SHARE

Sunday, November 28, 2021

மாவீரர்தினக் கைதைத் தடுக்க ஒரு மறத் தீ பொலிசாருடன் நடத்திய போராட்டம்!

``நான் பயப்படமாட்டேன்``!


 மாவீரர் நிகழ்வில் கலந்து கொண்ட சமஸ்டிக் கட்சி இளைஞர் முன்னணி உறுப்பினர் கைது.

கைதை தடுக்க `இந்து` என்கிற மறத் தீ பொலிசாருடன் நடத்திய
 போராட்டம்.













China's 1989 Choice

Long Read/ நீண்ட வாசிப்பு

CHINA'S 1989 CHOICE: THE PARADOX OF SEEKING WEALTH AND DEMOCRACY

In 1989, China's government made a choice to combine political repression, a market economy, and globalization.This June, as the world remembered the 25th anniversary of the Tiananmen Square movement and crackdown, much of the attention was focused on personal memories of the event. But at least as important, if not more so, is the fact that this was a turning point for China.Though Chinese leader Deng Xiaoping started opening up China to the world and reforming the economy in the late 1970s and early 1980s, the Chinese Communist Party (CCP) was cautious about the types (and pace) of change in both the political and economic spheres. The Party made progress in both, and tried hard to maintain a balance between the two, meting out economic reform with political reform.Then came 1989.

The CCP faced a major crisis in legitimacy. Protests in Tiananmen Square were seen as a challenge to the CCP’s continued rule, and Party leaders were forced to make a choice about how to deal with the situation. Drawing on historical experiences, they concluded that without a politically stable society, China would be unable to effectively pursue economic development. (To this day, the Chinese government believes so strongly in this theory of stability that it recommends it to leaders of other developing countries.)

In 1989, the Party’s leaders decided to use all possible resources to maintain a stable society while aggressively implementing economic reforms. Over the next several years, they quickly embraced market capitalism, free trade, and globalization; stock markets opened in Shanghai and Shenzhen, banking reforms took hold, and the Party endorsed a “socialist market economy.”

At the same time, the Party rejected the old model that balanced economic reform with political reform. Any hopes of democratization were effectively halted. Compared with 25 years ago, today’s China has less freedom of speech. The state has applied tight controls, and the government’s budget for maintaining social stability is higher than the defense budget.

This was the ‘1989 Choice’: the combination of political repression with a market economy and embrace of globalization.

For better and for worse, China’s dramatic transformation over the last quarter century is due, fundamentally, to the 1989 Choice and decisions and policies that stem from it.

And what of this transformation? Data can tell us interesting stories about individual facets of China’s path since the Party made the 1989 Choice, but what about the overall narrative?

Is China’s tale over the last 25 years a success story?

Courtesy of Wordpress/Seth Dixon

The Post-1989 Economic Miracle

The Greatest Escape from Poverty in Human History

In 1989, China’s population was the largest in the world, but its gross domestic product (GDP), was only the world’s ninth largest. Twenty-five years later, China’s economy is the second largest in the world (after only the U.S., which it is projected to eclipse by 2019 at the latest) and, by all appearances, will continue expanding in the years to come.

This rate of growth is astonishingly rapid. Yearly growth rates of up to 10 percent over two decades have grown China’s economy to 24 times its size in 1989. The U.S. economy, by contrast — despite robust economic growth over the past 25 years — is slightly less than three times its 1989 size.

Such measurements are calculated using current U.S. dollars at market exchange rates, which means that they don’t take into account the fact that a dollar buys more goods and services in China than it does in the U.S. (which in some ways inflates the size of the U.S. economy relative to China’s). Comparisons of purchasing power are fraught with difficulties, but holding for purchasing power parity, the World Bank estimates that in 2012, China’s GDP was $14.8 trillion, while the U.S.’s was $16.2 trillion — proportionally, a much smaller difference than the GDP gap calculated by using market exchange rates. The gap between the Chinese and American economies has been getting smaller and smaller, although this is partly due to the renminbi appreciating against the dollar.

China’s economy is 24 times larger than it was in 1989.

The quality of the Chinese government’s economic statistics in general (and those used to calculate GDP in particular) has been a source of controversy, partly because there are internal political pressures to maintain the appearance of high growth rates. One recent report recalculated China’s GDP over the last few decades, and put the average yearly growth rate at 7.2 percent from 1978 to 2012; another study used satellite images of nighttime lights to estimate GDP growth, and found that China’s official numbers overstated the economy’s growth rate. By contrast, Chinese economist Li Yining claims that due to certain items being left out of GDP calculations (especially rural housing construction), China's current GDP growth is higher than the released figures. Regardless of these debates over the precise rate, it is unchallenged that China’s economy has grown exceptionally fast — especially since 1989.

Perhaps even more striking is the growth in China’s per person GDP, which is currently in the neighborhood of $6,000; in 1989, the same figure amounted to only about $300. This truly astonishing growth has outstripped all other countries with comparable starting points. In 1989, the per person GDPs of India and Kenya were $353 and $365, respectively; as of 2012, those figures stood at only $1,503 and $943. Egypt ended 1989 with a per person GDP twice as high as China’s; that ratio has now reversed, with Egypt’s per person GDP roughly half China’s size. Many countries have seen a rise in per capita GDP during this period, but there are almost none who started at the same level as China and have risen to comparable numbers today.

China’s per person GDP is more than $6,000. In 1989, it was just $307.

Still, though a massive improvement, this value of $6,000 only puts China in the World Bank’s “upper middle income country” bracket, along with countries like Peru ($6,800) and Iraq ($6,600). Compare this to a per person GDP of over $22,000 for South Korea, over $45,000 for Japan, and over $50,000 for the U.S., and it is clear that China still has much room for further growth.

Rocketing economic growth has led to a spectacular rise in living standards for the great mass of Chinese people. China’s percentage of people living on the equivalent of $2 a day (a common measure of poverty) has fallen from almost 85 percent to about 27 percent. The country’s ‘extreme poverty’ rate, defined as the rate of people living on $1.25 per day, has fallen from 60 percent in 1990 to less than 12 percent in 2009, according to the World Bank (more recently, a Gallup survey suggested that by 2012, the rate fell to only 7 percent). While this rate still falls short of the living standards of developed countries, China’s achievements have been widely hailed as part of the greatest escape from poverty in human history.


In order to appreciate the scale of this development, we need to put it into context. Back in 1990, China’s extreme poverty rate was comparable to that of Zambia, here used as a representative of the world’s poorest countries. After the 1989 Choice, with radical economic reforms enacted, China’s extreme poverty rate started to drop. Ten years later, it was equal to India’s; ten more years after that, it was only one-third that of India. India has reduced its extreme poverty rate from 50 percent to roughly 30 percent since 1990, which is no mean feat, especially given the size of India’s population. However, during the same period, the proportion of Chinese people in extreme poverty plummeted to one-tenth its initial size. China is now in the neighborhood of countries like South Africa, and looks set to reduce its rate even further.

Higher up on the income scale, China’s middle class is growing rapidly and accessing more and better consumer goods. One illustrative example is passenger car ownership. Over the last 10 years, the number of cars purchased per month has grown sixfold, increasing from about 250,000 to over 1.5 million cars sold every month. In 2013, Chinese people bought more than 20 million cars — 400 times as many as were purchased in the entirety of 1990, when fewer than 50,000 passenger cars were bought.

Though the growth in consumer goods is striking, China’s newly wealthy aren’t just spending their money on cars and other gadgets; they’re trying to secure upward-mobility for their families by capitalizing on opportunities that were previously out of reach — especially the chance to send their children to college in America. The number of Chinese students (on F or M visas) studying in the U.S. has increased substantially in the last few years. In 2013, almost one-third of all international students in the U.S. were from China.

At the top of the wealth pyramid, the number of Chinese people with more than $1 million in disposable assets (high net worth individuals) has increased 60 percent over the last five years. In 2013, there were 758,000 Chinese millionaires, the fourth largest amount in the world, according to a study by Capgemini Financial Services Analysis and the Royal Bank of Canada.

Development with Costs

Economic reform and globalization have brought China unprecedented wealth and power. These have come at a cost. The environment has paid a sometimes ruinous price for the rise in living standards. China’s carbon dioxide emissions have rocketed upwards and show no sign of stopping — a contrast to the European Union, where overall emissions have either held steady or marginally decreased, despite economic gains over the past 25 years. Even the U.S. has seen a plateauing in its emissions levels against a backdrop of substantial increases in economic activity. (Differing population sizes, of course, mean that China’s per capita emissions are not as high as its Western counterparts — the average Chinese person is currently responsible for roughly the same amount of annual CO2 emissions as the average European, and only about half as much as the average American.)

The growth in the sheer amount of economic activity — including driving all of those new cars — can explain some of the rise in pollution, but the nature of the energy used is also to blame. China leads the world in its consumption of coal, and new power plants are opening up every year. Indeed, the total amount of coal consumed in China is now almost as much as the amount consumed by the rest of the world combined. If the Chinese economy is to continue growing, more and more energy will be needed, and coal seems likely to continue as the fuel of choice.

The environmental impacts of China’s economic growth aren’t limited to problems of a global scope, like climate change; Chinese people suffer directly — and tangibly — from decreasing water quality, deforestation, desertification, and (perhaps most notoriously) air pollution.

In Beijing, the U.S. Embassy routinely collects air quality data, measuring the level of particulate matter in the air that is less than 2.5 micrometers in diameter — particles of dust, dirt, soot, smoke, and liquid droplets are all included in this measure. Because they can be inhaled and lodge deeply in the lungs, these small particles pose major health risks, according to the Environmental Protection Agency (EPA).

The maximum level for a ‘non-harmful’ air quality rating is 12 micrograms per cubic meter. Over the last six years, the readings taken by the Embassy in Beijing were usually between 55.5 and 150.4 micrograms per cubic meter, a range that the EPA classifies as “unhealthy.” On January 12, 2013, the air quality reading in Beijing was a monstrous 568.6 micrograms — higher than even the uppermost bracket for the EPA’s worst air category, “Hazardous.” Based on an official report from Beijing’s municipal government, 2013 saw 58 days when the city’s air quality reading was above 200 micrograms per cubic meter.

Courtesy of Flickr/Denis

China’s Widening Inequality

The 1989 Choice has also taken its toll on Chinese society. The decision to pursue economic growth at the expense of political reform has led to several trends that realize some of the worst fears of those who advocated moderate reform before 1989. The jettisoning of the iron rice bowl and the dismantling of the social safety net — in addition to rising wealth from market activity — has led to a drastic widening of the gap between rich and poor.

The Gini Coefficient is a statistic that summarizes the complex phenomenon of income inequality in a single number — an assessment that reveals the degree to which China has abandoned the economic equality of old. Measuring the average difference between people’s incomes, the Gini can go from 0 (where everyone has the same income) to 1.00 (the equivalent of 100 percent, where one person has all the income).

Here, we plotted the most recent Gini coefficient for every country and ordered them from most equal to most unequal. Then, for comparison, we added China’s value from roughly 25 years ago. In 1987, China’s Gini score was about .3 — among the most equal countries in the world, though widely impoverished. By 2009, the same inequality measure had climbed above .42. Based on this number, China’s income distribution is more unequal than 63 percent of the countries with values collected by the World Bank. Instead of being in the realm of Denmark, Sweden, and Norway, China now has levels of inequality comparable to Angola, Venezuela, and Congo. After years without any official governmental reports on China’s Gini index, an independent report by a Chinese university in 2012 revealed China’s score soared to a worrying new high: .61. This would make China the fifth most unequal country in the world.

Another way to measure inequality is in terms of the share of total income going to different sectors of society. Since 1990, the percentage of national income going to the poorest 10 percent of China has dropped by half — and the same is true for the lowest 20 percent.

Increasing inequality, while consistent with rising absolute levels of living standards, poses a potentially serious threat to the coveted social stability the CCP is obsessed with maintaining — which is likely why the Party has introduced new anti-poverty programs (like the Minimum Living Standard Scheme, which aims to guarantee a minimum income to registered urban residents by making up the gap between their income and the poverty line).

Understanding the 1989 Choice

So, what is China’s story since Tiananmen?

The CCP’s narrative, which is believed by many people inside China, is that stability brought prosperity. Many people say that yes, the party made a lot of mistakes, but if any political change happens, stability will be lost, and China will immediately face a major crisis. This line of thinking holds that even though it’s troubling that the government has exerted tighter control over speech, the press, and the internet, China has suffered no major political change or turmoil — allowing the country to instead focus on economic development. Thailand and Ukraine are used as cautionary examples of the reality an unstable China would face. Democracy means suffering from political instability, which impedes economic development.

“Democracy means suffering from political instability, which impedes economic development.”

Qin Hui, a professor at Tsinghua University in Beijing, has offered an alternative narrative to explain China’s ‘economic miracle.’ He sees the so-called “China model” as defined by “low welfare and lack of freedom paired with economic globalization.” Qin argues that China’s lack of democracy gives it a “low human rights advantage”: sweatshops and little-to-no welfare have made “made in China” irresistible in the globalized markets. He also suggests that China’s model will be difficult for other developing countries to replicate, especially those with democratic systems.

Given China’s rise in wealth and power, and its unprecedented reductions in poverty, it seems unlikely that anyone could wholeheartedly say that the 1989 Choice has produced a failure. Likewise, given the many problems resulting from this marriage of political repression and a globalized market economy, it seems equally unlikely that anyone could say the 1989 Choice produced an unqualified success.

Looking forward, even if China has, in some ways, profited from its embrace of globalization, how long will such a profit last? Is the current breakneck trajectory sustainable or not? It seems likely that there are unappreciated dangers lurking in China’s future. Has the 1989 Choice sacrificed long-term gains for short-term benefits?

In what is perhaps a parable for modern China, in 2012, a young boy from Anhui province reportedly sold one of his kidneys to raise the money to buy an iPad. Subsequently, he suffered renal deficiency.

China’s rise is one of the most significant and challenging issues in today’s international system — raising questions about peace, security, development, and prosperity in the 21st century. Answers to these questions depend on a full understanding of the 1989 Choice and its impact on China and the world.

The debates will no doubt continue.

The End

Saturday, November 27, 2021

கரிகால சோழனின் குமுறல் - சேரமான் கவிதை

 கரிகால சோழனின் குமுறல்

- சேரமான்
மென்கட்டிகை வெட்டி,
இனிப்பு உண்டு,
மென்பானம் அருந்தி
இன்று என் பிறந்த நாளைக்
குதூகலமாய் கொண்டாடினீர்கள்.
மகிழ்ச்சி.
'இராஜகோபுரம் எங்கள் தலைவன்' என்றீர்கள்.
'அண்ணனின் பிறந்த நாள்' என ஆடிப் பாடினீர்கள்.
'மன்னவன் பிறந்தான்' என முடிசூட்டினீர்கள்.
மகிழ்ச்சி.
ஆனாலும்
நீங்கள் வெட்டி உண்ட மென்கட்டிகையில்
என் பசி தணியவில்லை.
ஏனென்றால் நான் மூட்டிய
விடுதலை உலையில்
தீ அணைந்து
பன்னிரு ஆண்டுகள் ஆகி விட்டன.
நீங்கள் அருந்திய
மென்பானத்தில்
என் சுதந்திர தாகம் தணியவில்லை.
ஏனென்றால் நான் உருவகித்த
விடுதலை நதி வற்றிப்
பன்னிரு ஆண்டுகள் உருண்டோடி விட்டன.
பன்னிரு ஆண்டுகளில்
சாய்நாற்காலிகளில்
நீங்கள் முன்னெடுத்த
இராசதந்திரப் போராட்டம்
இப்போ விண்தொட்டு விட்டது.
என்னைப் போல்
சுடுகாட்டில் படுத்துறங்கி,
காலையில்
எங்காவது ஒரு தோட்டத்தில்
பச்சை மரவள்ளிக் கிழங்கை
அமிர்தமாய் உண்டு
நீங்கள் போராடத் தேவையில்லை.
மெமரி போம் கட்டிலில்
இரவு நித்திரை.
காலையில்
குறோசோனும், கோப்பியும்.
மாலையில் பியரும், வைனும்.
வார இறுதி நாட்களில்
பார்பக்கியூ பார்டி.
இப்படியே
முகநூலில் முற்றுகைப் போர் புரிந்து,
வைபரில் தரையிறங்கி,
வட்ஸ்அப்பில் வழிமறிப்புச் செய்து,
இன்ஸ்ரகிராமில் இத்தாவில் பெட்டி வியூகமிட்டுக்
களமாடும் உங்கள் இராசதந்திரத்தை
எண்ணி நான் வியப்பதுண்டு.
இனியென்ன?
என்னைத் தம்பி
என்று அழைத்தவர்கள்
பேரப்பிள்ளைகள் கண்டு
மறுலோகப் பயணத்திற்குத்
தயாராகின்றார்கள்.
என்னை அண்ணன்
என்று அழைத்தவர்கள்
நரைக்கும் மீசைக்கு
கரும் மை பூசுவதில்
காலத்தைக் கழிக்கிறார்கள்.
என்னை அப்பா
என்று அழைத்தவர்கள்
அப்பாக்கள், அம்மாக்களாகி
அணைந்து போன
விடுதலைத் தீவட்டியை
அடுத்த தலைமுறையிடம்
ஒப்படைக்க வியூகம் வகுக்கிறார்கள்.
எரித்திரியாவில்,
கிழக்குத் தீமோரில்,
கனடாவில்,
உலகின் எங்கோ
ஒரு மூலையில்
நான் ஒளிந்திருப்பேன்,
காலம் வரும் போது மீண்டும்
களம் இறங்குவேன்
என்ற நம்பிக்கையில்
நீங்கள் இருப்பதால்
சிரமப்பட வேண்டியதில்லை தானே!
வெளிநாடுகளில் காணிகள் வாங்கி,
பட்டுப் பீதாம்பரம் உடுத்தி,
நீங்கள் கொண்டாடலாம்.
கோத்தபாய வரும் போது
கொடி பிடித்து
அகதி அந்தஸ்து பெறலாம்.
போலிஷ் கடை முன்
துண்டுப் பிரசுரம்
கொடுத்துப் பரப்புரை செய்யலாம்.
பிறகு உங்களுக்கு எங்கே நேரம்?
எனது பிறந்த நாளை
ஒவ்வொரு ஆண்டும் கொண்டாட வேண்டும்.
போட்டி போட்டு மாவீரர் நாள் நடத்திப்
பங்கு பிரிக்க வேண்டும்.
அப்படியே முள்ளிவாய்க்கால்
நினைவு நாளில் கவிதை பாடி,
கறுப்பு ஆடியில் கொடி பிடிக்கவே
உங்களுக்கு நேரம் போதாது.
பிறகு உங்கள்
பிள்ளை குட்டிகளுக்கு
எங்கள் வரலாற்றைச்
சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும்.
சனி, ஞாயிறு தினங்களில்
தமிழ்ப் பள்ளிக் கூடங்களில்
பாடத்திட்டங்களுக்கு அடிபட வேண்டும்.
அப்பப்பா,
எத்தனை வேலைப்பளு உங்களுக்கு!
என்வழி வந்து வீழ்ந்தவர்களின்
வித்துடல் மீது போர்க்கப்பட்ட
தேசியக் கொடி
இப்போ உங்கள் தோள்களிலும்,
இடுப்பிலும் கசங்கிக் கிடக்கிறது.
அவர்களின் கல்லறைகள்
மீது சூட்டிய கார்த்திகைப் பூக்கள்
இப்போ உங்கள்
மதுபானப் புட்டிகளை அலங்கரிக்கின்றன.
கஞ்சா அடித்தவர்களும்,
களவெடுத்தவர்களும்,
பொம்பிளைப் பொறுக்கிகளும்
இப்போ தேசிய செயற்பாட்டாளர்கள்.
'முருகன் இறைச்சிக் கடை'
என்று உங்கள் வாணிபத்திற்குப்
பெயர்சூட்ட அஞ்சும் நீங்கள்
ஈழத்தின் பெயரால்
எல்லாத் திருக்கூத்தும் ஆடுவீர்கள்.
நான் வரும் வரை
காத்திருப்பதாகக் கூறி
மக்கள் சொத்தில்
உங்கள் குடும்பங்களைத்
தழைத்தோங்க வைப்பீர்கள்.
என் வழிவந்து வீழ்ந்தோரின்
குடும்பங்களும்,
விழுப்புண்ணெய்தியோரும்
பட்டினி கிடந்தால் என்ன,
செத்து மடிந்தால் என்ன?
இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக
இறைகுமாரன் வருவான்
எனப் பல கோடி
மக்கள் காத்திருக்கும் போது
எனக்காக இன்னும் ஈராயிரம் ஆண்டுகள்
நீங்கள் காத்திருப்பது தவறில்லை தானே!
என் இனமே,
என் சனமே,
எப்படியோ,
மீட்பர் வருவார்
என்ற நம்பிக்கையில்
தாய்நாடு திரும்பாமல்
இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள்
காத்திருந்து
இட்லரிடம் வதைபட்டு
மடிந்த அறுபது இலட்சம்
யூதர்களின் அவலக் கதை
உங்களுக்கு நினைவிருந்தால் சரி.
May be an image of flower, tree and nature

Friday, November 26, 2021

எல்லாப் புகழும் மாவீரருக்கே!

  இறுதி வெற்றி ஈழ மக்களுக்கே!

மாண்ட நம் மக்களே மாவீரத் தோழர்களே செவ்வணக்கம்.

மாவீரர் தினம் துயர் பகிரும் தூய தினம் என்பதோடு, அவர் தம் கனவாம் தமிழீழத் தாயகத்தை , அதன் சமுதாய அவசியத்தை, சமகாலச் சூழலில் ஆய்ந்தறிந்து,போராடுவதற்கான  திட்ட தீர்மானங்களை வகுத்து வரையறுக்கும் தினமுமாகும்.தேசியத் தளபதி பிரபாகரனின் வருடா வருட மாவீரர் தின உரை இந்த கொள்கை அடிப்படையிலேயே அமைந்திருந்தது. அதை நாம் தொடர வேண்டும்.தொடர்வோம்.

அன்பார்ந்த தமிழீழ மக்களே, மாணவர்களே,இளைஞர்களே, புலம் பெயர் இளையோரே;

இவ்வாண்டு மாவீரர் தினத்தை நினைவு கூர்ந்து மாவீரர் இயக்கத்தை முன்னெடுப்பதற்கு புறவய, அகவய சூழ் நிலைகள் பற்றிய ஆய்வு இன்றியமையாதது ஆகும்.அத்தகை ஒரு ஆய்வு இல்லாத நடைமுறை இயக்கம் தன்னியல்பானதாகி சந்தர்ப்பவாதத்துக்கு பலியாகும்.கடிவாளமில்லாமல் களமாடும்!

பக்ச பாசிசம் இம்முறையும் மாவீரர்களை நினைவு கூர நீதி மன்றத்தடையையும், படைபலத்தையும், அச்சுறத்தல்களையும் விடுத்து  எச்சரித்துவருகின்றது.இந்த எச்சரிக்கைகளை எதிர்த்து மாவீரர் தினத்தை அநுஸ்டிக்க மக்கள் தயாராகி வருகின்றனர்.பக்ச பாசிஸ்டுக்களின் `ஒரே நாடு ஒரே சட்டத்தை` நீதி மன்றங்களே ஏற்கவில்லை போலும்! சில நீதிமன்றங்கள் அநுமதி வழங்கியுள்ளன. சில அநுமதிக்கவில்லை! 

ஏன் மாவீரர்களை நினைவு கூருவதை சிங்களம் தடை செய்கின்றது, வெறி கொண்டு பாய்கின்றது?

பக்ச பாசிஸ்டுக்கள், கோத்தா ஆட்சிப்பொறுப்பில் அமர்ந்த கடந்த இரண்டே  ஆண்டுகளில் நாட்டைக் குட்டிச் சுவராக்கி விட்டனர். பொருளாதாரம் அதல பாதாளத்தில் வீழ்ந்து விட்டது.கடன் சுமை தலைக்கு மேல் சென்று விட்டது. அந்நியச் செலாவணி இன்மையால் இறக்குமதி நின்றுவிட்டது.வரவு செலவுத்திட்ட பற்றாக்குறை உயர்ந்துவிட்டது.பணவீக்கம் 8.3% என அதிகாரபூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டாலும் அது 15 % அளவில் இருக்கும் பிற ஆய்வுகள்-எதிர்க்கட்சி- தெரிவிக்கின்றன.கடன் அடைப்பதற்கு கடன் வாங்குவது, கண் மண் தெரியாமல் பண நோட்டுக்களை அச்சிட்டு விடுவது, இந்த நிலையிலும் அவசியமற்ற ஆடம்பரச் செலவுகளைத் தொடர்வது என நாட்டை நடத்துகின்றது சிங்களம்.அதேவேளை விவசாய உற்பத்திக்கு  அடிப்படைத் தேவையான உரத்தை இறக்குமதிக்கு பணம் இல்லாமல் இருக்கின்றது.இதனை மூடி மறைக்க சுகாதாரக் காரணம் கூறுகின்றது.இதனால் விவசாய உற்பத்தி வீழ்ச்சி அடைந்து விவசாயப் பண்டங்களுக்கு பெருந் தட்டுப்பாடு நிலவுகின்றது.உணவுத் தட்டுப்பாட்டால்-ஏழை எளிய உழைக்கும் மக்கள் சொல்லொணாத் துன்பங்களை அனுபவிக்கின்றனர்.கிளர்ந்தெழுந்து வீதியில் இறங்கி ஆர்ப்பரிக்கும் மக்கள் மீது அடக்குமுறையை ஏவுகின்றது.கோவிட் தொற்றைக் காரணம் காட்டி மக்கள் ஓன்று கூடுவதைத் தடுக்கின்றது.மக்கள் நாட்டை விட்டு ஓடுகின்றனர்.

இதனால் எழும் எதிர்ப்புகளில் இருந்து தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ள மக்களை தமக்குள் மோதவிடுகின்றது.இதற்காக மத மோதல்களை திட்டமிட்டு உருவாக்குகின்றது.ஈழச் சோனகரை குறி வைத்து தாக்குகின்றது. ஈழ தேசிய முரண்பாட்டை மேலும் மேலும் கூர்மைப் படுத்துகின்றது.தமிழ்ப் பாதிரிகளை துணை சேர்த்துக் கொள்கின்றது.அனைத்து ஜனநாயக உரிமைகளையும் பறித்து மென்மேலும் பாசிசமயப்படுகின்றது.அரசாங்கத்தையும் அமைச்சுக்களையும் தனது குடும்பத்துக்குள் சுருக்கிவிட்டது.2022 வரவு செலவுத் திட்ட த்தில் 65% மான நிதி ஒதுக்கீடு இந்தக் குடும்ப உறுப்பினரின் கையில் உள்ள அமைச்சுக்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டவையாகும்! அமைச்சுக்களை செயலிழக்கச் செய்ய `ஜனாதிபதி செயலகம்` என்கிற பாசிச முறையைக் கையாளுகின்றது.

இந்த பாசிச மயமாக்கலை எதிர்த்து தொடர்ச்சியாக வெகுஜனப் போராட்டங்களும், விவசாய எழுச்சிகளும், வேலை நிறுத்தங்களும் பரவலாக வெடித்துவருகின்றன.

இதில் முக்கிய அம்சம் என்னவென்றால்,

மலையகமும்,சோனகமும்,தமிழ் மக்களும் ஒன்றிணைகின்ற போக்காகும்.விவசாயப் பிரச்சனை சிங்களவர்களையும் இணைக்கக் கூடிய புறவய நிலமைகள் உள்ளன. 

இது சிங்களத்தை அச்சுறுத்துகின்றது.

இவ்வாறுதான் இலங்கையின் உள்நாட்டு நிலைமை உள்ளது. ஆனால் இது பகுதி நிலைமை மட்டுமே!

கூர்மையடையும் ஏகாதிபத்திய முரண்பாடும் உலகமறுபங்கீடும்:

1987 இந்திய இலங்கை ஒப்பந்த காலத்தில் உலகம் இரண்டு ஏகாதிபத்திய முகாம்களாகப் பிரிந்திருந்தது.அமெரிக்கா தலைமையிலான ஒரு முகாமும், ரசிய சமூக ஏகாதிபத்தியம் தலைமையிலான ஒரு முகாமுமாக அது அமைந்திருந்தது. ரசிய சமூக ஏகாதிபத்தியம் முதலாளித்துவ மீட்சியால், ஆப்கான் ஆக்கிரமிப்பு யுத்தத்தால் என பலவழிகளில் சீரழிந்து பலவீனப்பட்டு இருந்தது. இதுவே இரட்டைத் துருவ உலக ஒழுங்கமைப்பு எனப்படுவது.

இந்த நிலையில் இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தம் இரண்டு முகாம்களின் ஆசீர்வாதத்துடன்தான் கைச்சாத்தானது. 

ரசிய சமூக ஏகாதிபத்தியத்தின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னால் அது ஒற்றைத்துருவ உலக ஒழுங்கமைப்பாக மாறியது.பேர்லின் சுவர் வீழ்த்தப்பட்டது.சோவியத் ஒன்றியத்தின் கீழ் கூட்டாட்சியில் இருந்து கிழக்கைரோப்பிய நாடுகள் அமெரிக்க, ஐரோப்பிய முகாமுடன் இணைந்தன.

மறுபக்கத்தில் முதலாளித்துவ மீட்சியாலும்,டெங்-ரொட்ஸ்கி போன்ற திருத்தல்வாதிகளின் துரோகத்தாலும் சீரழிந்து பலவீனப்பட்டு பின் தங்கியிருந்த சீனாவும்-ரசியாவும் தம்மை அரசு முதலாளித்துவப் பாதையில் மீளக்கட்டியெழுப்பி வந்தன. மேலை ஏகாதிபத்தியத்தின் உலகமய பொருளாதார திட்டத்தை தன்வயப்படுத்தி சீனா உலகின் பண்ட உற்பத்திக்கு மலிவுத் `தாய்` ஆனது.சீன உழைக்கும் மக்களின் இரத்தம் குடித்து அசுர அரசு மூலதனத்தை உருவாக்கிக் கொண்டது.

அதைக்கொண்டு பெருவீதத் தொழில் துறையை உருவாக்கிக் கொண்டது.ரசியா எரிவாயு வளம், ஆயுத தளபாட உற்பத்தி என்கிற இரண்டு ஆயுதங்களைக் கொண்டு தன்னையும் மீட்டெடுத்துக் கொண்டது.

இறுதியாக ஆப்கான் ,ஈராக்,சிரிய  போரின் பின்னணியில் , சீனாவும் ரசியாவும் தம்மை ஏகாதிபத்தியமாக வளர்த்து உருவாக்கிக் கொண்டன.

கிரிமியாவிலும், சிரியாவிலும் ரசிய தலையீடு,

ஹொங்கொங்லிலும், தாய்வானிலும், இலங்கையிலும் சீனத் தலையீடு,

மீண்டும் இரட்டைத்துருவ ஒழுங்கமைப்பு:

ஆக மீண்டும் ஒரு இரட்டைத்துருவ உலக ஒழுங்கமைப்பு ஏற்பட்டது.

அமெரிக்க ஐரோப்பிய முகாம்-சீன ரசிய முகாம்.

இந்த இரண்டு முகாம்களினதும் முரண்பாடு, மற்றும் மோதல்களின் அடிப்படை, உலகை மறுபங்கீடு செய்து தீருவதாகும். இது 1987 நிலையில் இருந்து பண்பு ரீதியில் வேறானது,மிகத் தீவிரமானது, பெரிய யுத்தத்துக்கு இட்டுச் செல்லக் கூடியது.

மேலும் அமெரிக்க ஐரோப்பிய முகாம் உள் முரண்பாடுகளால் சிக்குண்டு சிதறுண்டு பிளவுண்டு கிடக்கிறது.துருக்கி ஒரு NATO நாடாக உள்ள போதும் ரசியாவுடனான அதன் உறவு நெருக்கமடைந்து வருகின்றது. NATO விற்கு மாற்றான ஒரு இராணுவக் கூட்டை அமைக்க வேண்டுமென பிரான்ஸ் கோரிவருகின்றது.BREXIT, ஆங்கிலக் கால்வாய் குடியேற்றப் பிரச்சனையால் பிரான்சும் இங்கிலாந்தும் மோதிக்கொள்கின்றன. ரசியாவிடமிருந்து எரிவாயு  பெறும் எண்ணெய்க்குழாய் அமைப்பது தொடர்பாக அமெரிக்காவும்- ஜேர்மனியும் (ஐரோப்பாவும்) வாய்ச் சண்டையிடுகின்றன. தேசிய இனப்பிரச்சனை,பிரிவினை இயக்கங்கள் எழுந்து வருகின்றன.

இவ்வாறு மேற்கு முகாம் தற்காப்பு நிலையில் (Defensive) உள்ளது.

சீன ரசிய ஏகாதிபத்திய முகாம் உறுதியாகவும், நிலையாகவும், பலமாகவும் இருக்கின்றது. தாக்குதல் நிலையில் (Offensive) உள்ளது. ரசியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையிலான உறவு வலுவடைந்து வருகின்றது.

உலகம் அமெரிக்க ஐரோப்பிய முகாமுக்கும், சீன ரசிய முகாமுக்கும் இடையில் பங்கிடப்படுகின்றது.நாடுகள் இந்த இரண்டு முகாம்களின் பின் அணிதிரளுகின்றன. இந்தியா அமெரிக்க ஐரோப்பிய முகாமுடன் அணிசேர்ந்துள்ளது.

இலங்கை மறுபங்கீடு உலக மறுபங்கீட்டின் ஒரு பகுதியே!

இத்தகைய சூழலில் தான் இலங்கை சிக்குண்டுள்ளது.ஆப்பிழுத்த குரங்கு போல் மாட்டுப்பட்டுப் போய் உள்ளது.அமெரிக்க ஐரோப்பிய முகாமுக்கும், சீன ரசிய முகாமுக்கும் இடையில் பங்கிடப்படுகின்றது.எவ்வளவு தான் முயன்றாலும் இலங்கை இந்திய விரிவாதிக்க வட்டத்தை விட்டு சிங்களம் வெளியேறுவது அவ்வளவு இலகானதல்ல.ஈழ தேசிய இனப்பிரச்சனை இச்சிக்கலின்  ஒரு பகுதியாகிவிட்டது . 

1983 இற்கு முன்பிருந்தது போல இது ஒரு உள்நாட்டுப் பிரச்சனை அல்ல.1983 இற்குப் பிந்தி இருந்தவாறு இது பிராந்தியப் பிரச்சனையுமல்ல. 2009 இற்குப்பின்னால் -யுத்தத்தில் சீனத் தலையீட்டோடு-இது உலக மறுபங்கீட்டுப் பிரச்சனையின் பகுதியாகிவிட்டது.இது படிப்படியாக மாறியும் வளர்ந்தும் வருகின்றது.

சில தினங்கள் முன்பான `தமிழ் மக்களோடு இணைந்து பயணிக்கும்` அமெரிக்க ராஜாங்க அமைச்சின் அறிக்கை இதில் ஒரு திருப்புமுனை ஆகும்.

இது 1983 ஜூலை இனப்படுகொலையைத் தொடர்ந்து `` தமிழர்களைக் காக்க இந்தியாதலையிடும்`` என்பதற்கு ஈடானதும், புதிய-இன்றைய-பரிமாணம் கொண்டதுமாகும்.

சுமந்திரன் குழுவின் அமெரிக்கப் பயணம்.

இந்தச் சந்திப்பில் பரிமாறப்பட்ட கருத்துக்களாக பொது வெளியில் சொல்லப்படுகின்ற விடயம்  முழு உண்மையுமல்ல. உண்மையைத் தேடுவதற்கான சில தகவல்கள் மட்டுமே.நமது நாடாள மன்ற வாதிகளும்,சிவில் சமூகத்தினரும், ஆய்வாளர்களும்,அறிவியக்கக் காரர்களும் ஒரு சேர எம்மை ஏமாற்ற முயலுகின்றனர்.

உண்மையில் இது 1983 ஜுலை இனப்படுகொலைக்குப் பின்னால் சமஸ்டிக் கட்சிக்கும் இந்திய அரசுக்கும் நான்கு ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்த பேச்சு வார்த்தை, -பிரபாகரன் மிகச்சரியாக முன் அனுமானித்தவாறு-இறுதியில் தேசிய இனப்பிரச்சனைக்கு எந்த ஜனநாயகத் தீர்வையும் வழங்காமல் ,இந்திய விவாதிக்க நலனை உறுதிசெய்தும் இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தத்திலும், விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான ஆயுதக் களைவு மற்றும் ஆக்கிரமிப்பு யுத்தத்திலும் முடிந்தது.அந்த யுத்தத்தில் இந்தியா தோற்றாலும் 2009 இல் வென்றது.

இந்தியப் படையின் ஆக்கிரமிப்புக்கும் சமஸ்டிக் கட்சிக்கும் இடையே நடந்த தொடர் பேச்சுவார்த்தைகளின் மறுபிறப்பு இன்று நிகழும் அமெரிக்கத் தலையீடு..!

தமிழ் மக்களோடு இணைந்து பயணிக்கும் இந்த அமெரிக்கத் திட்டம், சிங்களத்தை அடிபணியச் செய்யவும், சீன சார்புப்போக்கை தடுத்து நிறுத்தி,ஆசிய பசுபிக் பிராந்தியத்தில் அமெரிக்காவின் உலக மேலாதிக்க மறுபங்கீட்டு நலனை அடைவதற்கான அரசியல் தலையீட்டுப் பிரகடனம் ஆகும்.இந்தியத் துணையில் நடக்கும் அரசியல் தயாரிப்பாகும். இத்தகைய ஒரு அரசியல் தயாரிப்புக்காலம் இல்லாமல் இராணுவத்தலையீட்டை நடத்த முடியாது.

இந்தலையீட்டுக்கு அழைப்புவிட `தமிழ்க் கட்சிகள்` என்கிற ஒரு தேச விரோத அடிமைக் கும்பல் இருக்கின்றது.

அல்லாமல் `நம்மவர்கள்` நம்புவது போல,நம்மை நம்ப வைக்க முயலுவது போல அமெரிக்க இந்திய முகாமுக்கு, ஈழ தேசிய இனப்பிரச்சனையில் உண்மையான அக்கறை இருந்தால் அவர்கள் `தமிழர்கள் மக்களா, மாக்களா` என விவாதம் நடத்தக்கூடாது. 

தமிழர்கள் தம்மை மக்கள் என்று கருதுவதற்கு -அழைத்துக் கொள்வதற்கு இலங்கையில் எந்தத் தடையுமில்லை.மக்கள் என்கிற சொல் கொண்ட பல சட்டபூர்வ அரசியல் கட்சிகள் இலங்கையில் உண்டு.அவை தேர்தலில் போட்டியிடுகின்றன.இதற்கு எதற்கு அமெரிக்கா?

``மக்கள் என்றால் ஏறத்தாழ தேசம் என்பதைக் குறிப்பதாகும்`` என நமது அறிவியக்கக்காரர்கள் அடித்துச் சத்தியம் செய்கின்றனர். 

இந்த `ஏறத்தாழ` என்கிற இடைச்செருகல் இவர்களுக்கு ஏன் தேவைப்படுகின்றது.அப்படியானால் அது எத்தனை வீதமான தேசம்? 5% ? 10%? 30,40,50%? .......?

எனவே அமெரிக்க இந்திய முகாமுக்கு, ஈழ தேசிய இனப் பிரச்சனையில் உண்மையான அக்கறை இருந்தால், அவர்கள்,

  • வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானத்தை, 
  • திம்புக்கோரிக்கைகளை, 
  • 33 ஆண்டுகால யுத்தத்தின் அடிநாதமான விடுதலைப் புலிகளின்,ஜனநாயக ரீதியான  ``புலிகளின் தாகம் தமிழீத்தாயகம், 
  • புலம்பெயர் தமிழரின்,``தமிழரின் தாகம் தமிழீழத்தாயகம்``, 
  • 2009 தேசிய இனப்படுகொலை, 
  • அதற்குப் பிந்திய 12 ஆண்டுகளில் சிங்களத்தின் நடத்தை 

ஆகியவற்றைக் கருத்தில் எடுத்து, சிங்களம் வரையவுள்ள புதிய அரசியல் யாப்பில், 

ஆறாவது திருத்தத்துக்கு மாற்றாக, ஈழதேசிய சுயநிர்ணய உரிமையை, பிரிவினைப் பொதுவாக்கெடுப்பை உறுதி செய்ய வேண்டும். 

ஆயுதம் ஏந்தும் உரிமை உறுதி செய்யப்பட வேண்டும்.

விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடையை நீக்கவேண்டும்.

``பாரதூரமான`` குற்றமிழைத்தவர் உட்பட அனைத்து யுத்தக் கைதிகளும், அரசியல் கைதிகளும் விடுதலை செய்யப்படவேண்டும்.

வலிந்து காணாமல் ஆக்கப்பட்டோரை விடுவிக்க வேண்டும்.

நில அபகரிப்பை நிறுத்த வேண்டும்,அபகரித்த நிலங்களை திரும்பக்கையளிக்க வேண்டும்.

33 ஆண்டுகால ஈழ தேசிய ஒடுக்குமுறை யுத்தத்திற்கு நஸ்ட ஈடு செலுத்த வேண்டும்.

யுத்த பூமியை மீள் நிர்மாணம் செய்யவேண்டும்.

ஈழ தேசிய இனப்பிரச்சனையை,பிரிவினைக் கோரிக்கையை, பொது வாக்கெடுப்பு முழக்கதை ஒருபோதும் மேலாதிக்க விரிவாதிக்க நலன்களுக்கு பயன்படுத்தக் கூடாது.

இந்த ஜனநாயகக் கோரிக்கைகளை நிறைவேற்ற வேண்டும்.

மீண்டும் எமது ஆரம்பக்கேள்விக்கு வருவோம்:

ஏன் மாவீரர்களை நினைவு கூருவதை சிங்களம் தடைசெய்கின்றது,வெறி கொண்டு பாய்கின்றது?

ஏனென்றால் இதை அனுமதித்தால் மேற்கண்ட கோரிக்கைகளுக்கான  ஒரு ஜனநாயக இயக்கம் தோன்றிவிடும் என அவர்கள் அஞ்சுகின்றனர்.

சிங்களம் மட்டுமல்ல இரண்டு ஏகாதிபத்திய முகாமும்தான். இந்தியாவும் தான்.

இதனால் சீன முகாமை எதிர்த்து, அமெரிக்க இந்திய முகாமோடு அணிசேரும்  செயல் வழி இலக்கு (Tactics), நமது  தொலை வழி இலக்கு (Strategy) (மக்கள் ஜனநாயக் குடியரசு முழக்கத்தை நோக்கி மக்களை வழி நடத்த ஒருபோதும் உதவாது,மாறாக இடைவழிச் சமரசத்துக்கே இட்டுச் செல்லும்.

எனவே இடைவழிச் சமரசங்களை முறியடித்து, ஈழம் காண ஊற்றெடுக்க இவ்வாண்டு மாவீரர் தினத்தில், மேற்கண்ட முழக்கங்களின் அடிப்படையில், ஒரு புதிய ஈழ புரட்சிகர ஜனநாயக இயக்கத்தைக் கட்டியமைக்க அணி சேருமாறு அழைக்கின்றோம்.

எல்லாப் புகழும் மாவீரருக்கே!       இறுதி வெற்றி ஈழ மக்களுக்கே!!

புதிய ஈழப் புரட்சியாளர்கள்.

26-11-202021

Tuesday, November 23, 2021

கிண்ணியாவில் படகுப் படுகொலை!

  • 45 ஆண்டுகளாக பராமரிக்கப்படாத பாலம்;
  • 6 வருடங்களாக ஆபத்தான தற்காலிக பாதை 
  • அடிக்கல் நாட்டி 8 மாதங்களாக மீளக் கட்டியமைக்காத அரசு
  • சட்டவிரோத படகுச் சேவையை கண்டு கொள்ளாத முஸ்லிம் நாடாளமன்ற உறுப்பினர்;

இது விபத்தல்ல படுகொலை!

கோப்பாய் துயிலும் இல்லத்தில் இராணுவம் குவிப்பு

 


யாழ்ப்பாணம் கோப்பாய் மாவீரர் துயிலும் இல்லத்திற்கு முன்பாக துப்பரவு பணியில் ஈடுபடுகிறவர்களுக்கு இடையூறு விளைவிக்கும் வகையில் இராணுவத்தினரும், பொலிஸாரும் நடந்து கொண்டுள்ளனர்.

கோப்பாய் துயிலும் இல்லத்தை இராணுவத்தினர் இடித்தழித்து, பாரிய இராணுவ முகாமை அமைத்து, நிலைகொண்டுள்ளனர். அதனால் துயிலும் இல்லத்திற்கு முன்பாக உள்ள தனியார் காணியில் மாவீரர் நிகழ்வுகள் ஏற்பாடு செய்யப்படுவது வழமையாகும்.

அந்நிலையில் தற்போது மாவீரர் வாரம் ஆரம்பமாகியுள்ள நிலையில் அக்காணியின் முன்பக்கமாக வீதியின் இருமருங்கினையும் துப்பரவு செய்யும் பணிகள் முன்னெடுக்கப்பட்டது.

அதன்போது , கோப்பாய் பொலிஸார் மற்றும் பெருமளவான இராணுவத்தினர் அப்பகுதியில் குவிக்கப்பட்டனர்.

சிவில் உடையில் வந்த இராணுவத்தினர் சிலர் தாமும் துப்பரவு பணியில் ஈடுபடுவதாக துப்பரவு பணியில் ஈடுபட்டு இருந்தவர்களுக்கு இடையூறு ஏற்படுத்தும் விதமாக நடந்து கொண்டனர்.

அதேவேளை இராணுவம் மற்றும் பொலிஸ் புலனாய்வாளர்கள் , அங்கிருந்த ஊடகவியலாளர்கள் உள்ளிட்டவர்களை அச்சுறுத்தும் விதமாக புகைப்படம் எடுத்ததுடன் வாகன இலக்கங்களையும் பதிவு செய்தனர்.









நன்றிyarldevinews.net-N.Ganga

India, Sri Lanka head to a win-win relationship

India, Sri Lanka head to a win-win relationship 《  Asian Age 17 Dec 2024  》 All the signs are pointing to the possibility of a major win for...