவாங்கள்… இவையளும் சிங்கள ஆமிதான் எண்டு… அதுக்குத்தானே இதெல்லாம்…” சித்திராவின் கண்களில் ஏமாற்றமும் கோபமும் கனன்றது.

“ஓம்.. இந்த உடுப்பிலை வந்த ஆமிதானே உங்கடை மனுசனை கொண்டது. இந்த உடுப்போடை என்னப்போல ஒருத்தி வந்தால், நீங்களும் உங்கடை பொடியனும் அப்பிடித்தான் சொல்லிக்கொண்டு போவியள்…”

“…”

அக்கா, ரோட்டிலை வரேக்குள்ள, நாயள்கூட கலைச்சு கலைச்சு குலைக்குதுகள். ரோட்டிலை பிள்ளையள் கண்டால் ஆமிக்காரி எண்டு ஓடி ஒளியுதுகள்… பிறகு என்டை பிள்ளை அப்பிடித்தானே சொல்லுவாள்…” சூழ்நிலைக் கைதியாகிவிட்ட சத்தியாவைத் தேற்ற வார்த்தைகளற்றவளாய் எழுந்து நகர்ந்தாள் சித்திரா.

துமிந்த தனது பிரியாவிடை ஞாபகமாக ஒரு வெள்ளை அரச மரத்தையும் புத்தர் சிலை ஒன்றையும் இராணுவ முகாமில் நட்டுச் செல்ல விரும்பினான். புத்தர் சிலைகள் வைக்கும் இராணுவத்துக்கு எதிராகப் போராடிய தானே இன்று அந்த புத்தர் சிலைகளுக்கு அருகில் பூஞ்செடிகளை நாட்டுவதை நினைக்க அவள் மனம் விம்மியது. இந்த புத்தர் சிலைகள் அரச மரங்களும் வளர்ந்து தன் குழந்தையின் நிழல்களைத் திருடும் என நினைக்கையில் அவள் மனமெங்கும் அரச மரங்கள் பூதங்களைப்போல மிரட்டின.

அந்த புத்தர் புன்சிரிப்புடன் மிகவும் மௌனமாக அப்பாவியாக அமர்ந்திருந்தார். ஷானக்க, அந்தப் பக்கமாக வந்து புத்தர் சிலை அமைக்கும் சிப்பாய்களுக்கு ஏதோ உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்துக்கொண்டிருந்தான். சத்தியாவுக்கு அருகில் நின்று “நல்ல பூ அழகான பூ என்ட கைக்குள்ளதான் சிக்குது இல்ல…” என்றபடி நகர்ந்தவன், மீண்டும் நெருங்கி வந்தான். “ஏய் எப்ப வாறது… என்ன நீ பெரிய பத்தினியோ…கண்ணகி மாதிரி இருக்க, இங்க கஷ்டம்…” அவனுடைய சிவந்த விழிகள் அவளை மிரட்டிவிட்டுச் சென்றன.

பிடுங்கி எறியப்பட்ட பூஞ்செடிபோல அவள் முகம் வாடிற்று. ஷிவாந்திகா தேநீருடன் வந்தாள். சத்தியாவின் முகம் வாடியிருந்தைக் கண்டாள். தூரத்தில் ஷானக்க சென்று கொண்டிருந்தான். “நானும் இந்த நரகத்தில் இப்படித்தான் ஒவ்வொரு நாளையும் கழிக்கிறன். எத்தினை வருசமாய்… ஷானக்கவின் பார்வையில் நீயும் நானும் ஒண்டுதான். எங்களிலை ஆசை வைப்பான். உங்களிலை வெறி வைச்சிருப்பாங்கள்… அவனால் என்ன செய்ய ஏலும் எண்டதையும் பார்ப்போம்…” ஷிவாந்திகாவின் வார்த்தைகள் அவளுக்கு ஆறுதலாய் இருந்தன. எழுந்து மீண்டும் பூஞ்செடிகளை நடத் தொடங்கினாள்.

பேராதனைப் பல்கலைக் கழகத்தில் படிக்கும் ஷிராணிக்காய்ப் பணம் அனுப்பக் கிளிநொச்சிக்கு வங்கி செல்லும் சிவாந்திக்கா, மோட்டார் வண்டியில் சத்தியாவைப் பின்னால் ஏற்றிக்கொண்டு வந்தாள்.

“அக்கே…. நான் பேசாமல் வேலையை விடலாம் எண்டு பாக்கிறன்… இவன்டை டோச்சர் ஒரு பக்கம்… என்டை பிள்ளைக்கும் விருப்பமில்லைதானே… ஊரிலை சனங்கள் சும்மாவே ஆயிரம் கதை கதைக்குதுகள். என்டை பிள்ளையின்டை எதிர்காலம் தானே எனக்கு முக்கியம்…”

“இன்னும் கொஞ்ச காலம் பல்லைக் கடிச்சுக் கொண்டிரு… உன்டை பிள்ளையைப் படிக்க வைக்க இதை விட்டிட்டு என்ன செய்வாய் நங்கி…”

“இந்தச் சீருடையைப் போட்டுக் கொண்டு… பெரிய கஷ்டமாய் இருக்குது… இதே சீருடையோடைதானே இராணுவம் எங்கடை சனங்களை எல்லாம் கொன்றது… என்னையும் சனங்கள் அப்பிடித்தானே பாக்கும் அக்கே…”

“நான் உன்னை முதல் முதலில கிளிநொச்சியிலை பாத்த மாதிரித்தான் இன்னும் நீ இருக்கிறாய். இப்பவும் ஒரு இயக்கக்காரிதான். சீருடைதான் மாறியிருக்குது…”

“நீங்கள் நல்லா சமாளிப்பியள் அக்கே…”

“இல்லே சத்தியா… நீ இயக்கச் சீருடையோடை, நான் இராணுவச் சீருடையோடைதான் இந்த மண்ணிலே.. ஒரு வண்டியிலை போறோம்…”

சத்தியாவும் அப்படியே உணர்ந்தாள். சூரிய வெளிச்சம் இருவர் முகங்களிலும் படிந்தது. கீழிறங்கும் சூரியனின் மறைவின் அழகு சத்தியாவின் மனதில் வெளிச்சமாய்ப் படர்ந்தது.

“எனக்கு வாற கோவத்துக்கு இவனை ஒரு நாளைக்குச் சுடப் போறன்…”

“ஓம் அக்கே… பேசாமல் அதைச் செய்யுங்கோ…” சத்தியா குலுங்கிச் சிரித்தாள்.

“அதுசரி… நாங்கள் தமிழர் எண்டு எங்களுக்கு, துவக்கு எல்லாம் தாரேல்லை எண்டால், ஏன் உங்களுக்கும் தாரேல்லை…”

“திருப்பிச் சுட்டுப் போடுவியள் எண்டுதான் உங்களுக்குத் தாரேல்ல எண்டு தெரியும்… அப்ப நாங்களும் திருப்பிச் சுடுவம் எண்டு பயப்பிடுறாங்கள்போல…”

இருவரதும் சிரிப்பொலி கண்டாவளை வெளியில் இரண்டு குருவிகளின் கீச்சிடலைப் போல ஒலித்தது. மெல்லிய காற்று முகத்தைத் தழுவவும், “கொஞ்சம் ஆறுதலாய் இருக்குது அக்கே…” என்றபடி ஷிவாந்திகாவின் தோள்களை அழுத்தமாகப் பிடித்துக் கொண்டாள் சத்தியா.

சத்தியாவை இறக்கி விட்டு மோட்டார் சைக்கிளை முறுக்கினாள் ஷிவாந்திகா. சற்று தூரம் போனபிறகுதான் வீட்டுக்குள் கூட்டி வந்து ஒரு தேத்தண்ணி குடுத்திருக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டாள். அவள் போய் மறையும் வரை பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள் சத்தியா. ஷிவாந்திகாவும் இடையிடையே திரும்பிப் பார்த்தபடி சென்றாள். அவளின் மனதில் மழை தேங்கி இருண்ட வானில் மின்னல் சட்டெனத் தோன்றி மறைந்தாற்போல் உணர்வு.

அன்றைக்கு இராணுவ முகாமே வெளித்திருந்தது. ஒரு மாயானத்தைப் போலவும் இருண்ட காட்டைப் போலவும் இருக்கும் இராணுவ முகாமில் எதிரில் ஷானக்க நின்றான். அவனுடைய ஈனச் சிரிப்பு சத்தியாவுக்கு அச்சத்தைப் பெருக்கியது. அவன் மெல்ல அவளுக்குப் பின்னால் நடக்கத் துவங்கினான். அவளின் கால்கள் தடுமாறியபடி சென்றன. ஷானக்கவின் கைகள் சத்தியாவின் தோள்களில் விழவும், இடுப்பில் இருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து, ஷானக்கவின் முகத்திற்கு நேராக நீட்டியபடி திரும்பினாள் சத்தியா.

துப்பாக்கி படபடவென வெடித்தது. ஷானக்க இரத்தவெள்ளத்தில் சரிந்தான். அந்தத் துப்பாக்கியால், தனது தலையிலும் சுட்டுக்கொண்டு வீழ்ந்தாள் சத்தியா.

சத்தியாவின் உடலத்தின் முன்னால், ஆரணி “அம்மா அம்மா…” என்று துடித்துக் குளறினாள். ஊரே கூடியிருந்தது. சிலர் காதுகளுக்குள் ஏதோ குசுகுசுத்துக்கொண்டிருந்தனர். அவளின் உடலைச் சுற்றித் துப்பாக்கிகளை நீட்டியபடி இராணுவம் நிறைக்கப்பட்டிருந்தது. இனி என்டை பிள்ளைக்குச் சாப்பாடு குடுக்கிறது ஆர்? அவளுக்குச் சட்டை போடுறது ஆர்? அவளைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்புறது ஆர்? சத்தியாவின் கன்னங்களைத் தட்டி அழும் ஆரணியை ஒரு சிப்பாய் இழுத்து எறிந்தான். திடுக்கிட்டு எழும்பினாள் சத்தியா.

பின்னிரவு. இரண்டு நாய்கள் தூரத்தில் குரைத்து ஊளையிடும் சத்தம் இருட்டில் அசைந்து மிரட்டியது. வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டாள். நன்றாக அயர்ந்துறங்கும் ஆரணி அணைத்துக்கொண்டாள். கண்கள் சுருள மறுத்தன.

முதலில் அந்தக் கொடுங்கனவைப் பற்றி ஷிவாந்திகாவுக்குச் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைப்படி பேருந்தில் இருந்தாள் சத்தியா. தூரத்தில் பட்ட மரமொன்றைச் சுற்றிப் பறவைகள் வெருண்டு பறந்தன. மனத்திற்குள் ஏதோ சஞ்சலம் வந்து மறைந்தது. அந்தக் காலை அவளுக்கு உவப்பாயிருக்கவில்லை. நாவல் மரமொன்றில் தனிமையிலொரு குயில் கூவியது.

துமிந்தவின் பிரியாவிடைக்கு முதல் நாள். இராணுவ முகாம் வழமைக்கு மாறாயிருந்தது. எல்லோரும் புத்த விகாரையடியில் குழுமி நின்றனர். அப்போதுதான் பேருந்தால் இறங்கி நடந்த சத்தியா அதிர்ச்சியோடு ஓடினாள். ஷிவாந்திகா, வேப்ப மரமொன்றில் தொங்கியபடியிருந்தாள். அவளின் இறுதி வார்த்தைகள் சத்தியாவுக்குக் கேட்குமாப்போல் இருந்தது. அவள் இவளைப் பார்த்து ஏதோ சொல்ல முயல்வதைப்போலிருந்த அந்த உதட்டின் காயத்திலிருந்து குருதி கசிந்திருந்தது. அவளின் கண்களின் அதிர்ச்சி இவளை உலுக்கியது. ஷிவாந்திகா தன்னுடைய சாவுக்கு யாரும் காரணமில்லை என்று எழுதி வைத்துவிட்டுத் தற்கொலை செய்து கொண்டுள்ளதாக, துமிந்த இராணுவச் சிப்பாய்களுக்கு அறிவித்தான். அத்துடன் உடலை இன்றே ஷிவாந்திகாவின் சொந்த ஊரான மாத்தறைக்கு அனுப்பி வைக்கப் போவதாகவும் துமிந்த கூறினான். புத்தர் கண்களை இறுக முடியிருந்தார். அவருக்கு முன்னால், கீறல் விழுந்த உடலோடு ஷிவாந்திகா தொங்கினாள்.

ஷிவாந்திகாவின் கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டுமாப்போலிருந்தது இவளுக்கு. கண்களில் கண்ணீர் மளமளவெனக் கொட்டியது. “எனக்கு அம்மாவும் இல்லை, அக்காவும் இல்லை. உங்கள பாத்தா என்டை அம்மா மாதிரி, அக்கா மாதிரிக் கிடக்குது அக்கே…” இல்லாத ஷிவாந்திகாவுடன் பேசிக்கொண்டாள் அவள். இந்தத் துயரத்தை ஷிராணி எப்படித் தாங்கப் போகிறாள் என்று நினைக்க இவள் ஓவென அழுதாள்.

திரும்பிப் பார்த்த துமிந்தவின் முகம் கோபத்தில் மினுங்கியது.

துமிந்தவின் பிரியாவிடை அமர்க்களமாகத் துவங்கியது. நேற்றொருத்தியைக் கொன்றோம் என்ற குற்ற உணர்வு துமிந்தவின் முகத்தில் இல்லை. அவனும் ஷானக்கவும் ஏதொவொரு புளுகில் இருப்பதை உணர்ந்தாள் இவள். இராணுவச் சிப்பாய்களின் கைப்பேசிகள் முழுவதும் நிகழ்வைப் படம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தன. தமிழ் சிவில் இராணுவச் சிப்பாய்கள் இன்றைக்கு வண்ண வண்ண உடைகளில் வந்திருந்தனர். சிலர் துமிந்தவுக்கு மாலைகளைப் போட்டனர். சிலர் அவனுக்குத் தங்கச்சங்கிலிகளைப் போட்டனர். சிலர் அவனுக்கு உணவினை ஊட்டி விட்டனர். சிலர் அவனைக் கட்டிப்பிடித்து அழுதனர். சில தமிழ் ஆண் இராணுவச் சிப்பாய்கள் அவனைத் தூக்கிக்கொண்டனர். துமிந்த சொல்லிக் கொடுத்தபடி எல்லாவற்றையும் செய்தனர். கழுத்து நிறைய மாலைகள். சிங்கள இராணுவச் சிப்பாய்கள் அவனைச் சுற்றிச் சுற்றிப் படம் பிடித்தனர். துமிந்த சிரித்துக்கொண்டு, மிக நல்லவனாய்த் தோற்றம் செய்தபடியிருந்தான்.

துமிந்தவின் பிரியாவிடைக்குப் பரிசாகத் தன்னுடைய வேலையை ராஜினாமா செய்யும் கடிதத்தை நீட்டினாள் சத்தியா. துமிந்தவின் முகம் கறுத்தது. கடிதத்தை இழுத்து வாங்கிக் கொண்டான் ஷானக்க. “இனி சோத்துக்கு என்ன பண்றது… பிரபாகரன் கொண்டு வந்து குடுப்பார்..?” அவன் இயலாமையில் சொல்வதைக் கேட்கவும் சத்தியாவின் முகம் சிவந்தது. “நாங்கள் எப்படி வாழ வேணும் எண்டுறதைச் சொல்லித் தான் வளத்தவர்…” சட்டென முகத்தில் அறைந்து சொல்ல வேண்டும் போலிருந்தது அவளுக்கு.

திரும்புகையில் அந்த புத்தரைப் பார்த்தாள். அந்தச் சிலையோ சற்றுப் பெரிதாகியிருந்தது. புத்தர் வளர்ந்திருந்தார். சிறிதும் குற்ற உணர்வின்றி புத்தர், மௌனமாக இவளைப் பார்த்தார். நேற்றைய குருதிவாடை இன்னமும் வீசியது. புத்தரின் முன்பாக வைத்தே அவள் பலியிடப்பட்டாள் என்பதை நினைக்க இவளுக்கு புத்தர்மீது கோபம் பெருகியது. புத்தரோ, ஒரு துப்பாக்கியை ஏந்தியபடி இராணுவத் தொப்பி ஒன்றை அணிந்திருந்தார். வெள்ளரச மரத்தின் அசைவு இவளுக்கு மீண்டும் அச்சமூட்டியது. இராணுவக் கொடிகளும் பௌத்தக் கொடிகளும் புத்தர் சிலையைச் சூழ அசைந்தன. நிலம் அச்சத்தோடிருந்தது.

பேருந்தின் பாடல்களில் என்றுமில்லாக் குதூகலம். தினமும் அந்தப் பேருந்தில் வரும் முதியவர் வலம்புரிப் பத்திரிகையை விரித்து, கண்களை மேலும் கீழுமாய் நகர்த்தி வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். கழுத்து நிறைய மாலைகளுடன் நிற்கும் துமிந்த வண்ண வண்ண உடைகளுடன் அவனைச் சூழ நிற்கும் மக்களுமாய்ப் புகைப்படங்கள் பத்திரிகையின் முன்பக்கத்தில் வெளிவந்திருந்தது. “இது எங்கடை சனங்களில்லை… எல்லாம்…” என்று சொல்ல வேண்டும்போல முணுமுணுத்தது இவள் உதடுகள். இராணுவத்தினரும் தமிழ் மக்களும் ஐக்கியமாகிவிட்டனர் என்றும் இராணுவ அதிகாரி ஒருவரின் இடமாற்றத்திற்கு எதிராக மக்கள் கண்ணீர்ப் போராட்டம் நடத்தியதால் போர்க்குற்ற விசாரணைகள் தேவையில்லை என்று இராணுவத் தளபதி சொல்லியிருப்பதாகவும் கண்ணாடியைக் கழற்றிவிட்டு இவளைப் பார்த்துப் பெருமூச்செறிந்தார் அந்த முதியவர்.

அன்றைக்கு சூரியனின் ஒளியில் ஒரு மாறுதல் இருப்பதை அவள் உணர்ந்தாள். புல் நுனிகளிலும் புன்னகை அரும்பியிருந்தது. ஆரணி மடியிலிருந்து சத்தியாவின் கன்னங்களைக் கிள்ளிக் கிள்ளிக் கதை பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அம்மா, நான் வளர்ந்து டொக்டராகி என்ட அம்மாவுக்கு எல்லாம் வாங்கித் தருவனாம். சத்தியாவின் கன்னங்களைப் பிடித்து அசைத்தாள் ஆரணி. “என்ட அம்மாவுக்கு நான் வடிவான சாரி ஒண்டு வாங்கி வந்தனானே…” ஆரணியின் கன்னங்களைத் தடவியபடி சத்தியாவின் தோள்களில் சாய்ந்தாள் ஷிராணி. இரண்டு குழந்தைகளின் சொற்களிலும் தன்னை மறந்துகொண்டிருந்தாள் சத்தியா.

தீபச்செல்வன். நன்றி – ஆனந்த விகடன்

☝