FRDI Bill: Depositors stand at fifth position in a bank liquidation

FRDI Bill: Depositors stand at fifth position in a bank liquidation
 Anand Adhikari   New Delhi     Last Updated: December 11, 2017 


FRDI Bill, the new institutional framework for dealing with bankruptcies in banks would certainly make your blood boil. First, the depositors are treated like unsecured creditors. They stands at fifth position in the queue in the waterfall mechanism for distribution of whatever is left in the bank in case of a collapse.

Under the new Financial Resolution and Deposit Insurance Bill, 2017, the proceeds from sale of assets of a bank would first go to insured depositors. In the previous regime, the depositors were 
insured for only Rs 1 lakh irrespective of the deposit made in a bank. The new bill, however, makes no mention of the maximum amount of insured deposit. There is a possibility of government and the regulator, i.e., Reserve Bank of India, keeping the same limit or lower.

The second in the list is resolution costs, which is the cost incurred in the entire liquidation process right from legal cost at the National Company Law Tribunal (NCLT).

The third in the queue are workmen dues for 24 months. The secured creditors are also clubbed with workmen dues at the third position.

At the fourth position are the wages to employees for 12 month.

The amount to uninsured depositors is at the fifth spot. 

Surprisingly, it is the depositors money that is used in a banking system to do business. It's the core money that actually runs the banking system. These deposits, which will be mostly uninsured as the maximum insured deposit in the earlier bill was only Rs 1 lakh, are now under threat of not getting anything in a an insolvency.
The secured creditors are comfortably sitting at the third spot to recover whatever is left in a bank post liquidation.

http://www.businesstoday.in/

Financial Resolution and Deposit Insurance Bill, 2017 Text

FRDI 2017-Vikatan TV

https://youtu.be/LzTJlBl7utg

How Jerusalem issue plays into Iranian, Turkish (and Russian) hands

M.K. Bhadrakumar

How Jerusalem issue plays into Iranian, Turkish (and Russian) hands

By M.K. BHADRAKUMAR DECEMBER 11, 2017

Iran has, predictably enough, taken a hard line on the US decision to recognize Jerusalem as the capital of Israel. There were public demonstrations in several Iranian cities following Friday prayers and statements by President Hassan Rouhani and other senior politicians. Notably, the commander of the Islamic Revolutionary Guards Corps, Gen. Mohammad Ali Jafari, warned: “Al-Quds (Jerusalem) will be the place where the Zionist regime will be buried.”

It was Turkey’s reaction that set the mind thinking that the ground beneath our feet is shifting, however. President Recep Erdogan used exceptional language in his response, calling Israel a “terrorist” state. His stance is important for a variety of reasons. Turkey is currently chairing the Organization of Islamic Cooperation (OIC) and has called for an emergency summit in Istanbul on Wednesday. This puts Erdogan in the driving seat.

The OIC has traditionally kowtowed to Saudi Arabia. But the Saudi regime finds itself on the defensive at the moment. The unsavory talk in the bazaar is that King Salman and the Crown Prince have played footsie with Trump and Jared Kushner. Erdogan hears bazaar gossip, for sure. Will the OIC recognize Jerusalem as the capital of the state of Palestine? This is a possibility.

Both Iran and Turkey repudiate the notion of Jerusalem being Israel’s capital. Iran has brought into play the politics of “resistance,” whereas Erdogan stresses “We will continue our struggle decisively within the law and democracy.” The distinction must be noted – but then, so must the degree of convergence.

Iran and Turkey have both long wished for an end to Saudi Arabia calling the shots in the Muslim Middle East. Now that the issue of Jerusalem has come to the fore, the Saudi regime must be wary of being seen to coordinate with Israel, or dancing to Trump’s tune.

The Saudi regime is also grappling with the quagmire in Yemen, where it is shedding “Muslim blood.” Pressure will now increase to end the war in there. Rouhani put forth on Sunday two preconditions to normalize ties with Saudi Arabia – stop “bowing” to Israel and, secondly, end the war in Yemen.

For Erdogan, Jerusalem becomes another platform to advance his strategic defiance of the US. Of course, the trial in a Manhattan federal court to discredit Erdogan now becomes almost an irrelevance. If pushed any further, Erdogan may hit back by breaking Turkey’s relations with Israel, as he has hinted at already. Doing so will, of course, make him a cult hero on the Arab Street.

To be sure, the damage to American prestige and credibility in the Middle East has grave implications for the Syrian situation. Unsurprisingly, President Vladimir Putin was due to land in Ankara late on Monday for a face-to-face conversation with Erdogan.

Erdogan is furious about the Pentagon’s continued supply of weapons to the Kurdish militia. Top Turkish officials have openly threatened that they’ll teach the US a painful lesson. Neither Turkey nor Russia (nor Iran) wants an open-ended US military presence in Syria. They may well seek to keep the US out in the cold via talks in Astana.

The Russian Foreign Minister, Sergey Lavrov, has ruled out any prospect of the US gaining – under whatever pretext – access to Syria’s Mediterranean coast. He said point-blank on Friday: “There are no plans with the United States on this specific region (Idlib) of Syria. I believe that’s totally counterproductive.” In sum, Turkey, Russia and Iran will ultimately decide how long the US military presence in Syria is tolerated.

The power dynamic is likely to change further than expected, since the Jerusalem issue effectively debilitates the Saudis. Ironically, the Syrian peace process probably has its greatest chance of success (on Russian-Turkish-Iranian terms, of course.)

//What’s happening in Iraq and Syria are also out in the open. Libya, Egypt and Yemen are also experiencing serious problems. This Jerusalem step shows how some have been taking advantage of this situation. We need to be vigilant as Muslim//

Erdogan openly links the US decision on Jerusalem with its policies on other regional conflicts. He said on Sunday: “What’s happening in Iraq and Syria are also out in the open. Libya, Egypt and Yemen are also experiencing serious problems. This Jerusalem step shows how some (read US and Israel) have been taking advantage of this situation. We need to be vigilant as Muslims.”

The Arab states have tended to pay mere lip service to the Palestine issue. Now, for the first time, the baton of leadership is passing into non-Arab (Turkish-Iranian) hands, and Palestine is now a Muslim rather than an Arab issue – something Iran has always sought. It is a historic transition that underscores the diminished Saudi clout in regional politics. Arguably, the sectarian card becomes useless now in terms of isolating Iran.

Ultimately, then, the question must be posed: Who really stands to gain from Trump’s decision on Jerusalem? Evidently, like in the Boyzone song, words are all Israel’s got. On the other hand, Israel’s pet project – the rollback of Iran – runs into headwinds and may have to be mothballed. Any Israeli intervention in Syria to counter Iran’s presence becomes almost suicidal in such a supercharged situation.

Erdogan has pledged that: “With the roadmap that we will determine (at the OIC summit), we will show that the realization of this decision (moving the US embassy) will not be easy at all.” He means it. If the US’ game plan was to get the Saudis to open a parallel track and push Jared Kushner’s peace plan, Erdogan will shoot it down. Turkey, Iran and Qatar are sure to promote Hamas as the authentic voice of the Palestinian people.

Trump hates to be a “loser.” Erdogan says the US president is pandering to his evangelical constituency. Does that make Trump a “winner”? The US election in 2020 seems light years away.
-----------------------------------------
Asia Times is not responsible for the opinions, facts or any media content presented by contributors. In case of abuse, click here to report.

M.K. Bhadrakumar served as a career diplomat in the Indian Foreign Service for over 29 years, with postings including India’s ambassador to Uzbekistan (1995-1998) and to Turkey (1998-2001). He writes the “Indian Punchline” blog and has written regularly for the Asia Times since 2001.

காஸ்மீரில் இந்திய வெறியாட்டம்-ஈழ இஸ்லாமிய தமிழர்களின் கண்டனம்

https://youtu.be/yULp0FAI8jk

கிழக்கு மாகாண சபை உறுப்பினரும் பொறியியலாளருமான ஷிப்லி பாரூக் இந்திய இராணுவத்தினால் திட்டமிடப்பட்டு இனச்சுத்திகரிப்பு செய்யப்படும் காஸ்மீர் முஸ்லிம்களின் உரிமைகளுக்காக இலங்கையில் உள்ள முஸ்லிம் அரசியல் தலைமைகள் குரல் கொடுக்க வேண்டும் என தெரிவித்த கருத்துக்களின் ஆடியோ காணொளி… தொகுப்பு-ஓட்டமாவடி அஹமட் இர்ஷாட்.

டெபாசிட் காப்பீட்டு சட்ட மசோதா குறித்து

சாஜகான்

கட்டுரை:

On Financial Resolution and Deposit Insurance Bill, 2017.
டெபாசிட் காப்பீட்டு சட்ட மசோதா குறித்து

வங்கியில் டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ் சட்டம் என்று ஏதோ வருகிறதாமே... வங்கி திவால் ஆனால் நாம் டெபாசிட் செய்த பணம் அம்போ ஆகி விடுமாமே... இது நிஜமா... இதைப்பற்றி நீங்கள் எழுதுங்கள் என்று இன்பாக்சில் பலர் கேட்டார்கள்.

வங்கி, நிதித்துறை, சட்டம் ஆகியவை தொடர்பான விஷயங்கள் மிகவும் சிக்கலானவை. அதிலும் நமது சட்டங்கள் இருக்கின்றனவே, அவற்றை இயற்றியவர்களே உண்மையில் புரிந்து கொண்டுதான் இயற்றினார்களா என்று சந்தேகப்படும் அளவுக்குக் குழப்பக்கூடியவை. Subject to, Notwithstanding, Read with என்று வேறு சட்டவிதிகளுடன் இணைத்து எழுதப்பட்டிருக்கும். ஒரு சட்டத்தைப் படிக்கும்போது அது வேறெங்கோ இழுத்துக்கொண்டுபோகும். எனக்கும் அந்த அளவுக்கு துறைசார் ஞானம் கிடையாது. எனவே, நான் படித்தவற்றில் புரிந்துகொண்ட அளவில் விளக்குகிறேன்.

அதற்கு முன்னுரையாக மூன்று கதைகள் கீழே தந்திருக்கிறேன்.

கதை-1 : ஓர் ஆலை இருக்கிறது. அதில் 5 பேர் முதலீடு செய்திருக்கிறார்கள். 1 வங்கி கடன் குடுத்திருக்கிறது. 100 தொழிலாளர்கள் வேலை செய்கிறார்கள். அந்த ஆலை நிதிச் சிக்கலுக்கு ஆளாகி நான்கு மாத சம்பளம் கொடுக்காமல் திடீர் என்று மூடப்பட்டது என்று வைத்துக்கொள்வோம். கடன்கொடுத்த வங்கி அதை சீல் வைக்கிறது. பிறகு ஏலத்துக்கு வருகிறது. அதை யாராவது ஏலத்தில் வாங்குகிறார்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஏலத்தின் மூலம் கிடைத்த தொகையில் யாருக்கு முதல் உரிமை, யாருக்கு இரண்டாவது உரிமை என்று சில விதிகள் உண்டு. அதன்படி, தொழிலாளர்களுக்குத் தர வேண்டிய சம்பள பாக்கியைத்தான் முதலில் தீர்க்க வேண்டும். அதற்குக் கொடுத்த தொகை போக மீதியிருந்தால் கடன் கொடுத்த வங்கி எடுத்துக்கொள்ளும். அதற்கும் மேலே மீதமிருக்கும் தொகைதான் முதல் போட்ட ஐந்து பேருக்கும் உரிய விகிதத்தில் கிடைக்கும். ஒருவேளை முதல் போட்டவர்களுக்குக் கிடைக்கலாம் கிடைக்காமலும் போகலாம். பிரச்சினையை எளிமையாக விளக்கவே இந்தக் கதையை உதாரணமாக சொல்லியிருக்கிறேன்.

கதை-2: அந்த ஆலையைத் தூக்கி நிறுத்த அரசு கடனுதவிக்கு வழி செய்கிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதற்குப் பெயர் பெயில்-அவுட். அதே போல, ஒரு வங்கி நிதிச் சிக்கலுக்கு ஆளாகிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். பொதுவாக, அரசு உதவிக் கரம் நீட்டுகிறது, அல்லது ஏதாவதொரு அமைப்பின் மூலமாக நிதியுதவிக்கு ஏற்பாடு செய்கிறது என்றால், அதற்குப் பெயர் பெயில்-அவுட். உதாரணமாக, சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ஒரு விமான கம்பெனி சிக்கலுக்கு ஆளான போது, ஊழியர்கள் சம்பளத்துக்காக, பெட்ரோலுக்காக இன்னும் கொஞ்சம் வங்கிக் கடன் குடுத்து அரசாங்கம் பெயில்-அவுட் முயற்சி செய்தது உங்களுக்கு நினைவிருக்கும். ஆக, நிதிச் சிக்கலுக்கு உள்ளான நிறுவனத்துக்கு வெளியிலிருந்து நிதியுதவி செய்து அதன் சிக்கலைத் தீர்க்க முயற்சி செய்வதற்குப் பெயர் பெயில்-அவுட்.

கதை-3: வெளியிலிருந்து நிதியுதவி செய்து மீட்பதற்குப் பதிலாக, அந்தக் கம்பெனியிடம் இருக்கும் சொத்துகளை வைத்தே அதை மீட்பதற்கு உதவி செய்வதும் உண்டு. இப்படி, ஒரு நிறுவனத்தின் உள்ளிருந்தே, அதனிடம் இருக்கின்ற நிதியையும் சொத்துகளையும் வைத்தே சிக்கலைத் தீர்க்க முயற்சி செய்தால் அதற்குப் பெயர் பெயில்-இன்.

புதிதாக வர இருக்கிற சட்டத்தில் சர்ச்சைக்குரிய விஷயமாகப் பேசப்படுவது பெயில்-இன்.

நாம் சிறுகச் சிறுகச் சேர்த்த பணத்தை, அல்லது காலமெல்லாம் வேலை செய்து ஓய்வு பெறும்போது கிடைத்த பணத்தை எதிர்காலத் தேவைகளுக்காக முதலீடு செய்கிறோம். பிள்ளைகளின் படிப்புக்காக, கல்யாணத்துக்காக, வயதான காலத்தில் சோற்றுக்கு வழி செய்து கொள்ள இப்படி எத்தனையோ காரணங்கள் இருக்கலாம். முதலீடு செய்ய பல வழிகள் உண்டு. பேராசை பிடித்துப்போய் சதுரங்க வேட்டை திரைப்படத்தில் வந்தது போன்ற போலி கம்பெனிகளில் முதலீடு செய்வார்கள் சிலர். மியூச்சுவல் பண்ட்களில் முதலீடு செய்வார்கள் சிலர். பங்குச் சந்தையில் முதலீடு செய்வார்கள் சிலர். ஆனால், பங்குச்சந்தை, மியூச்சுவல் ஃபண்ட் போன்றவற்றில் முதலீடு செய்வதில் ஆபத்துகள் உண்டு. உள்ளூர் அரசியல்/பொருளாதார நிலை மட்டுமல்ல, உலகளாவிய சந்தை நிலவரத்துக்கு ஏற்ப இவை உயரவோ வீழவோ கூடும். போட்ட பணம் பலமடங்காகத் திரும்பி வரலாம், மொத்தமும் மூழ்கிப் போகலாம்.

எனவே, பணம் பத்திரமாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிற, சிக்கலுக்கு ஆளாக விரும்பாத பெரும்பாலான மக்கள் தமது பணத்தை டெபாசிட் செய்வது வங்கிகளில்தான். ஏனென்றால், பெரும்பாலான வங்கிகள் பொதுத்துறை வங்கிகள்தான். தனியார் வங்கிகள் பெரும்பாலும் நகரப் பகுதிகளில் மட்டுமே இயங்குகின்றன. இந்திய வங்கிப் பரிவரத்தனையில் 82 விழுக்காடு பொதுத்துறை வங்கிகளில்தான நிகழ்கிறது. எனவே, வங்கிக்கு ஏதும் சிக்கல் வந்தாலும் அரசு கை கொடுக்கும் என்று நம்புகிறார்கள். காரணம், இந்த வங்கிகள் எல்லாம் தேசியமயமாக்கப்பட்டவை, ரிசர்வ் வங்கியின் கீழ் இயங்குகின்றன. அண்மையில் ஸ்டேட் பேங்க் ஆப் பாடியாலா, ஸ்டேட் பாங்க் ஆப் பிகானிர் போன்ற பல்வேறு வங்கிகளை ஸ்டேட் பேங்க் ஆப் இந்தியாவுடன் இணைத்தது இப்படிப்பட்ட ஒரு நடவடிக்கைதான்.

ஒரு வங்கி திடீரென நிதிச் சிக்கலுக்கு ஆளாகி, அதில் டெபாசிட் செய்தவர்களுக்கு பணம் திருப்பித்தர முடியாமல் போனால் என்ன செய்வது என்று யோசித்தது அரசு. இன்று அல்ல, அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பே யோசித்தது. 1961இல் Deposit Insurance and Credit Guarantee Corporation Act என்ற சட்டத்தை இயற்றியது. இதன்படி, 1 லட்சம் ரூபாய் வரையான டெபாசிட்டை வட்டியுடன் சேர்த்துத் திருப்பித் தருவதற்கான காப்பீடு வங்கிக்குக் கிடைத்தது. வங்கி மூழ்கிப் போனாலும் டெபாசிட் செய்தவருக்கு ஒரு லட்சம் ரூபாய் நிச்சயமாகக் கிடைக்கும். ஆனால், 1 லட்சத்துக்கும் அதிகமாக டெபாசிட் செய்திருந்தால், ஒரு லட்சத்துக்கும் மேற்பட்ட தொகைக்கு இந்த உத்தரவாதம் கிடையாது. எனவே வங்கி மூழ்குமானால் அதனுடன் சேர்ந்து டெபாசிட் பணமும் மூழ்கும்.

மேலே குறிப்பிட்ட டெபாசிட் காப்பீட்டுக்காக, ரிசர்வ் வங்கியின் கீழ் Deposit Insurance and Credit Guarantee Corporation என்ற நிறுவனத்துக்கு இந்திய பொதுத்துறை வங்கிகள் பிரிமியம் தொகையாக 3000 கோடி ரூபாய் செலுத்தி வருகின்றன. ஆனாலும், இந்தச் சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்ட பிறகு 67 ஆண்டுகளில் வங்கி மூழ்கும் சம்பவம் ஏதும் நிகழவில்லை என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

ஆக, நீங்கள் ஒரு வங்கியில் எத்தனை லட்சம் ரூபாய் டெபாசிட் செய்திருந்தாலும், அந்த வங்கி மூழ்குமானால், உங்களுக்கு ஒரு லட்சம் மட்டுமே கிடைக்கும் என்ற விதி இன்று புதிதாக வந்ததல்ல, 1961 முதலாகவே இருக்கிறது. அப்படியானால், இப்போது புதிதாக என்ன சர்ச்சை ?

மத்திய அரசு, புதிதாக ஒரு சட்டத்தை இயற்றுவதற்கான மசோதா தயார் செய்திருக்கிறது. அதன் பெயர் Financial Resolution and Deposit Insurance Bill, 2017. அதாவது, நிதிச்சிக்கல் தீர்வு மற்றும் டெபாசிட் காப்பீட்டு மசோதா 2017. இந்த மசோதாவின் வரைவு மக்களின் கருத்துக்காக 2016 செப்டம்பரில் வெளியிடப்பட்டது. ஆனால், மக்கள் கருத்துக்காக இருபது நாட்கள் அவகாசம் மட்டுமே தரப்பட்டது. 2016 அக்டோபர் 14ஆம் தேதியுடன் வரைவு மசோதாவின் மீது கருத்துக்கேட்பது நிறுத்தப்பட்டது. 2017 ஜூன் மாதம் மைய அமைச்சரவை இந்த மசோதாவுக்கு ஒப்புதல் அளித்த்து. நாடாளுமன்றத்தின் மழைக்காலக் கூட்டத்தொடர் அமர்வு முடிவடைவதற்கு முதல் நாள் நாடாளுமன்றத்தின்முன் வைக்கப்பட்டது. மசோதாவைப் பரிசீலிக்க புதிதாக கூட்டுக்குழு ஒன்றை நியமிக்கவும் அரசு முடிவு செய்தது. நிதித்துறை விவகாரங்களைப் பரிசீலிப்பதற்காக ஏற்கெனவே நிதித்துறை நிலைக்குழு (committee for finance) இருக்கும்போது, தனியாக ஒரு குழு எதற்கு என்று காங்கிரசும் திரிணமுல் காங்கிரசும் எதிர்ப்புத் தெரிவித்தன. அத்துடன் நாடாளுமன்றத் தொடர் முடிந்து விட்டது.

இந்தப் புதிய மசோதாவில் உள்ள சிக்கல் என்னவென்றால், ஏற்கெனவே இருந்து வருகிற – 1961 முதல் ரிசர்வ் வங்கிக்குக் கீழ் இயங்குகிற Deposit Insurance and Credit Guarantee Corporation என்ற அமைப்புக்குப் பதிலாக புதிதாக வேறொரு அமைப்பை இந்தச் சட்டம் உருவாக்குகிறது. அதன் பெயர் Resolution Corporation – தீர்வு வாரியம். வங்கிகள் மட்டுமல்ல, காப்பீட்டு நிறுவனங்கள், பங்குச் சந்தைகள் ஆகியவற்றையும் இது உள்ளடக்கும். நிதி நிறுவன முறைப்படுத்து ஆணையங்கள், நிதியமைச்சகம், ஆகியவற்றைச் சேர்ந்த பிரதிநிதிகள் இதில் இருப்பார்கள்.

அப்படியானால், சிக்கலுக்கு உள்ளாகும் ஒரு வங்கி, ரிசர்வ் வங்கியின் கீழ் வராதா? சிக்கலுக்கு உள்ளாகும் காப்பீட்டு நிறுவனம் Insurance Regulatory and Development Authority (IRDA)-வின் கீழ் வராதா? நிதிச் சிக்கலுக்கு ஆளான பங்குச் சந்தை Securities and Exchange Board of India (SEBI) செபியின் கீழ் வராதா? வரும், ஆனா வராது.

ஆமாம். தீர்வு வாரியம் அல்லது நெறிப்படுத்து நிறுவனங்கள் (வங்கிகளுக்கு ரிசர்வ் வங்கி, காப்பீட்டு நிறுவனங்களுக்கு ஐஆர்டிஏ, பங்குச் சந்தைகளுக்கு செபி), சிக்கலுக்கு உள்ளாகும் நிதி நிறுவனங்களை அவற்றின் சிக்கலைப் பொறுத்து தரப்படுத்தும் – நிறுவனத்தின் முதலீடு, சொத்துகள் மற்றும் பொறுப்புக்கடன்கள், நிர்வாகத் திறன் உள்ளிட்டவற்றின் அடிப்படையில் தரப்படுத்தும். நெறிப்படுத்து நிறுவனங்கள், தீர்வு வாரியம் ஆகிய இரண்டுக்குமே நிதி நிறுவனங்களை கண்காணித்து தரப்படுத்தும் அதிகாரம் இருக்கும். ஒரே ஆணியைப் பிடுங்க 2 பேர் எதற்கு?

நிறுவனத்தின் நிதிநிலைச் சிக்கலைப் பொறுத்து, குறைந்த ஆபத்து அல்லது மிதமான ஆபத்து என்று தரப்படுத்தப்பட்ட நிறுவனங்கள், ஏற்கத்தக்க ஆபத்து நிலைமைக்குள் இருப்பதாகக் கருதப்படும். நெறிப்படுத்து நிறுவனங்களால் கண்காணிக்கப்படும். அதிக ஆபத்து, தீவிர ஆபத்து நிலையில் இருக்கும் நிறுவனங்கள் என்றால், நெறிப்படுத்து நிறுவனங்கள் / தீர்வு வாரியம் அதனை சரி செய்யும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளும். சரி செய்யும் நடவடிக்கை என்பதில், அந்த நிறுவனம் முதலீடு திரட்டக்கூடாது, டெபாசிட் வாங்கக்கூடாது, வர்த்தகத்தை விரிவுபடுத்தக்கூடாது போன்றவையும் அடங்கலாம். நிறுவனத்தைத் தூக்கி நிறுத்த முயற்சி செய்யலாம்; குறித்த காலத்துக்குள் முயற்சி நிறைவேறாவிட்டால் மூட வைக்கலாம்.

மேம்போக்காகப் பார்த்தால், இதில் என்ன தவறு, ஒன்றுக்கு இரண்டாக கண்காணிப்பு அமைப்பு இருந்தால் நல்லதுதானே என்று தோன்றும். இங்கே கவனிக்க வேண்டியது என்னவென்றால், வங்கிகளுக்கு ரிசர்வ் வங்கி, காப்பீட்டு நிறுவனங்களுக்கு ஐஆர்டிஏ, பங்குச் சந்தைக்கு செபி ஆகிய மூன்று நிறுவனங்கள் ஏற்கெனவே கண்காணிப்பு அமைப்புகளாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. அரசியல் தலையீடுகளுக்கு அப்பால் ஓரளவுக்கு சுயேச்சையாகவே செயல்பட்டும் வருகின்றன. இந்த மூன்றும் செய்து வந்த ஒரு பணியை இன்னொரு அமைப்பும் செய்ய வேண்டும் என்றால், இந்த மூன்று அமைப்புகளும் சரியாகச் செயல்படவில்லை என்றுதானே பொருள் கொள்ள வேண்டும்? இதுவரை அப்படி ஏதும் சொல்லப்படவே இல்லையே? பின்னே ஏன் எதற்காக இந்த தீர்வு வாரியம்?

எதற்காக இதை முன்வைக்கிறார்கள் என்று பார்த்தால், ஜி-20 கூட்டமைப்பு இப்படியொரு தீர்வு வாரியம் அமைக்குமாறு சொன்னதாம். இந்தியாவும் ஜி-20இல் உறுப்பினராக இருப்பதால் இதை உருவாக்குகிறதாம். ஜெர்மனியும் இங்கிலாந்தும் இதேபோன்ற சட்டங்களை உருவாக்கியுள்ளதாம். ஆனால் இதுவரை பயன்படுத்தவில்லையாம். 2013இல் சைப்ரசில் ஒரே ஒரு வங்கிக்காக பெயில் இன் பயன்படுத்தப்பட்டதாம்.

இந்தச் சட்டத்தில் மற்றொரு முக்கியப் பிரச்சினை உண்டு. ஒரு நிறுவனத்தை தரப்படுத்தும் முடிவை எதிர்த்து அந்த நிறுவனம் மேல்முறையீடு செய்ய எந்த வழியும் இல்லை. தீர்வு வாரியம் நினைத்தால் எந்தவொரு நிறுவனத்தையும் நிதிச்சிக்கலுக்கு உள்ளானதாக தரப்படுத்த முடியும். அப்படிச் செய்யப்பட்ட தகவல் வெளியே தெரிந்தால், அந்த நிறுவனத்தில் டெபாசிட் செய்தவர்கள் பதறிப்போய் உடனே தமது டெபாசிட்டுகளை திரும்பப்பெறவே விரும்புவார்கள். திடீரென நிறுவனத்தின்மீது படையெடுப்பார்கள். இது படிநிலைச் சரிவு (கேஸ்கேடிங் எஃபக்ட்) விளைவை ஏற்படுத்தி, சிறிதளவே சிக்கலுக்கு உள்ளாகியிருந்தாலும் அந்த நிறுவனத்தை மேலும் சிக்கலுக்கு உள்ளாக்கி விடும். ஆனால் அந்த நிறுவனம் மேல்முறையீடு செய்ய வழிகிடையாது!

ஒரு நிறுவனம் தீவிர ஆபத்தில் இருப்பதாகத் தரப்படுத்தப்பட்ட தேதியிலிருந்து அதன் நிர்வாகத்தை தீர்வு வாரியம் தன் கையில் எடுத்துக்கொள்ளும். அதன்பிறகு, மேலே சொன்ன வழிமுறைகளில் எதையும் பயன்படுத்தி, சிக்கலைத் தீர்க்க முயற்சி செய்யும். அந்த நிறுவனத்தின் சொத்துகள் / பொறுப்புக்கடன்களை வேறொரு நிறுவனத்துக்கு மாற்றலாம்; வேறொரு நிறுவனத்துடன் இணைக்கலாம்; இந்த நிறுவனத்தை நிர்வகிக்க புதிதாக ஒரு நிறுவனத்தை உருவாக்கலாம்; பெயில்-இன் செய்யலாம். நிறுவனத்துக்குப் பணம் கொடுத்தவர்களுக்கு திருப்பித்தர நிறுவனத்தையே கலைக்கலாம். தீர்வு வாரியத்துக்கு ஓராண்டு கால அவகாசம் உண்டு. தேவைப்பட்டால், மேலும் ஓராண்டு நீட்டிப்பும் கிடைக்கும்.

இந்த ஒன்று / இரண்டு ஆண்டு காலத்தில், தீர்வு வாரியத்தின் நடவடிக்கைகள் குறித்து எந்த நீதிமன்றத்திலும் யாரும் கேள்வி கேட்க முடியாது! ஒருவேளை இந்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்குள் தீர்வு வாரியம் சிக்கலைத் தீர்க்க முடியவில்லை என்றால், அந்த நிறுவனம் தானாகவே திவால் நிலைமைக்குப் போய்விடும்! இரண்டு ஆண்டுகளுக்குள் சரிசெய்ய முடியாத தீர்வு வாரியத்தின்மீது எந்த நடவடிக்கையும் கிடையாது. அது மட்டுமல்ல. தீர்வு வாரியத்தின் செயல்பாடுகளுக்காக ஒரு கட்டணத்தையும் அந்த நிறுவனத்திடமிருந்தே எடுக்கும்! கட்டணம் எவ்வளவாக இருக்கும் என்பதும் தெரியாது.

நிறுவனத்தை கலைப்பது என முடிவானால், பணத்தைத் திருப்பித் தருவதில் அந்த நிறுவனத்துடன் தொடர்புடைய யாருக்கு முன்னுரிமை தர வேண்டும் என்பது குறித்தும் ஒரு பட்டியல் அதில் உண்டு. (கட்டுரையின் துவக்கத்தில் கதை-1இல் நான் குறிப்பிட்ட உதாரணம் பார்க்கவும்.) இந்தப் பட்டியலின்படி, நிறுவனத்துக்குக் கடன் கொடுத்த மற்றவர்களைவிட டெபாசிட் செய்தவர்களுக்கே முன்னுரிமை தரப்படும். அதற்காகவே டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ் உண்டு. முன்னுரிமைப் பட்டியல் :
1. டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ்
2. தீர்வு வாரியத்துக்கான கட்டணம்
3. ஊழியர்களுக்கான 24 மாத நிலுவை சம்பளம், உத்தரவாதம் தரப்பட்ட கடன் தொகைகள்
4. ஊழியர்களுக்கு 12 மாத சம்பளம்
5. இன்ஷ்யூர் செய்யப்படாத டெபாசிட்டுகள்
6. உத்தரவாதம் தரப்படாத கடன் தொகைகள்
7. அரசுக்குத் தர வேண்டியவை,
8. கடன்கள், நிலுவைகள்
9. பங்குதாரர்கள் (ஷேர் ஹோல்டர்கள்)

கவனிக்க வேண்டியது என்னவென்றால், இங்கேயும் டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ்க்கு உட்பட்ட தொகைக்கு மட்டுமே முதல் முன்னுரிமை. ஏற்கெனவே இதேபோன்ற டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ் இருக்கிறது. எனவே இதில் புதிதாக ஏதுமில்லை. இன்ஷ்யூரன்சின் கீழ் வராத டெபாசிட் தொகைக்கு இந்தச் சட்டத்தில் ஐந்தாவது இடம்தான்! 1961 முதல் இருந்து வருகிற டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ் திட்டத்தில் உள்ள 1 லட்சம் ரூபாய் என்ற வரம்பு இந்த மசோதாவால் நீக்கப்பட்டதா? ஒரு லட்சத்துக்கும் அதிகமாக ஒருவர் டெபாசிட் செய்திருந்தால் அந்தத் தொகை முழுவதும் கிடைக்க இது வழி செய்கிறதா?

இல்லை. முன்னர் என்ன இருந்ததோ அதுவேதான் இப்போதும் இருக்கிறது. ஆனால் சிறு வித்தியாசம் : முன்னர் ரிசர்வ் வங்கியின் கீழ் டெபாசிட் இன்ஷ்யூரன்ஸ் நிறுவனம் இருந்தது. இப்போது அந்தப் பணியை எடுத்துக்கொள்ளும் தீர்வு வாரியம், வங்கிகளுக்கு “குறிப்பிட்ட வரம்புக்குள்” டெபாசிட் காப்பீடு வழங்கும். அதாவது, வங்கி மூழ்குமானால், டெபாசிட் செய்தவருக்கு “குறிப்பிட்ட” தொகை கிடைக்கும். முந்தைய சட்டத்தின்படி ஒரு லட்சம் என்பது உச்சவரம்பு. இந்தச் சட்ட மசோதாவில் “ஒரு லட்சம்” என்றும் குறிப்பிடப்படவில்லை, முழுத் தொகை என்றும் தரப்படவில்லை. “குறிப்பிட்ட தொகை” தரப்படும் என்றுதான் கூறப்பட்டுள்ளது. திருப்பித் தரப்படுகிற “ஒரு லட்சம்” அல்லது “குறிப்பிட்ட” தொகைக்கு மேலான டெபாசிட் தொகையை டெபாசிட் செய்தவருக்கு வங்கியின் பங்குகளாக மாற்றித்தரவும் சட்டத்தில் வழி செய்யப்பட்டுள்ளது. (நிதிச்சிக்கலுக்கு ஆளான வங்கியின் பங்கை வைத்துக்கொண்டு நாக்கு வழிப்பதா என்பது வேறு கதை.)
அதாவது, சமூக ஊடகங்களிலும் பத்திரிகைகளிலும் வெளிவந்த செய்திகள் சரிதான். இது சட்டமான பிறகு, ஒருவேளை வங்கி மூழ்குமானால், டெபாசிட் செய்தவர்களுக்கு முழுத் தொகையும் கிடைக்காது. ஒரு லட்சமாவது கிடைக்குமா அல்லது அதுவும் கிடைக்காமல் போகுமா என்பதும் தெரியாது!

முன்னர் இருந்த சட்டத்தைவிட இது மேம்பட்டது, முன்னர் ஒரு லட்சம்தான் வரம்பு இருந்தது, இப்போது அது உயர்த்தப்படும் என்று சிலர் பேசுகிறார்கள். உண்மையில், சமூக ஊடகங்களில் இந்தப் பிரச்சினை எழுப்பப்பட்ட பிறகுதான் மைய நிதியமைச்சர் வாயைத் திறந்தார். இந்த மசோதா நாடாளுமன்ற நிலைக்குழுவின் பரிசீலனையில்தான் இருக்கிறது. இன்னும் நிறைய திருத்தங்கள் செய்யப்படும் என்று திருவாய் மலர்ந்தார். சமூக ஊடகங்களில் பிரச்சினை எழுப்பப்படாமல் போயிருந்தால் அப்படியே சட்ட மசோதாவாக முன்வைத்திருப்பார்கள் என்ற அச்சம் நியாயமானதே. நில கையகப்படுத்தல் மசோதாவை பல முறை அவசரச் சட்டமாக நிறைவேற்றிய அரசு இது என்பதை மறந்து விட முடியாது.
ஆக, இப்போதைக்கு அச்சப்படத் தேவையில்லை. வங்கியில் இருக்கும் உங்கள் பணத்துக்கு எந்த ஆபத்தும் இப்போதைக்கு இல்லை. ஆனால், நிலைக்குழுவின் பரிசீலனையில் இருக்கும் மசோதா நாடாளுமன்றத்தில் முன்வைக்கப்படும்போது, அது சட்டவடிவம் கொள்ளும்போது, எதிர்க்கட்சிகள் கவனமாக இருக்க வேண்டும். அப்போதும் சமூக ஊடகங்கள் விழிப்பாக இருக்க வேண்டும்.

வங்கிகளுக்கு என்ன சிக்கல் வந்து விடும்? அது எதற்கு மூழ்கும் என்ற கேள்வி வரக்கூடும். குஜராத்தில் ஒரு கூட்டுறவு வங்கியில் மிகப்பெரிய ஊழல் நடந்தது தவிர, இதுவரை இந்தியாவில் அப்படி ஏதும் நிகழவில்லை. (மாதவ்புரா வங்கி ஊழலில் சம்பந்தப்பட்டவரை விடுவிப்பதில் அமித் ஷா உள்பட பலருக்கும் பங்கு இருந்தது குறித்து ஏற்கெனவே பதிவு எழுதிவிட்டேன்) வங்கிகள் எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்கள் பற்றி எழுத வேண்டுமானால் வங்கிகளின் வாராக்கடன் குறித்தும் எழுத நினைத்திருந்தேன். கட்டுரை மிகவும் நீளமாகி விட்டதால் ஒரே ஒரு விஷயத்தை மட்டும் தொடுகிறேன்.

நாடாளுமன்றத்தில் ஆகஸ்ட் 11ஆம் தேதி ஒரு கேள்விக்கு பதிலளித்த நிதியமைச்சர் கூற்றுப்படி : 2013இன் கணக்குப்படி வாராக்கடன் 1,55,890 கோடி. 2017இல் 6,41,057. அதாவது, காங்கிரஸ்-யுபிஏ அரசின் காலத்தில் இருந்த தொகையைவிட மூன்று மடங்கு அதிகம். இந்தக் கணக்காண்டின் ஆறு மாதங்களில் மட்டும் வங்கிகள் ரைட்-ஆஃப் செய்த வாராக்கடன் தொகை 55,356 கோடி. படத்தைப் பார்த்து, எவருடைய ஆட்சியில் அதிகத் தொகை ரைட்-ஆஃப் செய்யப்பட்டது என்று நீங்களே பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.

வாராக்கடன்களில் பெரும்பகுதி உங்களையும் என்னையும் போன்றவர்கள் வாங்கிய சில்லறைக்கடன்கள் அல்ல. அதானிகள், அம்பானிகள், சிங்கானியாக்கள், டாடாக்கள், ஜிண்டால்கள், எஸ்ஸார்கள் வகையறாக்கள் வாங்கி நாமம் போட்டவைதான்.

(ரைட்-ஆஃப் என்பது வாராக்கடன் தள்ளுபடி அல்ல, அது ஒரு டெக்னிகல் சொல்தான் என்று பாடம் எடுக்க யாரும் வர வேண்டாம்.)

================================================= பிற்குறிப்பு

ஏகாதிபத்தியத்தின் கீழ் வங்கிகள் ஆற்றும் புதிய பாத்திரம் குறித்து லெனின்:

``பணச்செலுத்தல்கள் நடந்தேறுகையில் இடைத்தரகராகச் செயல்படுவதே வங்கிகள் ஆற்றும் தலையாய,முதல் நிலையான பணி.இந்தப் பணியைச் செய்து இவை செயலற்ற மூலதனத்தைச் செயல் முனைப்புள்ள, அதாவது இலாபமளிக்கும் மூலதனமாக மாற்றுகின்றன;சகல பண வருமானங்களையும் அவை வசூலித்து அவற்றை முதலாளித்துவ வர்க்கத்தின் கையில் ஒப்படைக்கின்றன.``

லெனின்: ஏகாதிபத்தியம் முதலாளித்துவத்தின் உச்சக்கட்டம்

1) மோடி ஆட்சி ஏகாதிபத்திய அழிவுக் காலனியாதிக்கத்துக்கு சேவகம் செய்யும் ஆட்சியாகும்.
2) இதன் உள்நாட்டு சமூகத்தூண்கள் தரகு முதலாளித்துவ பெரு நிலப்பிரபுத்துவ வர்க்கங்கள் ஆகும்.
3) அந்நிய நிதி மூலதனத்தினதும்,உள்நாட்டு பிற்போக்கு வர்க்கங்களதும் ஏகபோகத்தை உற்பத்தித் துறையில் நிலை நிறுத்த அது நடுத்தர மற்றும் சிறு குறு தொழில்களையும்-மூலதனத்தையும் ஒழித்து வருகின்றது.
4)கட்டுரையாளர் விபரிக்கும் இம்மசோதா இதன் ஒரு பகுதியே ஆகும்.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ENB

What Will Trump’s Recognition of Jerusalem Lead To?

10.12.2017 Author: Salman Rafi Sheikh

What Will Trump’s Recognition of Jerusalem Lead To?

With Trump’s recognition of Jerusalem as Israel’s capital, a new wave of both political and geo-political upheavals is likely to set in. This, however, is not going to simply unite the Muslim world in the name of religion; it might as well accelerate the processes of disintegration and fragmentation within the Arab world, creating a new logic for struggle and resistance against both Israel and its allies in the Arab word, particularly Saudi Arabia which is secretly strengthening its relations with Israel in its active pursuit of an anti-Iran agenda in the Middle East. Significantly enough, the decision of the US president Donald Trump, who along with his son-in-law Jared Kushner (read: Kushner’s “peace plan”) is the key link in the chain tying the House of Saud and Israel, could not have come about without a prior understanding between the House of Saud and Israel on the issue; for, besides many other things, the decision crucially involves a permanent end to the Palestine-Israel peace-process of which Saudi Arabia has been a key member.

Ending that process, therefore, means that the House of Saud does no longer give priority to this process and accordingly found it convenient to give it the nod. For Saudi Arabia, especially after the disastrous failure its policies in Syria vis-à-vis Assad have faced, Iran is the bigger problem that requires strong allies in the region—and no other state other than Israel could be that ally; hence, the convergence of Saudi-Israeli interests and the beginning of big geo-political jolts across the entire mid-eastern landscape.

That this decision is very much a part of new geo-political front against Iran is more than an open secret. Iran has sensed it as has Hezbollah and Turkey. “Trump had support from the Arabs or else he wouldn’t have been able to do this,” said Nasrallah. He also said that Donald Trump has issued “a second Balfour Declaration”, implying thereby the beginning of new era of armed resistance against Israel and its Arab allies; hence, his call for a new “intifada.” Clearly, with Hassan Nasrallah now calling for armed resistance—and by doing that he is also throwing the idea of potential alliance with the ‘disgruntled’ Arabs—is placing himself, as also Iran, as the vanguard of Arab nationalism under Persian influence.

This partly explains why Saudi Arabia has publicly ‘condemned’ Trump’s decision. In the wake of Hezbollah’s calls for “intifada”, the House of Saud seems to have calculated that it might have to pay a heavy price if it was seen as a force shying away from criticising its ally, the US.

Is then Trump’s decision his most crucial error, one that will significantly alter the Middle East’s geo-political landscape to the US’ disadvantage? Probably it is. Besides the fact that it is likely to provide Iran a leeway to extend its influence in the Arab world, the Arab masses themselves, who are already deeply anti-US, will find yet another reason to mount up their anti-US an anti-Israel sentiments and political action. This will difficult for the US to maintain its own influence. As the current US secretary of defence James Mattis noted in 2013: “I paid a military security price every day as a commander of [Central Command] because the Americans were seen as biased in support of Israel.”

Now this will accelerate given that relations between the Arab countries and Israel are also improving. Netanyahu himself didn’t hesitate to acknowledge this fact in his ‘victory’ speech when he said, “Peace treaties, no. Everything else below that, yes, and it’s happening.” And among other things happening between them, military co-operation against Iran is perhaps the most prominent. Hebrew markings have been seen on Israeli-manufactured ordnance used in the Saudi-led campaign against Houthi rebels in Yemen. The UAE is known to have bought military equipment from Israel.

Iran, therefore, has every reason to see in this move a larger regional game beginning to be played. However, it isn’t just Iran that will potentially benefit from this ‘bond-in-the-making’ between the Israelis and the Saudia-led Gulf-Arab states. Turkey, too, is likely to use the scenario to revamp its regional clout. This is already on the cards. When Trump made his Jerusalem announcement, Jordan’s king was in talks with Erdogan and both jointly expressed their reservations over the decision. Jordan, which is also the custodian of Islamic holy sites in the city of Jerusalem, therefore has much to worry about, and the Jordanian king’s visit to Turkey was accordingly aimed at what the king said discussing “challenges we are facing in the region.”

While Turkey under Erdogan has long supported the Palestinian position, Jordon fears that the Jerusalem crisis will trigger new conflict, and seems to find in Turkey an ally to deal with that wave. Turkey, on its part, hosted Hamas officials as recently as July, and it is believed that if Hamas officials left Qatar they would choose Turkey for their base.

And, both Iran and Turkey, who have been working closely in Syria to out-manoeuvre the Saudis and the US, are likely to find in the Jerusalem crisis another reason to build on their still precarious relations and move towards a working, if not a full strategic, alliance.

The Israel-US-Saudi nexus has therefore, by declaring Jerusalem as Israel’s capital, set in motion forces that might produce results of far reaching consequences, results which might not necessarily be favourable to either of them. Iran will get stronger as will Turkey in the Arab world, and this will only further provoke the nexus to propagate its war hysteria and feed it to the general masses, who in themselves remain caught between their ruling regimes’ policies and interests and their religious affiliations with Jerusalem and sympathy for the Palestinian cause.

Salman Rafi Sheikh, research-analyst of International Relations and Pakistan’s foreign and domestic affairs, exclusively for the online magazine “New Eastern Outlook”.

https://journal-neo.org/2017/12/10/what-will-trump-s-recognition-of-jerusalem-lead-to/

PFLP announces march of anger

“The revolution continues until return and the liberation of Jerusalem.” 

PFLP

PFLP announces cancellation of its anniversary rally and its transformation into a march of anger
Dec 09 2017

The Popular Front for the Liberation of Palestine announced the cancellation of its planned anniversary events, including the central festival scheduled for Gaza City on Saturday, and transforming those events into marches of anger to confront U.S. imperialism and Zionism following Trump’s declaration on Jerusalem.

In a press conference on Thursday, the Front said that a march will begin on Saturday at 12 noon in Gaza under the slogan, “The revolution continues until return and the liberation of Jerusalem.” The march in Gaza City will be held simultaneously with a march in Ramallah organized by the PFLP.

The Front invited the Palestinian masses in all of their national and popular sectors to participate in these actions and noted that it considers December 11 to be a day of confrontation of the Zionist forces. It also emphasizes that the Palestinian people are entering a new stage of struggle to establish a national strategy in which all Palestinian movements are united to serve the objectives of our people through resistance and confrontation of the occupation in all locations.

The PFLP also emphasized that its march of anger and revolution will raise its voice against U.S. imperialism, Zionist colonialism and Arab reactionary collusion. It demanded the Palestinian Authority end its continued reliance on negotiations and end security coordination with the occupier.

It called on the Arab and Islamic nations and peoples and all supporters of justice in the world to take to the streets and squares to reject Trump’s declaration and to confront all forms of attack against the Palestinian and Arab people.

For its part, the Abu Ali Mustafa Brigades emphasized that it is open to targeting U.S. interests, especially on Palestinian land, in response to this action. “We confirm that the U.S. imperialist enemy is not welcome on Palestinian land,” said a spokesperson for AAMB.

The AAMB spokesperson added that the rights of the Palestinian people to their land cannot be revoked by an American decision or an act of any state, and noted that the U.S. puts its interests on the land of Palestine in the eye of the target for Palestinian resistance and the Palestinian people.

Trump and the Plight of East Jerusalem

Trump and the Plight of East Jerusalem

By B'Tselem
Global Research, December 09, 2017
B'Tselem 11 November 2017

We bring to the attention of Global Research readers, this carefully documented analysis of East Jerusalem published in May 2017, updated in early November, prior to the historical announcement by President Trump. 
---------------------------------------------------------------
Israel unlawfully annexed East Jerusalem to its territory. Since then, and despite its incursion upon their home, it has treated the Palestinian residents of the city as unwanted immigrants and worked systematically to drive them out of the area.

In June 1967, immediately upon occupying the West Bank and the Gaza Strip, Israel annexed some 7,000 hectares of West Bank land to the municipal boundaries of Jerusalem and applied Israeli law there, in breach of international law. The annexed territory greatly exceeded the size of Jerusalem under Jordanian rule (about 600 hectares), encompassing approximately 6,400 more hectares. The additional land belonged, in large part, to 28 Palestinian villages, and some of it lay within the municipal jurisdiction of Bethlehem and Beit Jala. The annexed area is currently home to at least 370,000 Palestinians and some 280,000 Israeli settlers.

The new municipal boundaries of Jerusalem were drawn largely in accordance with demographic concerns, chief among them to leave out densely-populated Palestinian areas in order to ensure a Jewish majority in Jerusalem. In keeping with this logic, Israel included some lands belonging to villages near Jerusalem within the city’s municipal jurisdiction, yet left the owners outside it. This occurred, for example, with Beit Iksa and al-Birah to the north, and with sparsely-populated areas within the municipal jurisdictions of Bethlehem and Beit Sahour to the south. In doing so, Israel divided Palestinian villages and neighborhoods, annexing only parts of them.

In June 1967, Israel held a census in the annexed area. Palestinians who happened to be absent at the time, lost their right to return to their home. Those who were present were given the status of “permanent resident” in Israel – a legal status accorded to foreign nationals wishing to reside in Israel. Yet unlike immigrants who freely choose to live in Israel and can return to their country of origin, the Palestinian residents of East Jerusalem have no other home, no legal status in any other country, and did not choose to live in Israel; it is the State of Israel that occupied and annexed the land on which they live.

Permanent residency confers fewer rights than citizenship. It entitles the holder to live and work in Israel and to receive social benefits under the National Insurance Law, as well as health insurance. But, permanent residents cannot participate in national elections – either as voters or as candidates – and cannot run for the office of mayor, although they are entitled to vote in local elections and to run for city council.

Permanent residents are required to submit requests for ‘family unification’ for spouses who are not residents themselves. Since 1967, Israel has maintained a strict policy on requests of East Jerusalem Palestinians for ‘unification’ with spouses from other parts of the West Bank, from Gaza or from other countries. In July 2003, the Knesset passed a law barring these spouses from receiving permanent residency, other than extreme exceptions. The law effectively denies Palestinians from East Jerusalem, who are permanent residents of Israel the possibility of living in East Jerusalem with spouses from Gaza or from other parts of the West Bank, and denies their children permanent residency status.

Israeli policy in East Jerusalem is geared toward pressuring Palestinians to leave, thereby shaping a geographical and demographic reality that would thwart any future attempt to challenge Israeli sovereignty there. Palestinians who do leave East Jerusalem, due to this policy or for other reasons, risk losing their permanent residency and the attendant social benefits. Since 1967, Israel has revoked the permanent residency of some 14,500 Palestinians from East Jerusalem under such circumstances.

Israel’s attempts to shape the demographic reality of East Jerusalem are concentrated in several spheres:

Land expropriation and building restrictions

While the Jewish neighborhoods of Jerusalem and the settlement blocs on its outskirts enjoy massive development and substantial funding, Israel goes to great lengths to prevent development in Palestinian areas. As part of this policy, since 1967 the state has expropriated more than a third of the land annexed to Jerusalem – 2,450 hectares, most of it privately owned by Palestinians – and built 11 neighborhoods on them, earmarked for Jewish inhabitants only. Under international law, the status of these neighborhoods is the same as the Israeli settlements throughout the West Bank.

Immediately after the annexation, Israel cancelled all the Jordanian outline plans for the annexed areas but left those for the rest of the West Bank in place. This created a planning vacuum that took some time to fill. Only in the 1980s did the Jerusalem Municipality draw up outline plans for all Palestinian neighborhoods in East Jerusalem. The most striking feature of these plans was the designation of huge swathes of land as “open scenic areas” where development is forbidden. In 2014, after several amendments made to the plans over the years, these “scenic areas” made up about 30% of the land in Palestinian neighborhoods. Only some 15% of the land area in East Jerusalem (about 8.5% of Jerusalem’s municipal jurisdiction) is zoned for residential use by Palestinian residents, although Palestinians currently account for 40% of the city’s population.

Another measure Israel has employed to limit the amount of land available to Palestinians is declaring national parks where development is almost entirely forbidden. To date, four national parks have been declared in East Jerusalem, within the city’s municipal boundaries, including on privately-owned Palestinian land or on land that lies within or adjacent to the built-up areas of Palestinian neighborhoods and villages. The Jerusalem Municipality is planning more parks in East Jerusalem.

The unusually high number of national parks in East Jerusalem, some of which contain nothing of archaeological or natural importance, indicates that – unlike other parks declared by Israel’s Nature and Parks Authority – the purpose of these parks is not conservation. Instead, they are an instrument for sealing off large expanses of land in East Jerusalem in order to further political goals such as ensuring Jewish-only contiguity from the Old City to the planned settlement area of E1, while increasing Jewish presence in East Jerusalem.

In any case, the municipality consistently avoids drawing up detailed urban building plans (UBPs) – a prerequisite for receiving building permits – for Palestinian neighborhoods. As a result, Palestinian communities in East Jerusalem suffer an extreme shortage of housing, public buildings (such as schools and medical clinics), infrastructure (including roads, pavements, and water and sewage systems), trade services and recreational facilities.

With no land reserves for development, the Palestinian population in East Jerusalem – which has grown more than fivefold since 1967 – remains confined within increasingly crowded neighborhoods. According to statistics gathered by the Jerusalem Institute for Policy Research, in 2015 population density in Palestinian neighborhoods within Jerusalem’s municipal boundaries was almost double that of Jewish neighborhoods: an average of 1.9 persons per room and 1 person per room, respectively.

Given this reality, Palestinians have no choice but to build without permits. The Jerusalem Municipality estimates that between 15,000 and 20,000 housing units were built without permits in Palestinian neighborhoods until 2004. An unknown number have been built since, including densely packed multi-story buildings east of the Separation Barrier. These structures are then issued demolition orders by the Israeli authorities, which wilfully ignore their role in forcing residents into this impossible bind. Thousands of Palestinians in East Jerusalem live under constant threat to their homes and businesses; in many cases, the authorities follow through on this threat or force residents to demolish the structures themselves. From 2004 to the end of September 2017, Israeli authorities demolished 730 housing units in East Jerusalem.

At the same time, various authorities encourage hundreds of settlers to take up residence in the midst of Palestinian neighborhoods, driving Palestinians out of their homes. Settlement pockets in East Jerusalem encircle the Holy Basin to the south (in Silwan and Ras al-‘Amud), east (in a-Tur and Abu Dis) and north (in Sheikh Jarrah), and some are strategically located along main routes leading to the Old City. Other pockets have been established within the Muslim and Christian quarters of the Old City. According to Israeli NGO Ir Amim, a total of approximately 2,800 settlers live within Palestinian neighborhoods in East Jerusalem. These settler enclaves have altered the neighborhoods in which they were established, making the lives of the Palestinian residents unbearable, the latter having to contend with legal proceedings aimed at driving them from their homes, invasion of their privacy, financial pressure and daily harassment by settlers. All these lead to violent confrontations between Palestinians and settlers. The incursion of settlers has also brought increased presence of police, Border Police and state-paid private security personnel who use violence against the Palestinian residents, threaten them and arrest teens, thus exacerbating the disruption of life in the neighborhood.

Cutting East Jerusalem off from the rest of the West Bank

Until 1967, Jerusalem under Jordanian rule was an economic, medical, cultural and religious hub for many residents of the West Bank, who continued to work, study and shop in the city after the Israeli annexation. However, in the early 1990s, during the first Intifada, Israel put up checkpoints deep within the West Bank, and since then has forbidden Palestinians from other parts of the West Bank to enter Jerusalem without a special permit. In addition, the Israel Police erected checkpoints at the entrances to several Palestinian neighborhoods in the city, curtailing residents’ movement. These restrictions weakened East Jerusalem’s position as a regional center.

In 2002, during the second Intifada, Israel began constructing the Separation Barrier in the area of Jerusalem, most of it in the form of a high concrete wall that in some parts passes right by Palestinian homes. The wall was completed in 2016. Unlike the checkpoints that the military erected some ten years earlier deep within the West Bank, the wall completely sealed East Jerusalem off from the rest of the West Bank, heightening its separation. This was the intentional result of building as much of the barrier as possible along the municipal boundaries that Israel declared around Jerusalem in 1967, in order to ensure control over the annexed land. However, until the wall was built, these municipal boundaries were largely theoretical and had almost no effect on life in Jerusalem and its environs.

The wall cut through a vibrant fabric of Palestinian communities with ties that cut across municipal lines, including trade, culture, education and health services. Tens of thousands of Palestinians with permanent resident status who had moved to East Jerusalem suburbs were left on the other side of the wall, cut off from the rest of the city. The construction of the wall abruptly overturned their lives, forcing them to cross checkpoints every time they wish to enter the city, usually on a daily basis. As a result, many permanent residents moved back within city limits, driving up real estate prices and causing massive crowding. This severed East Jerusalem almost completely from the rest of the West Bank, and it lost its status as a regional hub for good.

The route of the Separation Barrier deviates from the municipal boundaries of Jerusalem in five locations, in keeping with the goal that governed the drawing of these boundaries in 1967 – to annex as much land and as few Palestinians as possible. This resulted in a winding route that adds up to some 202 kilometers in the area of Jerusalem.

Two areas were cut off from the city although they lie within the municipal boundaries: Kafr ‘Aqab to the north and Shu’fat Refugee Camp to the northeast. These areas include eight Palestinian neighborhoods, which are home to some 140,000 Palestinians, including an unknown number of West Bank residents. Residents of these neighborhoods pay municipal and other taxes, but both the Jerusalem Municipality and the various government ministries avoid entering these neighborhoods and ignore their needs. Consequently, these areas have become a no man’s land: The authorities do not provide basic municipal services such as waste removal, road maintenance and education, and there is a severe shortage of classrooms and day care facilities. The water and sewage systems fail to meet the population’s needs, yet the authorities do nothing to repair them. In addition, the residents suffer extreme restrictions on their movement due to the checkpoints separating them from the rest of the city.

In three areas, the route of the barrier – including the existing sections, those under construction and those awaiting construction – effectively expands the city without formally changing its municipal boundaries. This choice of route has added open areas, as well as settlements and land adjacent to them, to the city. The added land mass amounts to about 6,500 hectares in the area of the Gush Etzion settlement bloc, to the south; some 6,000 hectares in the area of Ma’ale Adumim and nearby settlements to the east; and about 2,500 hectares in the area of Givat Ze’ev and nearby settlements to the north. The northern section has been completed. In the Gush Etzion area, only some 21% of the route (about 11 kilometers) have been built and another 14% (about 7 kilometers) are under construction. In the Ma’ale Adumim area, about 28% of the route (some 14 kilometers) are in various stages of construction.

Discrimination in budget allocation and municipal services

Palestinians in East Jerusalem are required to pay taxes like any other inhabitant of the city, but do not receive the same services that others do. The Jerusalem Municipality deliberately avoids significantly investing in infrastructure and services in the Palestinian neighborhoods – including roads, pavements, water and sewage systems, schools and cultural institutions. This policy affects almost every aspect of Palestinians’ lives in East Jerusalem. For example, Ir Amim estimates that as of 2017, there is a shortage of 2,557 classrooms in Palestinian neighborhoods, and about a third of the children do not complete twelve years of schooling. Only some 52% of the population in these neighborhoods has legal access to the water grid.

In addition, while Palestinians make up 40% of the Jerusalem population, the municipality runs only six family health centers in the Palestinian neighborhoods, as opposed to 27 centers in Jewish neighborhoods. The municipality also has only four social services offices in the Palestinian neighborhoods, as opposed to 19 in Jewish neighborhoods – although in the former, 76% of all residents and 83.4% of the children live below the poverty line.

Featured image is from ENB
The original source of this article is B'Tselem Copyright © B'Tselem, B'Tselem, 2017
Source:Global Research

Massive Protests in Kashmir over Trump’s Jerusalem Announcement

 Massive Protests in Kashmir over Trump’s Jerusalem Announcement
By Qazi Wasif - December 8, 2017

Massive Protests in Kashmir have been reported over Trump’s Announcement of recognizing Jerusalem as the capital of Israel. Condemnation has poured in from various Islamic and European nations as well.

Expressing displeasure over Donald Trump’s announcement of recognizing Jerusalem as the capital city of Israel, Massive Protests in Kashmir erupted on Friday as people expressed their anger against the US decision.

Despite restriction in the valley, hundreds of demonstrators held rallies and burned American and Isreali flags; President Trump’s posters were also burned. Protestors were chanting slogans, “Down with America” and “Down with Israel”. At some places, protests in Kashmir took a violent turn as the protestors clashed with security forces.

Turkey to Cut Relations with Israel if Jerusalem declared Capital

Why Protests in Kashmir and not in Other Parts of India?

What are the reasons behind protests in Kashmir and not in any other state so far?  The main reason for Protests in Kashmir is because Kashmir valley is the only Muslim majority state in India, which has been a bone of contention between Hindu dominated India and Muslim dominated Pakistan.

All the political parties including Hurriyat Conference (the Separatists), National Conference and others smaller fractions have also condemned this decision. In a statement by Joint Resistance Leadership (JRL) comprising of Syed Ali Shah Geelani, Mirwaiz Umar Farooq, and Muhammad Yasin Malik, “Jerusalem represents religious sentiments of about a billion Muslims living all over the world. This is our “Qibla E Awwal” and no Muslim can ever accept it as the capital of the Zionist state of Israel.

By taking this kind of ridiculous decision, US president Donald Trump is actually playing cunning politics against the Muslims.” added the local Kashmiri leaders. Not only did they condemn this move, they also urged people to hold peaceful protests in Kashmir after Friday Prayers owing to which Mirwaiz Umar Farooq was placed under house arrest.

Condemnation came from all corners of the valley – be it a political party or a non-political party. National conferences President, Dr. Farooq Abdullah also condemned this move and said that India is obliged to oppose this move which has led to protests in Kashmir and major Islamic nations.

Protests in Kashmir and Islamic Nations

Meanwhile, protests and demonstrations broke out in various parts of the world, countries such as Turkey, Jordan, Egypt, Iraq and others Islamic nations. In Gaza itself, more than 100 protestors were injured during clashes with Israeli security forces.

Saudi Arabia called it “unjustified and irresponsible.” Not only countries in the Middle East but other countries also condemned this move. French President Emmanuel Macron, British Prime Minister Theresa May and German Chancellor Angela Merkel said their countries did not support the move.

US Recognizes Jerusalem as the Capital of Israel, Muslim World Upset

The Russian foreign ministry said US recognition risked “dangerous and uncontrollable consequences.” UN Secretary-General Antonio Guterres stressed “There is no alternative to the two-state solution.

While Palestinian President Mahmoud Abbas has called for support from the UN Security Council and the Arab League, both of which will hold emergency sessions in the coming days.

As the world condemned the decision, the Israeli prime minister, Benjamin Netanyahu, hailed Trump’s recognition as “historic” and claimed other countries were in contact about following the US’s lead but was alone among regional leaders in praising the move.